Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Στο φως του φεγγαριού... [Grateful Dead]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057671797" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Σκοτεινό αστέρι</h3><p><strong>The Grateful Dead - Live/Dead</strong> (Νοέμβριος 1969, Warner Bros./Seven Arts Records)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]128317[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A Dark Star (Garcia, Hunter) - 23:15, B1 Saint Stephen (Garcia, Lesh, Hunter) - 6:45, B2 The Eleven (Lesh, Hunter) - 9:39, C Turn On Your Lovelight (J. Scott, D. Malone) - 15:30, D1 Death Don't Have No Mercy (Rev. Gary Davis) - 10:30, D2 Feedback (Mcgannahan Skyjellyfetti) - 8:52, D3 And We Bid You Goodnight (Traditional) - 0:36</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Jerry Garcia / Bob Weir (κιθάρα, φωνητικά), Tom Constanten (πλήκτρα), Phil Lesh (μπάσο, φωνητικά), Mickey Hart / Bill Kreutzman (ντραμς, κρουστά), Ron "Pigpen" McKernan (φωνητικά, κόνγκας, όργανο: D1), Robert Hunter (στίχοι: A1, B1, B2)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικοί / Εξώφυλλο</span>: Grateful Dead, Bob Matthews, Betty Cantor / Betty Cantor, Bob Matthews, Owsley, Ron Wickersham / Robert Donovan (Bob) Thomas</p><p></p><p>Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν με ένα φορητό στουντιακό 16κάναλο από τα σόου:</p><p>- στο <em>Fillmore West</em> στις 27 Φεβρουαρίου 1969 (A, B1) </p><p>- στο <em>Avalon Ballroom</em> στις 26 Ιανουαρίου 1969 (B2, C)</p><p>- στο <em>Fillmore West</em> στις 2 Μαρτίου 1969 (D1, D2, D3)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]128318[/ATTACH]</p><p></p><p>Το <strong>Live/Dead</strong>, πέρα από το εναρκτήριο "<em>Dark Star</em>", που αξίζει τη φήμη του σαν η πεμπτουσία των ψυχεδελικών τζαμαρισμάτων ήταν μια απόδειξη της κοσμοαντίληψης των <em>Dead</em> να εξερευνήσουν τα "όριά" τους.</p><p></p><p>Στα τέλη του 1969, είχαν χρέος 180.000 δολάρια στη <em>Warner Bros</em>, ένα ποσό που ούτε τα κέρδη από το τελευταίο άλμπουμ <em>Aoxomoxoa</em> ούτε οποιαδήποτε ποσότητα μαγικών μανιταριών επρόκειτο να διαγράψουν. Κάποιος ήρθε με την ιδέα της κυκλοφορίας ενός ζωντανού άλμπουμ, επιλεγμένου από πρόσφατες εμφανίσεις. Όχι μόνο θα ήταν φθηνό για την παραγωγή, αλλά θα συλλάμβανε την μπάντα να κάνει αυτό που πάντα αισθάνονταν ότι έκαναν καλύτερα, να παίζουν ζωντανά. </p><p></p><p>Η φήμη του άλμπουμ ως ένα ψυχεδελικό αριστούργημα στηρίζεται στο εξαιρετικό "<strong>Dark Star</strong>", που ο ιστορικός της μπάντας <em>Dennis McNally</em> το θεωρεί «<em><span style="color: Darkorange">βασικό τραγούδι τους</span></em>». Η μουσική, χτισμένη σε μόνταλ κλίμακες, όπως αυτές που χρησιμοποίησε ο <em>Miles Davis</em> στο <em>Kind Of Blue</em>, σαν πλημμυρίδα και άμπωτη κάποιας συμπαντικής θάλασσας και είναι τόσο κοντά στην τζαζ, όσο οι Dead πλησίασαν ποτέ. Με νεύμα στο "<em>The Love Song of J. Alfred Prufrock</em>" του <em>T.S. Eliot</em>, οι στίχοι του <strong>Robert Hunter</strong>, μας περιγράφουν κάποιο κοσμικό κατακλυσμό... «<em><span style="color: Darkorange">Ήμουν πολύ εντυπωσιασμένος με τον T.S. Eliot, την εποχή που έγραψα το Dark Star</span></em>», είπε ο Hunter, «<em><span style="color: Darkorange">Από εκεί και πέρα, αυτό είναι το είδος των οραματισμών μου... Δεν έχω καμιά ιδέα για το τι σημαίνει το 'διαβατικό σούρουπο των διαμαντιών'. Ακουγόταν καλό τότε...</span></em>»</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Το σκοτεινό αστέρι συντρίβεται, αδειάζοντας το φως του στις στάχτες</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>...</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Σαν καθρέφτης θρυμματίζεται σε άμορφες αντανακλάσεις ύλης</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Το γυάλινο χέρι διαλύεται σε περιστρεφόμενα λουλούδια με παγωμένα πέταλα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Η κυρία στα βελούδινα απομακρύνεται τις νύχτες του αποχαιρετισμού</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Πάμε, εσύ και εγώ, εφόσον μπορούμε</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μέσα απ' το διαβατικό σούρουπο των διαμαντιών;</em></p><p></p><p>Το <em>Dark Star</em> μπορούσε να τραβήξει για δεκάδες λεπτά στις συναυλίες και όταν άρχιζαν να παίζουν, κανείς ούτε η μπάντα, ούτε το κοινό τους, δεν ήξερε που θα κατέληγε. «<em><span style="color: Darkorange">Οι άνθρωποι το αγάπησαν για το μυστήριό του</span></em>», δήλωσε ο μάνατζερ <em>Rock Scully</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Είναι η μουσική μας σε μια από τις πραγματικά καλές στιγμές της</span></em>», δήλωσε ο <strong>Jerry Garcia</strong>, «<em><span style="color: Darkorange">Το Dark Star όταν το έπαιζα, σήμαινε τόσο πολλά πράγματα, όσο μπορούσα να κάτσω και να φανταστώ</span></em>».</p><p></p><p>Πέρα βέβαια απ' αυτό, υπήρχαν και άλλα εκλεκτά εδέσματα, με πρώτο το "<strong>Saint Stephen</strong>". Η ζωντανή έκδοση που περιλαμβάνεται εδώ, είναι πολύ πιο επιθετική και δυνατή απ' αυτή που εμφανιζόταν στο <em>Aoxomoxoa</em> και οδηγούσε απευθείας σ' ένα άλλο τζαμάρισμα, την καθαρή ψυχεδελική ευδαιμονία του "<strong>The Eleven</strong>". Η αλληλεπίδραση μεταξύ όλων των μελών της μπάντας είναι σαφώς εμφανής, με τoν μπασίστα <strong>Phil Lesh</strong> να ελέγχει την παράσταση, τους ντράμερ <strong>Bill Kreutzmann</strong> και <strong>Mickey Hart</strong> να κλειδώνουν τα πάντα στη θέση τους και τον <em>Jerry</em> άλλη μια φορά να "πετάει" ψηλά με την κιθάρα του. Το καλειδοσκοπικό "<em>The Eleven</em>" μεταπηδά στο οργασμικό "<strong>Turn On Your Lovelight</strong>" ένα άλλο σπουδαίο, καυτό ρυθμ εντ μπλουζ μπούγκι που στάζει σεξουαλικότητα και αγριότητα. Τώρα, είναι η σειρά του <strong>Pigpen</strong> να κλέψει την παράσταση. Κατά τη διάρκεια των δεκαπέντε λεπτών του, ο αρχιτελετάρχης <em>Pigpen</em> οδηγεί την μπάντα και το ακροατήριο σε ομαδικό τραγούδι-παροξυσμό. Ήξερε πραγματικά πως να κατευθύνει το πλήθος ενώ οι <em>Kreutzmann</em> και <em>Hart</em> έρχονται επίσης στο προσκήνιο, εκτελώντας τις φημισμένες ζευγαρωμένες ντραμς τους.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>...</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο θάνατος θα πάει σε κάθε οικογένεια σ' αυτή τη γη (x2)</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Έρχεται στο σπίτι σου, ξέρεις ότι δεν αργεί</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Κοίτα στο κρεβάτι το πρωί, τα παιδιά βρήκαν ότι η οικογένειά σου έφυγε</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Είπα ο θάνατος δεν έχει κανένα έλεος σ' αυτή τη γη</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο θάνατος θα σ' αφήσει να στέκεσαι και να κλαις σ' αυτή τη γη,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Σε αυτή τη γη, ω! Έλα στο σπίτι σου,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ξέρεις ότι δεν μένει για πολύ, κοιτάς στο κρεβάτι το πρωί,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Τα παιδιά βρίσκουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές σου έφυγαν</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Είπα ο θάνατος δεν, ο θάνατος δεν έχει κανένα έλεος σ' αυτή τη γη</em></p><p></p><p>Η προσωρινότητα των πραγμάτων μας υπενθυμίζετε στο "<strong>Death Don't Have No Mercy</strong>", του τυφλού αιδεσιμότατου <a href="https://avclub.gr/index.php?threads/o-thanatos-den-echei-eleos-s-ayti-ti-gi-blind-gary-davis.182291/" target="_blank"><em>Gary Davis</em></a>, ένα ακραία μελαγχολικό κομμάτι, όπου μπορείτε σχεδόν να αισθανθείτε τον πόνο στη φωνή του <em>Jerry</em> και στα σόλο του που εκτινάσσονται και να επιβεβαιώσετε την μεγάλη μουσική ικανότητα της μπάντας. Στη συνέχεια υπάρχει το αυτεξήγητο "<strong>Feedback</strong>", οκτώ λεπτά απ' αυτό, για να είμαστε ακριβείς. Αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, του τι ήταν περίπου οι εμφανίσεις των <em>Dead</em>, εκείνη την εποχή. Μερικές φορές τζάμαραν και ο αυτοσχεδιασμός χανόταν σε θυελλώδεις μικροφωνισμούς για αρκετά λεπτά. Το κομμάτι που περιλαμβάνεται εδώ είναι ένα μόνο από αυτά τα παραδείγματα. Αργότερα, αυτά τα τμήματα των σόου των <em>Dead</em> θα γίνουν γνωστά ως "<em>Διαστημικά</em>". Για να κλείσουν το άλμπουμ, οι <em>Dead</em> μας καληνυχτίζουν με μια γλυκιά α καπέλα απόδοση, του "<strong>And We Bid You Goodnight</strong>".</p><p></p><p>Το <em>Live/Dead</em> ήταν μια επιτυχία από κάθε άποψη, ακυρώνοντας γρήγορα το μισό της οφειλής της μπάντας στην <em>Warner Bros</em>. Δεν γούσταραν όλοι τα μακρόσυρτα, τριπαρισμένα τζαμαρίσματα, αλλά ο <em>Lenny Kaye</em> σε μια κριτική στο <em>Rolling Stone</em> έγραψε «<em><span style="color: Darkorange">το Live/Dead, εξηγεί γιατί οι Dead είναι μια από τις καλύτερες 'ζωντανές' μπάντες στην Αμερική, όπου η μουσική τους αγγίζει έδαφος που άλλα γκρουπ δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του</span></em>». </p><p></p><p>Δηλαδή, όταν άγγιζαν καθόλου έδαφος...</p><p>Απαραίτητο, για πάντα!</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]128320[/ATTACH]</p><p></p><p> </p><p></p><p></p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, dead.net, Merrell Noden)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]128319[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057671797, member: 30418"] [HEADING=2]Σκοτεινό αστέρι[/HEADING] [B]The Grateful Dead - Live/Dead[/B] (Νοέμβριος 1969, Warner Bros./Seven Arts Records) [CENTER][ATTACH=CONFIG]128317._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A Dark Star (Garcia, Hunter) - 23:15, B1 Saint Stephen (Garcia, Lesh, Hunter) - 6:45, B2 The Eleven (Lesh, Hunter) - 9:39, C Turn On Your Lovelight (J. Scott, D. Malone) - 15:30, D1 Death Don't Have No Mercy (Rev. Gary Davis) - 10:30, D2 Feedback (Mcgannahan Skyjellyfetti) - 8:52, D3 And We Bid You Goodnight (Traditional) - 0:36 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Jerry Garcia / Bob Weir (κιθάρα, φωνητικά), Tom Constanten (πλήκτρα), Phil Lesh (μπάσο, φωνητικά), Mickey Hart / Bill Kreutzman (ντραμς, κρουστά), Ron "Pigpen" McKernan (φωνητικά, κόνγκας, όργανο: D1), Robert Hunter (στίχοι: A1, B1, B2) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικοί / Εξώφυλλο[/COLOR]: Grateful Dead, Bob Matthews, Betty Cantor / Betty Cantor, Bob Matthews, Owsley, Ron Wickersham / Robert Donovan (Bob) Thomas Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν με ένα φορητό στουντιακό 16κάναλο από τα σόου: - στο [I]Fillmore West[/I] στις 27 Φεβρουαρίου 1969 (A, B1) - στο [I]Avalon Ballroom[/I] στις 26 Ιανουαρίου 1969 (B2, C) - στο [I]Fillmore West[/I] στις 2 Μαρτίου 1969 (D1, D2, D3) [CENTER][ATTACH=CONFIG]128318._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Το [B]Live/Dead[/B], πέρα από το εναρκτήριο "[I]Dark Star[/I]", που αξίζει τη φήμη του σαν η πεμπτουσία των ψυχεδελικών τζαμαρισμάτων ήταν μια απόδειξη της κοσμοαντίληψης των [I]Dead[/I] να εξερευνήσουν τα "όριά" τους. Στα τέλη του 1969, είχαν χρέος 180.000 δολάρια στη [I]Warner Bros[/I], ένα ποσό που ούτε τα κέρδη από το τελευταίο άλμπουμ [I]Aoxomoxoa[/I] ούτε οποιαδήποτε ποσότητα μαγικών μανιταριών επρόκειτο να διαγράψουν. Κάποιος ήρθε με την ιδέα της κυκλοφορίας ενός ζωντανού άλμπουμ, επιλεγμένου από πρόσφατες εμφανίσεις. Όχι μόνο θα ήταν φθηνό για την παραγωγή, αλλά θα συλλάμβανε την μπάντα να κάνει αυτό που πάντα αισθάνονταν ότι έκαναν καλύτερα, να παίζουν ζωντανά. Η φήμη του άλμπουμ ως ένα ψυχεδελικό αριστούργημα στηρίζεται στο εξαιρετικό "[B]Dark Star[/B]", που ο ιστορικός της μπάντας [I]Dennis McNally[/I] το θεωρεί «[I][COLOR=Darkorange]βασικό τραγούδι τους[/COLOR][/I]». Η μουσική, χτισμένη σε μόνταλ κλίμακες, όπως αυτές που χρησιμοποίησε ο [I]Miles Davis[/I] στο [I]Kind Of Blue[/I], σαν πλημμυρίδα και άμπωτη κάποιας συμπαντικής θάλασσας και είναι τόσο κοντά στην τζαζ, όσο οι Dead πλησίασαν ποτέ. Με νεύμα στο "[I]The Love Song of J. Alfred Prufrock[/I]" του [I]T.S. Eliot[/I], οι στίχοι του [B]Robert Hunter[/B], μας περιγράφουν κάποιο κοσμικό κατακλυσμό... «[I][COLOR=Darkorange]Ήμουν πολύ εντυπωσιασμένος με τον T.S. Eliot, την εποχή που έγραψα το Dark Star[/COLOR][/I]», είπε ο Hunter, «[I][COLOR=Darkorange]Από εκεί και πέρα, αυτό είναι το είδος των οραματισμών μου... Δεν έχω καμιά ιδέα για το τι σημαίνει το 'διαβατικό σούρουπο των διαμαντιών'. Ακουγόταν καλό τότε...[/COLOR][/I]» [INDENT][I]Το σκοτεινό αστέρι συντρίβεται, αδειάζοντας το φως του στις στάχτες ... Σαν καθρέφτης θρυμματίζεται σε άμορφες αντανακλάσεις ύλης Το γυάλινο χέρι διαλύεται σε περιστρεφόμενα λουλούδια με παγωμένα πέταλα Η κυρία στα βελούδινα απομακρύνεται τις νύχτες του αποχαιρετισμού Πάμε, εσύ και εγώ, εφόσον μπορούμε Μέσα απ' το διαβατικό σούρουπο των διαμαντιών;[/I][/INDENT] Το [I]Dark Star[/I] μπορούσε να τραβήξει για δεκάδες λεπτά στις συναυλίες και όταν άρχιζαν να παίζουν, κανείς ούτε η μπάντα, ούτε το κοινό τους, δεν ήξερε που θα κατέληγε. «[I][COLOR=Darkorange]Οι άνθρωποι το αγάπησαν για το μυστήριό του[/COLOR][/I]», δήλωσε ο μάνατζερ [I]Rock Scully[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Είναι η μουσική μας σε μια από τις πραγματικά καλές στιγμές της[/COLOR][/I]», δήλωσε ο [B]Jerry Garcia[/B], «[I][COLOR=Darkorange]Το Dark Star όταν το έπαιζα, σήμαινε τόσο πολλά πράγματα, όσο μπορούσα να κάτσω και να φανταστώ[/COLOR][/I]». Πέρα βέβαια απ' αυτό, υπήρχαν και άλλα εκλεκτά εδέσματα, με πρώτο το "[B]Saint Stephen[/B]". Η ζωντανή έκδοση που περιλαμβάνεται εδώ, είναι πολύ πιο επιθετική και δυνατή απ' αυτή που εμφανιζόταν στο [I]Aoxomoxoa[/I] και οδηγούσε απευθείας σ' ένα άλλο τζαμάρισμα, την καθαρή ψυχεδελική ευδαιμονία του "[B]The Eleven[/B]". Η αλληλεπίδραση μεταξύ όλων των μελών της μπάντας είναι σαφώς εμφανής, με τoν μπασίστα [B]Phil Lesh[/B] να ελέγχει την παράσταση, τους ντράμερ [B]Bill Kreutzmann[/B] και [B]Mickey Hart[/B] να κλειδώνουν τα πάντα στη θέση τους και τον [I]Jerry[/I] άλλη μια φορά να "πετάει" ψηλά με την κιθάρα του. Το καλειδοσκοπικό "[I]The Eleven[/I]" μεταπηδά στο οργασμικό "[B]Turn On Your Lovelight[/B]" ένα άλλο σπουδαίο, καυτό ρυθμ εντ μπλουζ μπούγκι που στάζει σεξουαλικότητα και αγριότητα. Τώρα, είναι η σειρά του [B]Pigpen[/B] να κλέψει την παράσταση. Κατά τη διάρκεια των δεκαπέντε λεπτών του, ο αρχιτελετάρχης [I]Pigpen[/I] οδηγεί την μπάντα και το ακροατήριο σε ομαδικό τραγούδι-παροξυσμό. Ήξερε πραγματικά πως να κατευθύνει το πλήθος ενώ οι [I]Kreutzmann[/I] και [I]Hart[/I] έρχονται επίσης στο προσκήνιο, εκτελώντας τις φημισμένες ζευγαρωμένες ντραμς τους. [INDENT][I]... Ο θάνατος θα πάει σε κάθε οικογένεια σ' αυτή τη γη (x2) Έρχεται στο σπίτι σου, ξέρεις ότι δεν αργεί Κοίτα στο κρεβάτι το πρωί, τα παιδιά βρήκαν ότι η οικογένειά σου έφυγε Είπα ο θάνατος δεν έχει κανένα έλεος σ' αυτή τη γη Ο θάνατος θα σ' αφήσει να στέκεσαι και να κλαις σ' αυτή τη γη, Σε αυτή τη γη, ω! Έλα στο σπίτι σου, Ξέρεις ότι δεν μένει για πολύ, κοιτάς στο κρεβάτι το πρωί, Τα παιδιά βρίσκουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές σου έφυγαν Είπα ο θάνατος δεν, ο θάνατος δεν έχει κανένα έλεος σ' αυτή τη γη[/I][/INDENT] Η προσωρινότητα των πραγμάτων μας υπενθυμίζετε στο "[B]Death Don't Have No Mercy[/B]", του τυφλού αιδεσιμότατου [URL='https://avclub.gr/index.php?threads/o-thanatos-den-echei-eleos-s-ayti-ti-gi-blind-gary-davis.182291/'][I]Gary Davis[/I][/URL], ένα ακραία μελαγχολικό κομμάτι, όπου μπορείτε σχεδόν να αισθανθείτε τον πόνο στη φωνή του [I]Jerry[/I] και στα σόλο του που εκτινάσσονται και να επιβεβαιώσετε την μεγάλη μουσική ικανότητα της μπάντας. Στη συνέχεια υπάρχει το αυτεξήγητο "[B]Feedback[/B]", οκτώ λεπτά απ' αυτό, για να είμαστε ακριβείς. Αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, του τι ήταν περίπου οι εμφανίσεις των [I]Dead[/I], εκείνη την εποχή. Μερικές φορές τζάμαραν και ο αυτοσχεδιασμός χανόταν σε θυελλώδεις μικροφωνισμούς για αρκετά λεπτά. Το κομμάτι που περιλαμβάνεται εδώ είναι ένα μόνο από αυτά τα παραδείγματα. Αργότερα, αυτά τα τμήματα των σόου των [I]Dead[/I] θα γίνουν γνωστά ως "[I]Διαστημικά[/I]". Για να κλείσουν το άλμπουμ, οι [I]Dead[/I] μας καληνυχτίζουν με μια γλυκιά α καπέλα απόδοση, του "[B]And We Bid You Goodnight[/B]". Το [I]Live/Dead[/I] ήταν μια επιτυχία από κάθε άποψη, ακυρώνοντας γρήγορα το μισό της οφειλής της μπάντας στην [I]Warner Bros[/I]. Δεν γούσταραν όλοι τα μακρόσυρτα, τριπαρισμένα τζαμαρίσματα, αλλά ο [I]Lenny Kaye[/I] σε μια κριτική στο [I]Rolling Stone[/I] έγραψε «[I][COLOR=Darkorange]το Live/Dead, εξηγεί γιατί οι Dead είναι μια από τις καλύτερες 'ζωντανές' μπάντες στην Αμερική, όπου η μουσική τους αγγίζει έδαφος που άλλα γκρουπ δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του[/COLOR][/I]». Δηλαδή, όταν άγγιζαν καθόλου έδαφος... Απαραίτητο, για πάντα! [CENTER][ATTACH=CONFIG]128320._xfImport[/ATTACH][/CENTER] (*****, πηγές: εξώφυλλο, dead.net, Merrell Noden) [CENTER][ATTACH=CONFIG]128319._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Στο φως του φεγγαριού... [Grateful Dead]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…