Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Όνειρο απατηλό! [Fleetwood Mac]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058352329" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Όχι πια κορόιδο!</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]163000[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Mick Fleetwood, Peter Green, Jeremy Spencer, John McVie</em></p><p></p><p>Το "<strong>Fleetwood Mac</strong>", ναι, είναι αυτό που τους έδωσε το όνομα! Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια των ημερών του <em>Peter</em> ως <em>Bluesbreaker</em>, σε χρόνο στούντιο που του δόθηκε ως δώρο γενεθλίων από τον <em>John Mayall</em>, είναι ένα δυνατό κινητικό οργανικό, που πέρα από την κάθε περιγραφή κιθάρα του, επιδεικνύει και το τρομερό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του. Ενώ το στυλ είναι οικονομικό, η απόδοσή του είναι άψογη και υπάρχει μια καλή δόση αίσθησης <em>Junior Wells</em> που ρίχτηκε στο μίγμα. Μια διασκευή του "<strong>Worried Dream</strong>" του <em>B.B. King</em> λαμβάνεται με πιο αργό ρυθμό και τα ευαίσθητα και ρευστά γεμίσματα πιάνου από την <strong>Christine Perfect</strong> μεταμορφώνουν εντελώς τον ήχο της μπάντας. Χωρίς τα χάλκινα που υπογράμμιζαν την ενορχήστρωση του Μπίμπι, αυτή η έκδοση έχει μια πολύ οικεία αίσθηση, συμπληρωμένη από τον τρόπο που η φωνή του <em>Peter</em> ηχογραφείται, ασυνήθιστα ξηρή και υψηλή στη μείξη, σαν να τραγουδάει κατευθείαν στο αυτί σας, «<em><span style="color: Darkorange">Λοιπόν, αισθάνομαι τόσο άσχημα - αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με μένα...</span></em>». Απόλυτα απολαυστικό, και με την κιθάρα επίσης πολύ καλή!</p><p></p><p>Το "<strong>Love That Woman</strong>", μια σύνθεση του <em>Lafayette Leake</em>, η οποία πρωτοηχογραφήθηκε το 1957 από τον <em>Otis Rush</em> για την <em>Cobra</em>, παρουσιάζει τον <em>Spencer</em> να παρέχει το δικό του πιάνο καθώς και κάποια καυτή σλάιντ. Το ασυνήθιστα βαρύ μπάσο και τύμπανα καθιστούν αυτό τον ήχο κάπως χονδροειδή, αλλά τελικά μας αρέσει και σίγουρα πάλι ξεχωρίζει από το πλήθος του υλικού του <em>Elmore James</em>, που προτιμούσε ο <em>Jeremy</em> στα δύο πρώτα άλμπουμ. Το "<strong>Allow Me One More Show</strong>" πιστώνεται στον <em>Jeremy Spencer</em>, αλλά αυτό μάλλον ήταν το "<em>My Heart Beat Like A Hammer</em>" του <em>Buster Brown</em>. Αλλά ανεξάρτητα από την προέλευσή του, αυτή η σόλο ακουστική μπαλάντα, με τα ακανόνιστα μέτρα της και τις συνεχείς μπότλνεκ παρεμβάσεις, ακούγεται πολύ αυθεντική, ντελικάτη και αρκετά συγκινητική. Μια απροσδόκητη απόλαυση. Στο "<strong>First Train Home</strong>", ένα όμορφα εκφρασμένο σόλο κιθάρας εισαγάγει αυτό το αργό δωδεκάμετρο. Ξέφρενοι καταιγισμοί από γλυκιές νότες στάζουν απατηλά από τα δάχτυλα του <em>Peter</em>, ενώ τραγουδάει αυτό που ακούγεται σαν το μπλουζ του αγοραφοβικού. Παρά τον ανταγωνισμό εξακολουθεί να είναι πρώτης τάξεως.</p><p></p><p>Το "<strong>Rambling Pony No. 2</strong>" είναι μια άλλη εκδοχή της έκδοσης του "<em>Rollin' and Tumblin'</em>" του <em>Baby Face Leroy Trio</em>. Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1950 στην <em>Parkway</em> και διέθετε τους <em>Leroy Foster</em> (φωνητικά/τύμπανα), τον <em>Little Walter Jacobs</em> (φυσαρμόνικα/φωνητικά) και τον <em>Muddy Waters</em> (κιθάρα/φωνητικά). Αλλά το τμήμα του <em>Waters</em> στην ηχογράφηση σύντομα ήρθε στην προσοχή του <em>Leonard Chess</em>, ο οποίος είχε τον <em>Muddy</em> με αποκλειστικό συμβόλαιο και τον έπεισε να ηχογραφήσει τη δική του έκδοση του τραγουδιού για τη μεγαλύτερη ετικέτα <em>Chess</em> και από τότε ο αριθμός (No. 2) ήταν πάντα συνδεδεμένος μαζί του. Στο "<em>No. 2</em>" των <em>Mac</em>, που δηλώνει μόνο ότι ήταν η δεύτερη κυκλοφορημένη έκδοση και όχι απαραίτητα η δεύτερη ηχογραφημένη έκδοση, ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος, η μελωδία της κιθάρας έχει αλλάξει, και η φυσαρμόνικα και ο τρίφτης είναι σχεδόν πνιγμένα από ένα πανίσχυρο μπάσο και τύμπανα. Ένα θαυμάσιο κομμάτι μπλουζ της υπαίθρου...</p><p></p><p>Τα δώδεκα κομμάτια που περιλαμβάνονται στην κυκλοφορία του βινυλίου του 1971 είναι απαραίτητα για έναν εραστή του Βρετανικού Μπλουζ. Όλα τα εκπληκτικά πυροτεχνήματα κιθάρας για τα οποία ο Γκρίνι ήταν ικανός και δεν ακούγονται στο <em>Dog & Dustbin</em> (<a href="https://avclub.gr/forum/showthread.php/61242" target="_blank">το ομότιτλο πρώτο τους</a>) ή στο <em>Mr. Wonderful</em>, και όλα τα μπλουζ που ηχογράφησε ο <em>Jeremy</em> και δεν ήταν διασκευές του <em>Elmore James</em>, κατέληξαν μαζί εδώ, δίνοντας μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα των εξαιρετικών ταλέντων τους και την τεράστια γκάμα που κατείχαν οι <strong>Fleetwood Mac</strong> στην πρώιμη ενσάρκωσή τους, σαν Βρετανική Μπλουζ μπάντα.</p><p></p><p>Το όνειρο υπήρξε όντως απατηλό τουλάχιστον για τον Γκριν, όταν οι σύντροφοί του στην μπάντα, αποδίδοντας τις αλλαγές στην ψυχική του κατάσταση στη λήψη μεγάλων δόσεων <em>LSD</em>, άρχισαν να δυσφορούν για τη σκηνική του παρουσία, με τη γενειάδα, τις ρόμπες και τον εσταυρωμένο, αλλά και τις συστάσεις για μη συσσώρευση πλούτου και προσφορά όλων των χρημάτων τους. Η επόμενη φάση των <em>Fleetwood Mac</em> πλησίαζε και όπως είπε και ο <em>Mick Fleetwood</em> «<em><span style="color: Darkorange">Λοιπόν δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, εγώ δε θέλω να το κάνω αυτό, και αυτό δεν με κάνει κακό...</span></em>». Το 1988 ο Γκριν φέρεται να είπε: «<em><span style="color: Darkorange">Αυτή τη στιγμή αναρρώνω από τη θεραπεία λόγω λήψης ναρκωτικών. Ήταν οι ουσίες που με επηρέασαν πολύ. Πήρα περισσότερα από όσα σκόπευα. Πήρα LSD οκτώ ή εννέα φορές. Το αποτέλεσμα απ' αυτά διαρκεί τόσο πολύ... Ήθελα να δώσω όλα τα λεφτά μου... Την είδα ένα είδος αγίου – όχι, όχι άγιος, θρησκευόμενος. Νόμιζα ότι μπορούσα να το κάνω, νόμιζα ότι ήμουν εντάξει στα ναρκωτικά. Η αποτυχία μου!</span></em>». Ο <em>Green</em> με τα μπλουζ και τη "μελαγχολία" του, εκ των πραγμάτων τέθηκε εκτός, και η καλολαδωμένη πια μηχανή πήρε μπροστά. Εγώ πάντως δύσκολα θα συνέκρινα το διάδοχο σχήμα με τους αρχικούς Mac, καθώς ποτέ δεν μου είπαν κάτι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν έχει και κάποια σημασία, άλλωστε εδώ μιλάμε για την μπάντα του Θεού Γκριν.