Vietnam / Shockabilly
Eugene Chadbourne : Guitar
Mark Sanders : Bass guitar
David Licht : Drums
« Ενας ανόητος είναι ο καλλιτέχνης ο οποίος , έχει απλά , μάτια αν είναι ζωγράφος ή αφτιά αν είναι μουσικός . Αντίθετα την ίδια στιγμή είναι ένα πολιτικό όν , το οποίο διαρκώς ανταποκρίνεται σε σπαραξικάρδια , φλογερά ή χαρούμενα γεγονότα , απέναντι στα οποία παίρνει θέση με ποικίλους τρόπους .
Όχι , η ζωγραφική δεν γίνεται για να διακοσμεί διαμερίσματα . Είναι ένα εργαλείο πολέμου για να επιτίθεται αλλά και να αμύνεται ενάντια στον εχθρό « ( Pablo Picasso , 1945 )
Από όλα τα ετερόκλητα στοιχεία , τα οποία κατά καιρούς χαρακτηρίζουν το ρόκ’εν ρόλ και διαμορφώνουν το περιεχόμενο του σε κοινωνικό , πολιτικό και μουσικό επίπεδο , το ίσως σημαντικότερο εξ όλων είναι η ρήξη με τον εφησυχασμό , την απάθεια , την συντήρηση , την επανάληψη , τον μικροαστισμό και την εξ αυτής προερχόμενη αίσθηση της απειλής . Απειλή προς τους κρατούντες της μουσικής βιομηχανίας , απειλή προς τους διασκεδαστές , απειλή προς τους ιδιωτεύοντες και άρα αδιάφορους για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι , απειλή για το εκάστοτε status quo , είτε πολιτικό , κοινωνικό είτε αισθητικό , μουσικό .
Στο Vietnam ( που μάλλον κυκλοφόρησε το 1984 ) η υποβόσκουσα απειλή είναι διαρκώς παρούσα . Πίσω από κάθε στροφή , πίσω από κάθε σκοτεινό ριφ , πλάι σε κάθε βρυχηθμό της κιθάρας , μαζί με κάθε τίτλο , ανάμεσα σε κάθε στίχο . Μαζί με τους Chrome , τους Swans κ.ά. εκλεκτούς κυρίους της εποχής εκείνης ( πριν και μετά ) οι Shockabilly , ψυχεδελίζουν αδιακρίτως , βιαιοπραγούν ασυστόλως , εκτοξεύουν τόνους κιθαριστικής παραμόρφωσης , διαλύουν τα κομμάτια που παίζουν σε μικρές συμπαγείς ποσότητες κινούμενης μάζας και δηλώνουν παρόντες , στην πρώτη γραμμή πυρός .
Βεβαίως η απειλή τους αυτή εάν δεν συνοδευόταν από αισθητικό εκλεκτισμό , θα είχε μείνει στο επίπεδο της γραφικής εφηβικής επαναστατικής διάθεσης. Οι Shockabilly όμως ξέρουν καλύτερα και υιοθετώντας μία ντανταϊστική ( άρα ελεύθερη , καταστροφική για την φόρμα και γεμάτη ανατρεπτικό χιούμορ ) στάση απέναντι στο υλικό τους , επιφυλάσσουν τόσο στο πρωτότυπο υλικό τους , όσο και στις διασκευές που κάνουν μία ανευ προηγουμένου ειδική μεταχείριση που τα καθιστά αγνώριστα με τα ηχητικά κολλάζ , τις ταινίες ,τους θορύβους , τα χιουμοριστικά φωνητικά . Ακούστε για παράδειγμα το «Lucifer Sam» του Syd Barrett , ή το «Vietnam» του Johny Lee Hooker ή το «Born on the bayou» των CCR και θα καταλάβετε αμέσως τι γίνεται εκεί . Πέντε δικά τους κομμάτια και έξη διασκευές ( μία από αυτές στο Flyin των Beatles ) απόλυτα ενρμονισμένες με το όλο κλίμα του δίσκου . Από τις λίγες φορές που το ροκ ήχησε τόσο άγριο , σκοτεινό και ανατρεπτικό . ( ****1/2)
Why does my country
So soften stand
On the side of the mean and the cruel ?
The CIA surrounds Nicaragua
And Reagan
Says yes to the death squads
Of El Salvador
“Nicaragua” ( Ed Sanders )
ΥΓ το ότι πρόκειται περί δισκάρας επιβεβαιώνεται και από την βαθμολογία που του έβαλε το καραγκιόζικο Q Magazine ( 3 /5 ) . Ποτέ δεν ήξεραν τι τους γίνεται .
opcorn:
