- 29 April 2011
- 2,574
Κατά τον Heidegger η αυθεντικότητα του ανθρώπου έγκειται στην δυνατότητα του να είναι όχι μόνο αυτό που είναι πραγματοποιημένο στον ρόλο του ως καθορισμένου ανώνυμου προσώπου , αλλά την ίδια στιγμή να είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που μοναδικά κατοχυρώνει το δικαίωμα του να ζήσει μια ζωή άξια του είδους του αλλά άξια του να την ζει κανείς .Σε κάθε ευκαιρία δράσης που παρουσιάζεται ενώπιον του συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει να ανταποκρίνεται στο νόημα και των δύο οντολογικών του δεδομένων , δηλαδή του προκαθορισμένου του ρόλου αφ’ ενός και της οφειλής του προς την ανθρώπινη ιδιότητα την οποία πρέπει να μην προδώσει.
Υπ’ αυτήν την έννοια ο Tom Jones κάπου εβδομήντα χρόνια μετά την γέννηση του και καμμιά 40αριά χρόνια μετά τον ρόλο που με τόση αντιπάθεια και περιφρόνηση περιγράφει ο Τσάκωνας πιο πάνω και που ο ίδιος επέλεξε τραγουδώντας την Delilah και λικνίζοντας τους γοφούς του μπροστά σε εκστασιασμένες νοικοκυρές , επιλέγει να αποδώσει φόρος τιμής στην δεύτερη οντολογική συνιστώσα , που λέγαμε πιο πάνω , της οφειλής προς την αυθεντικότητα του ανθρώπου . Και έτσι επιστρέφει σε ένα παρελθόν που δεν είχε ποτέ για να αποδειχθεί το Αριστοτελικό « ενδέχεσθαι άλλως είναι» .
Το « Praise and Βlame» του 2010 είναι ωμό , ακατέργαστο , γυμνό , ξεβράκωτο σχεδόν – τα περισσότερα κομμάτια δεν έχουν πάνω από τα τρία βασικά όργανα – μπασο , ντραμς , κιθάρα ενώ στο Burning Hell του John Lee Hooker όλο κι όλο μια ηλεκτρική κιθάρα και τα ντραμς , χωρίς μπάσο καν , είναι η μόνη συνοδεία της Φωνής – και αποτείνει φόρο τιμής στο ροκ’ εν ρολ , στο rockabilly και κυρίως στα blues , αγγίζοντας μουσικά όρια που ούτε τα είχε φανταστεί ποτέ . Ίχνη Johny Cash , φευγαλέοι Cramps , White Stripes , μπλέκονται με μια σπιρίτιουαλ διάθεση και μια βαθιά γνώση των μπλούζ . Συνθέσεις Dylan , Hooker , Rosetta Tharpe και τέσσερις του ίδιου του Tom Jones από κοινού με τον Ethan Johns – παραγωγού και κιθαρίστα του δίσκου – φτιάχνουν ένα cd εξαιρετικό και απρόβλεπτο . Το Run On που κλείνει το πόνημα αυτό θα μπορούσε να βρίσκεται στο Exile μετά το “Rip this Joint” ( ****1/2)
Υπ’ αυτήν την έννοια ο Tom Jones κάπου εβδομήντα χρόνια μετά την γέννηση του και καμμιά 40αριά χρόνια μετά τον ρόλο που με τόση αντιπάθεια και περιφρόνηση περιγράφει ο Τσάκωνας πιο πάνω και που ο ίδιος επέλεξε τραγουδώντας την Delilah και λικνίζοντας τους γοφούς του μπροστά σε εκστασιασμένες νοικοκυρές , επιλέγει να αποδώσει φόρος τιμής στην δεύτερη οντολογική συνιστώσα , που λέγαμε πιο πάνω , της οφειλής προς την αυθεντικότητα του ανθρώπου . Και έτσι επιστρέφει σε ένα παρελθόν που δεν είχε ποτέ για να αποδειχθεί το Αριστοτελικό « ενδέχεσθαι άλλως είναι» .
Το « Praise and Βlame» του 2010 είναι ωμό , ακατέργαστο , γυμνό , ξεβράκωτο σχεδόν – τα περισσότερα κομμάτια δεν έχουν πάνω από τα τρία βασικά όργανα – μπασο , ντραμς , κιθάρα ενώ στο Burning Hell του John Lee Hooker όλο κι όλο μια ηλεκτρική κιθάρα και τα ντραμς , χωρίς μπάσο καν , είναι η μόνη συνοδεία της Φωνής – και αποτείνει φόρο τιμής στο ροκ’ εν ρολ , στο rockabilly και κυρίως στα blues , αγγίζοντας μουσικά όρια που ούτε τα είχε φανταστεί ποτέ . Ίχνη Johny Cash , φευγαλέοι Cramps , White Stripes , μπλέκονται με μια σπιρίτιουαλ διάθεση και μια βαθιά γνώση των μπλούζ . Συνθέσεις Dylan , Hooker , Rosetta Tharpe και τέσσερις του ίδιου του Tom Jones από κοινού με τον Ethan Johns – παραγωγού και κιθαρίστα του δίσκου – φτιάχνουν ένα cd εξαιρετικό και απρόβλεπτο . Το Run On που κλείνει το πόνημα αυτό θα μπορούσε να βρίσκεται στο Exile μετά το “Rip this Joint” ( ****1/2)
