Πηγατε? Τι ειδατε? Σας αρεσε?
Εγω αν και εχω κοψει το σινεμα, δινω καθε χρονο το παρον εστω και για μια-δυο ταινιες. Φετος λοιπον ειδα:
Glastonbury
Julian Temple, 2006
Η μακροχρονη ιστορια του σημαντικοτερου ισως μουσικου φεστιβαλ επι Ευρωπαϊκου εδαφους, μεσα απο την αφηγηση του εμπνευστη και διοργανωτη του. Εξοντωτικο σε διαρκεια (ισως για να νιωσεις την κουραση που συνεπαγεται η συμμετοχη σε ενα τετοιο γεγονος), αποσπασματικο στην εξιστορηση, επικεντρωμενο μεν στις performance αλλα με την απαιτηση να ξερεις απ'εξω ποιοι εχουν παιξει πριν καν γεννηθεις. Ο μυθοπλαστικος συνδετικος κρικος που θα περιμενες να υπαρχει αναμεσα στα αρχειακα πλανα, ωστε να θεωρησεις "ταινία" αυτο το βιντεοκλιπ μεγαλου μηκους, απλα δεν υπαρχει. Το υλικο ειναι οντως πολυ πλουσιο, αλλα εχω την αισθηση οτι θα μπορουσε να αξιοποιηθει καλυτερα. Το μονταζ ας πουμε μαλλον εγινε στο ποδι και οι χρονολογιες μπλεκονται ασκοπα και χωρις νοημα, ενω καποια πλανα ειμαι σιγουρος οτι τα ειδα παραπανω απο μια φορα. Η επιλογη των acts που παρουσιαζονται ως αντιπροσωπευτικα, επισης σηκωνει πολυ συζητηση. Θα περιμενα ακομα να δω και τις ασχημες πλευρες του Glastonbury, οι οποιες ειναι γνωστο οτι υπηρξαν και δεν εννοω την λασπουρια και τις θειτσες που παραπονιοντουσαν για τον θορυβο. Τελος, το αφεντικο του φεστιβαλ παρουσιαζεται περιπου ως ο αγιος προστατης της μουσικης και της ελευθεριας. Χμμμ.... Ως καθαροαιμο ντοκιμαντερ, παρ'οτι μονοπλευρο, ισως να μην στεκεται ασχημα, αλλα παλι στην εποχη μας η πληροφορια ειναι παντου. Αν ξεκινησεις απο την Wikipedia και καταληξεις στο eFestivals θα μαθεις περισσοτερα. Συνολικα, μια χαμενη ευκαιρια για κατι πραγματικα αξιολογο.
Βαθμολογια: 6/10
Shortbus
John Cameron Mitchell, 2006
Νεαρη σεξοθεραπευτρια που δεν εχει βιωσει ποτέ οργασμο, προσπαθει να βοηθησει gay ζευγαρι του οποιου η σχεση βρισκεται σε τέλμα. Οι ρολοι ομως αλλαζουν, και τα παιδια για να βοηθησουν με την σειρα τους την ανοργασμικη, την εισαγουν στον κλειστο κυκλο ενος extreme sex club. Σεξ, σεξ, σεξ. Και μετα σεξ. Και επειτα και αλλο σεξ. Ετεροφυλοφιλικες και ομοφυλοφιλικες συνευρεσεις, αυτοικανοποιηση (στοματικη!), Kama Sutra, παρτουζιτσες, full scale οργια, the works... Υπερτολμηρο και πολυ "προχωρημενο" ως θεαμα, αλλα με μια χιουμοριστικη και ταυτοχρονα τρυφερη αντιμετωπιση. Και αυτο ειναι το μυστικο ωστε παρ'ολη την υπερεκθεση σαρκας και σπερματος, να καταφερνει να μην ειναι πορνό ασχετα αν οι σεμνοτυφοι θα βγαλουν φλύκταινες απ'αυτα που θα δουν τα αθωα ματακια τους. Για να πουμε και του Στιβι Γουοντερ το δικιο, το σεναριο αυτο καθ'αυτο δεν ειναι και σπουδαιο. Παρ'οτι προσπαθει να εξετασει σε... βαθος το θεμα των αντισυμβατικων ανθρωπινων σχεσεων και τον ρολο που παιζει το σεξ στην ζωη μας, ξεδιπλωνεται και κυριως κορυφωνεται καπως άτσαλα για να καταληξει σε ενα love-paradιστικο αμηχανο happy end. Αυτο που πρεπει ομως να αναγνωρισουμε απεριφραστα στον Μιτσελ ειναι οτι εχει μεγαλα cohones, καθως τολμα να γυρισει σκηνη οπου ο εθνικος υμνος των ΗΠΑ τραγουδιεται απο αντρικη χορωδια συνουσιαζομενων που χρησιμοποιουν ως μικροφωνα ενα ορθιο πεος και μια σωματικη κοιλοτητα που σπανιως την βλεπει ο ηλιος. Ισως βεβαια στην πατριδα του να μην υπαρχουν νομαρχες, ευρωβουλευτες και κληρικοι ταγμενοι να διαφυλαττουν τα ιερα και τα οσια και ετσι να γλιτωσει την καταδικη στο πυρ το εξωτερον...
