Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο κύριος 335: Larry Carlton
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 49640" data-attributes="member: 94"><p>Γεννημένος το 1948 ξεκίνησε λοιπόν σε μικρή ηλικία κάπου 6-7 χρονών και αμέσως σχεδόν πήρε ένα δάσκαλο για 7-8 χρόνια και έμαθε να διαβάζει νότες. Πολύ γρήγορα μετά από δοκιμές της τύχης του σε κλαμπάκια με βασικούς ήρωες τον Joe Pass και τον Wes Montogmery βρέθηκε κάποια στιγμή να είναι περιζήτητος στα στούντιο ως κιθαρίστας μεγάλων ονομάτων. Γρήγορα του ζητούν να αντικαταστήσει τον ήρωά του Joe Pass (! μετά από δική του πρόταση) στο κουϊντέτο του George Shearing, ενώ στη συνέχεια παίζει από την ορχήστρα της DisneyLand (η θέση αυτή, όσο και να φαίνεται φαιδρό, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στις ΗΠΑ!) έως το NBC TV. Εκείνη την εποχή λέγεται ότι παίζει σε τρείς ηχογραφήσεις τη μέρα επί πέντε μέρες την εβδομάδα!</p><p></p><p>Για ένα μεγάλο διάστημα περνάει από τους Crusaders όπου έμεινε περίπου 6 χρόνια, από το 72-77. Στο συγκρότημα ζυμώνεται για τα καλά στην ελαφριά soul jazz ενώ είναι υπεύθυνος για αρκετές γνωστές συνθέσεις του γκρουπ αλλά και το κάπως ροκίζον ύφος των τελευταίων τους δίσκων. (Δυστυχώς – ευτυχώς αποχωρεί πριν την τεράστια επιτυχία τους το 79 με το Street Life!)</p><p>Κάπου εκεί ξεκινάει ηχογραφώντας για μεγάλα ονόματα της ροκ και της ποπ μουσικής (μέχρι τότε ήταν στη ελαφριά jazz και στην easy listening). Αυτόματα η γενικώτερη αποδοχή του φτάνει στο απώγειο. </p><p></p><p>Πρώτα στο <strong>Caty Lied **** των Steely Dan </strong>και μετά στα <strong>Court and Spark **** και Hejira ***** της Joni</strong>. Η συμμετοχή του στο δεύτερο πιστεύω ότι ουσιαστικά κάνει το δίσκο ό,τι είναι αυτός, καθώς επιμελείται με τον Jaco αρκετές από τις minimal ενορχηστρώσεις του δίσκου – αν και ποτέ δεν χρεώθηκε επίσημα γι αυτή τη συνεισφορά. </p><p>Τότε τον παίρνουν χαμπάρι οι Becker και Fagen και τον αγκαζάρουν για το υπόλοιπο της πρώτης φάσης της καριέρας τους. Στους Steely Dan ο Larry έκανε μουσικά περισσότερα από όσα σε όλους του τους προσωπικούς δίσκους και ενδεχομένως σε όλους τους εκατοντάδες που έχει παίξει. </p><p>Βασικά το <strong>Royal Scam *****, </strong>το αποκορύφωμα του ροκ κιθαρίστα όλων των εποχών. Τα δύο κομμάτια που ανοίγουν το δίσκο <strong>Kid Charlemagne </strong>και <strong>Don’t Take me alive </strong>περιέχουν τα απόλυτα σόλο. Στο πρώτο με σκληρό ήχο ξεκινάει στη μέση του κομματιού και ακολουθεί την στρυφνή μελωδία των σε εντελώς δικό του δρόμο, σολάροντας σε σχήματα ακόρντων σε 4-5 χορδές μερικές φορές, διατηρώντας ταυτόχρονα το sustain, που είπα πιο πάνω και καταφέρνει περνώντας από δύσκολα μονοπάτια να καταλήξει ξανά στην εισαγωγή του κομματιού. </p><p>Όσο για το δεύτερο –για μένα το καλύτερο όλων των εποχών.