Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Κινηματογράφος
Nέα - Συζητήσεις - Διαγωνισμοί
Ποιά ταινία μόλις είδατε;
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="BENZINA" data-source="post: 1058948538" data-attributes="member: 3502"><p>Έσπασα το κεφαλι να θυμηθώ που τον εχω ξαναδει τον “Rudolph Höss” του Zone of interest., μια απο τις πιο αναμενόμενες ταινιες της χρονιάς που εφυγε. Οταν τελείωσα την ταινια, έψαξα και θυμηθηκα. Ηταν ο δάσκαλος στην ελεγεία του Haneke, “White ribbon”, ενος σκηνοθέτη που παρουσιάζει με εναν απόμακρο, ψυχρό , εφιαλτικό τροπο το πρόσωπο του κακου, χωρις να κρινει ή να σχολιάζει, απλώς το παρατηρεί. Κι αυτο ειναι πιο ενοχλητικό και αποτελεσματικό , κατα τη γνωμη μου, απο το να δειχνει τη βια κατάματα . Μια αλλη αριστουργηματική ταινια , που μου ηρθε στο μυαλο βλέποντας το εργο του Glazier, ηταν ο Γιος του Σαουλ, εκείνο το συνεχές βουητό του ¨εργοστασίου ¨, ενας απόκοσμος ήχος και η μουσικη, που σου πάγωνε το αίμα, περισσοτερο και απο τις φρικαλέες εικόνες του στρατοπέδου. Ο ήχος ειναι και το πρωτο πραγμα που με εντυπωσίασε στο Zone, μια συνεχόμενη ηχητική κόλαση, που σε συνδυασμό με το αλλο δυνατο κομματι της ταινίας, τη φωτογραφία, δημιουργει σκηνές που σου μενουν. Εκτός απο μια σεκάνς προς το τέλος (οσοι το εχουν δει,καταλαβαίνουν ποια εννοω, καθως ειναι η μονη σύγχρονη και μοιάζει καπως εξω απο το ολο κλίμα που προσπαθεί να σε βαλει η ταινια), καθε πλάνο εχει τη σημασια του και συμβάλει στο να δειξει ολη αυτην την παράνοια. Δεν ειναι μια εύκολη ταινια, οχι τοσο για το θεμα της, αφου υπαρχουν παλιότερες που το εχουν αναδειξει σαφως πιο παραστατικά ,(Ο γιος του Σαουλ που ανέφερα πιο πριν ειναι πολυ πιο uncomfortable), αλλα η εξοργιστικά συνηθισμένη αναφορα τοσο τραγικών καταστάσεων, η εξοικείωση με τη βια κσι το απάνθρωπο πρόσωπο που μπορει να δειξει ο ανθρωπος, σπάνια παρουσιάζονται τοσο στυλιζαρισμένα και κυνικά . Το προτεινω σε ολους, ακομη κι αν δεν αρέσει ή φανεί ασύνδετο σε κάποιους, πιστεύω οτι είναι κατι που αξίζει να θεαθεί. Ακόμη και μόνο για ήχο, μουσική και φωτογραφία, οπως και τους εκπληκτικούς ηθοποιούς .</p><p>edit: μια αλλη παρατήρηση που εκανα κσι που θυμηθηκα τωρα, ειναι οτι οι σκηνές στους διαδρόμους του σπιτιού, μου θύμισαν το Shining του Cubrick, ισως να εγινε και ηθελημένα απο το σκηνοθέτη, ως μια ένδειξη μια παρόμοιας παρανοϊκής καταστασης</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="BENZINA, post: 1058948538, member: 3502"] Έσπασα το κεφαλι να θυμηθώ που τον εχω ξαναδει τον “Rudolph Höss” του Zone of interest., μια απο τις πιο αναμενόμενες ταινιες της χρονιάς που εφυγε. Οταν τελείωσα την ταινια, έψαξα και θυμηθηκα. Ηταν ο δάσκαλος στην ελεγεία του Haneke, “White ribbon”, ενος σκηνοθέτη που παρουσιάζει με εναν απόμακρο, ψυχρό , εφιαλτικό τροπο το πρόσωπο του κακου, χωρις να κρινει ή να σχολιάζει, απλώς το παρατηρεί. Κι αυτο ειναι πιο ενοχλητικό και αποτελεσματικό , κατα τη γνωμη μου, απο το να δειχνει τη βια κατάματα . Μια αλλη αριστουργηματική ταινια , που μου ηρθε στο μυαλο βλέποντας το εργο του Glazier, ηταν ο Γιος του Σαουλ, εκείνο το συνεχές βουητό του ¨εργοστασίου ¨, ενας απόκοσμος ήχος και η μουσικη, που σου πάγωνε το αίμα, περισσοτερο και απο τις φρικαλέες εικόνες του στρατοπέδου. Ο ήχος ειναι και το πρωτο πραγμα που με εντυπωσίασε στο Zone, μια συνεχόμενη ηχητική κόλαση, που σε συνδυασμό με το αλλο δυνατο κομματι της ταινίας, τη φωτογραφία, δημιουργει σκηνές που σου μενουν. Εκτός απο μια σεκάνς προς το τέλος (οσοι το εχουν δει,καταλαβαίνουν ποια εννοω, καθως ειναι η μονη σύγχρονη και μοιάζει καπως εξω απο το ολο κλίμα που προσπαθεί να σε βαλει η ταινια), καθε πλάνο εχει τη σημασια του και συμβάλει στο να δειξει ολη αυτην την παράνοια. Δεν ειναι μια εύκολη ταινια, οχι τοσο για το θεμα της, αφου υπαρχουν παλιότερες που το εχουν αναδειξει σαφως πιο παραστατικά ,(Ο γιος του Σαουλ που ανέφερα πιο πριν ειναι πολυ πιο uncomfortable), αλλα η εξοργιστικά συνηθισμένη αναφορα τοσο τραγικών καταστάσεων, η εξοικείωση με τη βια κσι το απάνθρωπο πρόσωπο που μπορει να δειξει ο ανθρωπος, σπάνια παρουσιάζονται τοσο στυλιζαρισμένα και κυνικά . Το προτεινω σε ολους, ακομη κι αν δεν αρέσει ή φανεί ασύνδετο σε κάποιους, πιστεύω οτι είναι κατι που αξίζει να θεαθεί. Ακόμη και μόνο για ήχο, μουσική και φωτογραφία, οπως και τους εκπληκτικούς ηθοποιούς . edit: μια αλλη παρατήρηση που εκανα κσι που θυμηθηκα τωρα, ειναι οτι οι σκηνές στους διαδρόμους του σπιτιού, μου θύμισαν το Shining του Cubrick, ισως να εγινε και ηθελημένα απο το σκηνοθέτη, ως μια ένδειξη μια παρόμοιας παρανοϊκής καταστασης [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Κινηματογράφος
Nέα - Συζητήσεις - Διαγωνισμοί
Ποιά ταινία μόλις είδατε;
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…