tiniakos
AVClub Fanatic
Υπέροχες, υπέροχες, υπέροχες. Θα με αναγκάσεις να ακυρώσω τις διακοπές στην Ελλάδα και να πάω ξανά στην Ιταλία.
Περιήγηση στην Βόρεια Ιταλία: Λομβαρδία, Βένετο και Εμίλια - Ρομάνια.
- Thread starter cacau
- Start date
Με ανοιχτό διάφραγμα και ριπή -1,0,+1 stop. Σε κάποιες χιλιάδες ίσως έχω 0,5-1% άχρηστες - ακόμα ξεδιαλέγω, βρίσκομαι Venezia, κι έχω ακόμα Verona, Brescia και Mantova III...
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας, είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε την Βενετιά ένα Δευτεριάτικο πρωϊνό ώστε να αποφύγουμε κατά το δυνατό την απίστευτη λαοθάλασσα για την οποία μας είχαν προετοιμάσει φίλοι που είχαν πάει πρόσφατα - προσωπικά είχα να πάω κάποιες δεκαετίες. Εν μέρει τα καταφέραμε, και αφού παρκάραμε στο Tronchetto, πήραμε το vaporetto που κάνει την κλασσική διαδρομή για την piazza San Marco ακολουθώντας το Canal Grande.
Μια γενική άποψη με την εκκλησία των Santi Geremia e Lucia στο βάθος, ενώ δεξιά είναι η στάση του καζίνο:
Το casino di Venezia όπου πολλοί έχουν χάσει πολλά – ανάμεσά τους και κάποιοι γνωστοί μου…
Λίγο πιο πέρα η εκκλησία San Stae με εξαιρετικ;ή ζωγραφική και μεσοτοιχία (δεν φαίνεται στην φωτό) μια παλιά βιβλιοθήκη στην οποία φιλοξενείται ένα ενδιαφέρον μουσείο υφασμάτων και ενδυμάτων:
…Ένας γονδολιέρης που βγάζει το ψωμί του:
Στην διαδρομή συναντάς και μερικά «μυστικά» περάσματα, σαν αυτά που περπάταγε ο Corto Maltese στην «Αυλή του μυστηρίου» και άλλες βενετσιάνικες ιστορίες:
...Κι άλλο ένα:
Περάσαμε και την γέφυρα του Rialto, όπου αργότερα επιβεβαιώσαμε «εσωτερική πληροφορία» ότι παραδόξως μπορείς να τσιμπήσεις και να πιείς κάτι της προκοπής στο Hard Rock caffe σε πολύ λογικές τιμές:
…Μετά φάνηκαν οι τρούλοι της Santa Maria della Salute:
…Και τέλος ο πρώτος προορισμός μας, η San Marco:
...Η δεύτερη "δόση" στο επόμενο post...
Μια γενική άποψη με την εκκλησία των Santi Geremia e Lucia στο βάθος, ενώ δεξιά είναι η στάση του καζίνο:
Το casino di Venezia όπου πολλοί έχουν χάσει πολλά – ανάμεσά τους και κάποιοι γνωστοί μου…
Λίγο πιο πέρα η εκκλησία San Stae με εξαιρετικ;ή ζωγραφική και μεσοτοιχία (δεν φαίνεται στην φωτό) μια παλιά βιβλιοθήκη στην οποία φιλοξενείται ένα ενδιαφέρον μουσείο υφασμάτων και ενδυμάτων:
…Ένας γονδολιέρης που βγάζει το ψωμί του:
Στην διαδρομή συναντάς και μερικά «μυστικά» περάσματα, σαν αυτά που περπάταγε ο Corto Maltese στην «Αυλή του μυστηρίου» και άλλες βενετσιάνικες ιστορίες:
...Κι άλλο ένα:
Περάσαμε και την γέφυρα του Rialto, όπου αργότερα επιβεβαιώσαμε «εσωτερική πληροφορία» ότι παραδόξως μπορείς να τσιμπήσεις και να πιείς κάτι της προκοπής στο Hard Rock caffe σε πολύ λογικές τιμές:
…Μετά φάνηκαν οι τρούλοι της Santa Maria della Salute:
…Και τέλος ο πρώτος προορισμός μας, η San Marco:
...Η δεύτερη "δόση" στο επόμενο post...
Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να σας πω ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 πήγαινα συχνά στο προξενείο και είχα προλάβει την πόλη ως «κανονικό» τόπο κατοικίας, αφού ο πληθυσμός στο ιστορικό κέντρο ήταν περίπου 120.000, ενώ τώρα έχει πέσει κάτω από 50.000 – οι υπόλοιποι έχουν μετακομίσει στην terra ferma, δηλαδή στην στεριά – αφού δεν αντέχουν τον όχλο και τις απίστευτες τιμές των ακινήτων. Διαπλέοντας το Μεγάλο Κανάλι, ουσιαστικά δεν υπήρχε ούτε ένα κτίριο το οποίο να μην είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένο με τον τουρισμό. Και βέβαια οι περισσότεροι κάτοικοι ή δουλεύουν γι’ αυτόν ή είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Βγαίνοντας στην piazza San Marco, απέναντι στην laguna έχουμε δεξιά την Santa Maria della Salute με το κτίριο του πρώην τελωνείου στο μικρό ακρωτήρι δίπλα - τώρα είναι μουσείο (τι άλλο?):
- Πολλή κίνηση για Δευτέρα πρωί ρε φίλε...
... και πίσω φαίνονται η Abbazia di San Giorgio Maggiore, Παλλαδιανή εκκλησία και μοναστήρι:
Το σημείο που το Palazzo Ducale ακουμπάει τον San Marco - υπάρχει μάλιστα μια ειδική πύλη απ' όπου ο Δόγης έμπαινε απευθείας στον ναό:
Και δυο από τα τέσσερα άλογα που πλιατσικολόγησαν από την Κωνσταντινούπολη – αντίγραφα, αφού τα γνήσια είναι πλέον μέσα για προστασία:
Κάποια που βγάζει το ψωμί της κάπως ευχάριστα:
Μια παρένθεση για ένα ωραίο χαμόγελο πάνω στο κανάλι:
Ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει κοσμήματα Murano:
Ένας άλλος μάσκες – στις οποίες έχουν επίσης τεράστια παράδοση:
Πάλι στην λιμνοθάλασσα ενώ ο καιρός είχε αλλάξει άρδην, μια κλασσική βενετσιάνικη σημαδούρα για την προστασία διάφορων παροχών – τώρα πιά μέχρι και οπτικές ίνες τρέχουν από κάτω…
Επιστρέφοντας προς Μarittima και Tronchetto για να φύγουμε, ο San Simeon Piccolo με τα φώτα να έχουν ανάψει στην πιάτσα με τις γόνδολες:
Σαν επίλογο πρέπει να πω ότι θα μπορούσα να αναρτήσω δεκάδες φωτογραφίες ακόμα, αλλά η πόλη δυστυχώς μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι πλέον ένα σκηνικό ή αν θέλετε ένα θεματικό πάρκο για ενήλικες, οπότε μένουμε σε αυτές. Ίσως επανέλθω με μερικές ακόμα που αφορούν ανθρώπους και πτηνά...
Βγαίνοντας στην piazza San Marco, απέναντι στην laguna έχουμε δεξιά την Santa Maria della Salute με το κτίριο του πρώην τελωνείου στο μικρό ακρωτήρι δίπλα - τώρα είναι μουσείο (τι άλλο?):
- Πολλή κίνηση για Δευτέρα πρωί ρε φίλε...
... και πίσω φαίνονται η Abbazia di San Giorgio Maggiore, Παλλαδιανή εκκλησία και μοναστήρι:
Το σημείο που το Palazzo Ducale ακουμπάει τον San Marco - υπάρχει μάλιστα μια ειδική πύλη απ' όπου ο Δόγης έμπαινε απευθείας στον ναό:
Και δυο από τα τέσσερα άλογα που πλιατσικολόγησαν από την Κωνσταντινούπολη – αντίγραφα, αφού τα γνήσια είναι πλέον μέσα για προστασία:
Κάποια που βγάζει το ψωμί της κάπως ευχάριστα:
Μια παρένθεση για ένα ωραίο χαμόγελο πάνω στο κανάλι:
Ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει κοσμήματα Murano:
Ένας άλλος μάσκες – στις οποίες έχουν επίσης τεράστια παράδοση:
Πάλι στην λιμνοθάλασσα ενώ ο καιρός είχε αλλάξει άρδην, μια κλασσική βενετσιάνικη σημαδούρα για την προστασία διάφορων παροχών – τώρα πιά μέχρι και οπτικές ίνες τρέχουν από κάτω…
Επιστρέφοντας προς Μarittima και Tronchetto για να φύγουμε, ο San Simeon Piccolo με τα φώτα να έχουν ανάψει στην πιάτσα με τις γόνδολες:
Σαν επίλογο πρέπει να πω ότι θα μπορούσα να αναρτήσω δεκάδες φωτογραφίες ακόμα, αλλά η πόλη δυστυχώς μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι πλέον ένα σκηνικό ή αν θέλετε ένα θεματικό πάρκο για ενήλικες, οπότε μένουμε σε αυτές. Ίσως επανέλθω με μερικές ακόμα που αφορούν ανθρώπους και πτηνά...
toupia
Μέλος Σωματείου
Επανέρχομαι λοιπόν με μερικές ακόμα από Βενετιά.
Οι μουσικοί που παίζανε μαζί με την πιανίστα στην προηγούμενη ανάρτηση:
…Tο παλικάρι ντυμένο «ναύαρχος» εξυπηρετεί έναν θαμώνα στην piazza San Marco:
Ένας κάτοικος της πόλης αραχτός σε μια ήσυχη γωνιά:
Η «κρυφή» Corte del Tintor, κατά λέξη η «Αυλή του βαφέα» αφού τα υφάσματα με τα σχέδια και τα έντονα χρώματα ήταν σπουδαία δραστηριότητα και οι μάστορες αξιοσέβαστοι:
Η παλιά ψαραγορά, παρατημένη πλέον – αραιά και που διοργανώνουν κάποια εκδήλωση:
…Και μια «αρπαχτή» από κάποιο γεφύρι:
Στην επόμενη ανάρτηση η άγνωστη στους πολλούς αλλά αγαπημένη μου Brescia...
Οι μουσικοί που παίζανε μαζί με την πιανίστα στην προηγούμενη ανάρτηση:
…Tο παλικάρι ντυμένο «ναύαρχος» εξυπηρετεί έναν θαμώνα στην piazza San Marco:
Ένας κάτοικος της πόλης αραχτός σε μια ήσυχη γωνιά:
Η «κρυφή» Corte del Tintor, κατά λέξη η «Αυλή του βαφέα» αφού τα υφάσματα με τα σχέδια και τα έντονα χρώματα ήταν σπουδαία δραστηριότητα και οι μάστορες αξιοσέβαστοι:
Η παλιά ψαραγορά, παρατημένη πλέον – αραιά και που διοργανώνουν κάποια εκδήλωση:
…Και μια «αρπαχτή» από κάποιο γεφύρι:
Στην επόμενη ανάρτηση η άγνωστη στους πολλούς αλλά αγαπημένη μου Brescia...
Θα σου έρθει σίγουρα φτηνότερα...
Ωραίες εικόνες Δημήτρη.
Μπορεί να βρίσκεις θεωρητικά τα πάντα στο διαδίκτυο αλλά πάντα μια προσωπική αφήγηση είναι προτιμότερη.
Αρκετές μετακινήσεις βλέπω και δίνεις και ιδέες.
Αν και λόγω κόστους για τις ημέρες που θα είμαι μόνος έκλεισα διαμονή Φερράρα και προσανατολίζομαι να κινηθώ αποκλειστικά Εμίλια-Ρομάνια
(Ραβέννα, θα ψάξω και για ημερήσια εκδρομή για ΠΟ ή χωριά περιοχής) ώστε να βελτιστοποιήσω το χρόνο που διαθέτω.
Βέβαια και το κόστος για Ιταλία έχει ανέβει ή έχουμε φτωχύνει ή συνδυασμός των δύο.
Π.χ. Μπολόνια είχε πάντα ακριβή διαμονή λόγω συνεδρίων τώρα έχει ανέβει πολύ η διαμονή.
Ειδικά αν ξεκινάς από επαρχία Ελλάδα.
Η Brescia (Brixia των Ρωμαίων) έχει πίσω της ιστορία 3.000 ετών και βάλε. Για κάποιο διάστημα μάλιστα αποτελούσε μέρος του Βυζαντινού εξαρχάτου της Ραβένας, ενώ πολύ αργότερα αποτελούσε μέρος της Βενετικής επικράτειας, αν και πάντα είχε καθεστώς αυτόνομης πόλης. Βρίσκεται πολύ κοντά στις προ – Άλπεις, και τις λίμνες Garda και Iseo. Ανέκαθεν ΠΟΛΥ πλούσια πόλη, και συνεχίζει μέχρι σήμερα αφού έχει βαριά βιομηχανία – η Beretta και η OM είναι κάποιες από αυτές – αλλά και διοικητικές/οικονομικές υπηρεσίες + οργανωμένη γεωργία μεγάλης κλίμακας κλπ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι διαθέτει γραμμή metro και τηλεθέρμανση – δηλαδή παροχή ζεστού νερού θέρμανσης και κατανάλωσης από το δίκτυο πόλης. Πληθυσμός περίπου 200.000 + κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες στην ευρύτερη περιοχή.
Κάτι που έπρεπε να αναφέρω εξ αρχής είναι ότι όλες οι πόλεις έχουν εκτεταμένες ζώνες πεζών όπου απαγορεύεται η κίνηση οχημάτων – και ελέγχονται αυστηρά από κάμερες και αστυνομία, οπότε αν έχετε αυτοκίνητο πρέπει να προγραμματίστε που θα παρκάρετε και πως θα φτάσετε στο σημείο. Εδώ λοιπόν παρκάραμε στο 7όροφο υπόγειο parking που υφίσταται από την δεκαετία του ’70 στην piazza della Vitoria – απ’ όπου ξεκινάει το ιστορικό Mille Miglia.