- στο don’t take me alive - το κομμάτι ξεκινάει με ένα ανοιχτό ακόρντο και στις 6 χορδές με παραμόρφωση, μια ιδέα δική του καθώς –πράγμα σπάνιο– οι άλλοι δύο μάγκες δεν είχαν ιδέες. Και από ό,τι ομολογεί ο ίδιος τον έβαλαν εκεί να το παίζει καμιά 100αριά φορές μέχρι να τους αρέσει! Αμέσως μετά την εισαγωγή ξεκινάει το σόλο μεγάλο σε διάρκεια, με διπλά σηκώματα, με κανένα κλισέ, και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τα μεγάλα διαστήματα ανάμεσα στις νότες, σε ένα εντελώς ανεξάρτητο θέμα, κάτι σαν σύνθεση μέσα στη σύνθεση, με τα γνωστά κοψίματα με τα τύμπανα στη μέση του σόλο, συνεχή σηκώματα (αλλαγή της νότας με τράβηγμα της χορδής προς το πλάι επάνω στα τάστα) ενσωματωμένα στα αυτοσχεδιαζόμενα θέματα και με μια απρόσμενη κατάληξη πριν μπεί ο Fagen …agents of the law… luckless pedestrians…. Κλπ. Και στη συνέχεια ακολουθεί την κλασική lead τακτική γεμίζοντας όπου δεν υπάρχουν φωνητικά ή συνδέοντας αρμονικά τους διαδοχικούς στίχους με ελαφρά παραμορφωμένα ακόρντα από δύο ή τρείς νότες ή αναλύοντάς τα νότα προς νότα. Από τότε φάνηκε η μεγάλη του εμμονή στην αρμονία, κάτι που συνήθως δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν οι μουσικοί της ροκ που ό,τι και να έπαιζαν ξεκινούσε από μια blue κλίμακα και κατέληγε στην καλύτερη περίπτωση σε μια παραλλαγή της. (Από τους λίγους που χρησιμοποίησαν την αρμονία όπως ο Larry μπορώ να θυμηθώ ίσως τον Brian May).</p><p>Αν κάποιος δεν έχει ακούσει αυτά τα δύο σόλα ας αγοράσει το δίσκο. Και ας έρθει να μου πει ότι έχω άδικο. Δεν νομίζω να αγοράζει κανείς με 6.90 ευρώ τα δύο καλλίτερα ροκ σόλο όλων των εποχών. Στο ίδιο δίσκο και σε διαφορετικό στυλ ένα άλλο σπουδαίο σόλο στο Royal Scam.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 49640, member: 94"] Γεννημένος το 1948 ξεκίνησε λοιπόν σε μικρή ηλικία κάπου 6-7 χρονών και αμέσως σχεδόν πήρε ένα δάσκαλο για 7-8 χρόνια και έμαθε να διαβάζει νότες. Πολύ γρήγορα μετά από δοκιμές της τύχης του σε κλαμπάκια με βασικούς ήρωες τον Joe Pass και τον Wes Montogmery βρέθηκε κάποια στιγμή να είναι περιζήτητος στα στούντιο ως κιθαρίστας μεγάλων ονομάτων. Γρήγορα του ζητούν να αντικαταστήσει τον ήρωά του Joe Pass (! μετά από δική του πρόταση) στο κουϊντέτο του George Shearing, ενώ στη συνέχεια παίζει από την ορχήστρα της DisneyLand (η θέση αυτή, όσο και να φαίνεται φαιδρό, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στις ΗΠΑ!) έως το NBC TV. Εκείνη την εποχή λέγεται ότι παίζει σε τρείς ηχογραφήσεις τη μέρα επί πέντε μέρες την εβδομάδα! Για ένα μεγάλο διάστημα περνάει από τους Crusaders όπου έμεινε περίπου 6 χρόνια, από το 72-77. Στο συγκρότημα ζυμώνεται για τα καλά στην ελαφριά soul jazz ενώ είναι υπεύθυνος για αρκετές γνωστές συνθέσεις του γκρουπ αλλά και το κάπως ροκίζον ύφος των τελευταίων τους δίσκων. (Δυστυχώς – ευτυχώς αποχωρεί πριν την τεράστια επιτυχία τους το 79 με το Street Life!) Κάπου εκεί ξεκινάει ηχογραφώντας για μεγάλα ονόματα της ροκ και της ποπ μουσικής (μέχρι τότε ήταν στη ελαφριά jazz και στην easy listening). Αυτόματα η γενικώτερη αποδοχή του φτάνει στο απώγειο. Πρώτα στο [B]Caty Lied **** των Steely Dan [/B]και μετά στα [B]Court and Spark **** και Hejira ***** της Joni[/B]. Η συμμετοχή του στο δεύτερο πιστεύω ότι ουσιαστικά κάνει το δίσκο ό,τι είναι αυτός, καθώς επιμελείται με τον Jaco αρκετές από τις minimal ενορχηστρώσεις του δίσκου – αν και ποτέ δεν χρεώθηκε επίσημα γι αυτή τη συνεισφορά. Τότε τον παίρνουν χαμπάρι οι Becker και Fagen και τον αγκαζάρουν για το υπόλοιπο της πρώτης φάσης της καριέρας τους. Στους Steely Dan ο Larry έκανε μουσικά περισσότερα από όσα σε όλους του τους προσωπικούς δίσκους και ενδεχομένως σε όλους τους εκατοντάδες που έχει παίξει. Βασικά το [B]Royal Scam *****, [/B]το αποκορύφωμα του ροκ κιθαρίστα όλων των εποχών. Τα δύο κομμάτια που ανοίγουν το δίσκο [B]Kid Charlemagne [/B]και [B]Don’t Take me alive [/B]περιέχουν τα απόλυτα σόλο. Στο πρώτο με σκληρό ήχο ξεκινάει στη μέση του κομματιού και ακολουθεί την στρυφνή μελωδία των σε εντελώς δικό του δρόμο, σολάροντας σε σχήματα ακόρντων σε 4-5 χορδές μερικές φορές, διατηρώντας ταυτόχρονα το sustain, που είπα πιο πάνω και καταφέρνει περνώντας από δύσκολα μονοπάτια να καταλήξει ξανά στην εισαγωγή του κομματιού. Όσο για το δεύτερο –για μένα το καλύτερο όλων των εποχών.- στο don’t take me alive - το κομμάτι ξεκινάει με ένα ανοιχτό ακόρντο και στις 6 χορδές με παραμόρφωση, μια ιδέα δική του καθώς –πράγμα σπάνιο– οι άλλοι δύο μάγκες δεν είχαν ιδέες. Και από ό,τι ομολογεί ο ίδιος τον έβαλαν εκεί να το παίζει καμιά 100αριά φορές μέχρι να τους αρέσει! Αμέσως μετά την εισαγωγή ξεκινάει το σόλο μεγάλο σε διάρκεια, με διπλά σηκώματα, με κανένα κλισέ, και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τα μεγάλα διαστήματα ανάμεσα στις νότες, σε ένα εντελώς ανεξάρτητο θέμα, κάτι σαν σύνθεση μέσα στη σύνθεση, με τα γνωστά κοψίματα με τα τύμπανα στη μέση του σόλο, συνεχή σηκώματα (αλλαγή της νότας με τράβηγμα της χορδής προς το πλάι επάνω στα τάστα) ενσωματωμένα στα αυτοσχεδιαζόμενα θέματα και με μια απρόσμενη κατάληξη πριν μπεί ο Fagen …agents of the law… luckless pedestrians…. Κλπ. Και στη συνέχεια ακολουθεί την κλασική lead τακτική γεμίζοντας όπου δεν υπάρχουν φωνητικά ή συνδέοντας αρμονικά τους διαδοχικούς στίχους με ελαφρά παραμορφωμένα ακόρντα από δύο ή τρείς νότες ή αναλύοντάς τα νότα προς νότα. Από τότε φάνηκε η μεγάλη του εμμονή στην αρμονία, κάτι που συνήθως δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν οι μουσικοί της ροκ που ό,τι και να έπαιζαν ξεκινούσε από μια blue κλίμακα και κατέληγε στην καλύτερη περίπτωση σε μια παραλλαγή της. (Από τους λίγους που χρησιμοποίησαν την αρμονία όπως ο Larry μπορώ να θυμηθώ ίσως τον Brian May). Αν κάποιος δεν έχει ακούσει αυτά τα δύο σόλα ας αγοράσει το δίσκο. Και ας έρθει να μου πει ότι έχω άδικο. Δεν νομίζω να αγοράζει κανείς με 6.90 ευρώ τα δύο καλλίτερα ροκ σόλο όλων των εποχών. Στο ίδιο δίσκο και σε διαφορετικό στυλ ένα άλλο σπουδαίο σόλο στο Royal Scam. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο κύριος 335: Larry Carlton
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…