Γραμμένη το 1913,στην Ιταλία, η σονάτα για πιάνο τού Rachmaninoff αρ.2.αποτελεί έργο υψηλής αισθητικής και δεξιοτεχνίας.O συνθέτης τήν αναθεώρησε το 1931 γιατί εμφάνισε κάποιο πρόβλημα στα δάκτυλα τών χεριών του,και τήν ´απλοποίησε σχετικά´.
Λιγο πρίν τήν σύνθεση τής σονάτας ο Rach,είχε γράψει την συμφωνία ´Τhe Bells',πού τήν χώριζε σε 4 μέρη (Γέννηση,Γάμος,Ωριμότης,Θάνατος).
Απόηχοι τής συμφωνίας εμφανίζονται στην σονάτα.Στην πρώτη version αποτυπώνονται πιανιστικά οι καμπάνες ,απο τήν συμφωνία.
Το πρώτο μέρος (Allegro Agitato)ξεκινά μεγαλοπρεπώς,και ακολουθεί ένας μουσικός κυματισμός απο νότες,δείγμα τής δεξιοτεχνίας τού συνθέτη.
Το δεύτερο μέρος (Non Allegro-Lento)είναι ένα μελαγχολικό κομψοτέχνημα,μία ελεγεία στην νοσταλγία,που καταλήγει στο πυρετώδες φινάλε(allegro molto)γεμάτο άγχος και λυρισμό συνάμα.Ξεκινά με μονές νότες για να καταλήξει σε πληθωρικές συγχορδίες σε ένα αξέχαστο τέλος
Ο Horowitz εξέδοσε την σονάτα σε δύο εκδοχές.Η πρώτη το 1968,και η δεύτερη το 1980.Το 1980 ήταν ...μόλις...80 ετών.
Ο Horowitz,παρουσιάζει την δική του εκδοχή τής αναθεωρημένης σονάτας τού 1931.Η ερμηνεία του όχι μόνον είναι ανεπηρέαστη απο την ηλικία του ,αλλά για τον γράφοντα είναι μνημειώδης.
Η εκτέλεση του 1980,η οποία και προτείνεται βρίσκεται στο διπλό c.d.,απο την σειρά´Great Pianists of the 20th Century',μαζι με πιανιστικά έργα τών Chopin,Liszt,Prokofief και Scriabin.
Aλλη σπουδαία εκτέλεση τής σονάτας είναι απο τον Van Cliburn το 1960,απο ζωντανή ηχογράφηση στήν Μόσχα.
Οποιος ενδιαφέρεται για την κλασσική εκδοχή του 1913,υπάρχει η ερμηνεία του Ashkenazy,νέου πιανίστα την διεύθυνση τότε,πρίν ασχοληθεί (ατυχώς)με ορχήστρας.
Y.Γ
Τό κείμενο είχε περισσότερες πληοφορίες,αλλά δυστυχώς ´έπεσα´επάνω στην διακοπή-κουράζει λιγάκι αυτό το πράγμα-,δεν τοχα αποθηκεύσει οπότε το ξαναγράφω με λιγότερα στοιχεία.Αν γίνει συζήτηση-λέμε τώρα-θα συμπληρωθούν στην πορεία.
Λιγο πρίν τήν σύνθεση τής σονάτας ο Rach,είχε γράψει την συμφωνία ´Τhe Bells',πού τήν χώριζε σε 4 μέρη (Γέννηση,Γάμος,Ωριμότης,Θάνατος).
Απόηχοι τής συμφωνίας εμφανίζονται στην σονάτα.Στην πρώτη version αποτυπώνονται πιανιστικά οι καμπάνες ,απο τήν συμφωνία.
Το πρώτο μέρος (Allegro Agitato)ξεκινά μεγαλοπρεπώς,και ακολουθεί ένας μουσικός κυματισμός απο νότες,δείγμα τής δεξιοτεχνίας τού συνθέτη.
Το δεύτερο μέρος (Non Allegro-Lento)είναι ένα μελαγχολικό κομψοτέχνημα,μία ελεγεία στην νοσταλγία,που καταλήγει στο πυρετώδες φινάλε(allegro molto)γεμάτο άγχος και λυρισμό συνάμα.Ξεκινά με μονές νότες για να καταλήξει σε πληθωρικές συγχορδίες σε ένα αξέχαστο τέλος
Ο Horowitz εξέδοσε την σονάτα σε δύο εκδοχές.Η πρώτη το 1968,και η δεύτερη το 1980.Το 1980 ήταν ...μόλις...80 ετών.
Ο Horowitz,παρουσιάζει την δική του εκδοχή τής αναθεωρημένης σονάτας τού 1931.Η ερμηνεία του όχι μόνον είναι ανεπηρέαστη απο την ηλικία του ,αλλά για τον γράφοντα είναι μνημειώδης.
Η εκτέλεση του 1980,η οποία και προτείνεται βρίσκεται στο διπλό c.d.,απο την σειρά´Great Pianists of the 20th Century',μαζι με πιανιστικά έργα τών Chopin,Liszt,Prokofief και Scriabin.
Aλλη σπουδαία εκτέλεση τής σονάτας είναι απο τον Van Cliburn το 1960,απο ζωντανή ηχογράφηση στήν Μόσχα.
Οποιος ενδιαφέρεται για την κλασσική εκδοχή του 1913,υπάρχει η ερμηνεία του Ashkenazy,νέου πιανίστα την διεύθυνση τότε,πρίν ασχοληθεί (ατυχώς)με ορχήστρας.
Y.Γ
Τό κείμενο είχε περισσότερες πληοφορίες,αλλά δυστυχώς ´έπεσα´επάνω στην διακοπή-κουράζει λιγάκι αυτό το πράγμα-,δεν τοχα αποθηκεύσει οπότε το ξαναγράφω με λιγότερα στοιχεία.Αν γίνει συζήτηση-λέμε τώρα-θα συμπληρωθούν στην πορεία.
