Perfume: The Story of a Murderer

[Aggelos M.]

Δραματικό θρίλερ
Σκηνοθεσία: Τομ Τίκβερ Πρωταγωνιστούν: Μπεν Γουίσοου, Ντάστιν Χόφμαν, Ρέιτσελ Χερντ-Γουντ, Αλαν Ρίκμαν

Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ, ένα μωρό που γεννήθηκε στο βρωμερότερο σημείο του Παρισιού, την ψαραγορά, κατάφερε να επιζήσει και να αποκτήσει μια δουλειά ως αρωματοποιός, χάρη στην εξαιρετικά ευαίσθητη μύτη του.
Η μυρωδιά που τον μεθά για πρώτη φορά είναι μιας νεαρής γυναίκας, την οποία δεν διστάζει να σκοτώσει, για να διαπιστώσει μόνο ότι το άρωμά της έχει χαθεί. Από τότε, μεταμορφώνεται σε σίριαλ κίλερ με σκοπό να δημιουργήσει το υπέρτατο άρωμα, αυτή τη μυρωδιά που είναι ικανή να προκαλέσει την αναμφισβήτητη αγάπη.

Αγαπημενο βιβλίο, μεταφερεται στην μεγαλη οθονη και η απορία μου ειναι πως θα καταφερει καποιος να μεταφερει την "οσμη" του βιβλίου στον θεατη...

Αναμενεται με αγωνία!!!

 

[MoDis]

προβαλλεται απο σημερα

 

[ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ]

Αρχικά νόμισα ότι πρόκειται για μεταφορά του γνωστού αριστουργήματος του Patrick Sόskind.

 

[Stergito]

Στη Θεσσαλονίκη προβάλλεται; Το περιμένω από το Σεπτέμβρη που διάβασα ένα review. Άκουσα ότι έχει πολύ καλές ερμηνείες.

 

[Lepton]

Κώστα, όντως είναι μεταφορά του βιβλίου.

 

[ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ]

Το κατάλαβα αφού την είδα προχθές. Μου άρεσε πολύ αν και ουσιαστικά απέχει πολύ απ το βιβλίο όπως οι περισσότερες μεταφορές άλλωστε.

 

[Haagenti]

το βιβλιο ειναι πλεον αυτο που λεμε all time classic..απ τ' αγαπημενα μου...τωρα η ταινια δεν ξερω δεν την ειδα,,η γυναικα μου την ειδε και μου ειπε οτι στεκεται μια χαρα...για να δουμε

 

[Βασίλης Σωκρατίδης]

Το κατάλαβα αφού την είδα προχθές. Μου άρεσε πολύ αν και ουσιαστικά απέχει πολύ απ το βιβλίο όπως οι περισσότερες μεταφορές άλλωστε.

Απεχει πααααααρα πολυ.

Το βασικο της προβλημα ειναι οτι δειχνει την ολη διαδρομη του δολοφονου απο την σκοπια ενος serial killer, και οχι απο τη σκοπια ενος αρωματοποιου που ζητουσε το απολυτο αρωμα. Οι φονοι ηταν μια αναγκαιοτητα δεν ειχαν σημαντικη βαρυτητα μπροστα στο σκοπο του.

Δεν εξηγει (οπως κανει το βιβλιο) σε βαθος το πως κατεληξε στο συμπερασμα οτι αυτα τα επιμερους αρωματα που θα μαζευε ηταν τα απολυτα αρωματα. Αυτα που θα "αιχμαλωτιζαν" την ανθρωπινη αισθηση, και θα "υπετασσαν" την ανθρωπινη θεληση.Γι αυτο και η τελευταια σκηνη εχει κενα και , για οποιον δεν εχει διαβασει το βιβλιο, ειναι ελαφρως αστεια.

Ηταν λιγο "Αγγελοπουλος" η ταινια.... προσωπικη μου συσταση να διαβασετε το βιβλιο, ειναι απολυτως συγκλονιστικοτερο

 

[Aggelos M.]

