Όταν οι Ελβετοί ήταν τρίο...

Με τους Yello η σχέση μου ξεκίνησε μετά το 85. Το Stella ήταν το πρώτο LP τους που άκουσα απο το ραδιόφωνο αλλά ήταν αρκετό για ν'αρχίσω να "την ψάχνω". Το 87 ξενύχτησα μαζί τους σε full moon party στο Yello Bar στο νησί της Σαπφούς. Ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν και απενοχοποίησαν τη Disco στα μάτια μου και άρχισαν να "ξαναανακαλύπτω" τη Donna Summer. Δεν έπαιζαν όμως καθαρή Ντίσκο. Η ματιά τους, διεισδυτική στα ποπ φαινόμενα και η μετα τέχνη τους παρήγαγαν ένα έργο που έδινε τροφή για σκέψη στους καρεκλάδες και μία ευκαιρία στους "εγκεφαλικούς" να κουνήσουν και λίγο το κορμάκι τους.

Σύντομα βρέθηκα απέναντι στα πρώτα τους έργα. Πίσω απο τον τρελλαμένο πλούσιο δανδή και τον γκατζετάκια υπήρχε ένας τρίτος με το ματάκι παιχνιδιάρικο και με το κεφαλάκι μονίμως πάνω στον πάγκο του χασάΠΗ. Το δηλητήριο του Περόν μέσα στα τραγουδάκια έσταζε σε αυστηρά υπολογισμένες δόσεις εν είδη Μιθριδάτη.

Παρότι φανατικός Περονιστής τους ακολούθησα και μετά την φυγή του Κάρλος (μετά το you gotta say yes...). Όμως οι σόλο δίσκοι του Περόν συνεχίζουν να κατοικοεδρεύουν στο μαύρο σεντούκι του υποσυνείδητού μου> Κυρίως το 12ιντσο 45άρι "Nothing is true, everything is permitted"

Τα πρώτα τους άλμπουμ βγήκαν αρχικά απο την εταιρεία των 4 αγνώστων, τη Ralph. Φυσικά ανατυπώθηκαν μετά.
1 Solid Pleasure
Yello-Solid.jpg

2 Claro Que Si
Yello-Claro.jpg


Τα βρήκα χθές στο Metropolis σε ανατύπωση σε CD με χάρτινο εξώφυλλο με 6.90 Εβρά. Τα πήρα παρότι τα έχω σε βινύλιο της Ralph (If u Know what I mean). Απότι άκουσα έχουν βγεί και σε παρθένο βαρύ βινύλιο σε χίλια αντίτυπα για τους μερακλήδες.

Το οτι τα προτείνω σε όποιον δεν τα έχει είναι understatement.
 
Last edited:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,350
κανονικά τώρα έπρεπε να βγεί ο Ντοκ και να πει τον πόνο του:
(yello cd killed the vinyl star!!)
αλλά τώρα θα πίνει την pina collada του....
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Solid Pleasure ****1/2
Claro que si ****1/2
You gotta say yes ...****1/2
Stella ****1/2
One second ****
The Race *1/2

Αυτά συνθηματολογικά . Αμα σκεφτώ τίποτε καλύτερο θα σας γράψω .
 
Έκτωρ Κατσίκης said:
Τα πήρα παρότι τα έχω σε βινύλιο της Ralph (If u Know what I mean).
yello 2.jpg
No we don't know what you mean:
Το Solid Pleasure πως το εχεις? Στην πρωτη περιορισμενη εκδοση Ralph με το αρχετυπικο λογκο τους (YELLO) μεσα σε παραλληλογραμμο και με το εσωφυλλο BUY-OR-DIE (βλεπε φωτο δευτερο LP πανω αριστερα) ή στο μετεπειτα ευρυτερης κυκλοφοριας (Ralph UL-8059-L) με το μασκαρα?

yello 1.jpg

Μηπως μπορεις να μας διαφωτισεις αν τα CD (να υποθεσω Γιαπωνεζικα) ακουγονται το ιδιο ή καλυτερα απ'τα πρωτοτυπα LP Ralph?

BTW, πραγματι οι Yello αρχικα υπηρξαν τριο, το αγαπημενο μου εξωφυλλο ειναι το σινγκλακι Bimbo/IT Splash (η πρωτη τους κυκλοφορια στη Ralph, πριν το Solid Pleasure), οπου οπισθοφυλλο ποζαρουν "αληθινοι" ενω μπροστα παριστανονται ως τρεις μπλαζε φιγουρες (παντα με το αρχετυπικο λογοτυπο). Μαζι με το EP the Rhythm Devine ειναι τα μονα που μου εχουν απομεινει.
Bimbo-IT-Splash.jpg Yello---Bimbo-Back.jpg
click images for larger version
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Γιώργο ,
1.το δικό μου Solid pleasure έχει το buy or die εσώφυλλο .
2. τα cd του Μετρόπολις δεν είναι γιαπωνέζικα .
3. τα ρεμάστερσ τσ έχουν κάνει οι ίδιοι οι Yello .
και 4. ναι είναι καλύτερα τα σι ντι ( το είπα και άλλοτε με πόνο ψυχής )
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Εμένα , εν πάση περιπτώσει δεν μου απενοχοποίησαν την ντίσκο . Και μετα τους Yello , η ντίσκο εδειχνε το ίδιο ανούσια και αδιάφορη - ως μουσική - όπως και πριν . Oi Yello στην ουσία απενοχοποίησαν τον ρυθμό , ζωγραφίζοντας όμως παράλληλα εικόνες σπάνιας ομορφιάς και υποβλητικότητας όσο κανείς άλλους από τους ντανσάδες , δημιουργώντας ατμόσφαιρες που σε έμπαζαν όχι μόνον στο κλίμα του εκάστοτε τραγουδιού αλλά σε έκαναν - εκόντα άκοντα - μέρος του σκηνικού .
 
