Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Όνειρο απατηλό! [Fleetwood Mac]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058352328" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Αφήνοντας την πόλη...</h3><p><strong>Fleetwood Mac</strong> - <strong>The Original Fleetwood Mac</strong> (Μάιος 1971, Blue Horizon CBS)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]162994[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Drifting (P. Green) - 3:30, A2 Leaving Town Blues (P. Green) - 2:53, A3 Watch Out (P. Green) - 3:30, A4 A Fool No More (P. Green) - 4:35, A5 Mean Old Fireman (Trad. arr. J. Spencer) - 3:45, A6 Can't Afford To Do It (James Williamson) - 2:02, B1 Fleetwood Mac (P. Green) - 3:55, B2 Worried Dream (B.B. King) - 5:20, B3 Love That Woman (L. Leake) - 2:29, B4 Allow Me One More Show (J. Spencer) - 2:58, B5 First Train Home (P. Green) - 4:05, B6 Rambling Pony No. 2 (P. Green) - 3:00</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Peter Green (φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα), Jeremy Spencer (A5, A6, B3, B4) (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), John McVie (μπάσο), Mick Fleetwood (τύμπανα, τρίφτης/B6), προσκεκλημένη: Christine Perfect (πιάνο/B2)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Mike Vernon / Mike Ross</p><p></p><p>Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν το 1967 και 1968 σε διάφορες ημερομηνίες, στο <em>Studio CBS, New Bond Street</em> και στα <em>Decca Studios, West Hampstead</em>, Λονδίνο</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]162995[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Danny Kirwan, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Jeremy Spencer</em></p><p></p><p>Είναι συνήθης πρακτική για τις μπάντες να παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα άλμπουμ τους ενώ είναι ακόμα ενωμένες, αλλά οι <strong>Fleetwood Mac</strong> παραδόξως κατάφεραν να εκδώσουν τα δικά τους, μετά την αποχώρηση του μισού συγκροτήματος. Μια συλλογή τζαμαρισμάτων, κομμένων και προηγουμένως ακυκλοφόρητων κομματιών, απλά με τον τίτλο <strong>The Original Fleetwood Mac</strong>, είναι η τελευταία και απροσδόκητα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους στην <em>Blue Horizon</em>, αν όχι η καλύτερη.</p><p></p><p>Το γκρουπ είχε ήδη εγκαταλείψει την <em>Blue Horizon</em> για να κόψει το "<strong>Man Of the World</strong>" για την ετικέτα <em>Immediate</em> του <em>Andrew Oldham</em>, και παρόλο που το σινγκλ είχε μεγάλη επιτυχία, η ίδια η ετικέτα χρεοκόπησε. Ο μάνατζερ των <em>Mac</em>, <em>Clifford Davis</em> επιδίωξε ένα νέο συμβόλαιο για το συγκρότημα, υπογράφοντας με τη <em>Warner Reprise</em>. Το <strong><span style="color: Dodgerblue">Then Play On</span></strong> κυκλοφόρησε ως το τέταρτο άλμπουμ τους, λίγο μετά τη συλλογή της <em>Blue Horizon</em>, <strong><span style="color: Dodgerblue">The Pious Bird Of Good Omen</span></strong>, που περιείχε σινγκλ, κομμάτια από προηγούμενα άλμπουμ και δύο τραγούδια με τον Αμερικάνο μπλουζίστα <em>Eddie Boyd</em>. Εκείνη την εποχή, οι <em>Fleetwood Mac</em> διέθεταν ένα πρώιμο νέο ταλέντο, τον πρώην κιθαρίστα των <em>Boilerhouse</em>, <strong>Danny Kirwan</strong>, που είχε έρθει για να υποστηρίξει και συνοδεύσει τον <strong>Peter Green</strong>, καθώς το χάσμα ανάμεσα στον <em>Peter</em> και τον <strong>Jeremy Spencer</strong> διευρυνόταν ανεπανόρθωτα.