Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Οι μορφές των πραγμάτων [The Yardbirds]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058500537" data-attributes="member: 30418"><p style="text-align: center">[ATTACH]171139[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">(Α->Δ) <em>Jeff Beck</em> (εμπρός), <em>Jim McCarty, Chris Dreja, Paul Samwell-Smith</em> και <em>Keith Relf</em> (φωτογραφία <em>Charlie Gillett</em>)</p><p></p><p>Οι <strong>Yardbirds</strong> αναδύθηκαν μέσα από τις στάχτες των ποπ προσανατολισμένων, αρχών της δεκαετίας του εξήντα, διοχετεύοντας ένα ήχο βαθιά ριζωμένο στο αμερικάνικο μπλουζ, που η ωμή του όμως ενέργεια με την ανανεωτική τους διάθεση το μετέτρεψαν σε καταπέλτη που έδωσε τη βάση για τη νέα μορφή των πραγμάτων. Ήταν και οι τρεις θεοί της κιθάρας - <strong>Clapton</strong>, <strong>Beck</strong>, <strong>Page</strong> - που εναλλακτικά, πέρα και πάνω από το κάθε φαντασία και κριτική παίξιμό τους, σφράγισαν με την προσωπικότητά τους τις τρεις εξελικτικές περιόδους της ύπαρξης του γκρουπ. Οι δίσκοι των <em>Yardbirds</em> απορροφήθηκαν ενθουσιωδώς από τους επίδοξους κιθαρίστες και άλλους ροκ-εντ-ρολ εμμονικούς, που σχημάτισαν γκαράζ μπάντες εκείνη την εποχή.</p><p></p><p>Ο ήχος τους υπήρξε χαρακτηριστικός από την αρχή, και θα γινόταν ακόμα πιο ξεχωριστός καθώς προχώρησαν πέρα από την κατάσταση της μπλουζ μπάντας. Παρόλο, τελικά, το χάος που τους περιέβαλε και τους άφησε εκτός συγχρονισμού με τον υπόλοιπο κόσμο της μουσικής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία από τις σημαντικότερες μπάντες της δεκαετίας του 1960 και το γενετικό τους υλικό βρίσκεται σταθερά σε πολλά από τα είδη που συνθέτουν το ροκ σήμερα.</p><p></p><p>Οι απολαυστικές ζωντανές εμφανίσεις των <em>Yardbirds</em> έμειναν θρυλικές και ένα βασικό τους στοιχείο ήταν ένα εκτεταμένο οργανικό τμήμα κατά τη διάρκεια μερικών τραγουδιών, δημιουργώντας έναν ροκ μανιερισμό. Ο <em>Clapton</em> υπενθύμισε: «<em><span style="color: Darkorange">Ενώ οι περισσότερες μπάντες έπαιζαν τρίλεπτα τραγούδια, εμείς ξεχειλώναμε τα τρία λεπτά σε πέντε ή έξι, και το κοινό τρελαινόταν</span></em>». Αυτή η μουσική διάταξη, που χρίστηκε "<em>rave up</em>" (ξεφάντωμα/ξέσπασμα/παραλήρημα), ερχόταν συνήθως κατά τη διάρκεια του μεσαίου οργανικού τμήματος, στο οποίο η μπάντα άλλαζε το ρυθμό σε διπλό-χρόνο και έχτιζε τον οργανικό αυτοσχεδιασμό που έφτανε σε κορύφωση. Μάλιστα, το παρατσούκλι 'Αργοχέρης' του Κλάπτον δόθηκε κατά τη διάρκειά τους, από τον μάνατζερ Γκομέλσκι, γιατί έσπαγε συχνά τη χορδή της κιθάρας και ενώ την άλλαζε, το κοινό χειροκροτούσε αργά. Το "ρέιβ απ" έχει ρίζες στην τζαζ και έγινε μέρος της υπογραφής του ήχου των <em>Yardbirds</em>.</p><p></p><p>Ειδικά για το άλμπουμ της παρουσίασής μας, ειπώθηκαν πολλά από κριτικούς και ιστορικούς. Ο <em>Bruce Eder</em> του <em>AllMusic</em>, το περιγράφει ως «<em><span style="color: Darkorange">ένα από τα καλύτερα LP ολόκληρης της βρετανικής εισβολής, ισότιμο με το μεγαλύτερο έργο των Beatles και των Rolling Stones στα μέσα της δεκαετίας του 1960</span></em>». Ο συγγραφέας <em>Denise Sullivan</em> δήλωσε: «<em><span style="color: Darkorange">Μεταξύ των βρετανικών μπλουζ-ροκ άλμπουμ, αυτή η παραγωγή του Giorgio Gomelsky είναι η επιλογή για τον πλούτο των χιτ της και την επιρροή της στο γκαράζ και στη ροκ ληντ κιθάρα</span></em>». Ο βιογράφος του <em>Clapton</em>, <em>David Bowling</em> αποκαλεί το άλμπουμ «<em><span style="color: Darkorange">πρώιμο και σημαντικό ροκ εντ ρολ... Παραμένει ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη της ροκ μουσικής</span></em>». Στο περιοδικό <em>Guitar Player</em> γράφτηκε: «<em><span style="color: Darkorange">Σήμερα, το δεύτερο αμερικάνικο άλμπουμ των Yardbirds ακούγεται σαν την απόλυτη γκαράζ μπάντα που συναντά έναν κιθαρίστα της συντέλειας του κόσμου. Όμως, για λίγο το '65, το άλμπουμ περιείχε το πιο φρέσκο και ζωτικό παίξιμο ροκ κιθάρας</span></em>». Το περιοδικό <em>Rolling Stone</em> στην κριτική του άλμπουμ σημείωσε: «<em><span style="color: Darkorange">Ελευθερωμένοι από την καθαρολογία των μπλουζ του Eric Clapton και ωθούμενοι από την παράτολμη επιδειξιομανία του Jeff Beck, οι Yardbirds ξεκίνησαν μια θορυβώδη ροκ εντ ρολ αβάν-γκάρντ. Αυτή είναι η γέφυρα ανάμεσα στα μπητ γκρουπ και την ψυχεδέλεια</span></em>».</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Τα σχήματα των πραγμάτων μπροστά στα μάτια μου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>απλώς με διδάσκουν να απεχθάνομαι</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Θα κάνει ο χρόνος τους ανθρώπους πιο σοφούς;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Εδώ μέσα στο μοναχικό μου πλαίσιο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>τα μάτια μου άκουσαν το μυαλό μου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αλλά θα φαίνεται το ίδιο;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Έλα αύριο, θα έχω μεγαλώσει;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Έλα αύριο, μπορεί να 'μαι στρατιώτης</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Έλα αύριο, θα είμαι πιο τολμηρός από σήμερα;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Τώρα τα δέντρα είναι σχεδόν πράσινα,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αλλά θα εξακολουθούν να φαίνονται</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>όταν οι καιροί και η παλίρροια έρθουν;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Όσο περνάει από το χέρι σου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μην καταστρέψεις, σε παρακαλώ, αυτά τα χώματα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μην τα μετατρέψεις σε άμμο ερήμου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>...</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ελπίζω ότι θα βρω σύντομα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>σκέψεις βαθιά μέσα στο μυαλό μου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>που δεν θα εξοβελίζουν τη φάρα μου</em></p> <p style="margin-left: 20px">- Shapes of Things (<em>P. Samwell-Smith, K. Relf, J. McCarty</em>)</p><p></p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]171140[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058500537, member: 30418"] [CENTER][ATTACH=CONFIG]171139._xfImport[/ATTACH] (Α->Δ) [I]Jeff Beck[/I] (εμπρός), [I]Jim McCarty, Chris Dreja, Paul Samwell-Smith[/I] και [I]Keith Relf[/I] (φωτογραφία [I]Charlie Gillett[/I])[/CENTER] Οι [B]Yardbirds[/B] αναδύθηκαν μέσα από τις στάχτες των ποπ προσανατολισμένων, αρχών της δεκαετίας του εξήντα, διοχετεύοντας ένα ήχο βαθιά ριζωμένο στο αμερικάνικο μπλουζ, που η ωμή του όμως ενέργεια με την ανανεωτική τους διάθεση το μετέτρεψαν σε καταπέλτη που έδωσε τη βάση για τη νέα μορφή των πραγμάτων. Ήταν και οι τρεις θεοί της κιθάρας - [B]Clapton[/B], [B]Beck[/B], [B]Page[/B] - που εναλλακτικά, πέρα και πάνω από το κάθε φαντασία και κριτική παίξιμό τους, σφράγισαν με την προσωπικότητά τους τις τρεις εξελικτικές περιόδους της ύπαρξης του γκρουπ. Οι δίσκοι των [I]Yardbirds[/I] απορροφήθηκαν ενθουσιωδώς από τους επίδοξους κιθαρίστες και άλλους ροκ-εντ-ρολ εμμονικούς, που σχημάτισαν γκαράζ μπάντες εκείνη την εποχή. Ο ήχος τους υπήρξε χαρακτηριστικός από την αρχή, και θα γινόταν ακόμα πιο ξεχωριστός καθώς προχώρησαν πέρα από την κατάσταση της μπλουζ μπάντας. Παρόλο, τελικά, το χάος που τους