- 17 June 2006
- 14,350
Θα πρέπει να ήταν το 1981 όταν πρωτοείδα την ταινία Kagemusha - O Ισκιος του Πολεμιστή, του Kurosawa. Η ταινία κλιμακώνεται με τη μάχη του Ναγκασίνο, όπου οι τυφεκιοφόροι του Nobunaga τσάκισαν το μέχρι τότε φοβερό ιππικό των Takeda. Λίγα χρόνια πριν τη μάχη, κάτι Ολλανδοί έμποροι έφεραν το αρκεβούζιο στην Ιαπωνία. Οι γιαπωνέζοι το αντέγραψαν, το παρήγαγαν μαζικά και το χρησιμοποίησαν στη μάχη του Nagashino. Ηταν ένα από τα πρωοίμια του τέλους για το μέχρι τότε τρομαχτικό 'όπλο' του ιππικού.
Εχοντας ψύχωση με την ιστορία, άρχισα να ψάχνομαι και να μαζεύω πληροφορίες δεξιά-αριστερά. Το χόμπυ μου ήταν ο μοντελισμός. Εβαφα φιγούρες. Μικρές μινιατούρες που τις συναρμολογούσες και τις έβαφες μόνος σου, ένα χόμπυ πολύ φτηνό -βασικά οπλίζεσαι με ελάχιστα 'εργαλεία' και πολλή υπομονή και μεράκι- και πάρα πολύ δημιουργικό. Οσο επενδύεις πάνω του τόσο πιο ανταποδοτικό γίνεται και βλέπεις το αποτέλεσμα του μόχθου σου να βελτιώνεται αλματωδώς με κάθε καινούργια φιγούρα που φτιάχνεις. Εγώ, πάντα ήμουνα του "μέσα": σπιτόγατος του κερατά. Εβαζα ένα δίσκο στο πικάπ και 'έφευγα' μόνος μου, βάφοντας με τις ώρες.
Γύρω στο 1988 νομίζω, σκόνταψα πάνω στις φιγούρες της Poste Militaire. Εκπληκτικές από κάθε άποψη, η αφρόκρεμα του χόμπυ τότε, μεταλλικές, κορυφαία γλυπτική και χύτευση, κάτι κλάσεις πάνω από οτιδήποτε κυκλοφορούσε στο χώρο εκείνη την εποχή. Συν τοις άλλοις, ήταν μεταλλικές. Αυτό, χοντρικά, σήμαινε πως αν δεν ήσουν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, 'βάφτιζες' τη φιγούρα στο διαλυτικό νίτρου, την ξέβαφες και …φτού κι απ την αρχή. Μέχρι τότε, έβαφα πλαστικές Historex 54mm, κυρίως την Μεγάλη Στρατιά του Βοναπάρτη. Είδα τις φιγούρες της Poste στα 90mm και μου χύθηκαν τα μάτια έξω. Αγόρασα μία να την παλέψω. Ηταν αυτή του στρατηγού Kato Kiyomasa, έφιππου, ένα αριστούργημα να το βλέπεις ακόμα και αν απλώς τη συναρμολογούσες χωρίς να τη βάψεις.
Θα πρέπει να την έχω βάψει 5 ή 6 φορές μέχρι σήμερα, κάθε φορά καλύτερη από την αμέσως προηγούμενη.
Ξεκίνησε κάπως έτσι
Λέω να την ξαναπιάσω, σιγά σιγά.
Στο μεταξύ, άπειρες μικρές εταιρίες κυκλοφορούν φιγούρες state-of-the-art πλέον, όλες μεταλλικές, με θεματολογία από ολόκληρο το φάσμα της Ιστορίας. Ορεξη να’χεις.
Και, βέβαια, μάτια. Πράγμα δύσκολο μετά τα 43-45.
Για αυτό, μάλλον θα χρειασθώ κάτι τέτοιο:
Ξέρει κανείς που μπορώ να βρώ έναν τέτοιο μεγεθυντικό φακό;
Πρέπει να έχει αρκετά μεγάλη διάμετρο και αυτόνομο φωτισμό, στοιχεία πολύ …critical όσο μεγαλώνεις.
Εχοντας ψύχωση με την ιστορία, άρχισα να ψάχνομαι και να μαζεύω πληροφορίες δεξιά-αριστερά. Το χόμπυ μου ήταν ο μοντελισμός. Εβαφα φιγούρες. Μικρές μινιατούρες που τις συναρμολογούσες και τις έβαφες μόνος σου, ένα χόμπυ πολύ φτηνό -βασικά οπλίζεσαι με ελάχιστα 'εργαλεία' και πολλή υπομονή και μεράκι- και πάρα πολύ δημιουργικό. Οσο επενδύεις πάνω του τόσο πιο ανταποδοτικό γίνεται και βλέπεις το αποτέλεσμα του μόχθου σου να βελτιώνεται αλματωδώς με κάθε καινούργια φιγούρα που φτιάχνεις. Εγώ, πάντα ήμουνα του "μέσα": σπιτόγατος του κερατά. Εβαζα ένα δίσκο στο πικάπ και 'έφευγα' μόνος μου, βάφοντας με τις ώρες.
Γύρω στο 1988 νομίζω, σκόνταψα πάνω στις φιγούρες της Poste Militaire. Εκπληκτικές από κάθε άποψη, η αφρόκρεμα του χόμπυ τότε, μεταλλικές, κορυφαία γλυπτική και χύτευση, κάτι κλάσεις πάνω από οτιδήποτε κυκλοφορούσε στο χώρο εκείνη την εποχή. Συν τοις άλλοις, ήταν μεταλλικές. Αυτό, χοντρικά, σήμαινε πως αν δεν ήσουν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, 'βάφτιζες' τη φιγούρα στο διαλυτικό νίτρου, την ξέβαφες και …φτού κι απ την αρχή. Μέχρι τότε, έβαφα πλαστικές Historex 54mm, κυρίως την Μεγάλη Στρατιά του Βοναπάρτη. Είδα τις φιγούρες της Poste στα 90mm και μου χύθηκαν τα μάτια έξω. Αγόρασα μία να την παλέψω. Ηταν αυτή του στρατηγού Kato Kiyomasa, έφιππου, ένα αριστούργημα να το βλέπεις ακόμα και αν απλώς τη συναρμολογούσες χωρίς να τη βάψεις.
Θα πρέπει να την έχω βάψει 5 ή 6 φορές μέχρι σήμερα, κάθε φορά καλύτερη από την αμέσως προηγούμενη.
Ξεκίνησε κάπως έτσι
Λέω να την ξαναπιάσω, σιγά σιγά.
Στο μεταξύ, άπειρες μικρές εταιρίες κυκλοφορούν φιγούρες state-of-the-art πλέον, όλες μεταλλικές, με θεματολογία από ολόκληρο το φάσμα της Ιστορίας. Ορεξη να’χεις.
Και, βέβαια, μάτια. Πράγμα δύσκολο μετά τα 43-45.
Για αυτό, μάλλον θα χρειασθώ κάτι τέτοιο:
Ξέρει κανείς που μπορώ να βρώ έναν τέτοιο μεγεθυντικό φακό;
Πρέπει να έχει αρκετά μεγάλη διάμετρο και αυτόνομο φωτισμό, στοιχεία πολύ …critical όσο μεγαλώνεις.