Το Solid Pleasure που έχω έχει το πιό γνωστό εξώφυλλο. Δεν ήξερα καν οτι κυκλοφορεί και άλλο. Σε μπελάδες μ'έβαλες (άντε να το βρώ τώρα).

Τώρα όσον αφορά τα cd's του metropolis πράγματι δεν είναι Γιαπωνέζικα (έχουν μεν χάρτινο εξώφυλλο αλλά δεν είναι "βινύλια σε μικρογραφία" που συνηθίζουν οι Γιαπωνέζοι, έχουν jewel case. Και είναι remastered by B.Blank με επιπλέον τίτλους και με αρκετές διαφορές απο τα πρωτότυπα.

Όσο για το αν παίζουν καλύτερα, η σύγκριση είναι αυθαίρετη και άδικη (αφού μιλάμε για remasters). Πάντως οι τελευταίοι στίχοι απο το assistant's cry (Allright folks και μετά...) στο βινύλιο πάντα μου έβγαιναν με παραμόρφωση και δεν ήμουν σίγουρος αν είναι έτσι στο δίσκο ή είναι mistracking (είναι και προς το τέλος της α' πλευράς). Στα Cds βγαίνουν μιά χαρά.

Με τσάτισε ιδιαίτερα που οι δύο εναπομείναντες δεν αναφέρουν σχεδόν καθόλου τον Περόν. Παντού στα εσώφυλλα οι δύο φάτσες τους και ο Περόν φαίνεται να είναι κάποιος guest που έπαιξε μερικά όργανα παρότι στα άλμπουμ αυτά ήταν μέλος του γκρούπ. Απαράδεκτοι!!!
 
Last edited:
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Γιώργο , 1.το δικό μου Solid pleasure έχει το buy or die εσώφυλλο .
Αψογος.

Έκτωρ Κατσίκης said:
Το Solid Pleasure που έχω έχει το πιό γνωστό εξώφυλλο. Δεν ήξερα καν οτι κυκλοφορεί και άλλο. Σε μπελάδες μ'έβαλες (άντε να το βρώ τώρα).
Τωρα πια με το διαδικτυο με λιγη (ως πολυ λιγη) υπομονη ΟΛΑ βρισκονται. Παλαιοτερα ηταν που 'τρεχες και δεν εφτανες (η διαδρομη ομως ηταν ολα τα λεφτα, if you know what I mean).

Έκτωρ Κατσίκης said:
Όσο για το αν παίζουν καλύτερα, η σύγκριση είναι αυθαίρετη και άδικη (αφού μιλάμε για remasters)
Οπως ξερεις το remaster ειναι δικοπο μαχαιρι. Επεξεργασμενος ηχος δεν ειναι υποχρεωτικα Καλυτερος ηχος, πρεπει να 'σαι μηχανικος ηχου Flood και πανω για να μην πειραξεις τις ισορροπιες. Η πλειαδα προγενεστερων remaster βριθουν απο πριμαρισμενα πιατινια, πειραγμενες στροφες, αποστειρωμενο τελικο αποτελεσμα ή οτι αλλο θελεις. Αλλοι ειναι αδυνατο να κατανοησουν οτι το remaster δεν ειναι πανακεια: Εχω το White-Light/White-Heat LP στην πρωτη εκδοση Verve 1967, μπουκωμενο με τα VU-μετρα να χορευουν στο κοκκινο. Ακουω το σημερινο Αμερικανικο CD remaster: καθαρος ηχος καμπανα, αλλα πως να το κανουμε δε νοειται Sister Ray χωρις θολη παραμορφωση.

Η παρουσια του καλλιτεχνη (εδω B.B. οπως λες) ειναι παντως καθησυχαστικη. Γενικοτερα παντως στα remaster παραδεχομαι τη δουλεια των Γιαπωνεζων, οι ανθρωποι εχουν βαθια Αντιληψη και Σεβασμο σ'αυτο που κανουν (εκτος απροοπτου τουλαχιστον).

Έκτωρ Κατσίκης said:
Με τσάτισε ιδιαίτερα που οι δύο εναπομείναντες δεν αναφέρουν σχεδόν καθόλου τον Περόν. Παντού στα εσώφυλλα οι δύο φάτσες τους και ο Περόν φαίνεται να είναι κάποιος guest που έπαιξε μερικά όργανα παρότι στα άλμπουμ αυτά ήταν μέλος του γκρούπ. Απαράδεκτοι!!!
Στους δυο ο τριτος δε χωρα. Ο Περον επινοησε το ονομα Yello και ηταν εκεινος που τους συνεδεσε με τη Ralph. Ανησυχος, πολυδιαστατος, με προεκτασεις στα πολυμεσα πολυ πριν ανακαλυφθει το ειδος, κλπ. Επρεπε να φυγει sooner or later προκειμενου να υπαρξουν οι Yello οπως τους ξερουμε σημερα. Εξαλλου και οι δυο Kraftwerk δεν ξεκινησαν τριο με τον Klaus Dinger (των Neu); Μετα τους δυο πρωτους πειραματικους δισκους Dinger τελος και σα να μην υπηρξε ποτε. Typical.
 
Last edited:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,350
μα καλά τόσο παρεξηγήσιμος είμαι?
νισάφι.....

(και είπαμε: ο καλός ο μύλος....)