Γραφει ο Καρπετοπουλος σε αρθρο του πριν από μερικες μερες για την ταινια:

Αρωμα

Η πρώτη ταινία της χρονιάς που αξίζει τον κόπο να δει κανείς είναι «Το Αρωμα», όχι γιατί είναι κάνα αριστούργημα, αλλά γιατί διχάζει. Αυτοί που για την ώρα την έχουν δει ή τη χάρηκαν ή την έθαψαν: δεν ξέρω κανέναν που να την αντιμετώπισε αδιάφορα.

Για τους συνομηλίκους μου το βιβλίο του Πατρίκ Ζισκίντ είναι πολυαγαπημένο -το ανακάλυψαν όταν ήταν γύρω στα 17. Για πολλούς από μας που διαβάζαμε είναι το πρώτο παράξενο και ψαγμένο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μας μετά τα κόμικ, τα αθώα παραμύθια του Ιουλίου Βερν, την «ηρωική» λογοτεχνία του Δουμά, του Ουγκό, του Μαρκ Τουέιν και τις υπαρξιστικές ιστορίες του Αντώνη Σαμαράκη και του Μενέλαου Λουντέμη. Μετά το «Αρωμα», ήρθε ο Κούντερα, τα αστυνομικά του Τσάντλερ στις εκδόσεις «Αγρα», ο Ντοστογιέφσκι, οι Ελληνες κλασικοί –και μετά χαθήκαμε ο καθένας στα μονοπάτια του. Το «Αρωμα» με τη μεθυστική γοητεία της ανάμνησής του είναι σαν έρωτας στο λύκειο: πιο πολύ μύθος παρά πραγματικότητα. Κάθε γενιά έχει ένα βιβλίο που τη χαρακτηρίζει: η δική μου είχε το μυθιστόρημα του Ζισκίντ, ο οποίος δεν έγραψε σχεδόν τίποτε άλλο της προκοπής. Καλύτερα έτσι.

Η ταινία είναι προφανώς δύσκολο στοίχημα. Οποιος τη βλέπει αναζητεί μανιωδώς το βιβλίο, δηλαδή τα χρόνια της εφηβείας του. Οποιος δεν έχει διαβάσει το βιβλίο επειδή είναι μικρότερος από 30 χρόνων ή μεγαλύτερος από 40 και δεν έτυχε να ζήσει τον πυρετό της κυκλοφοριακής επιτυχίας του, μπορεί να μείνει έκπληκτος από το εύρημα ή να το θεωρήσει μια μπούρδα: η κρίση του δεν έχει και τόση σημασία, διότι στην προκειμένη περίπτωση η ταινία δεν τον αφορά –ανήκει μόνο σ' εκείνους που από το λογοτεχνικό «Αρωμα» κάποτε μαγεύτηκαν.

Γι' αυτούς τους συνομηλίκους γράφω αυτές τις γραμμές. Οχι για να τους συμβουλέψω να δουν το φιλμ, αλλά για να τους παροτρύνω να ξαναδιαβάσουν το βιβλίο τώρα. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια αργότερα το κείμενο του Ζισκίντ διαθέτει μια δροσιά που θα μας θυμίσει πραγματικά την εφηβεία μας: συνομήλικοι, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Είμαστε η πρώτη γενιά που έμαθε να εκτιμάει την αμαρτία που λέγεται απόλαυση χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ. Στο βιβλίο του Ζισκίντ μπορεί να καταλάβουμε το γιατί. Η ταινία απλώς θα πορευτεί τον δρόμο της...


Συμφωνω στο "Ξαναδιαβαστε το βιβλίο". Ολοι εμεις οι μεταξυ των 30 και 40!!

 

[ANNA]

Δεν ξέρω για την ταινία, αλλά το βιβλίο θα το διαβάσω οπωσδήποτε!