..Ο Ρινόκερος στο μικρό αίθριο που βγαίνει στην πλατεία συμβολίζει το τεράστιο "βάρος του επικρεμάμενου χρόνου":
…και περπατήσαμε 300 μέτρα μέχρι την piazza della Loggia όπου το ομώνυμο αναγεννησιακό παλάτι είναι έδρα της δημοτικής αρχής. Παρένθεση: οι δήμοι στην Ιταλία έχουν εκτεταμένες αρμοδιότητες και αποτελούν ένα είδος τοπικής κυβέρνησης που κάποια στιγμή στο παρελθόν εκχώρησε μέρος της εξουσίας της στο κεντρικό κράτος:
…Και η είσοδος – ενώ αν πάτε απόγευμα μπορείτε να ξεναγηθείτε στο εσωτερικό του:
…Η ανατολική πλευρά της πλατείας, στην οποία δυστυχώς τον Ιούλιο του 1974 κάποιοι είχαν τοποθετήσει βόμβα που εξερράγη κατά την διάρκεια εκδήλωσης με αποτέλεσμα οκτώ νεκρούς και εκατό τραυματίες. Πάνω από την κεντρική αψίδα στον πύργο βλέπουμε δυο αγάλματα κωδωνοκρούστες και το αστρονομικό ρολόι:
…Που είναι διπλό, και ιδού η άλλη πλευρά αφού μπήκαμε στο στενό:
…που οδηγεί στην piazza Paolo VI ή Duomo, όπου βρίσκονται.. δύο Duomo, η Ρωμανική Rotonda του 12ου αιώνα και η πιο… φρέσκια του 17ου:
Πριν συνεχίσουμε, κι άλλη παρένθεση: στο στενάκι που περάσαμε υπάρχει μικρό αλλά cozy ξενοδοχείο, το "orologio" που στο ισόγειό του είχε το ομώνυμο bar - μουσικό caffe - μεζεδάδικο, από τα 2-3 που έμεναν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα και φυσικά ήταν γεμάτο φοιτητές και λοιπούς ξενύχτηδες. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, υπάρχει τουρισμός και πολλά μαγαζιά μένουν μεχρι (σχετικά) αργά - οι 50-60 Έλληνες που είμασταν εκεί στις αρχές του '80 τους "χαλάσαμε"!
…Το εσωτερικό της 2ης εκκλησίας είναι ένα μάλλον αδιάφορο καθολικής νοοτροπίας, σε αντίθεση με αυτό της παλιάς ροτόντας:
Όπως είδατε το κεντρικό τμήμα είναι εντελώς λιτό, αλλά οι κόχες είναι άλλη ιστορία:
...Ο καιρός έπαιζε παράξενα παιχνίδια όπως ίσως παρατηρήσατε, αφού μια έβγαζε ήλιο - μια ψιλοέβρεχε οπότε μπήκα σε έναν γνωστό μου φούρνο που εξακολουθεί να υπάρχει μετά 40 χρόνια και χτύπησα ένα canoncino – την βόρεια εκδοχή των canolini. Φωτογραφίες? Που να προλάβω…
Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση…
Κάτι που έπρεπε να αναφέρω εξ αρχής είναι ότι όλες οι πόλεις έχουν εκτεταμένες ζώνες πεζών όπου απαγορεύεται η κίνηση οχημάτων – και ελέγχονται αυστηρά από κάμερες και αστυνομία, οπότε αν έχετε αυτοκίνητο πρέπει να προγραμματίστε που θα παρκάρετε και πως θα φτάσετε στο σημείο. Εδώ λοιπόν παρκάραμε στο 7όροφο υπόγειο parking που υφίσταται από την δεκαετία του ’70 στην piazza della Vitoria – απ’ όπου ξεκινάει το ιστορικό Mille Miglia.
..Ο Ρινόκερος στο μικρό αίθριο που βγαίνει στην πλατεία συμβολίζει το τεράστιο "βάρος του επικρεμάμενου χρόνου":
…και περπατήσαμε 300 μέτρα μέχρι την piazza della Loggia όπου το ομώνυμο αναγεννησιακό παλάτι είναι έδρα της δημοτικής αρχής. Παρένθεση: οι δήμοι στην Ιταλία έχουν εκτεταμένες αρμοδιότητες και αποτελούν ένα είδος τοπικής κυβέρνησης που κάποια στιγμή στο παρελθόν εκχώρησε μέρος της εξουσίας της στο κεντρικό κράτος:
…Και η είσοδος – ενώ αν πάτε απόγευμα μπορείτε να ξεναγηθείτε στο εσωτερικό του:
…Η ανατολική πλευρά της πλατείας, στην οποία δυστυχώς τον Ιούλιο του 1974 κάποιοι είχαν τοποθετήσει βόμβα που εξερράγη κατά την διάρκεια εκδήλωσης με αποτέλεσμα οκτώ νεκρούς και εκατό τραυματίες. Πάνω από την κεντρική αψίδα στον πύργο βλέπουμε δυο αγάλματα κωδωνοκρούστες και το αστρονομικό ρολόι:
…Που είναι διπλό, και ιδού η άλλη πλευρά αφού μπήκαμε στο στενό:
…που οδηγεί στην piazza Paolo VI ή Duomo, όπου βρίσκονται.. δύο Duomo, η Ρωμανική Rotonda του 12ου αιώνα και η πιο… φρέσκια του 17ου:
Πριν συνεχίσουμε, κι άλλη παρένθεση: στο στενάκι που περάσαμε υπάρχει μικρό αλλά cozy ξενοδοχείο, το "orologio" που στο ισόγειό του είχε το ομώνυμο bar - μουσικό caffe - μεζεδάδικο, από τα 2-3 που έμεναν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα και φυσικά ήταν γεμάτο φοιτητές και λοιπούς ξενύχτηδες. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, υπάρχει τουρισμός και πολλά μαγαζιά μένουν μεχρι (σχετικά) αργά - οι 50-60 Έλληνες που είμασταν εκεί στις αρχές του '80 τους "χαλάσαμε"!
