Point Blank - John Boorman (1967)
Get Carter - Mike Hodges (1971)
Δυο ταινιες σχεδον ιδιες,βασισμενες σε 2 βιβλια και με αποσταση 4 χρονων μεταξυ τους.Η μια αμερικανικη,η αλλη βρεττανικη.Δυο ρολλοι ιδιοι.Ο ενας θελει εκδικηση,ο αλλος τα λεφτα που του χρωστανε.
Δυο πρωταγωνιστες,που παιζουν στο ιδιο μοτιβο.Κοινος παρανομαστης οτι οι σκηνοθετες ειναι εγγλεζοι.
O John Boorman σκηνοθετει το Pointblank,το 1967,με πρωταγωνιστη τον Lee Marvin και ο Mike Hodges το Get Carter,το 1971,με πρωταγωνιστη τον Michael Caine.
Δυο ανθρωποι του υποκοσμου ξεκινουν την αναζητηση τους.Ο Μαρβιν των χρηματων που του εφαγαν,ο Κειν τους δολοφονους του αδερφου του.Δεν θα σταματησουν μεχρι να τα καταφερουν.
Χαρακτηριστικο και των δυο ο αμοραλισμος και η απαθεια τους.Ψυχροι,χωρις συναισθημα με βλεμα που σου παγωνει τα ηπατα και ταυτοχρονα χαμενο στη μια και μοναδικη σκεψη που εχουν στο μυαλο.Το σχεδιο τους και πως θα το φερουν σε περας.Δεν τους ενδιαφερει τιποτα αλλο.Κανονικα ρομποτ.
Δεν υπαρχουν καλοι σ'αυτες της ταινιες.Και μαλλον ουτε κακοι μ'αυτη την εννοια.Αλλωστε στον υποκοσμο που κινουνται,και περιγραφουν εξαιρετικα και οι δυο ταινιες,τετοιες προσδοκιες ειναι αστειες και τετοιες λεπτομερειες καθαρα προσχηματικες.
Και εδω οι δυο σκηνοθετες το μονο που δεν θελουν να κρατησουν ειναι τα προσχηματα.Ο καθωσπρεπιτισμος ειναι παρελθον.Οι εποχες που οι πρωταγωνιστες ηταν καλα παιδια αλλα ατυχα και η "κακουργα η κενωνια" τα αναγκασε να πεσουν στο εγκλημα αλλα τους παρουσιαζεται μια δευτερη ευκαιρια και στο τελος νικουν τους κακους και περνουν και το κοριτσι,εχουν περασει ανεπιστρεπτι.
Εδω δεν υπαρχουν ηρωες,δεν υπαρχουν κοριτσια ευαισθητα,δεν υπαρχουν καλες προθεσεις,δεν υπαρχουν happy end.Υπαρχουν μονο απωλειες.Nothing more,nothing less.
Mε το Point Blank o John Boorman βαζει τη μια ταφοπλακα στο crime thriller οπως το ξεραμε και το ξαναξεκιναει απο τη αρχη.Την αλλη θα την βαλει την ιδια χρονια ο Arthur Penn με το Βonnie and Clyde.
Συνενοχος θα ειναι ο εξαιρετικος Lee Marvin,ο οποιος ηταν ο ο καταλυτης αυτης της ταινιας.Αυτος επελεξε τον Μπουρμαν για σκηνοθετη και ειχε σημαντικο ρολο σε ολα τα σταδια της παραγωγης.Ο ρολος του ηταν κομμενος και ραμμενος γι'αυτον.
Διπλα του η Angie Dickinson λαμπει πραγματικα η μονη νοτα δροσιας και αρωματος στην ταινια.Μια γυναικα που ξεχειλιζε απο σεξουαλικοτητα χωρις να γινεται ξεκωλο.Ο Boorman στην πρωτη του δουλεια στο χολλιγουντ,δικαιωνει τον Μαρβιν για την επιλογη του.Μαζι του θα φερει ολη την πρωτοπορεια του ευρωπαικου κινηματογραφου της εποχης.Στυλιστικα υπεροχο,με ακαριαια εναλλασομενους ρυθμους,πολυπλοκα φλασμπακ,εμμονη στη λεπτομερεια και,εξοχη αναπαρασταση του υποκοσμου του Σαν Φρανσισκο,σκληρη και ξαφνικη βια,ρεαλισμος.
