- 18 June 2006
- 484
Στις 21 Ιουλίου του 1990 ο Roger Waters ξαναστήνει ένα μεγαλειώδες show για να παρουσιάσει το αριστούργημά του που κυκλοφόρησε το 1979 με τους υπόλοιπους Pink Floyd.
Η ιδέα να το ξαναπαρουσιάσει (είχαν προηγηθεί οι συναυλίες στο Λονδίνο την δεκαετία του 80) στριφογύριζε στο μυαλό του μετά τη διάλυση του γκρουπ αλλά δεν έβρισκε το κατάλληλο μέρος. Τότε ήρθε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και λίγους μήνες αργότερα ο Waters μαζεύει ένα σύνολο από ετερόκλητους μουσικούς, τραγουδιστές, ορχήστρες και χορωδίες στην Potsdamer Platz του Βερολίνου για να παρουσιάσει το έργο.
Η πλατεία αυτή βρισκόταν ανάμεσα στο Ανατολικό και το Δυτικό Βερολίνο κλεισμένη και από τις 2 πλευρές από το Τείχος και πιθανόν ναρκοθετημένη, κάτι σαν "No Μan's Land". Mε την πτώση του Τείχους απελευθερώθηκε ένας τεράστιος χώρος που φιλοξένησε περίπου 250-300 χιλιάδες ανθρώπους για μια βραδιά που μεταδόθηκε και τηλεοπτικά σε 10 χώρες.
Αφού τέλειωσαν το έργο τους οι ναρκαλιευτές(!!!) στήθηκε ένας τεράστιος τοίχος από πολυεστερικά τούβλα 20μ ύψος και 200μ πλάτος όπου πάνω του προβάλλονταν τα γνωστά σκίτσα του Gerald Scarfe, φωτογραφίες, βίντεο και άλλο οπτικό υλικό που δημιουργήθηκε για την περίσταση και για να συνδέσει το έργο με την πρόσφατη πτώση του Τείχους. Όσο για τον εξοπλισμό τι να πει κανείς: γερανοί, κάμερες, συστοιχίες αντιαεροπορικών προβολέων, λιμουζίνες, πυροτεχνήματα, στρατιωτικά τζιπ και φορτηγά, ασθενοφόρα, ελικόπτερα, τεράστιες φουσκωτές κούκλες και γουρούνια, μια μπάντα του Σοβιετικού στρατού που δεν είχε ακόμη αποχωρήσει από τη χώρα και χίλια δυο άλλα για να εξυπηρετήσουν την θεατρική διάσταση του έργου αλλά και τη γνωστή μεγαλομανία του εμπνευστή του.
Η εκτέλεση του έργου ακολουθεί πιστά το άλμπουμ με μια αλλαγή στο τέλος όπου αντί για το ακουστικό Outside the Wall όλοι μαζί παίζουν το The Tide Is Turning από το Radio K.A.O.S.
Για την περίσταση ο Waters απευθύνθηκε σε πολλούς και διάφορους (ανάμεσα στους οποίους και ο Rod Stewart!). Ανταποκρίθηκαν με θέρμη και ενθουσιασμό όπως φαίνεται και από το αποτέλεσμα οι:
Scorpions (In The Flesh?) Η "περσόνα" τους ταιριάζει στο κομμάτι
Ute Lemper (The Thin Ice) Καταπληκτική
Cyndi Lauper (Another Brick In The Wall part two) Ντυμένη με παιδικά ρούχα αγοροκόριτσο.
Sinead O'Connor, Rick Danko & Levon Helm από τους Band (Mother)
Joni Mitchell (Goodbye Blue Sky) Τα δίνει όλα, αλλά...
Bryan Adams (What Shall We Do Now, Young Lust)
Jerry Hall (κάνει την "γκόμενα" στο Oh my God what a fabulous room)
Van Morrison (Comfortably Numb) Συμπαθητική παρουσία.
Garth Hudson: σαξόφωνο και ακορντεόν.