…Το εσωτερικό της 2ης εκκλησίας είναι ένα μάλλον αδιάφορο καθολικής νοοτροπίας, σε αντίθεση με αυτό της παλιάς ροτόντας:
Όπως είδατε το κεντρικό τμήμα είναι εντελώς λιτό, αλλά οι κόχες είναι άλλη ιστορία:
...Ο καιρός έπαιζε παράξενα παιχνίδια όπως ίσως παρατηρήσατε, αφού μια έβγαζε ήλιο - μια ψιλοέβρεχε οπότε μπήκα σε έναν γνωστό μου φούρνο που εξακολουθεί να υπάρχει μετά 40 χρόνια και χτύπησα ένα canoncino – την βόρεια εκδοχή των canolini. Φωτογραφίες? Που να προλάβω…
Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση…
Περνώντας στην πίσω πλευρά των Duomo στην via Mazzini βρεθήκαμε στην Biblioteca Queriniana, όπου μας υποδέχθηκαν ευγενικά, αλλά «όχι φωτογραφίες με μηχανή» – παρά το γεγονός ότι ήμασταν μέλη και νοιώθαμε σαν στο σπίτι μας. Η πλήρως ανακαινισμένη και εκμοντερνισμένη αίθουσα υποδοχής/διαχείρισης:
...Αλλά στις αίθουσες μελέτης το κλίμα αλλάζει:
…Με θέα στο εσωτερικό αίθριο για να ανοίγει το μάτι:
...Άλλη μια αίθουσα :
...Απ' όσο θυμάμαι, πρέπει να ήταν από τους πρώτους χώρους που απαγορευόταν δια ροπάλου το κάπνισμα, ενώ βέβαια δεν βγάζαμε άχνα. Το δανειστικό τμήμα μας βοήθησε να... πάρουμε το πτυχίο μας αφού πολλά βιβλία ήταν πανάκριβα...
...Μετά ροβολήσαμε προς τον λόφο που βρίσκεται στο κέντρο του... κέντρου, με το κάστρο στην κορφή του - η είσοδος πάνω από την τάφρο:
...Και η πόλη απλωμένη από κάτω:
...Και το φαρδύ cortile που έκαναν μανούβρες οι μπομπάρδες κ.λπ. ενώ από τον ψηλό πύργο - βίγλα ελάμβαναν οδηγίες:
...Δεν είναι τυχαίο το ότι εκτός από μια φορά γύρω στο 1500 που οι Γάλλοι τους "λιώσανε" αφού λεηλατούσαν την πόλη πέντε μερόνυχτα, σπανίως υπέκυψαν σε εισβολείς - εξ ου και το προσωνύμιο "La Leonessa d' Italia". Που όμως της άλλαξε τα φώτα ο Covid, μεταξύ άλλων έχασα δυό από τους καλύτερους φίλους μου...
Στο επόμενοεπεισόδιο post, επιστροφή στην Mantova...
...Αλλά στις αίθουσες μελέτης το κλίμα αλλάζει:
…Με θέα στο εσωτερικό αίθριο για να ανοίγει το μάτι:
...Άλλη μια αίθουσα :
...Απ' όσο θυμάμαι, πρέπει να ήταν από τους πρώτους χώρους που απαγορευόταν δια ροπάλου το κάπνισμα, ενώ βέβαια δεν βγάζαμε άχνα. Το δανειστικό τμήμα μας βοήθησε να... πάρουμε το πτυχίο μας αφού πολλά βιβλία ήταν πανάκριβα...
...Μετά ροβολήσαμε προς τον λόφο που βρίσκεται στο κέντρο του... κέντρου, με το κάστρο στην κορφή του - η είσοδος πάνω από την τάφρο:
...Και η πόλη απλωμένη από κάτω:
...Και το φαρδύ cortile που έκαναν μανούβρες οι μπομπάρδες κ.λπ. ενώ από τον ψηλό πύργο - βίγλα ελάμβαναν οδηγίες:
...Δεν είναι τυχαίο το ότι εκτός από μια φορά γύρω στο 1500 που οι Γάλλοι τους "λιώσανε" αφού λεηλατούσαν την πόλη πέντε μερόνυχτα, σπανίως υπέκυψαν σε εισβολείς - εξ ου και το προσωνύμιο "La Leonessa d' Italia". Που όμως της άλλαξε τα φώτα ο Covid, μεταξύ άλλων έχασα δυό από τους καλύτερους φίλους μου...
Στο επόμενο
Επιστροφή στην Mantova λοιπόν, για μια σύντομη βόλτα στις λίμνες.
Αν θυμάστε σε προηγούμενη ανάρτηση έγραψα ότι έχουν υψομετρική διαφορά, οπότε η βόλτα συνήθως ξεκινάει από την μέ:ση λίμνη και πάει στην κάτω. Είναι και πιο ενδιαφέρουσα αφού τα καραβάκια φεύγουν σχεδόν μπροστά από το Castello di San Giorgio:
...Που αποτελεί συνέχεια του του συγκροτήματος του palazzo Ducale μαζί με την Santa Barbara, το cortile della Cavallerizza, ενώ αριστερά φαίνεται ο τρούλος του San Andrea:
...Για να τα λέμε όλα, παρότι υπάρχει υγροβιότοπος natura, μόνο πρόσφατα έγινε αποτελεσματική προσπάθεια καθαρισμού, αφού υπάρχει βαριά βιομηχανία – αλλά ότι είναι κοντά στις λίμνες έγινε αλλαγή παραγωγικού μοντέλου με λιγότερο οχλούσες χρήσεις και αυστηρούς ελέγχους. Ρώτησα τους φίλους αν κάνουν πλέον μπάνιο… «-Ε, θα περιμένουμε κανά-δυό χρόνια να δούμε αν θα επιζήσουν οι θαρραλέοι». Οι κορμοράνοι πάντως μια χαρά τα πάνε:
...Κι εδώ μια αφού περάσαμε κάτω από την γέφυρα του San Giorgio, όπου βλέπουμε τον San Andrea πάνω από την λίμνη. Να προσθέσω ότι όλες οι όχθες της πόλης είναι διαμορφωμένες ως καταπράσινα πάρκα, με διαδρομές περιπάτου και χώρους αναψυχής:
Μετά περνάμε στο κάτω κομμάτι:
Και πάλι ένας κορμοράνος σε πιο φυσικό υπόβαθρο:
Και οι ψαράδες το ίδιο:
...Δύσκολο να αποδώσεις την υπέροχη φύση, αλλά ιδού μια προσπάθεια:
...Στην επιστροφή, ενοχλήσαμε έναν μόνιμο κάτοικο:
...Και σε λίγο πιάσαμε πάλι λιμάνι (-άκι):
...Ως γενικότερο σχόλιο πρέπει να πω ότι όταν βλέπεις την πόλη από την λίμνη, έχεις μια καλύτερη αντίληψη της λογικής ανάπτυξής της - αφού στην αρχή ήταν δυο κύρια νησιά που τα χώριζε το Rio (το κανάλι) με μερικά μικρότερα κυρίως προς τα νότια. Στην συνέχεια φυσικές και τεχνητές προσχώσεις και αποξηράνσεις την μετέτρεψαν σε χερσόνησο, ενώ βόρεια επικοινωνεί με την στεριά με δύο γέφυρες.
Κλείνοντας, παρότι ήταν ο τόπος διαμονής μας, έμεινα με την επιθυμία να την επισκεφθώ ξανά... Μια πραγματική ευχάριστη έκπληξη!
Αν θυμάστε σε προηγούμενη ανάρτηση έγραψα ότι έχουν υψομετρική διαφορά, οπότε η βόλτα συνήθως ξεκινάει από την μέ:ση λίμνη και πάει στην κάτω. Είναι και πιο ενδιαφέρουσα αφού τα καραβάκια φεύγουν σχεδόν μπροστά από το Castello di San Giorgio:
...Που αποτελεί συνέχεια του του συγκροτήματος του palazzo Ducale μαζί με την Santa Barbara, το cortile della Cavallerizza, ενώ αριστερά φαίνεται ο τρούλος του San Andrea:
...Για να τα λέμε όλα, παρότι υπάρχει υγροβιότοπος natura, μόνο πρόσφατα έγινε αποτελεσματική προσπάθεια καθαρισμού, αφού υπάρχει βαριά βιομηχανία – αλλά ότι είναι κοντά στις λίμνες έγινε αλλαγή παραγωγικού μοντέλου με λιγότερο οχλούσες χρήσεις και αυστηρούς ελέγχους. Ρώτησα τους φίλους αν κάνουν πλέον μπάνιο… «-Ε, θα περιμένουμε κανά-δυό χρόνια να δούμε αν θα επιζήσουν οι θαρραλέοι». Οι κορμοράνοι πάντως μια χαρά τα πάνε:
...Κι εδώ μια αφού περάσαμε κάτω από την γέφυρα του San Giorgio, όπου βλέπουμε τον San Andrea πάνω από την λίμνη. Να προσθέσω ότι όλες οι όχθες της πόλης είναι διαμορφωμένες ως καταπράσινα πάρκα, με διαδρομές περιπάτου και χώρους αναψυχής:
Μετά περνάμε στο κάτω κομμάτι:
Και πάλι ένας κορμοράνος σε πιο φυσικό υπόβαθρο:
Και οι ψαράδες το ίδιο:
...Δύσκολο να αποδώσεις την υπέροχη φύση, αλλά ιδού μια προσπάθεια:
...Στην επιστροφή, ενοχλήσαμε έναν μόνιμο κάτοικο:
...Και σε λίγο πιάσαμε πάλι λιμάνι (-άκι):
...Ως γενικότερο σχόλιο πρέπει να πω ότι όταν βλέπεις την πόλη από την λίμνη, έχεις μια καλύτερη αντίληψη της λογικής ανάπτυξής της - αφού στην αρχή ήταν δυο κύρια νησιά που τα χώριζε το Rio (το κανάλι) με μερικά μικρότερα κυρίως προς τα νότια. Στην συνέχεια φυσικές και τεχνητές προσχώσεις και αποξηράνσεις την μετέτρεψαν σε χερσόνησο, ενώ βόρεια επικοινωνεί με την στεριά με δύο γέφυρες.