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ο Τζέρεμι δεν μάθαινε κανένα από τα τραγούδια μου</span></em>», παραπονέθηκε ο <em>Green</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Αλλά ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν ο λόγος για τον οποίο δεν συμμετείχε περισσότερο, ήταν γιατί δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε. Ήταν ένας φανατικός της μουσικής - είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά μαζί μας λειτουργούσε μόνο σε δική του ταχύτητα</span></em>». Στην πραγματικότητα, ο <em>Jeremy</em> έπαιξε μόνο σ' ένα κομμάτι στο <em>Then Play On</em>, συνεισφέροντας το πιάνο στο "<strong>Oh Well Part II</strong>" αλλά αν και ηχογράφησε πέντε κομμάτια εξαιρετικής και ακριβούς παρωδίας που προορίζονταν για ένα μπόνους <em>EP</em>, αυτά δεν κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο.</p><p></p><p>Το <em>Then Play On</em> περιείχε υλικό από τους <em>Green</em> και <em>Kirwan</em> στον ίδιο βαθμό, με αυξανόμενη εστίαση στην κιθαριστική τους αλληλεπίδραση και το οργανικό τζαμάρισμα, καθώς το στυλ της μπάντας εξελίχθηκε προς έναν "Προγκρέσιβ Ροκ" ήχο, αλλά η ψυχική σταθερότητα του υπερευαίσθητου <em>Green</em> άρχισε ήδη να κλονίζεται. Σε μια πολύ πιο πρόσφατη συνέντευξη, εξήγησε:</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Τα Μπλουζ πήγαιναν πολύ βαθιά, ήταν πολύ οδυνηρό. Τα Μπλουζ είναι κάτι που βιώνεις μια ζωή και πρέπει να τα καταλάβεις για να τα παίξεις. Υπάρχουν επίπεδα που οι περισσότεροι άνθρωποι, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν πλησιάσαν ποτέ. Αλλά τότε υπήρξε υπερβολικά βαθύ για μένα και χάθηκα. Τα μπλουζ κατέληξαν να πληγώνουν την ψυχή μου, οπότε σταμάτησα</span></em>».</p><p></p><p>Τελικά, αφού δεν κατάφερε να πείσει τους άλλους να δώσουν όλα τα κέρδη της μπάντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ο <em>Green</em> εγκατέλειψε το γκρουπ, υποχρεώνοντας τον <em>Spencer</em> και τον <em>Kirwan</em> να βρεθούν στο προσκήνιο. Το άλμπουμ του 1970, <strong><span style="color: Dodgerblue">Kiln House</span></strong>, έδειξε ξανά ένα διαφορετικό είδος των <em>Fleetwood Mac</em> και μέχρι στιγμής φαινόταν ότι τα μπλουζ έμειναν πίσω τους. Αλλά εξακολουθούσαν να ζουν στα αρχεία της <em>Blue Horizon</em>, όπου ο <em>Mike Vernon</em> είχε καρούλια ταινιών ηχογραφημένα από την αρχική σύνθεση...</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]162996[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Οι <em>Mick Fleetwood, Jeremy Spencer, John McVie</em> και ο <em>Peter Green</em> παίζουν στο <em>TV Special</em>, Κοπεγχάγη, Δανία, Μάιος 1968.