περιέβαλε και τους άφησε εκτός συγχρονισμού με τον υπόλοιπο κόσμο της μουσικής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία από τις σημαντικότερες μπάντες της δεκαετίας του 1960 και το γενετικό τους υλικό βρίσκεται σταθερά σε πολλά από τα είδη που συνθέτουν το ροκ σήμερα. Οι απολαυστικές ζωντανές εμφανίσεις των [I]Yardbirds[/I] έμειναν θρυλικές και ένα βασικό τους στοιχείο ήταν ένα εκτεταμένο οργανικό τμήμα κατά τη διάρκεια μερικών τραγουδιών, δημιουργώντας έναν ροκ μανιερισμό. Ο [I]Clapton[/I] υπενθύμισε: «[I][COLOR=Darkorange]Ενώ οι περισσότερες μπάντες έπαιζαν τρίλεπτα τραγούδια, εμείς ξεχειλώναμε τα τρία λεπτά σε πέντε ή έξι, και το κοινό τρελαινόταν[/COLOR][/I]». Αυτή η μουσική διάταξη, που χρίστηκε "[I]rave up[/I]" (ξεφάντωμα/ξέσπασμα/παραλήρημα), ερχόταν συνήθως κατά τη διάρκεια του μεσαίου οργανικού τμήματος, στο οποίο η μπάντα άλλαζε το ρυθμό σε διπλό-χρόνο και έχτιζε τον οργανικό αυτοσχεδιασμό που έφτανε σε κορύφωση. Μάλιστα, το παρατσούκλι 'Αργοχέρης' του Κλάπτον δόθηκε κατά τη διάρκειά τους, από τον μάνατζερ Γκομέλσκι, γιατί έσπαγε συχνά τη χορδή της κιθάρας και ενώ την άλλαζε, το κοινό χειροκροτούσε αργά. Το "ρέιβ απ" έχει ρίζες στην τζαζ και έγινε μέρος της υπογραφής του ήχου των [I]Yardbirds[/I]. Ειδικά για το άλμπουμ της παρουσίασής μας, ειπώθηκαν πολλά από κριτικούς και ιστορικούς. Ο [I]Bruce Eder[/I] του [I]AllMusic[/I], το περιγράφει ως «[I][COLOR=Darkorange]ένα από τα καλύτερα LP ολόκληρης της βρετανικής εισβολής, ισότιμο με το μεγαλύτερο έργο των Beatles και των Rolling Stones στα μέσα της δεκαετίας του 1960[/COLOR][/I]». Ο συγγραφέας [I]Denise Sullivan[/I] δήλωσε: «[I][COLOR=Darkorange]Μεταξύ των βρετανικών μπλουζ-ροκ άλμπουμ, αυτή η παραγωγή του Giorgio Gomelsky είναι η επιλογή για τον πλούτο των χιτ της και την επιρροή της στο γκαράζ και στη ροκ ληντ κιθάρα[/COLOR][/I]». Ο βιογράφος του [I]Clapton[/I], [I]David Bowling[/I] αποκαλεί το άλμπουμ «[I][COLOR=Darkorange]πρώιμο και σημαντικό ροκ εντ ρολ... Παραμένει ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη της ροκ μουσικής[/COLOR][/I]». Στο περιοδικό [I]Guitar Player[/I] γράφτηκε: «[I][COLOR=Darkorange]Σήμερα, το δεύτερο αμερικάνικο άλμπουμ των Yardbirds ακούγεται σαν την απόλυτη γκαράζ μπάντα που συναντά έναν κιθαρίστα της συντέλειας του κόσμου. Όμως, για λίγο το '65, το άλμπουμ περιείχε το πιο φρέσκο και ζωτικό παίξιμο ροκ κιθάρας[/COLOR][/I]». Το περιοδικό [I]Rolling Stone[/I] στην κριτική του άλμπουμ σημείωσε: «[I][COLOR=Darkorange]Ελευθερωμένοι από την καθαρολογία των μπλουζ του Eric Clapton και ωθούμενοι από την παράτολμη επιδειξιομανία του Jeff Beck, οι Yardbirds ξεκίνησαν μια θορυβώδη ροκ εντ ρολ αβάν-γκάρντ. Αυτή είναι η γέφυρα ανάμεσα στα μπητ γκρουπ και την ψυχεδέλεια[/COLOR][/I]». [INDENT][I]Τα σχήματα των πραγμάτων μπροστά στα μάτια μου απλώς με διδάσκουν να απεχθάνομαι Θα κάνει ο χρόνος τους ανθρώπους πιο σοφούς; Εδώ μέσα στο μοναχικό μου πλαίσιο τα μάτια μου άκουσαν το μυαλό μου Αλλά θα φαίνεται το ίδιο; Έλα αύριο, θα έχω μεγαλώσει; Έλα αύριο, μπορεί να 'μαι στρατιώτης Έλα αύριο, θα είμαι πιο τολμηρός από σήμερα; Τώρα τα δέντρα είναι σχεδόν πράσινα, Αλλά θα εξακολουθούν να φαίνονται όταν οι καιροί και η παλίρροια έρθουν; Όσο περνάει από το χέρι σου Μην καταστρέψεις, σε παρακαλώ, αυτά τα χώματα Μην τα μετατρέψεις σε άμμο ερήμου ... Ελπίζω ότι θα βρω σύντομα σκέψεις βαθιά μέσα στο μυαλό μου που δεν θα εξοβελίζουν τη φάρα μου[/I] - Shapes of Things ([I]P. Samwell-Smith, K. Relf, J. McCarty[/I])[/INDENT] [CENTER][ATTACH=CONFIG]171140._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Οι μορφές των πραγμάτων [The Yardbirds]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…