- 19 June 2006
- 8,661
Η πρόταση του Λύμπε σκοτώνει. Τελικά οι ΟΜ είναι δύο από τα τρία μέλη των SLEEP.
Το άλμπουμ είναι καθηλωτικό από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο.
Τα δύο κομμάτια του ,νομίζεις πως τα έχεις ξανακούσει σε κάποια τελετή μύησης στην έρημο. Μεθυστικές (από μανιτάρια) μελωδίες, προσευχές στο Θεό ήλιο. Οι άνθρωποι έχουν κάνει διδακτορικό στους KYUSS και μάστερ στους NATAS ειδικά του Delmar.
Όταν ο ήλιος επιμένει να σε τυφλώνει στα μάτια , δημιουργείται ένα ζαλιστικό χρώμα μπορντώ-μαύρο με νότες από πορτοκαλί. Αυτά είναι τα χρώματα του άλμπουμ.
Μπάσο και ντραμς οδηγούν τη φωνή σε μονοπάτια μυσταγωγίας. Νεοψυχεδελιστές, νομίζεις πως είναι βγαλμένοι από τα σπλάχνα της Delirium.
Με το πρώτο άκουσμα πιστεύεις πως το stoner-post ταξίδι τους είναι μαγικό αλλά επίπεδο.
Με τη δεύτερη όμως ακρόαση καταλαβαίνεις πως μια μαύρη σκιά σε γυροφέρνει και προσπαθεί να σου αρπάξει τη ψυχή.
Αυτή είναι μία διάσταση στο άλμπουμ που με σόκαρε. Έχω ακούσει πολύ πιο δύσκολες τελετές αλλά δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Όταν μια ύποπτη μελωδία επαναλαμβάνεται σε βάζει σε ένα περιέργο τριπάκι.
Και εδώ αυτές οι αναλογικές post-trance λούπες σε παρασέρνουν σε ''υποχθόνιες'' διαδρομές.
Αυτή η παγανιστική πλευρά του σκληρού rock, μας έχει δώσει απίστευτες μπάντες. Οι OM είναι μία από αυτές.
Εκπληκτικό άλμπουμ που λειτούργησε χωρίς την παρέμβαση του μπλε κάκτου.
Σκέφτομαι πως με τη βοήθεια του Don Julio θα μπορούσα και να πετάξω.
Πάρτε το χθες.
Υ.Γ. Δεν μου έλειψαν καθόλου οι κιθάρες.
Το άλμπουμ είναι καθηλωτικό από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο.
Τα δύο κομμάτια του ,νομίζεις πως τα έχεις ξανακούσει σε κάποια τελετή μύησης στην έρημο. Μεθυστικές (από μανιτάρια) μελωδίες, προσευχές στο Θεό ήλιο. Οι άνθρωποι έχουν κάνει διδακτορικό στους KYUSS και μάστερ στους NATAS ειδικά του Delmar.
Όταν ο ήλιος επιμένει να σε τυφλώνει στα μάτια , δημιουργείται ένα ζαλιστικό χρώμα μπορντώ-μαύρο με νότες από πορτοκαλί. Αυτά είναι τα χρώματα του άλμπουμ.
Μπάσο και ντραμς οδηγούν τη φωνή σε μονοπάτια μυσταγωγίας. Νεοψυχεδελιστές, νομίζεις πως είναι βγαλμένοι από τα σπλάχνα της Delirium.
Με το πρώτο άκουσμα πιστεύεις πως το stoner-post ταξίδι τους είναι μαγικό αλλά επίπεδο.
Με τη δεύτερη όμως ακρόαση καταλαβαίνεις πως μια μαύρη σκιά σε γυροφέρνει και προσπαθεί να σου αρπάξει τη ψυχή.
Αυτή είναι μία διάσταση στο άλμπουμ που με σόκαρε. Έχω ακούσει πολύ πιο δύσκολες τελετές αλλά δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Όταν μια ύποπτη μελωδία επαναλαμβάνεται σε βάζει σε ένα περιέργο τριπάκι.
Και εδώ αυτές οι αναλογικές post-trance λούπες σε παρασέρνουν σε ''υποχθόνιες'' διαδρομές.
Αυτή η παγανιστική πλευρά του σκληρού rock, μας έχει δώσει απίστευτες μπάντες. Οι OM είναι μία από αυτές.
Εκπληκτικό άλμπουμ που λειτούργησε χωρίς την παρέμβαση του μπλε κάκτου.
Σκέφτομαι πως με τη βοήθεια του Don Julio θα μπορούσα και να πετάξω.
Πάρτε το χθες.
Υ.Γ. Δεν μου έλειψαν καθόλου οι κιθάρες.
