Οι πολύ παλιοί είμαστε εδώ
Με συγκίνηση είδα τον komhst να γράφει για τα μαγνητόφωνα της ΑΚΑΙ.
Και επειδή κι εγώ από αυτά ξεκίνησα, ας πω την δική μου ιστορία, όσο γίνεται πιο σύντομα, αν και την έχω ξαναπεί με κάποια παραλαγή στο πάλαι-ποτέ avforum.
Πάμε, λοιπόν
Ήταν το καλοκαίρι του 1966, όταν αποφοίτησα από την ΑΔΣΕΝ (ΔΣΕΝ, τότε) Ασπροπύργου, και πριν μπαρκάρω για το πρώτο μου βαπόρι, πέρασα αρκετές μέρες του καλοκαιριού κοντά στον παιδικό μου φίλο Σ.Σ. (μια φιλία που κρατάει ακόμα, μετά από 41 χρόνια), που μόλις είχε κι αυτός αποφοιτήσει από την Ανωτέρα Ηλεκτρονικών της Σιβιτανιδείου.
Τότε έμαθα για πρώτη φορά την ύπαρξη (ΟΚ, την είχα ακούσει, αλλά δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την δω και να την αγγίξω) της μαγικής συσκευής, που λέγονταν "μαγνητόφωνο", το γνωστό μας μπομπινόφωνο. Ο φίλος μου μίλησε για την ΑΚΑΙ, μια άγνωστη εταιρεία (και λέξη) σε μένα, και η οποία ήταν από τις πρώτες που έφτιαχνε μαγνητόφωνα. Μάλιστα, μου εξήγησε πως τα μοντέλα της ήταν κόπιες της Αμερικάνικης AMPEX, θρυλικό όνομα στον χώρο του επαγγελματικού ήχου και των στούντιος. Και τότε μου είπε για πρώτη φορά τί εστί "λυχνία". Μου εκθείασε μάλιστα τα ΑΚΑΙ, διότι το πιο διαδεδομένο τους μοντέλο, το Μ8, έβγαινε τότε στην Ιαπωνία και είχε τελικούς ενισχυτές ενσωματωμένους με λυχνίες, των 8 watt RMS έκαστος, παρακαλώ!
Τις μέρες εκείνες, γύρισε κι ο ξάδελφος ο Μάκης από μπάρκο. Πιο μεγάλος αυτός, ήδη ψημένος ναυτικός και πήγαμε να τον δούμε, να μάθω κι εγώ τα του επαγγέλματος. Στο σπίτι του, με το που μπήκαμε, απέναντι στην είσοδο στο σαλόνι, φιγουράριζε μια μεγαλοπρεπής και ογκώδης συσκευή. Με όσα είχα ακούσει την αναγνώρισα αμέσως: ήταν ένα μπομπινόφωνο Grundig, οριζόντιο, με μπομπίνες των 7,5 ιντσών. Του ζήτησα να το ακούσουμε, αλλά δεν υπήρχε τίποτα γραμμένο σε ταινία. Αμέσως μου γεννήθηκε η ιδέα πως μπορώ να το αξιοποιήσω. Ζήτησα να το δανειστώ, για να γράψω κάποιους δίσκους βινυλίου, που είχα σε ταινίες, ώστε να τις πάρω μαζί μου όταν μπαρκάρω. Είχα σκοπό να αγοράσω μαγνητόφωνο και να τις ακούω στο βαπόρι(!) Πόσο φτωχά σκεφτόμουν! Με 40 λίρες στερλίνες μισθό, τί θα πρωτοαγόραζα; Τέλος πάντων, έφαγα κάπου μια βδομάδα, γράφοντας συνέχεια ότι νόμιζα από δίσκους, με τη βοήθεια ενός πικάπ Garrard (ή Tepaz, δεν θυμάμαι πια).
Μετά μπαρκάρισα, δοκιμάκι πρωτόμπαρκο. Πρώτο ταξείδι μου κατ' ευθείαν Yokohama. Τότε η Isezaki-cho (cho στα Γιαπωνέζικα σημαίνει "δρόμος - οδός". Υπάρχει και τραγούδι για την συγκεκριμένη οδό) μόλις αποκτούσε σάρκα και οστά. Τα βράδια, μετά την δουλειά, περπατούσαμε στην Isezaki και χαζεύαμε τα μικρομαγαζάκια, οι περισσότεροι από μας για ρούχα, παπούτσια κ.α. καλούδια της καθημερινότητας, που τόσο λείπανε από τον μέσο Έλληνα. Εγώ όμως θυμάμαι σαν τώρα να καρφώνω τα μάτια μου στα πενιχρά για την εποχή ηλεκτρονικά, ειδικά στις έγχρωμες τηλεοράσεις, στα ηχεία και στα λιγοστά μοντέλα των ραδιοενισχυτών, που επεδείκνυαν οι Γιαπωνέζοι. Έψαχνα και για μαγνητόφωνο, αλλά οι 40 λίρες το έκαναν άπιαστο όνειρο. Μείναμε για την παραλαβή του πλοίου στη Yokohama, τότε γύρω στις 15 μέρες.
Μετά, κατ' ευθείαν ναύλος για Περσικό Κόλπο κι από κει Αμβέρσα (Βέλγιο). Εκεί είδα (ξανά) έγχρωμη τηλεόραση, αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα. Και συνειδητοποίησα πόσα άγνωστα και θαυμαστά πράγματα ήταν δίπλα μας, που δεν μπορούσαμε να τα αγγίξουμε.
Ξεμπαρκάρισα μετά από έναν ακριβώς χρόνο. Το τελος του 1967, με την Χούντα ήδη καθεστώς στην Ελλάδα, ξαναμπαρκάρισα τρίτος μηχανικός (ήτοι αξιωματικός) αλλά πάλι με τον πενιχρό μισθό των 75 στερλινών. Ήμουν χωρίς δίπλωμα, βλέπεις, και η ναυτιλία είχε καθιερώσει την θέση του τέταρτου μηχανικού, δηλαδή του τρίτου "άνευ διπλώματος", όπως το λέγανε. Δεν άργησα όμως να συμπληρώσω την απαιτούμενη υπηρεσία, και σε 6 μήνες πήρα προαγωγή και τον μισθό του κανονικού τρίτου.
Οποία ανακούφισις και ευτυχία! Επί τέλους θα μπορούσα να αποκτήσω το από 2ετίας σχεδόν όνειρό μου, ένα μαγνητόφωνο ΑΚΑΙ.
Το επόμενο ταξείδι ήταν για Τόκυο. Με το φτάσαμε, γραμμή στον κεντρικό δρόμο του Τόκυο, στην Ginza Street (εκεί με είχαν δασκαλέψει να πάω κάτι Γιαπωνέζοι μπομπότηδες, μικροέμποροι που πουλάγανε μικροπράγματα στα βαπόρια).
Μπήκα στο πρώτο μαγαζί που έγραφε ΑΚΑΙ απ' έξω. Ζήτησα το Μ8, αλλά ο πωλητής μου είπε πως το μοντέλο αποσύρθηκε και στη θέση του υπάρχει το Μ9, full solid state, με ισχύ εξόδου όχι 8 αλλά 20 watts RMS ανά κανάλι. Στην αρχή κόλωσα, δεν ήξερα κι όλας πολλά πράγματα, αλλά πες-πες ο Γιαπωνέζος με έπεισε. Έσκασα 89000 γιεν και κάτι, ήτοι 89 και κάτι λίρες στερλίνες, τα 2/3 και βάλε του μισθού μου, αλλά δεν ένοιωσα καθόλου ένοχα, πιστέψτε με (αργότερα, το είδα στο επόμενο ταξείδι σε άλλη πόλη, στη Nagoya, στα 66000 ή 67000 γιεν, αλλά ήταν αργά).
Υπάρχει και κάτι αστείο, αλλά και σοβαρό μαζί, σ' αυτή την ιστορία. Μια βραδιά, που έκανα τη βάρδια 12-4, ο λιπαντής της προηγούμενης βάρδιας μπήκε στην καμπίνα μου, όσο ταξιδεύαμε (με την άδειά μου, φυσικά) να ακούσει μια ταινία που είχα. Αφού την άκουσε, όσο εγώ ήμουν βάρδια στο μηχανοστάσιο, άφησε το μαγνητόφωνο στην άκρη του τραπεζιού της καμπίνας και με το "μπότζι" (το κούνημα του πλοίου πλευρά με πλευρά, λόγω θαλασσοταραχής), έπεσε το ΑΚΑΙ και στράβωσε το αξονάκι που στήριζε την αριστερή μπομπίνα. Κόντεψα να πάθω αποπληξία, όταν σχόλασα από την βάρδια και το είδα!
Το γεγονός αυτό, όμως, μου έδωσε την ευκαιρία στο επόμενο ταξείδι, πάλι στο Τόκυο, να πάω το μαγνητόφωνο στο ίδιο το εργοστάσιο της ΑΚΑΙ, όπου είδα για πρώτη φορά ανηχοϊκό θάλαμο, αίθουσα παρουσιάσεων όλων των προϊόντων της εταιρείας, καθώς και την γραμμή παραγωγής της, όπου τότε πολλά πράγματα τα έφτιαχναν με το χέρι. Πραγματικά, απίστευτη και αξέχαστη εμπειρία.
Αυτά ήταν τα πρώτα εναύσματα για το μικρόβιο. Και νομίζω οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από μας τους παλαιότερους, ξεκινήσαμε από τον ήχο και μετά περάσαμε σιγά-σιγά στην εικόνα.
Το απίθανο ξέρετε ποιό είναι; Ενώ το Μ9 χάθηκε, γιατί το είχα δανείσει στον εκλιπόντα αδελφό μου, να το χρησιμοποιήσει σε κάποιο μαγαζί που δούλευε, μετά από πολλά χρόνια, κάποιος φίλος του χόμπυ μας, γνωστός στους περισσότερους εδώ (αλλά επιτρέψτε μου να κρατήσω την ανωνυμία του), μου έδωσε ένα Μ8, το οποίο θέλει service, βέβαια. Σκοπεύω να το φτιάξω κάποια στιγμή, γιατί φαντάζομαι πως το αξίζει. Λυχνίες καινούργιες χρειάζομαι μόνο και έναν μερακλή τεχνικό. Όσοι πιστοί δηλώσατε παρόν.
για τον πολυκάναλο ήχο. Ένας pro AV, ο SSD66THX της Αμερικάνικης ADA. Μετά ήρθε μια Sony 29άρα, μετά ένας Vidicron Crystal Two, που σύντομα έγινε Crystal One, κ.ο.κ.