Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"...σαν γλυκό δηλητήριο"
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 209793" data-attributes="member: 62"><p>Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ο ήρωάς μου ήταν ο Τζερόνιμο. Σκεφτόμουν ηδονικά ολόκληρο τον Αμερικάνικο στρατό να κυνηγάει το Τζερόνιμο και να μη μπορεί να τον πιάσει.</p><p>Εκείνα τα χρόνια, δε μπορούσα καθόλου να ακούσω Rachmaninov. Δεν είχα καταδεχθεί να έχω ούτε ένα δίσκο του, θυμάμαι.</p><p>Εκείνα τα χρόνια...</p><p></p><p>Τώρα ήρωάς μου είναι ο μελαγχολικός εραστής της ήττας, ο Βρετανός στρατηγός Γκόρντον, ο στρατιώτης που μισούσε τον πόλεμο. H Αυτοκρατορία τον έστειλε στο Χαρτούμ και τον εγκατέλειψε βορά στα φουσάτα της Τζιχάντ του Μάχντι. Γραφομανής, πέθαινε από ανία, με μιά κλίση στο μπράντυ και μανιοκαταθλιπτικός του κερατά - άραγε γι αυτό του έχω αδυναμία;</p><p></p><p>Τώρα, ακούω Rachmaninov και λιώνω.</p><p></p><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/61usJ2T6aUL._SL500_AA300_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Ακούω τις Etudes-Tableaux, op. 39, το τελευταίο έργο που έγραψε στη Ρωσία, to 1917. Δεν είναι όλες τους καλές. Πέρα απ αυτό, είναι γεμάτες από εσωτερικούς δαίμονες: ίσως η πιο βαθειά μελαγχολική μουσική για σόλο πιάνο που γράφτηκε ποτέ. Βρίσκεις διάφορες, σκόρπιες, κατά καιρούς, στα ρεσιτάλ του Horowitz και του Richter – κάπως έτσι κόλλησα κι εγώ. </p><p>Δεν είναι εύκολη η μουσική για πιάνο του Rachmaninov. Καθόλου εύκολη. Αυτοί που δεν την αντέχουν, την κατηγορούν ότι είναι παραφορτωμένη με νότες, ότι κολυμπάει στα σιρόπια. Εχουν δίκιο εν μέρει, γιατί αυτή η μουσική σπάνια παίζεται όπως πρέπει. Συνήθως κακοπαθαίνει στα χέρια πρωταθλητών του κλαβιέ, τύπων που αρέσκονται στους ξέφρενους καλπασμούς και στα πυροτεχνήματα. Τίποτα δεν πρέπει να είναι βεβιασμένο, τίποτε άσκοπα θεαματικό στην απόδοσή της. Οταν ο εκτελεστής δεν αξιοποιεί συνεχώς την εξαιρετική πολυφωνική τους πυκνότητα, τη μοναδική τους πολυρυθμία, αυτές οι μινιατούρες γίνονται περίπλοκες, φλύαρες και φτηνές. Ξιπασμένες πολυλογούδες. </p><p>Αλλά όταν ο εκτελεστής είναι μάστορας, απελευθερώνει ολόκληρη την ηφαιστειακή ουσία τους και τις μετατρέπει σε υπέροχο ποιητικό ταξίδι.</p><p>Θα έλεγα αυστηρά με Horowitz ή Richter.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 209793, member: 62"] Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ο ήρωάς μου ήταν ο Τζερόνιμο. Σκεφτόμουν ηδονικά ολόκληρο τον Αμερικάνικο στρατό να κυνηγάει το Τζερόνιμο και να μη μπορεί να τον πιάσει. Εκείνα τα χρόνια, δε μπορούσα καθόλου να ακούσω Rachmaninov. Δεν είχα καταδεχθεί να έχω ούτε ένα δίσκο του, θυμάμαι. Εκείνα τα χρόνια... Τώρα ήρωάς μου είναι ο μελαγχολικός εραστής της ήττας, ο Βρετανός στρατηγός Γκόρντον, ο στρατιώτης που μισούσε τον πόλεμο. H Αυτοκρατορία τον έστειλε στο Χαρτούμ και τον εγκατέλειψε βορά στα φουσάτα της Τζιχάντ του Μάχντι. Γραφομανής, πέθαινε από ανία, με μιά κλίση στο μπράντυ και μανιοκαταθλιπτικός του κερατά - άραγε γι αυτό του έχω αδυναμία; Τώρα, ακούω Rachmaninov και λιώνω. [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/61usJ2T6aUL._SL500_AA300_.jpg[/IMG] Ακούω τις Etudes-Tableaux, op. 39, το τελευταίο έργο που έγραψε στη Ρωσία, to 1917. Δεν είναι όλες τους καλές. Πέρα απ αυτό, είναι γεμάτες από εσωτερικούς δαίμονες: ίσως η πιο βαθειά μελαγχολική μουσική για σόλο πιάνο που γράφτηκε ποτέ. Βρίσκεις διάφορες, σκόρπιες, κατά καιρούς, στα ρεσιτάλ του Horowitz και του Richter – κάπως έτσι κόλλησα κι εγώ. Δεν είναι εύκολη η μουσική για πιάνο του Rachmaninov. Καθόλου εύκολη. Αυτοί που δεν την αντέχουν, την κατηγορούν ότι είναι παραφορτωμένη με νότες, ότι κολυμπάει στα σιρόπια. Εχουν δίκιο εν μέρει, γιατί αυτή η μουσική σπάνια παίζεται όπως πρέπει. Συνήθως κακοπαθαίνει στα χέρια πρωταθλητών του κλαβιέ, τύπων που αρέσκονται στους ξέφρενους καλπασμούς και στα πυροτεχνήματα. Τίποτα δεν πρέπει να είναι βεβιασμένο, τίποτε άσκοπα θεαματικό στην απόδοσή της. Οταν ο εκτελεστής δεν αξιοποιεί συνεχώς την εξαιρετική πολυφωνική τους πυκνότητα, τη μοναδική τους πολυρυθμία, αυτές οι μινιατούρες γίνονται περίπλοκες, φλύαρες και φτηνές. Ξιπασμένες πολυλογούδες. Αλλά όταν ο εκτελεστής είναι μάστορας, απελευθερώνει ολόκληρη την ηφαιστειακή ουσία τους και τις μετατρέπει σε υπέροχο ποιητικό ταξίδι. Θα έλεγα αυστηρά με Horowitz ή Richter. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"...σαν γλυκό δηλητήριο"
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…