Κλείνοντας, παρότι ήταν ο τόπος διαμονής μας, έμεινα με την επιθυμία να την επισκεφθώ ξανά... Μια πραγματική ευχάριστη έκπληξη!
Τελευταίος σταθμός η πόλη των κατά Σαίξπηρ Ιουλιέτας και Ρωμαίου, η Verona. Με πλούσια ιστορία κι αυτή, είναι γνωστή μεταξύ άλλων και για την ρωμαϊκή Arena που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Όταν μπήκαμε έριχνε καρεκλοπόδαρα, οπότε είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο καλά λειτουργούσε η αποχέτευση των όμβριων, σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια μετά:
Μέσα στην arena, η εντατική χρήση της για παραστάσεις κάθε είδους έχει αλλοιώσει τον χώρο, αφού έχουν τοποθετηθεί σειρές καθισμάτων, προβολείς και άλλες σύγχρονες εγκαταστάσεις. Προτιμητέο αυτό βέβαια σε σχέση με τις αιμοσταγείς «παραστάσεις» των Ρωμαίων…
Επόμενη στάση η κεντρική piazza delle Erbe, όπου συνυπάρχουν διάφορες ιστορικές εποχές, μαγαζιά, εστιατόρια, και πάγκοι με διάφορα, από τουριστικά μέχρι… panzerotti τα οποία τιμήσαμε δεόντως - τα καλύτερα βέβαια τα φτιάχνει ο Luini στο Μιλάνο.
Εδώ ο ποιητής Berto Barbarani κάτω από τον Torre dei Lamberti:
Και το palazzo Maffei με τον Torre del Galdello και την κολόνα με τον Λέοντα του Αγίου Μάρκου, στην άλλη άκρη της πλατείας:
Μετά περπατάμε 200 μέτρα πίσω προς την piazza dei Signori και βλέπουμε τον Torre dei Lamberti από την πίσω πλευρά:
Όπου βρίσκεται και το άγαλμα του Dante Aligheri, που έζησε κάμποσα χρόνια εδώ φιλοξενούμενος των Scaligeri:
Και λίγο πιο πέρα οι Arche Scaligere, ταφικά μνημεία των προαναφερθέντων Scaligeri σπουδαίων Capitano των οποίων είχαμε συναντήσει κι ένα κάστρο στο Torri del Benaco πάνω στην λίμνη Garda αν θυμάστε. Αυτά τα καλόπαιδα διαφεντεύανε την πόλη τον 13ο και 14ο αιώνα, ήταν προστάτες των τεχνών, αλλά εκτός από τους πολέμους και τις συνωμοσίες, σκοτώνονταν και αναμεταξύ τους (κλασσικό). Όλοι αυτοί οι ευγενείς βέβαια έχουν μια κάποια δόση ματαιοδοξίας οπότε άφησαν κάτι να τους θυμούνται:
...Ενώ οι ερωτευμένοι δημιουργούν ένα απίστευτο στριμωξίδι κάτω από το (υποτιθέμενο) μπαλκόνι της Ιουλιέτας, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά εκείνη την ημέρα αφού η περί ου ο λόγος ήταν σχιστομάτα:
Περάσαμε και από μερικές όχι πολύ ενδιαφέρουσες εκκλησίες - τις οποίες παραλείπω, και στην επιστροφή για το parking κάναμε μια βόλτα στην όχθη του Adige που ήταν φουσκωμένος ως τα μπούνια, καφετής από την λασπουριά και η ροή του ακουγόταν από μακριά:
...Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μας, αφού την επόμενη το πρωϊ πετάγαμε νωρίς, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε την πολύ όμορφη άνω πόλη του Bergamo.
Ίσως επανέλθω με κάποιες εικόνες ακόμα σε σχετικά νήματα, αλλά κλείνοντας να πω δυό λόγια περί συνθηκών και εξοπλισμού.
Όπως ίσως παρατηρήσατε ο καιρός ήταν συμπαθητικός αφού μόνο στην Verona αντιμετωπίσαμε καταρακτώδη βροχή, ενώ στο Milano ναι μεν έριχνε κάτι ψιλές, αλλά κατά διαστήματα σταματούσε. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι χρόνοι μας ήταν περιορισμένοι, αφού θέλαμε να συνδυάσουμε λίγο τουρισμό με ένα "προσκύνημα" στα μέρη που περάσαμε μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας ως φοιτητές, μαθαίνοντας την επιστήμη μας αλλά και βουτώντας βαθειά στον πολιτισμό της χώρας και γνωρίζοντας ανθρώπους με τους οποίους είμαστε ακόμα στενοί φίλοι.
Κουβάλαγα δυό σώματα, panasonic GM5 και OM System OM5, και από φακούς τον Lumix G 14-140 mkII και τους 9/f1.7, 42,5/1.7 και zuiko 17/f1.8. Τελικά βέβαια οι δύο τελευταίοι δεν βγήκαν καν από την τσάντα, αφού ο 14-140 έκανε το καθήκον του με το παραπάνω και όπου στριμώχτηκε ανέλαβε ο 9άρης. Κάποιες στιγμές μου έλειψε ο Lumix 100-300 αλλά να ναι καλά το... Topaz Gigapixel. Οπότε για άλλη μια φορά φάνηκε πόσο σημαντικό είναι να μην καθυστερείς με αλλαγές φακών, ειδικά όταν είσαι με παρέα και θες να σεβαστείς τον χρόνο όλων.