 

[FSword]

Τείνω να συμφωνήσω με το Βασίλη. Θετικό είναι ότι καθαρά από άποψη πλοκής και ιστορίας δεν απέχει ιδιαίτερα απ' το βιβλίο (κάποιο κομμάτι βέβαια παραλείπεται και διαφορές υπάρχουν, αλλά λογικό όταν μεταφέρεις ένα βιβλίο στη μεγάλη οθόνη). Εντούτοις μου άφησε μια αίσθηση ότι κάτι του λείπει. Νομίζω είναι το γεγονός ότι δε μεταφέρεται η αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο. Γι' αυτό και η σκηνή του ============ SPOILERS =========== οργίου έχει μια αστεία χροιά (στην αίθουσα έπεσαν πολλά γέλια πάντως). Αντικειμενικά ιδιαίτερα δεν μπορώ να το κρίνω καθώς είχα διαβάσει το βιβλίο, παρόλαυτά νομίζω πως αν πήγαινα... αδιάβαστος θα θεωρούσα την ταινία ότι έχει απλά ένα πρωτότυπο concept. Σίγουρα όμως όχι ταινιάρα!

 

[VAG.NIK]

έχοντας διαβάσει το βιβλίο όταν πρωτοκυκλοφόρησε, η ταινία μου φάνηκε απλά "καλή". η σύντροφός μου όμως, ενθουσιάστηκε (δεν έχει διαβάσει το βιβλίο).

 

[Lepton]

Η ταινία είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογυρισμένο θρίλλερ εποχής. Ως τέτοιο, σίγουρα δεν απογοητεύει και οι σεναριακές αλλαγές που έχουν γίνει δεν είναι κατ' εμέ κατακριτέες - ως επί το πλείστον.

Ταυτόχρονα όμως, δεν αγγίζει καθόλου τον συμβολισμό του βιβλίου. Ο θεατής που δεν το έχει διαβάσει, δεν θα βγει από την αίθουσα με τους ίδιους προβληματισμούς. Σε αυτό συμβάλλει και η εντελώς κλασσική σκηνοθεσία. Ένας πιο εικαστικός ή σουρρεαλιστής σκηνοθέτης πιθανώς να μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο προς αυτήν την κατεύθυνση.


Ακολουθούν spoilers, οπότε ας μη διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται να την δουν.

Η σκηνή του οργίου μου άρεσε. Δε νομίζω ότι είναι δυνατόν να μην γελάσει κανείς σε ολόκληρο σινεμα. Στην αίθουσα που πήγα εγώ οι πολλοί γέλασαν μόνο στα πλάνα του επισκόπου .

Οι σκηνές αγωνίας "Θα την πιάσει; Δε θα την πιάσει;" ήταν λίγο εκτός κλίματος.

Η σκηνή στη σπηλιά κρατάει πολύ λίγο και δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Ήταν η αγαπημένη μου στο βιβλίο.

 

[VAG.NIK]

η αλήθεια είναι ότι η σκηνή του τέλους, μου έφερε λίγο στο μυαλό τη γνωστή διαφήμιση αντρικού αποσμητικού, όπου ένας "τυπάκλας" ψεκάζεται αγρίως και του την πέφτουν κάτι χιλιάδες λιγωμένα θηλυκά ...

 

[ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ]

η αλήθεια είναι ότι η σκηνή του τέλους, μου έφερε λίγο στο μυαλό τη γνωστή διαφήμιση αντρικού αποσμητικού, όπου ένας "τυπάκλας" ψεκάζεται αγρίως και του την πέφτουν κάτι χιλιάδες λιγωμένα θηλυκά ...

Το αποσμητικό αυτό το πήρα κι εγώ αλλά μάταια. Μάλλον μας δουλεύουν

 

[Stergito]

fftopic: Δίκιο έχεις, εγώ το χρησιμοποιώ χρόνια τώρα!
Ρε μπας και μας πουλάνε εντομοαπωθητικό για αποσμητικό;

 

[VAG.NIK]

αν θέλετε το απόλυτο άρωμα, διαβάστε "το άρωμα του ονείρου" του Τομ Ρόμπινς ...fftopic:

 

[Stergito]

Re: Απάντηση: Perfume: The Story of a Murderer

αν θέλετε το απόλυτο άρωμα, διαβάστε "το άρωμα του ονείρου" του Τομ Ρόμπινς ...fftopic:

Για το Κ-23 λες;