Mπορώ να ελίσσομαι μεταξύ παλιού λαϊκου αυθεντικού τραγουδιού δεκαετιών 60-70-80, καθώς επίσης και ακουσμάτων σκληρού ροκ, διότι η ματζόρε κλίμακα είναι περίπου η ίδια όπως λένε και οι μουσικοί.
Από παιδί ο πατέρας μου, όπως και πολλοί άλλοι είχαν αναπτύξει μια ιδιαίτερη προτίμηση στην "φωνή", ο πρώτος δίσκος που άκουσα, ήταν το Υπάρχω του Στέλιου Καζαντζίδη, θα ήτανε αρχές του 1970, ανάμεικτα συναισθήματα, μεγαλώνοντας εκτίμησα περισσότερο την φωνή του Στέλιου, θεωρώ ότι το υπάρχω είναι ίσως μια όχι από τις καλές στιγμές του.
Αξεπέραστη θεωρώ την ερμηνεία του Στέλιου, στην επανεκτέλεση του τραγουδιού " της Γερακίνας γιός", σε μουσική Βασίλη Τσιτσάνη και στίχους του Κώστα Βίρβου, από τους πιο αγαπημένους μου Έλληνες μουσικούς
Η συνεργασία του Τσιτσάνη με τον Βίρβο είχε ξεκινήσει το 1953 με τα τραγούδια «Θα κάνω ντου βρε πονηρή» και «Περιπλανώμενη ζωή» και ολοκληρώθηκε το 1975 με έξι τραγούδια από το «Σκοπευτήριο» («Της γερακίνας γιος», «Το παλικάρι στο σφυρί», «Το φιλντισί κομπολογάκι μου», «Η σκιά μου κι εγώ», «Σταυραετός», «Μου πήραν και τα ρέστα μου»).
Ο Στέλιος το τραγούδησε με μια απίστευτη απλότητα, μαζί με την Πίτσα Παπαδοπούλου στα σεκόντα, το 1996, κάνοντας το δικό του.
Απολαύστε