Μάλιστα, έγινε up, με κάποια σχόλια και διάβασα από τη αρχή όλο το νήμα.
Κύριοι, γέλασα, θυμήθηκα, ...γενικώς πέρασα καλά!
Ο Tom Jones είναι ένα φαινόμενο και τα φαινόμενα συνήθως συγκεντρώνουν πυρά αλλά και διθυράμβους. Για μένα ό,τι ξεφεύγει της "χρυσής μετριότητας", αποτελεί αντικείμενο προσοχής και γιατί όχι μελέτης. Ο Tom Jones έχει αδιαμφισβήτητα χαρίσματα, εξαιρετική φωνή, σκηνική παρουσία, επιμελημένες παραγωγές και "πιασάρικο" ρεπερτόριο.
Θυμάμαι, όταν ακόμα ήμουν μαθητής εκεί στα τέλη του '60, ότι έχαιρε γενικότερης εκτίμησης και έδρεπε σχόλια του τύπου ο άγγλος Καζαντζίδης με την τεράστια φωνή κλπ. Εάν τώρα, τότε, μπορούσε να θεωρηθεί δικός μας; Δύσκολο, αν και το μετέπειτα φλερτ μας με το easy listening, lounge και space age μας επέτρεψε να γνωρίσουμε και ένα άλλο είδος "διασκεδαστικής" μουσικής όπως αυτή παιζόταν στα ξενοδοχεία, καζίνο και πιάνο μπαρ της εποχής.
Επομένως η λέξη κλειδί που την είπε και ο τσιφ χαριτολογώντας και πιστεύω αποπνέει το Live In Las Vegas είναι γοητεία και ότι συνεπάγεται αυτό. Ό,τι και να διαβλέπει ο καθένας, για κάποιους συντήρηση, μικροαστικές εκτονωτικές εκδηλώσεις, σερβιρισμένη ανώδυνη διασκέδαση και για άλλους καλοπαιγμένη και άκρως ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση, ο δίσκος αξίζει να ακουστεί ακριβώς για να δημιουργήσει όλα αυτά τα ετερόκλητα συναισθήματα. Το πρόβλημα, φίλοι μου, σήμερα είναι η αδιαφορία που επιφέρουν τα πάντα και το αίσθημα κορεσμού και "ανορεξίας" που κυριαρχεί.
Ο δίσκος, υπάρχουν ώρες που μπορεί να ακουστεί άνετα και σε πείσμα άλλων βαρύγδουπων και περισπούδαστων "έργων", να προκαλέσει το ενδιαφέρον και τις ανάλογες συζητήσεις.