Βαθμολογια: 7/10
Εγω αν και εχω κοψει το σινεμα, δινω καθε χρονο το παρον εστω και για μια-δυο ταινιες. Φετος λοιπον ειδα:
Glastonbury
Julian Temple, 2006
Η μακροχρονη ιστορια του σημαντικοτερου ισως μουσικου φεστιβαλ επι Ευρωπαϊκου εδαφους, μεσα απο την αφηγηση του εμπνευστη και διοργανωτη του. Εξοντωτικο σε διαρκεια (ισως για να νιωσεις την κουραση που συνεπαγεται η συμμετοχη σε ενα τετοιο γεγονος), αποσπασματικο στην εξιστορηση, επικεντρωμενο μεν στις performance αλλα με την απαιτηση να ξερεις απ'εξω ποιοι εχουν παιξει πριν καν γεννηθεις. Ο μυθοπλαστικος συνδετικος κρικος που θα περιμενες να υπαρχει αναμεσα στα αρχειακα πλανα, ωστε να θεωρησεις "ταινία" αυτο το βιντεοκλιπ μεγαλου μηκους, απλα δεν υπαρχει. Το υλικο ειναι οντως πολυ πλουσιο, αλλα εχω την αισθηση οτι θα μπορουσε να αξιοποιηθει καλυτερα. Το μονταζ ας πουμε μαλλον εγινε στο ποδι και οι χρονολογιες μπλεκονται ασκοπα και χωρις νοημα, ενω καποια πλανα ειμαι σιγουρος οτι τα ειδα παραπανω απο μια φορα. Η επιλογη των acts που παρουσιαζονται ως αντιπροσωπευτικα, επισης σηκωνει πολυ συζητηση. Θα περιμενα ακομα να δω και τις ασχημες πλευρες του Glastonbury, οι οποιες ειναι γνωστο οτι υπηρξαν και δεν εννοω την λασπουρια και τις θειτσες που παραπονιοντουσαν για τον θορυβο. Τελος, το αφεντικο του φεστιβαλ παρουσιαζεται περιπου ως ο αγιος προστατης της μουσικης και της ελευθεριας. Χμμμ.... Ως καθαροαιμο ντοκιμαντερ, παρ'οτι μονοπλευρο, ισως να μην στεκεται ασχημα, αλλα παλι στην εποχη μας η πληροφορια ειναι παντου. Αν ξεκινησεις απο την Wikipedia και καταληξεις στο eFestivals θα μαθεις περισσοτερα. Συνολικα, μια χαμενη ευκαιρια για κατι πραγματικα αξιολογο.
Βαθμολογια: 6/10
Shortbus
John Cameron Mitchell, 2006
Νεαρη σεξοθεραπευτρια που δεν εχει βιωσει ποτέ οργασμο, προσπαθει να βοηθησει gay ζευγαρι του οποιου η σχεση βρισκεται σε τέλμα. Οι ρολοι ομως αλλαζουν, και τα παιδια για να βοηθησουν με την σειρα τους την ανοργασμικη, την εισαγουν στον κλειστο κυκλο ενος extreme sex club. Σεξ, σεξ, σεξ. Και μετα σεξ. Και επειτα και αλλο σεξ. Ετεροφυλοφιλικες και ομοφυλοφιλικες συνευρεσεις, αυτοικανοποιηση (στοματικη!), Kama Sutra, παρτουζιτσες, full scale οργια, the works... Υπερτολμηρο και πολυ "προχωρημενο" ως θεαμα, αλλα με μια χιουμοριστικη και ταυτοχρονα τρυφερη αντιμετωπιση. Και αυτο ειναι το μυστικο ωστε παρ'ολη την υπερεκθεση σαρκας και σπερματος, να καταφερνει να μην ειναι πορνό ασχετα αν οι σεμνοτυφοι θα βγαλουν φλύκταινες απ'αυτα που θα δουν τα αθωα ματακια τους. Για να πουμε και του Στιβι Γουοντερ το δικιο, το σεναριο αυτο καθ'αυτο δεν ειναι και σπουδαιο. Παρ'οτι προσπαθει να εξετασει σε... βαθος το θεμα των αντισυμβατικων ανθρωπινων σχεσεων και τον ρολο που παιζει το σεξ στην ζωη μας, ξεδιπλωνεται και κυριως κορυφωνεται καπως άτσαλα για να καταληξει σε ενα love-paradιστικο αμηχανο happy end. Αυτο που πρεπει ομως να αναγνωρισουμε απεριφραστα στον Μιτσελ ειναι οτι εχει μεγαλα cohones, καθως τολμα να γυρισει σκηνη οπου ο εθνικος υμνος των ΗΠΑ τραγουδιεται απο αντρικη χορωδια συνουσιαζομενων που χρησιμοποιουν ως μικροφωνα ενα ορθιο πεος και μια σωματικη κοιλοτητα που σπανιως την βλεπει ο ηλιος. Ισως βεβαια στην πατριδα του να μην υπαρχουν νομαρχες, ευρωβουλευτες και κληρικοι ταγμενοι να διαφυλαττουν τα ιερα και τα οσια και ετσι να γλιτωσει την καταδικη στο πυρ το εξωτερον...
Βαθμολογια: 7/10