Να 'μαστε καλά μέχρι το... επόμενο!
Μέσα στην arena, η εντατική χρήση της για παραστάσεις κάθε είδους έχει αλλοιώσει τον χώρο, αφού έχουν τοποθετηθεί σειρές καθισμάτων, προβολείς και άλλες σύγχρονες εγκαταστάσεις. Προτιμητέο αυτό βέβαια σε σχέση με τις αιμοσταγείς «παραστάσεις» των Ρωμαίων…
Επόμενη στάση η κεντρική piazza delle Erbe, όπου συνυπάρχουν διάφορες ιστορικές εποχές, μαγαζιά, εστιατόρια, και πάγκοι με διάφορα, από τουριστικά μέχρι… panzerotti τα οποία τιμήσαμε δεόντως - τα καλύτερα βέβαια τα φτιάχνει ο Luini στο Μιλάνο.
Εδώ ο ποιητής Berto Barbarani κάτω από τον Torre dei Lamberti:
Και το palazzo Maffei με τον Torre del Galdello και την κολόνα με τον Λέοντα του Αγίου Μάρκου, στην άλλη άκρη της πλατείας:
Μετά περπατάμε 200 μέτρα πίσω προς την piazza dei Signori και βλέπουμε τον Torre dei Lamberti από την πίσω πλευρά:
Όπου βρίσκεται και το άγαλμα του Dante Aligheri, που έζησε κάμποσα χρόνια εδώ φιλοξενούμενος των Scaligeri:
Και λίγο πιο πέρα οι Arche Scaligere, ταφικά μνημεία των προαναφερθέντων Scaligeri σπουδαίων Capitano των οποίων είχαμε συναντήσει κι ένα κάστρο στο Torri del Benaco πάνω στην λίμνη Garda αν θυμάστε. Αυτά τα καλόπαιδα διαφεντεύανε την πόλη τον 13ο και 14ο αιώνα, ήταν προστάτες των τεχνών, αλλά εκτός από τους πολέμους και τις συνωμοσίες, σκοτώνονταν και αναμεταξύ τους (κλασσικό). Όλοι αυτοί οι ευγενείς βέβαια έχουν μια κάποια δόση ματαιοδοξίας οπότε άφησαν κάτι να τους θυμούνται:
...Ενώ οι ερωτευμένοι δημιουργούν ένα απίστευτο στριμωξίδι κάτω από το (υποτιθέμενο) μπαλκόνι της Ιουλιέτας, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά εκείνη την ημέρα αφού η περί ου ο λόγος ήταν σχιστομάτα:
Περάσαμε και από μερικές όχι πολύ ενδιαφέρουσες εκκλησίες - τις οποίες παραλείπω, και στην επιστροφή για το parking κάναμε μια βόλτα στην όχθη του Adige που ήταν φουσκωμένος ως τα μπούνια, καφετής από την λασπουριά και η ροή του ακουγόταν από μακριά:
...Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μας, αφού την επόμενη το πρωϊ πετάγαμε νωρίς, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε την πολύ όμορφη άνω πόλη του Bergamo.
Ίσως επανέλθω με κάποιες εικόνες ακόμα σε σχετικά νήματα, αλλά κλείνοντας να πω δυό λόγια περί συνθηκών και εξοπλισμού.
Όπως ίσως παρατηρήσατε ο καιρός ήταν συμπαθητικός αφού μόνο στην Verona αντιμετωπίσαμε καταρακτώδη βροχή, ενώ στο Milano ναι μεν έριχνε κάτι ψιλές, αλλά κατά διαστήματα σταματούσε. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι χρόνοι μας ήταν περιορισμένοι, αφού θέλαμε να συνδυάσουμε λίγο τουρισμό με ένα "προσκύνημα" στα μέρη που περάσαμε μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας ως φοιτητές, μαθαίνοντας την επιστήμη μας αλλά και βουτώντας βαθειά στον πολιτισμό της χώρας και γνωρίζοντας ανθρώπους με τους οποίους είμαστε ακόμα στενοί φίλοι.
Κουβάλαγα δυό σώματα, panasonic GM5 και OM System OM5, και από φακούς τον Lumix G 14-140 mkII και τους 9/f1.7, 42,5/1.7 και zuiko 17/f1.8. Τελικά βέβαια οι δύο τελευταίοι δεν βγήκαν καν από την τσάντα, αφού ο 14-140 έκανε το καθήκον του με το παραπάνω και όπου στριμώχτηκε ανέλαβε ο 9άρης. Κάποιες στιγμές μου έλειψε ο Lumix 100-300 αλλά να ναι καλά το... Topaz Gigapixel. Οπότε για άλλη μια φορά φάνηκε πόσο σημαντικό είναι να μην καθυστερείς με αλλαγές φακών, ειδικά όταν είσαι με παρέα και θες να σεβαστείς τον χρόνο όλων.
Να 'μαστε καλά μέχρι το... επόμενο!