</p><p></p><p>Το "<strong>Drifting</strong>" (δεν σχετίζεται με το "<em>Drifting Blues</em>", το κλασσικό από τους <em>Three Blazers</em> του <em>Johnny Moore</em>) ξεκινάει με ένα έντονο μπιτ τυμπάνων συνδυασμένο με ένα πολύ φειδωλό ριφ, μέχρι σχεδόν χωρίς προειδοποίηση μπαίνει ο Γκριν με την πιο συνταρακτική καυτή κιθαριστική εισαγωγή. Η φωνή του, όπως πάντα, διαποτίζεται από θλίψη και λαχτάρα. Δεν έχει χάσει ποτέ μια γυναίκα όπως χάνει τώρα το μωρό του, και κάθε λέξη του είναι απόλυτα πειστική. Μετά από ένα μόνο στίχο, σερβίρει ακόμη περισσότερο καυστικό παίξιμο και αυτό που δίνει ο <em>Peter</em> είναι περισσότερο από ικανοποιητικό. Ο <em>Vernon</em> αφηγείται: «<em><span style="color: Darkorange">Τότε το τραγούδι ονομαζόταν 'Drifting' και ο Peter το θυμάται τώρα σαν 'να κάνει ένα Junior Wells πράγμα', επειδή είχε ένα παρόμοιο γκρουβ με το μπλουζ του 1965, 'Ships On The Ocean' του Junior Wells και του Buddy Guy</span></em>». Το επιδραστικό άλμπουμ <em>Hoodoo Man Blues</em> του <em>Junior</em>, από το οποίο προέρχεται το κομμάτι, είναι ένα απέριττο αριστούργημα, με ένα σφιχτό, ακατέργαστο, απογυμνωμένο ήχο που δημιουργεί τόνους έντασης. Ο <em>Stevie King</em> του <em>British Blues Archive</em> σημειώνει: «<em><span style="color: Darkorange">Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επρόκειτο για επιρροή στον Peter, καθώς το παίξιμό του στη φυσαρμόνικα στο πρώτο άλμπουμ των Fleetwood Mac έδειχνε ήδη ίχνη του στυλ του Junior, ενώ τον Guy είχε θαυμάσει πολύ όταν εμφανίστηκε με το τρίο του στο Λονδίνο. Αυτό που κάνει εδώ, δεν ακούγεται πολύ σαν Guy & Wells, αλλά σίγουρα συλλαμβάνει αυτό το 'γκρουβ'</span></em>».</p><p></p><p>Το "<strong>Leaving Town Blues</strong>" του <em>Peter</em> έχει μια μάλλον "ρετρό" αίσθηση με την κιθάρα διαφορετική, περισσότερο αφηγηματική. Ένα τραγούδι με ελαφριά κάντρι γεύση, ασυνήθιστης δωδεκάμετρης ακολουθίας, που θυμίζει λίγο το "<em>Sitting in the Rain</em>", που ηχογράφησε ο <em>Peter</em> με τον <em>John Mayall</em>. Ένα όμορφο κομμάτι, κομψό στην απλότητα του, που παρουσιάζει μια πολύ διαφορετική, "κοντά στις ρίζες" πλευρά του <em>Greenie</em>. Το επόμενο, "<strong>Watch Out</strong>" είναι ένα πολύ γρήγορο σουίνγκ μπλουζ με εξαιρετικά κινητήρια μπάσο και τύμπανα και εκτεταμένο παίξιμο κιθάρας στο προσκήνιο. Ηχογραφημένο σαν ένα τρίο, χωρίς προσθήκες, ακούγεται σαν αυτοσχέδιο τζαμάρισμα και πραγματικά σκίζει. Κορυφαίο. «<em><span style="color: Darkorange">Ναι, μάζεψα τα ρούχα μου...</span></em>», και ξεκινά το "<strong>A Fool No More</strong>", ένα από τα πιο συγκινητικά αργά μπλουζ που υπήρξαν ποτέ, από έναν από τους καλύτερους της Βρετανίας. Ο πόνος στη φωνή του <em>Peter</em> είναι προφανής και το παίξιμο της κιθάρας είναι παθιασμένο και όμορφο, καθώς οι ευαίσθητες φράσεις κάθονται δίπλα-δίπλα με φλογερές ριπές. Το σαστέιν του Γκριν παίρνει το μυαλό, απλησίαστο.</p><p></p><p>Το "<strong>Mean Old Fireman</strong>" είναι μια διασκευή του <em>Arthur "Big Boy" Crudup</em> με στίχους που αντηχούν το "<em>So Many Roads</em>" του <em>Otis Rush</em>. Εδώ, ο <em>Jeremy</em>, με μια ακουστική κιθάρα, καταφέρνει να βγάλει πολύ περισσότερο συναίσθημα από τις διασκευές που έκανε, του <em>Elmore</em> και είναι να απορεί κανείς που παρέμενε ακυκλοφόρητο. Υπάρχει πραγματικά όμορφο σλάιντ παίξιμο σ' αυτό το κομμάτι, και δείχνει ένα <em>Spencer</em> που δεν έχουμε ακούσει πριν. Το "<strong>Can't Afford To Do It</strong>", μια διασκευή του <em>Homesick James Williamson</em>, μοιάζει περισσότερο με τον <em>Jeremy</em> που γνωρίζουμε. Ένα απλό κουνιστό μπούγκι στην παράδοση "<em>Moneymaker</em>", εκτοξεύεται με προφανή ενθουσιασμό από την τετραμελή μπάντα, μερικοί από τους οποίους προσφέρουν φωνητικά στο ρεφρέν. Όμορφο.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]162997[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058352328, member: 30418"] [HEADING=2]Αφήνοντας την πόλη...[/HEADING] [B]Fleetwood Mac[/B] - [B]The Original Fleetwood Mac[/B] (Μάιος 1971, Blue Horizon CBS) [CENTER][ATTACH=CONFIG]162994._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Drifting (P. Green) - 3:30, A2 Leaving Town Blues (P. Green) - 2:53, A3 Watch Out (P. Green) - 3:30, A4 A Fool No More (P. Green) - 4:35, A5 Mean Old Fireman (Trad. arr. J. Spencer) - 3:45, A6 Can't Afford To Do It (James Williamson) - 2:02, B1 Fleetwood Mac (P. Green) - 3:55, B2 Worried Dream (B.B. King) - 5:20, B3 Love That Woman (L. Leake) - 2:29, B4 Allow Me One More Show (J. Spencer) - 2:58, B5 First Train Home (P. Green) - 4:05, B6 Rambling Pony No. 2 (P. Green) - 3:00 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Peter Green (φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα), Jeremy Spencer (A5, A6, B3, B4) (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), John McVie (μπάσο), Mick Fleetwood (τύμπανα, τρίφτης/B6), προσκεκλημένη: Christine Perfect (πιάνο/B2) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Mike Vernon / Mike Ross Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν το 1967 και 1968 σε διάφορες ημερομηνίες, στο [I]Studio CBS, New Bond Street[/I] και στα [I]Decca Studios, West Hampstead[/I], Λονδίνο [CENTER][ATTACH=CONFIG]162995._xfImport[/ATTACH] [I]Danny Kirwan, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Jeremy Spencer[/I][/CENTER] Είναι συνήθης πρακτική για τις μπάντες να παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα άλμπουμ τους ενώ είναι ακόμα ενωμένες, αλλά οι [B]Fleetwood Mac[/B] παραδόξως κατάφεραν να εκδώσουν τα δικά τους, μετά την αποχώρηση του μισού συγκροτήματος. Μια συλλογή τζαμαρισμάτων, κομμένων και προηγουμένως ακυκλοφόρητων κομματιών, απλά με τον τίτλο [B]The Original Fleetwood Mac[/B], είναι η τελευταία και απροσδόκητα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους στην [I]Blue Horizon[/I], αν όχι η καλύτερη. Το γκρουπ είχε ήδη εγκαταλείψει την [I]Blue Horizon[/I] για να κόψει το "[B]Man Of the World[/B]" για την ετικέτα [I]Immediate[/I] του [I]Andrew Oldham[/I], και παρόλο που το σινγκλ είχε μεγάλη επιτυχία, η ίδια η ετικέτα χρεοκόπησε. Ο μάνατζερ των [I]Mac[/I], [I]Clifford Davis[/I] επιδίωξε ένα νέο συμβόλαιο για το συγκρότημα, υπογράφοντας με τη [I]Warner Reprise[/I]. Το [B][COLOR=Dodgerblue]Then Play On[/COLOR][/B] κυκλοφόρησε ως το τέταρτο άλμπουμ τους, λίγο μετά τη συλλογή της [I]Blue Horizon[/I], [B][COLOR=Dodgerblue]The Pious Bird Of Good Omen[/COLOR][/B], που περιείχε σινγκλ, κομμάτια από προηγούμενα άλμπουμ και δύο τραγούδια με τον Αμερικάνο μπλουζίστα [I]Eddie Boyd[/I]. Εκείνη την εποχή, οι [I]Fleetwood Mac[/I] διέθεταν ένα πρώιμο νέο ταλέντο, τον πρώην κιθαρίστα των [I]Boilerhouse[/I], [B]Danny Kirwan[/B], που είχε έρθει για να υποστηρίξει και συνοδεύσει τον [B]Peter Green[/B], καθώς το χάσμα ανάμεσα στον [I]Peter[/I] και τον [B]Jeremy Spencer[/B] διευρυνόταν ανεπανόρθωτα. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Τζέρεμι δεν μάθαινε κανένα από τα τραγούδια μου[/COLOR][/I]», παραπονέθηκε ο [I]Green[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Αλλά ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν ο λόγος για τον οποίο δεν συμμετείχε περισσότερο, ήταν γιατί δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε. Ήταν ένας φανατικός της μουσικής - είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά μαζί μας λειτουργούσε μόνο σε δική του ταχύτητα[/COLOR][/I]». Στην πραγματικότητα, ο [I]Jeremy[/I] έπαιξε μόνο σ' ένα κομμάτι στο [I]Then Play On[/I], συνεισφέροντας το πιάνο στο "[B]Oh Well Part II[/B]" αλλά αν και ηχογράφησε πέντε κομμάτια εξαιρετικής και ακριβούς παρωδίας που προορίζονταν για ένα μπόνους [I]EP[/I], αυτά δεν κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο. Το [I]Then Play On[/I] περιείχε υλικό από τους [I]Green[/I] και [I]Kirwan[/I] στον ίδιο βαθμό, με αυξανόμενη εστίαση στην κιθαριστική τους αλληλεπίδραση και το οργανικό τζαμάρισμα, καθώς το στυλ της μπάντας εξελίχθηκε προς έναν "Προγκρέσιβ Ροκ" ήχο, αλλά η ψυχική σταθερότητα του υπερευαίσθητου [I]Green[/I] άρχισε ήδη να κλονίζεται. Σε μια πολύ πιο πρόσφατη συνέντευξη, εξήγησε: «[I][COLOR=Darkorange]Τα Μπλουζ πήγαιναν πολύ βαθιά, ήταν πολύ οδυνηρό. Τα Μπλουζ είναι κάτι που βιώνεις μια ζωή και πρέπει να τα καταλάβεις για να τα παίξεις. Υπάρχουν επίπεδα που οι περισσότεροι άνθρωποι, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν πλησιάσαν ποτέ. Αλλά τότε υπήρξε υπερβολικά βαθύ για μένα και χάθηκα. Τα μπλουζ κατέληξαν να πληγώνουν την ψυχή μου, οπότε σταμάτησα[/COLOR][/I]». Τελικά, αφού δεν κατάφερε να πείσει τους άλλους να δώσουν όλα τα κέρδη της μπάντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ο [I]Green[/I] εγκατέλειψε το γκρουπ, υποχρεώνοντας τον [I]Spencer[/I] και τον [I]Kirwan[/I] να βρεθούν στο προσκήνιο. Το άλμπουμ του 1970, [B][COLOR=Dodgerblue]Kiln House[/COLOR][/B], έδειξε ξανά ένα διαφορετικό είδος των [I]Fleetwood Mac[/I] και μέχρι στιγμής φαινόταν ότι τα μπλουζ έμειναν πίσω τους. Αλλά εξακολουθούσαν να ζουν στα αρχεία της [I]Blue Horizon[/I], όπου ο [I]Mike Vernon[/I] είχε καρούλια ταινιών ηχογραφημένα από την αρχική σύνθεση... [CENTER][ATTACH=CONFIG]162996._xfImport[/ATTACH] Οι [I]Mick Fleetwood, Jeremy Spencer, John McVie[/I] και ο [I]Peter Green[/I] παίζουν στο [I]TV Special[/I], Κοπεγχάγη, Δανία, Μάιος 1968.[/CENTER] Το "[B]Drifting[/B]" (δεν σχετίζεται με το "[I]Drifting Blues[/I]", το κλασσικό από τους [I]Three Blazers[/I] του [I]Johnny Moore[/I]) ξεκινάει με ένα έντονο μπιτ τυμπάνων συνδυασμένο με ένα πολύ φειδωλό ριφ, μέχρι σχεδόν χωρίς προειδοποίηση μπαίνει ο Γκριν με την πιο συνταρακτική καυτή κιθαριστική εισαγωγή. Η φωνή του, όπως πάντα, διαποτίζεται από θλίψη και λαχτάρα. Δεν έχει χάσει ποτέ μια γυναίκα όπως χάνει τώρα το μωρό του, και κάθε λέξη του είναι απόλυτα πειστική. Μετά από ένα μόνο στίχο, σερβίρει ακόμη περισσότερο καυστικό παίξιμο