Και ο Paul Carrack ("εκτελεί" κυριολεκτικά το Hey You).
Στην "Δίκη" εμφανίζονται με τα ανάλογα κοστούμια οι:
Tim Curry (Κατήγορος)
Thomas Dolby (Δάσκαλος) κρεμασμένος με σχοινιά από γερανό
Ute Lemper (Σύζυγος)
Marianne Faithfull (Mητέρα)
Albert Finney (Δικαστής)
The Bleeding Heart Band:
Graham Broad - drums
Rick Di Fonzo - guitar
Andy Fairweather Low - guitar & bass
Nick Glennie Smith - keyboards
Snowy White - Guitar
Peter Wood - Keyboards
Backing vocalists: Joe Chemay, Jim Farber, Jim Haas, John Joyce
Δυο φορές στη διάρκεια της συναυλίας κόπηκε το ρεύμα (στο DVD χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τη γενική δοκιμή). Παρά το συμβάν αυτό καθώς και διάφορους άλλους μικρούς αποσυντονισμούς το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Οι μουσικοί είναι υπέροχοι, τα σόλο άψογα, οι τραγουδιστές δίνουν όλη την ψυχή τους, η χορωδία και η ορχήστρα "κεντάνε", ο Ρότζερ τα δίνει όλα (πότε ντυμένος γιατρός πότε Πρώσσος αξιωματικός), ο ήχος καταπληκτικός, τα εφέ και οι φωτισμοί δίνουν το δικό τους τόνο στα δρώμενα, τα κλασσικά ο Τοίχος γκρεμίζεται με πάταγο στο τέλος, κ.λ.π.
Εκεί που ο δίσκος χωλαίνει είναι στο οπτικό αποτέλεσμα και εννοώ την τηλεοπτική σκηνοθεσία ή το μοντάζ αν θέλετε που είναι απρόσωπη και διεκπεραιωτική με λάθη και ατέλειες που αφαιρούν από την οπτική απόλαυση.
Παρ' όλα αυτά ο δίσκος είναι must για όσους αγαπούν το έργο και συστήνεται ανεπιφύλακτα.
View attachment 1539
Η ιδέα να το ξαναπαρουσιάσει (είχαν προηγηθεί οι συναυλίες στο Λονδίνο την δεκαετία του 80) στριφογύριζε στο μυαλό του μετά τη διάλυση του γκρουπ αλλά δεν έβρισκε το κατάλληλο μέρος. Τότε ήρθε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και λίγους μήνες αργότερα ο Waters μαζεύει ένα σύνολο από ετερόκλητους μουσικούς, τραγουδιστές, ορχήστρες και χορωδίες στην Potsdamer Platz του Βερολίνου για να παρουσιάσει το έργο.
Η πλατεία αυτή βρισκόταν ανάμεσα στο Ανατολικό και το Δυτικό Βερολίνο κλεισμένη και από τις 2 πλευρές από το Τείχος και πιθανόν ναρκοθετημένη, κάτι σαν "No Μan's Land". Mε την πτώση του Τείχους απελευθερώθηκε ένας τεράστιος χώρος που φιλοξένησε περίπου 250-300 χιλιάδες ανθρώπους για μια βραδιά που μεταδόθηκε και τηλεοπτικά σε 10 χώρες.
Αφού τέλειωσαν το έργο τους οι ναρκαλιευτές(!!!) στήθηκε ένας τεράστιος τοίχος από πολυεστερικά τούβλα 20μ ύψος και 200μ πλάτος όπου πάνω του προβάλλονταν τα γνωστά σκίτσα του Gerald Scarfe, φωτογραφίες, βίντεο και άλλο οπτικό υλικό που δημιουργήθηκε για την περίσταση και για να συνδέσει το έργο με την πρόσφατη πτώση του Τείχους. Όσο για τον εξοπλισμό τι να πει κανείς: γερανοί, κάμερες, συστοιχίες αντιαεροπορικών προβολέων, λιμουζίνες, πυροτεχνήματα, στρατιωτικά τζιπ και φορτηγά, ασθενοφόρα, ελικόπτερα, τεράστιες φουσκωτές κούκλες και γουρούνια, μια μπάντα του Σοβιετικού στρατού που δεν είχε ακόμη αποχωρήσει από τη χώρα και χίλια δυο άλλα για να εξυπηρετήσουν την θεατρική διάσταση του έργου αλλά και τη γνωστή μεγαλομανία του εμπνευστή του.
Η εκτέλεση του έργου ακολουθεί πιστά το άλμπουμ με μια αλλαγή στο τέλος όπου αντί για το ακουστικό Outside the Wall όλοι μαζί παίζουν το The Tide Is Turning από το Radio K.A.O.S.
Για την περίσταση ο Waters απευθύνθηκε σε πολλούς και διάφορους (ανάμεσα στους οποίους και ο Rod Stewart!). Ανταποκρίθηκαν με θέρμη και ενθουσιασμό όπως φαίνεται και από το αποτέλεσμα οι:
Scorpions (In The Flesh?) Η "περσόνα" τους ταιριάζει στο κομμάτι
Ute Lemper (The Thin Ice) Καταπληκτική
Cyndi Lauper (Another Brick In The Wall part two) Ντυμένη με παιδικά ρούχα αγοροκόριτσο.
Sinead O'Connor, Rick Danko & Levon Helm από τους Band (Mother)
Joni Mitchell (Goodbye Blue Sky) Τα δίνει όλα, αλλά...
Bryan Adams (What Shall We Do Now, Young Lust)
Jerry Hall (κάνει την "γκόμενα" στο Oh my God what a fabulous room)
Van Morrison (Comfortably Numb) Συμπαθητική παρουσία.
Garth Hudson: σαξόφωνο και ακορντεόν.
Και ο Paul Carrack ("εκτελεί" κυριολεκτικά το Hey You).
Στην "Δίκη" εμφανίζονται με τα ανάλογα κοστούμια οι:
Tim Curry (Κατήγορος)
Thomas Dolby (Δάσκαλος) κρεμασμένος με σχοινιά από γερανό
Ute Lemper (Σύζυγος)
Marianne Faithfull (Mητέρα)
Albert Finney (Δικαστής)
The Bleeding Heart Band:
Graham Broad - drums
Rick Di Fonzo - guitar
Andy Fairweather Low - guitar & bass
Nick Glennie Smith - keyboards
Snowy White - Guitar
Peter Wood - Keyboards
Backing vocalists: Joe Chemay, Jim Farber, Jim Haas, John Joyce
Δυο φορές στη διάρκεια της συναυλίας κόπηκε το ρεύμα (στο DVD χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τη γενική δοκιμή). Παρά το συμβάν αυτό καθώς και διάφορους άλλους μικρούς αποσυντονισμούς το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Οι μουσικοί είναι υπέροχοι, τα σόλο άψογα, οι τραγουδιστές δίνουν όλη την ψυχή τους, η χορωδία και η ορχήστρα "κεντάνε", ο Ρότζερ τα δίνει όλα (πότε ντυμένος γιατρός πότε Πρώσσος αξιωματικός), ο ήχος καταπληκτικός, τα εφέ και οι φωτισμοί δίνουν το δικό τους τόνο στα δρώμενα, τα κλασσικά ο Τοίχος γκρεμίζεται με πάταγο στο τέλος, κ.λ.π.
Εκεί που ο δίσκος χωλαίνει είναι στο οπτικό αποτέλεσμα και εννοώ την τηλεοπτική σκηνοθεσία ή το μοντάζ αν θέλετε που είναι απρόσωπη και διεκπεραιωτική με λάθη και ατέλειες που αφαιρούν από την οπτική απόλαυση.
Παρ' όλα αυτά ο δίσκος είναι must για όσους αγαπούν το έργο και συστήνεται ανεπιφύλακτα.
View attachment 1539
