- 17 June 2006
- 14,350
SHOSTAKOVICH – Symphony no. 6, op.54/The Execution of Stepan Razin, op.119
Anatoly Lochak, Russian State SO & Symphonic Capella, Valeri Polyansky
Chandos CHAN 9813
Η Συμφωνία είναι από τις πιό αινιγματικές που έγραψε ποτέ ο μεγάλος Ρώσος: 3 μέρη που φαινομενικά δεν έχουν την παραμικρή σχέση, σαν να τα συγκόλησε πάνω σε μία ανεξήγητη παρόρμηση της στιγμής. Η συγκινησιακή αφήγηση είναι περίπου αδιαπέραστη γιατί η διάρθρωση της γραφής είναι συνειδητά ανισόρροπη: το έργο ανοίγει με ένα Largo που αποπνέει νεκρική ερήμωση έναν μυστήριο μονόλογο με μιά αίσθηση αυτοσχεδιασμού που αλλάζει συνέχεια και «φέρνει» λίγο στον τρόπο του Sibelius. Η ατμόσφαιρα είναι αφόρητα πένθιμη και η γλώσσα, ώρες ώρες ελεύθερα ατονική, χαιρετίζει ευλαβικά το Erwartung op. 17 του Schoenberg. Το έργο κλείνει με ένα rondo ηθελημένα κοροϊδευτικό που μοιάζει να δραπέτευσε από σχέδια του Rossini και θυμίζει παρέλαση τσιρκολάνων. Στο ενδιάμεσο σ έχει περάσει από 40 κύματα.
Οι απαιτήσεις της συμφωνικής γραφής του Shostakovich είναι εδώ λαμπρές: ο καμβάς είναι γεμάτος λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις όπως πάντα αλλά ο μαέστρος έχει πολύ ζωτική σημασία ώστε να συντηρήσει επί μακρόν τη συγκινησιακή ένταση, να δώσει στο έργο μιά αίσθηση ενότητας και να καταφέρει να αναδείξει όλο το φάσμα απ το απίστευτο συναισθηματικό γαϊτανάκι που λανθάνει κάτω απ την επιφάανεια.
Υπάρχουν οι εξτρεμιστές - Mravinsky, Kondrashin, Golovanov- που είναι και οι επικρατέστεροι στις Συμφωνίες του Shostakovich αν θέλεις Ρώσικο ταμπεραμέντο. Υπάρχουν οι πιο ραφιναρισμένοι –Reiner, Jarvi- κια οι πιο αναλυτικοί νεο-Μαλερικοί -Haitink, Bernstein που τον υπερεκτιμούσε ο ίδιος ο συνθέτης. Είπα να πρωτοτυπήσω και να πάρω του Polyanski γιατί το δεύτερο από τα έργα (Stepan Razin) είναι αρκετά σπάνιο σε ηχογραφήσεις.
Την πάτησα μεγαλοπρεπέστατα βέβαια: στο δεύτερο έργο ο μαέστρος είναι εξαιρετικός γιατί είναι καντάτα και ο Polyansky είναι Kapellmeister και μάλιστα πρώτης γραμμής.
Στη Συμφωνία όμως είναι λίγος.
Last edited: