Με κάνατε να τις δω και τις τρεις σαιζόν μονορουφι.
Και οι τρεις καλές ήταν απλά στην τελευταία άρχισαν λίγο τις υπερβολές με τα πιστολιδια και την τύχη που ήταν ΠΑΝΤΑ με το μέρος τους.
Η επιτυχία αυτής της σειράς θεωρώ ότι βασίζεται ότι μπορεί να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας χωρίς κουφές γκατζετιές (με εξαίρεση κάπως τον Ασιάτη που με ένα πάτημα πλήκτρου βλέπει και ελέγχει ότι κάμερα και κινητό υπάρχει) και χωρίς δυνάμεις υπερήρωα.
Αν αρχίσουν οι αυτοί να ακολουθούν τις γνωστές αμερικανιές πιστεύω θα χαλάσει η συνταγή. Βέβαια δεν λείπουν οι συγκυρίες που όλως τυχαίως καταλήγουν υπέρ τους.
Ενταξει μην θέλουμε και 100% ρεαλισμό. Αν θέλουμε ρεαλισμό ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε ειδήσεις.
Απλά αληθοφάνεια θέλουμε που την πετυχαίνει σε μεγάλο ποσοστό η σειρά.
Καλά ο Γκάρυ Όλντμαν είναι μια σχολή μόνος του. Από την εποχή του Δράκουλα ακόμα, που θεωρώ ότι δεν έχει ξαναβγεί καλύτερη ερμηνεία Δράκουλα EVER.
Ο χαρακτήρας του ωστοσο είναι ένας περίεργος συνδυασμός τεμπελη-δουλευταρα-κακου εργοδότη-στριμενου-λέτσου-αγενή-έξυπνου ντετέκτιβ που δεν ξέρεις αν πρέπει να τον μισήσεις ή να τον αγαπήσεις. Όσες ώρες έβλεπα τις τρεις σαιζόν σκεφτόμουν πως θα ένιωθα αν είχα ποτέ τέτοιον προϊστάμενο. Τυχερός ή άτυχος;
Εννοείται ανυπομονώ για την 4η σαιζόν.
Υ.Γ. πολύ τσιγάρο και ποτό πάντως. Το ποτό πες ότι είναι τσάι αλλά τα τσιγάρα με τόσα που κάπνισε, αν δεν καπνίζει στην πραγματικότητα σίγουρα θα το ξεκίνησε λόγω της σειράς.