και αυτό που δίνει ο [I]Peter[/I] είναι περισσότερο από ικανοποιητικό. Ο [I]Vernon[/I] αφηγείται: «[I][COLOR=Darkorange]Τότε το τραγούδι ονομαζόταν 'Drifting' και ο Peter το θυμάται τώρα σαν 'να κάνει ένα Junior Wells πράγμα', επειδή είχε ένα παρόμοιο γκρουβ με το μπλουζ του 1965, 'Ships On The Ocean' του Junior Wells και του Buddy Guy[/COLOR][/I]». Το επιδραστικό άλμπουμ [I]Hoodoo Man Blues[/I] του [I]Junior[/I], από το οποίο προέρχεται το κομμάτι, είναι ένα απέριττο αριστούργημα, με ένα σφιχτό, ακατέργαστο, απογυμνωμένο ήχο που δημιουργεί τόνους έντασης. Ο [I]Stevie King[/I] του [I]British Blues Archive[/I] σημειώνει: «[I][COLOR=Darkorange]Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επρόκειτο για επιρροή στον Peter, καθώς το παίξιμό του στη φυσαρμόνικα στο πρώτο άλμπουμ των Fleetwood Mac έδειχνε ήδη ίχνη του στυλ του Junior, ενώ τον Guy είχε θαυμάσει πολύ όταν εμφανίστηκε με το τρίο του στο Λονδίνο. Αυτό που κάνει εδώ, δεν ακούγεται πολύ σαν Guy & Wells, αλλά σίγουρα συλλαμβάνει αυτό το 'γκρουβ'[/COLOR][/I]». Το "[B]Leaving Town Blues[/B]" του [I]Peter[/I] έχει μια μάλλον "ρετρό" αίσθηση με την κιθάρα διαφορετική, περισσότερο αφηγηματική. Ένα τραγούδι με ελαφριά κάντρι γεύση, ασυνήθιστης δωδεκάμετρης ακολουθίας, που θυμίζει λίγο το "[I]Sitting in the Rain[/I]", που ηχογράφησε ο [I]Peter[/I] με τον [I]John Mayall[/I]. Ένα όμορφο κομμάτι, κομψό στην απλότητα του, που παρουσιάζει μια πολύ διαφορετική, "κοντά στις ρίζες" πλευρά του [I]Greenie[/I]. Το επόμενο, "[B]Watch Out[/B]" είναι ένα πολύ γρήγορο σουίνγκ μπλουζ με εξαιρετικά κινητήρια μπάσο και τύμπανα και εκτεταμένο παίξιμο κιθάρας στο προσκήνιο. Ηχογραφημένο σαν ένα τρίο, χωρίς προσθήκες, ακούγεται σαν αυτοσχέδιο τζαμάρισμα και πραγματικά σκίζει. Κορυφαίο. «[I][COLOR=Darkorange]Ναι, μάζεψα τα ρούχα μου...[/COLOR][/I]», και ξεκινά το "[B]A Fool No More[/B]", ένα από τα πιο συγκινητικά αργά μπλουζ που υπήρξαν ποτέ, από έναν από τους καλύτερους της Βρετανίας. Ο πόνος στη φωνή του [I]Peter[/I] είναι προφανής και το παίξιμο της κιθάρας είναι παθιασμένο και όμορφο, καθώς οι ευαίσθητες φράσεις κάθονται δίπλα-δίπλα με φλογερές ριπές. Το σαστέιν του Γκριν παίρνει το μυαλό, απλησίαστο. Το "[B]Mean Old Fireman[/B]" είναι μια διασκευή του [I]Arthur "Big Boy" Crudup[/I] με στίχους που αντηχούν το "[I]So Many Roads[/I]" του [I]Otis Rush[/I]. Εδώ, ο [I]Jeremy[/I], με μια ακουστική κιθάρα, καταφέρνει να βγάλει πολύ περισσότερο συναίσθημα από τις διασκευές που έκανε, του [I]Elmore[/I] και είναι να απορεί κανείς που παρέμενε ακυκλοφόρητο. Υπάρχει πραγματικά όμορφο σλάιντ παίξιμο σ' αυτό το κομμάτι, και δείχνει ένα [I]Spencer[/I] που δεν έχουμε ακούσει πριν. Το "[B]Can't Afford To Do It[/B]", μια διασκευή του [I]Homesick James Williamson[/I], μοιάζει περισσότερο με τον [I]Jeremy[/I] που γνωρίζουμε. Ένα απλό κουνιστό μπούγκι στην παράδοση "[I]Moneymaker[/I]", εκτοξεύεται με προφανή ενθουσιασμό από την τετραμελή μπάντα, μερικοί από τους οποίους προσφέρουν φωνητικά στο ρεφρέν. Όμορφο. [CENTER][ATTACH=CONFIG]162997._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Όνειρο απατηλό! [Fleetwood Mac]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…