</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, ukblues.org, Stevie King, Mike Vernon)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]163001[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058352329, member: 30418"] [HEADING=2]Όχι πια κορόιδο![/HEADING] [CENTER][ATTACH alt="FleetwoodGreenSpencerMcVie.jpg"]163000[/ATTACH] [I]Mick Fleetwood, Peter Green, Jeremy Spencer, John McVie[/I][/CENTER] Το "[B]Fleetwood Mac[/B]", ναι, είναι αυτό που τους έδωσε το όνομα! Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια των ημερών του [I]Peter[/I] ως [I]Bluesbreaker[/I], σε χρόνο στούντιο που του δόθηκε ως δώρο γενεθλίων από τον [I]John Mayall[/I], είναι ένα δυνατό κινητικό οργανικό, που πέρα από την κάθε περιγραφή κιθάρα του, επιδεικνύει και το τρομερό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του. Ενώ το στυλ είναι οικονομικό, η απόδοσή του είναι άψογη και υπάρχει μια καλή δόση αίσθησης [I]Junior Wells[/I] που ρίχτηκε στο μίγμα. Μια διασκευή του "[B]Worried Dream[/B]" του [I]B.B. King[/I] λαμβάνεται με πιο αργό ρυθμό και τα ευαίσθητα και ρευστά γεμίσματα πιάνου από την [B]Christine Perfect[/B] μεταμορφώνουν εντελώς τον ήχο της μπάντας. Χωρίς τα χάλκινα που υπογράμμιζαν την ενορχήστρωση του Μπίμπι, αυτή η έκδοση έχει μια πολύ οικεία αίσθηση, συμπληρωμένη από τον τρόπο που η φωνή του [I]Peter[/I] ηχογραφείται, ασυνήθιστα ξηρή και υψηλή στη μείξη, σαν να τραγουδάει κατευθείαν στο αυτί σας, «[I][COLOR=Darkorange]Λοιπόν, αισθάνομαι τόσο άσχημα - αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με μένα...[/COLOR][/I]». Απόλυτα απολαυστικό, και με την κιθάρα επίσης πολύ καλή! Το "[B]Love That Woman[/B]", μια σύνθεση του [I]Lafayette Leake[/I], η οποία πρωτοηχογραφήθηκε το 1957 από τον [I]Otis Rush[/I] για την [I]Cobra[/I], παρουσιάζει τον [I]Spencer[/I] να παρέχει το δικό του πιάνο καθώς και κάποια καυτή σλάιντ. Το ασυνήθιστα βαρύ μπάσο και τύμπανα καθιστούν αυτό τον ήχο κάπως χονδροειδή, αλλά τελικά μας αρέσει και σίγουρα πάλι ξεχωρίζει από το πλήθος του υλικού του [I]Elmore James[/I], που προτιμούσε ο [I]Jeremy[/I] στα δύο πρώτα άλμπουμ. Το "[B]Allow Me One More Show[/B]" πιστώνεται στον [I]Jeremy Spencer[/I], αλλά αυτό μάλλον ήταν το "[I]My Heart Beat Like A Hammer[/I]" του [I]Buster Brown[/I]. Αλλά ανεξάρτητα από την προέλευσή του, αυτή η σόλο ακουστική μπαλάντα, με τα ακανόνιστα μέτρα της και τις συνεχείς μπότλνεκ παρεμβάσεις, ακούγεται πολύ αυθεντική, ντελικάτη και αρκετά συγκινητική. Μια απροσδόκητη απόλαυση. Στο "[B]First Train Home[/B]", ένα όμορφα εκφρασμένο σόλο κιθάρας εισαγάγει αυτό το αργό δωδεκάμετρο. Ξέφρενοι καταιγισμοί από γλυκιές νότες στάζουν απατηλά από τα δάχτυλα του [I]Peter[/I], ενώ τραγουδάει αυτό που ακούγεται σαν το μπλουζ του αγοραφοβικού. Παρά τον ανταγωνισμό εξακολουθεί να είναι πρώτης τάξεως. Το "[B]Rambling Pony No. 2[/B]" είναι μια άλλη εκδοχή της έκδοσης του "[I]Rollin' and Tumblin'[/I]" του [I]Baby Face Leroy Trio[/I]. Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1950 στην [I]Parkway[/I] και διέθετε τους [I]Leroy Foster[/I] (φωνητικά/τύμπανα), τον [I]Little Walter Jacobs[/I] (φυσαρμόνικα/φωνητικά) και τον [I]Muddy Waters[/I] (κιθάρα/φωνητικά). Αλλά το τμήμα του [I]Waters[/I] στην ηχογράφηση σύντομα ήρθε στην προσοχή του [I]Leonard Chess[/I], ο οποίος είχε τον [I]Muddy[/I] με αποκλειστικό συμβόλαιο και τον έπεισε να ηχογραφήσει τη δική του έκδοση του τραγουδιού για τη μεγαλύτερη ετικέτα [I]Chess[/I] και από τότε ο αριθμός (No. 2) ήταν πάντα συνδεδεμένος μαζί του. Στο "[I]No. 2[/I]" των [I]Mac[/I], που δηλώνει μόνο ότι ήταν η δεύτερη κυκλοφορημένη έκδοση και όχι απαραίτητα η δεύτερη ηχογραφημένη έκδοση, ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος, η μελωδία της κιθάρας έχει αλλάξει, και η φυσαρμόνικα και ο τρίφτης είναι σχεδόν πνιγμένα από ένα πανίσχυρο μπάσο και τύμπανα. Ένα θαυμάσιο κομμάτι μπλουζ της υπαίθρου... Τα δώδεκα κομμάτια που περιλαμβάνονται στην κυκλοφορία του βινυλίου του 1971 είναι απαραίτητα για έναν εραστή του Βρετανικού Μπλουζ. Όλα τα εκπληκτικά πυροτεχνήματα κιθάρας για τα οποία ο Γκρίνι ήταν ικανός και δεν ακούγονται στο [I]Dog & Dustbin[/I] ([URL='https://avclub.gr/forum/showthread.php/61242']το ομότιτλο πρώτο τους[/URL]) ή στο [I]Mr. Wonderful[/I], και όλα τα μπλουζ που ηχογράφησε ο [I]Jeremy[/I] και δεν ήταν διασκευές του [I]Elmore James[/I], κατέληξαν μαζί εδώ, δίνοντας μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα των εξαιρετικών ταλέντων τους και την τεράστια γκάμα που κατείχαν οι [B]Fleetwood Mac[/B] στην πρώιμη ενσάρκωσή τους, σαν Βρετανική Μπλουζ μπάντα. Το όνειρο υπήρξε όντως απατηλό τουλάχιστον για τον Γκριν, όταν οι σύντροφοί του στην μπάντα, αποδίδοντας τις αλλαγές στην ψυχική του κατάσταση στη λήψη μεγάλων δόσεων [I]LSD[/I], άρχισαν να δυσφορούν για τη σκηνική του παρουσία, με τη γενειάδα, τις ρόμπες και τον εσταυρωμένο, αλλά και τις συστάσεις για μη συσσώρευση πλούτου και προσφορά όλων των χρημάτων τους. Η επόμενη φάση των [I]Fleetwood Mac[/I] πλησίαζε και όπως είπε και ο [I]Mick Fleetwood[/I] «[I][COLOR=Darkorange]Λοιπόν δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, εγώ δε θέλω να το κάνω αυτό, και αυτό δεν με κάνει κακό...[/COLOR][/I]». Το 1988 ο Γκριν φέρεται να είπε: «[I][COLOR=Darkorange]Αυτή τη στιγμή αναρρώνω από τη θεραπεία λόγω λήψης ναρκωτικών. Ήταν οι ουσίες που με επηρέασαν πολύ. Πήρα περισσότερα από όσα σκόπευα. Πήρα LSD οκτώ ή εννέα φορές. Το αποτέλεσμα απ' αυτά διαρκεί τόσο πολύ... Ήθελα να δώσω όλα τα λεφτά μου... Την είδα ένα είδος αγίου – όχι, όχι άγιος, θρησκευόμενος. Νόμιζα ότι μπορούσα να το κάνω, νόμιζα ότι ήμουν εντάξει στα ναρκωτικά. Η αποτυχία μου![/COLOR][/I]». Ο [I]Green[/I] με τα μπλουζ και τη "μελαγχολία" του, εκ των πραγμάτων τέθηκε εκτός, και η καλολαδωμένη πια μηχανή πήρε μπροστά. Εγώ πάντως δύσκολα θα συνέκρινα το διάδοχο σχήμα με τους αρχικούς Mac, καθώς ποτέ δεν μου είπαν κάτι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν έχει και κάποια σημασία, άλλωστε εδώ μιλάμε για την μπάντα του Θεού Γκριν. (*****, πηγές: εξώφυλλο, ukblues.org, Stevie King, Mike Vernon) [CENTER][ATTACH alt="McVieKirwanGreenSpencerFleetwood.jpg"]163001[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Όνειρο απατηλό! [Fleetwood Mac]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…