Απο την αλλη ο Mike Hodges δεν υπηρξε ποτε μεγαλος οραματιστης οπως ο συμπατριωτης του.Του ελειπε το ταλεντο για να κανει το κατι παραπανω.Αυτο που ξεχωριζει τους μεγαλους σκηνοθετες απο τους απλα καλους.Παρ'ολα αυτα ηξερε να γραφει καλα,το Get Carter ειναι δικο του σεναριο,και να αφηγειται σωστα της ιστοριες του.Και εδω εχουμε να κανουμε με την καλυτερη του.Αλλη μια φορα θα τα καταφερει να πιασει τα στανταρ του Get Carter με τον Κρουπιερη το '98 και αφου προηγηθηκε μια ταινια που κοντεψε να τον αφησει ανεργο,το Flash Gordon το 1980.
Στο Get Carter θα εχει συμπαραστατη τον Michael Caine.Aυτον τον cockney λονδρεζο,τον πρωτο Αγγλο ηθοποιο που θα σπασει τα στερεοτυπα που χαρακτηριζαν τοτε τους εγγλεζους ηθοποιους.Ενας ηθοποιος χαμαιλεων χωρις ιχνος απο την εντονη θεατρικοτητα που χαρακτηριζει τους συμπατριωτες του,κουβαλαει και ολη την αλητεια των cockneys των φτωχογειτονιων του Λονδινου και ας μην του φαινεται φυσιογνωμικα.Αυτην την αντιθεση ο Hodges θα την εκμεταλευτει στο επακρο.Η απαθεια στο προσωπο του Κειν,παγωμενο σαν μαρμαρο,και το απλανες αλλα σκληρο βλεμα του ειναι ολη η ταινια.
Η απεικονηση της βιας ειναι σκληρη,με ωμο ρεαλισμο.Πατωντας πανω στις φορμες του εγγλεζικου free cinema ο ρεαλισμος της ταινιας τοσο στην εξοχη,και εδω οπως και στο Point Blank,αναπαρασταση του υποκοσμου του Newcastle οσο και στην χρηση του εξωτερικου περιβαλλοντος σαν "ενεργο" ντεκορ στην ταινια,ο Ηοdges θα μας δωσει πανω απ'ολα ενα εξοχο θριλλερ,αλλα και μια ζοφερη εικονα της Αγγλιας μακρια απο το "ατελειωτο καλοκαιρι" του 66-68.Οπως κανει και ο Μπουρμαν με τον Σαν Φρανσισκο,την πολη των διαννοουμενων χιππι του 60,ηλιολουστο αλλα και τοσο μαυρο.
Δυο ταινιες που στην εποχη τους δεν βρηκαν την απηχηση που αξιζαν.Και αν οι κριτικες για το Point Blank ηταν καλες δεν συνεβει το ιδιο για το Get Carter.
Σημερα παντως η πρωτη βρισκεται στη λιστα των πιο επιδραστικων ταινιων του χολλιγουντ,απο αυτες που επαναδημιουργησαν το αστικο θριλλερ και ξαναγραψαν τους κανονες του χολλιγουντ,μαζι με την Αγρια Συμμορια του Πεκινπα,το Μπονυ και Κλαιντ του Πενν και το Bullitt του Peter Yates (Αγγλος και αυτος).
Η δευτερη εχει αποκτησει τη φημη του καλτ αριστουργηματος και μαλιστα θεωρειται πια και απο τις σημαντικοτερες ταινιες που εβγαλε το νησι.
Διαλεγετε και περνετε.Aν και δεν τιθεται θεμα συγκρισης.Ουτε το κειμενο γραφτηκε γι'αυτο το σκοπο.Προσωπικα παρ'ολο που θεωρω το Point Blank καλυτερη ταινια (και ειναι) τις αγαπαω εξισου.Προκειται πανω απ'ολα για εξαιρετικες ταινιες.Και σημειωτεον οτι το Get Carter διαθετει και εξαιρετικο σαουντρακ γραμμενο απο τον Roy Budd.
Get Carter - Mike Hodges (1971)
Δυο ταινιες σχεδον ιδιες,βασισμενες σε 2 βιβλια και με αποσταση 4 χρονων μεταξυ τους.Η μια αμερικανικη,η αλλη βρεττανικη.Δυο ρολλοι ιδιοι.Ο ενας θελει εκδικηση,ο αλλος τα λεφτα που του χρωστανε.
Δυο πρωταγωνιστες,που παιζουν στο ιδιο μοτιβο.Κοινος παρανομαστης οτι οι σκηνοθετες ειναι εγγλεζοι.
O John Boorman σκηνοθετει το Pointblank,το 1967,με πρωταγωνιστη τον Lee Marvin και ο Mike Hodges το Get Carter,το 1971,με πρωταγωνιστη τον Michael Caine.
Δυο ανθρωποι του υποκοσμου ξεκινουν την αναζητηση τους.Ο Μαρβιν των χρηματων που του εφαγαν,ο Κειν τους δολοφονους του αδερφου του.Δεν θα σταματησουν μεχρι να τα καταφερουν.
Χαρακτηριστικο και των δυο ο αμοραλισμος και η απαθεια τους.Ψυχροι,χωρις συναισθημα με βλεμα που σου παγωνει τα ηπατα και ταυτοχρονα χαμενο στη μια και μοναδικη σκεψη που εχουν στο μυαλο.Το σχεδιο τους και πως θα το φερουν σε περας.Δεν τους ενδιαφερει τιποτα αλλο.Κανονικα ρομποτ.
Δεν υπαρχουν καλοι σ'αυτες της ταινιες.Και μαλλον ουτε κακοι μ'αυτη την εννοια.Αλλωστε στον υποκοσμο που κινουνται,και περιγραφουν εξαιρετικα και οι δυο ταινιες,τετοιες προσδοκιες ειναι αστειες και τετοιες λεπτομερειες καθαρα προσχηματικες.
Και εδω οι δυο σκηνοθετες το μονο που δεν θελουν να κρατησουν ειναι τα προσχηματα.Ο καθωσπρεπιτισμος ειναι παρελθον.Οι εποχες που οι πρωταγωνιστες ηταν καλα παιδια αλλα ατυχα και η "κακουργα η κενωνια" τα αναγκασε να πεσουν στο εγκλημα αλλα τους παρουσιαζεται μια δευτερη ευκαιρια και στο τελος νικουν τους κακους και περνουν και το κοριτσι,εχουν περασει ανεπιστρεπτι.
Εδω δεν υπαρχουν ηρωες,δεν υπαρχουν κοριτσια ευαισθητα,δεν υπαρχουν καλες προθεσεις,δεν υπαρχουν happy end.Υπαρχουν μονο απωλειες.Nothing more,nothing less.
Mε το Point Blank o John Boorman βαζει τη μια ταφοπλακα στο crime thriller οπως το ξεραμε και το ξαναξεκιναει απο τη αρχη.Την αλλη θα την βαλει την ιδια χρονια ο Arthur Penn με το Βonnie and Clyde.
Συνενοχος θα ειναι ο εξαιρετικος Lee Marvin,ο οποιος ηταν ο ο καταλυτης αυτης της ταινιας.Αυτος επελεξε τον Μπουρμαν για σκηνοθετη και ειχε σημαντικο ρολο σε ολα τα σταδια της παραγωγης.Ο ρολος του ηταν κομμενος και ραμμενος γι'αυτον.
Διπλα του η Angie Dickinson λαμπει πραγματικα η μονη νοτα δροσιας και αρωματος στην ταινια.Μια γυναικα που ξεχειλιζε απο σεξουαλικοτητα χωρις να γινεται ξεκωλο.Ο Boorman στην πρωτη του δουλεια στο χολλιγουντ,δικαιωνει τον Μαρβιν για την επιλογη του.Μαζι του θα φερει ολη την πρωτοπορεια του ευρωπαικου κινηματογραφου της εποχης.Στυλιστικα υπεροχο,με ακαριαια εναλλασομενους ρυθμους,πολυπλοκα φλασμπακ,εμμονη στη λεπτομερεια και,εξοχη αναπαρασταση του υποκοσμου του Σαν Φρανσισκο,σκληρη και ξαφνικη βια,ρεαλισμος.
Απο την αλλη ο Mike Hodges δεν υπηρξε ποτε μεγαλος οραματιστης οπως ο συμπατριωτης του.Του ελειπε το ταλεντο για να κανει το κατι παραπανω.Αυτο που ξεχωριζει τους μεγαλους σκηνοθετες απο τους απλα καλους.Παρ'ολα αυτα ηξερε να γραφει καλα,το Get Carter ειναι δικο του σεναριο,και να αφηγειται σωστα της ιστοριες του.Και εδω εχουμε να κανουμε με την καλυτερη του.Αλλη μια φορα θα τα καταφερει να πιασει τα στανταρ του Get Carter με τον Κρουπιερη το '98 και αφου προηγηθηκε μια ταινια που κοντεψε να τον αφησει ανεργο,το Flash Gordon το 1980.
Στο Get Carter θα εχει συμπαραστατη τον Michael Caine.Aυτον τον cockney λονδρεζο,τον πρωτο Αγγλο ηθοποιο που θα σπασει τα στερεοτυπα που χαρακτηριζαν τοτε τους εγγλεζους ηθοποιους.Ενας ηθοποιος χαμαιλεων χωρις ιχνος απο την εντονη θεατρικοτητα που χαρακτηριζει τους συμπατριωτες του,κουβαλαει και ολη την αλητεια των cockneys των φτωχογειτονιων του Λονδινου και ας μην του φαινεται φυσιογνωμικα.Αυτην την αντιθεση ο Hodges θα την εκμεταλευτει στο επακρο.Η απαθεια στο προσωπο του Κειν,παγωμενο σαν μαρμαρο,και το απλανες αλλα σκληρο βλεμα του ειναι ολη η ταινια.
Η απεικονηση της βιας ειναι σκληρη,με ωμο ρεαλισμο.Πατωντας πανω στις φορμες του εγγλεζικου free cinema ο ρεαλισμος της ταινιας τοσο στην εξοχη,και εδω οπως και στο Point Blank,αναπαρασταση του υποκοσμου του Newcastle οσο και στην χρηση του εξωτερικου περιβαλλοντος σαν "ενεργο" ντεκορ στην ταινια,ο Ηοdges θα μας δωσει πανω απ'ολα ενα εξοχο θριλλερ,αλλα και μια ζοφερη εικονα της Αγγλιας μακρια απο το "ατελειωτο καλοκαιρι" του 66-68.Οπως κανει και ο Μπουρμαν με τον Σαν Φρανσισκο,την πολη των διαννοουμενων χιππι του 60,ηλιολουστο αλλα και τοσο μαυρο.
Δυο ταινιες που στην εποχη τους δεν βρηκαν την απηχηση που αξιζαν.Και αν οι κριτικες για το Point Blank ηταν καλες δεν συνεβει το ιδιο για το Get Carter.
Σημερα παντως η πρωτη βρισκεται στη λιστα των πιο επιδραστικων ταινιων του χολλιγουντ,απο αυτες που επαναδημιουργησαν το αστικο θριλλερ και ξαναγραψαν τους κανονες του χολλιγουντ,μαζι με την Αγρια Συμμορια του Πεκινπα,το Μπονυ και Κλαιντ του Πενν και το Bullitt του Peter Yates (Αγγλος και αυτος).
Η δευτερη εχει αποκτησει τη φημη του καλτ αριστουργηματος και μαλιστα θεωρειται πια και απο τις σημαντικοτερες ταινιες που εβγαλε το νησι.
Διαλεγετε και περνετε.Aν και δεν τιθεται θεμα συγκρισης.Ουτε το κειμενο γραφτηκε γι'αυτο το σκοπο.Προσωπικα παρ'ολο που θεωρω το Point Blank καλυτερη ταινια (και ειναι) τις αγαπαω εξισου.Προκειται πανω απ'ολα για εξαιρετικες ταινιες.Και σημειωτεον οτι το Get Carter διαθετει και εξαιρετικο σαουντρακ γραμμενο απο τον Roy Budd.
Last edited:
