Η Ροζέττα των αδερφών Jean-Pierre και Luc Dardenne κυκλοφόρησε το μακρινό 1999, και οχι μόνο δεν γνωρίζει χρονικούς περιορισμούς, αλλά όσο περνά ο χρόνος αποδεικνύεται δυστυχώς προφητική.
Καταπιάνεται με τη φτώχεια, την ανεργία και την κοινωνική απομόνωση μιας ομάδας ανθρώπων που ζει στις παρυφές ενός καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται σε παρακμή. Κεντρικό πρόσωπο μια 17χρονη εργάτρια που μεσα στην κρίση χάνει ξαφνικά τη δουλειά της και στη συνέχεια παλεύει απλώς να ζήσει.
Η μικρή αντιστέκεται με όση δύναμη διαθέτει όχι να ξεφύγει από την εξαθλίωση (αυτό φαντάζει αδιανόητο), αλλά απλώς να πετύχει το ελάχιστο: την επιβίωσή της σε ένα περιβάλλον που λες και είναι φτιαγμένο να την εξοντώσει. Από το οικογενειακό περιβάλλον, τη σχέση της μέχρι τη δουλειά όλα είναι στραβά. Η καθημερινή ρουτίνα της είναι προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη όπως αυτή ενός μυρμηγκιού, ενώ η αγωνία για την επιβίωση την οδηγεί στην σταδιακή αποξένωση από τον γύρω κόσμο και το περιβάλλον.
Η ηρωίδα γίνεται συναισθηματικά απροσπέλαστη που ενώ ο θεατής αρχίζει να συμπονά, ταυτόχρονα καταφέρνει και γίνεται αντιπαθητική με τις εμμονές της.
Οι σκηνοθέτες έχουν μακριά ιστορία σε παραγωγές ντοκυμαντερ που γενικά ασχολούνται με τους απόκληρους της βελγικης κοινωνίας – μετανάστες άνεργους, άστεγους κλπ. Είναι το κομμάτι είναι αθέατο που οι καθωσπρεπει δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δούν.
Ξεκινώντας από αυτό το υπόβαθρο αντλούν τόσο την τεχνική όσο και τη θεματολογία για τις ταινίες τους. Στη Ροζεττα πετυχαίνουν την υπέρβαση καθώς ακροβατούν μαεστρικά μεταξύ του μυθιστορήματος και ντοκυμαντερ. Ο θεατής μένει αποσβολωμένος χωρίς να είναι σίγουρος αν κάθε λεπτό που περνά παρακολουθεί ένα μυθιστόρημα ή αν είναι μάρτυρας σε ένα πραγματικό γεγονός. Το αποτέλεσμα? Ο ρεαλισμός διαπερνά το δέρμα σαν μαχαίρι.
Έχοντας αυτό υπόψιν δεν μπορούμε να κανουμε κουβέντα για ερμηνείες κλπ. Οι ήρωες δε μοιάζουν ότι είναι "ρόλοι" που τους υποκρίνονται κάποιοι ηθοποιοί. Είναι σαν να βλεπει κανείς τους ανθρώπους στο δρόμο δίπλα του, ζωντανούς.
Τα πρώτα δέκα λεπτά είναι συγκλονιστικά απο αυτα που αποτυπώνονται ανεξιτηλα στο μυαλό και απο τις πιο δυνατες αρχές ταινίας γενικά.
Για την ταινία αυτή οι αδελφοί Dardenne τιμήθηκαν με το χρυσό φοίνικα στις Κάννες με ομόφωνη απόφαση της κριτικής επιτροπής, γεγονός που έχει συμβεί ελάχιστες φορές στην ιστορία του φεστιβάλ.
Για όσους δεν αντέχουν αργές και μινιμαλιστικές ταινίες, μακριά και αλλάργα!!
