- 17 June 2006
- 14,350
Η D.894 είναι η 18η από τις 21 συνολικά Σονάτες για πιάνο του Schubert και κατά πολλούς είναι και η πιό σπουδαία. Για τον Ρίχτερ τα έχουμε πεί: δεν μπορούσε Ποτέ να είναι ‘συνηθισμένος’. Για τη συγκεκριμένη συναυλία ο Ρίχτερ έκλεισε το καπάκι του πιάνου έτσι που αυτό ήρθε πάνω ακριβώς απ τις χορδές – όχι μισόκλειστο αλλά τελείως κλειστό. Ηθελε να φιμώσει τη λαμπρότητα και κυρίως την ένταση του μεγάλου σύγχρονου concert grand που φυσικά διαφέρει κατά κάποια έτη φωτός από τα πιάνα της εποχής του συνθέτη. Σκοπός του Ρίχτερ ήταν να δώσει στο ακροατήριο μιά εντύπωση Εποχής. Η έκταση του πρώτου μέρους του έργου, μαζί με την γαλήνη και τη νωχελικότητα είναι τα στοιχεία που του δίνουν τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Είναι το μόνο μέρος Σονάτας σε ολόκληρη την πιανιστική φιλολογία, που γράφτηκε για να υποστηρίξει έναν τόσο έντονο λυρισμό για τόσο πολύ χρόνο και αυτή η ένταση, μαζί με τη διάρκεια κάνει το έργο ‘δύσκολο’ για τα μεγάλα ακροατήρια. Δεν υπάρχει τεχνική επίδειξη από μέρους του σολίστ, φαινομενικά δεν χρειάζεται η παραμικρή ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Ολη η ‘γκέλα’ είναι ακριβώς στο να ισορροπήσει ο πιανίστας όλες αυτές τις κομψές, λεπτές αποχρώσεις, να χτίσει και να κρατήσει τον απίστευτο λυρισμό ‘στα κόκκινα’: κι όλα αυτά, για περισσότερη από τη μισή διάρκεια του πρώτου μέρους, στο εύρος εκείνο που προσδιορίζεται σαν pianissimo. ‘’Η μουσική πρέπει να κατεβαίνει από το υπέροχο στο γλαφυρό και μετά να γλιστράει στην επιτήδευση κι από ‘κεί στη φλύαρη επιπολαιότητα’’ γράφει γι αυτό το πρώτο μέρος ο Donald Francis Tovey. Εχω ακούσει άπειρες εκτελέσεις της συγκεκριμένης Σονάτας αλλά καμμία τους δεν συγκρίνεται με αυτήν του Ρίχτερ. Απελπιστικά αργή, υπνωτική, επαναληπτική σαν mantra σε κρατάει σε συναγερμό από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος της.
Υπήρχε στην καταργημένη σειρά της Philips The Authorised Recordings. Ελπίζουμε στην επανακυκλοφορία της.
