Supersilent : 4 ( 1998 / rune grammοphon )
Εδώ και μιά εβδομάδα περίπου είναι στην κατοχή μου , το δεύτερο κατά σειρά cd των Supersilent , με τίτλο 4 . Αυτό οφείλεται στο ότι το πρώτο τους cd ήταν τριπλό και είχε τίτλο 1-3 . Ηρθε σε ένα τριπλό digipack φάκκελο , γκρί και πάνω του είχε γραμμένο το όνομα του γκρούπ με άσπρα γράμματα , την αρίθμηση 4 και ορισμένες τεχνικές λεπτομέρεις : που ηχογραφήθηκε , ποιός ήταν ο παραγωγός καθώς και την χρονολογία ηχογράφησης 1998 .Kαμμιά περαιτέρω πληροφορία , ούτε γιά τους μουσικούς , ούτε για τα όργανα που παίζουν δεν υπήρχε -ενώ τα κομμάτια τα οποία αναγράφονται πάνω στο ιδιο το cd -δεν έχουν τίτλους , αλλά παρατίθενται με μιά σκέτη αρίθμηση με δύο αριθμούς όπου ο πρώτος είναι σταθερός και υποδηλώνει το άλμπουμ , ενώ ο δεύτερος υποδηλώνει την σειρά με την οποία ακούγονται τα κομμάτια : 4.1 , 4.2 , 4.3 , 4.4 , 4.5 , 4.6 , 4.7 .
Δεν μπορώ να ξέρω έαν πρόκειται γιά μιά απλή εκκεντρικότητα ή για μιά εσκεμμένη προσπάθεια να εξοβελίσουν το στοιχείο του λόγου - έστω και υπο την μορφή της απλής τιτλοφορίας των συνθέσεων - ώστε να μην δημιουργήσουν άστοχους συνειρμούς που πολλές φορές οφείλονται στην αναντιστοιχία γλωσσικού και μουσικού νοήματος . Οποιαδήποτε ονοματοδοσία εδώ , σ' αυτές τις συνθέσεις θα ήταν εκτός των άλλων και περιοριστική των ερμηνειών και αναγνώσεων που επιδέχονται τα κομμάτια , τα οποία εν ολίγοις αποτελούν την ευφυέστερη ενοποίηση της δημιουργικής μουσικής των τελευταίων 40 ετών στον χώρο της τζαζ , του ροκ και της ηλεκτρόνικα . Αλλωστε οι λέξεις κάνουν την παρουσία τους σε δύο κομμάτια , το 4.2 και το 4.6 , μόνο που η παρουσία τους εκεί δεν είναι η αναμενόμενη. Ψιθυριστά εκφερόμενοι γλωσσικοί φθόγγοι , σε ακατανότητη γλώσσα - μπορεί να είναι και αγγλικά , μπορεί και όχι - έχουν μάλλον τον ρόλο της κατάφασης της φωνής ως αυτοσχεδιαστικού οργανικού παράγοντα , ισότιμου με τους υπόλοιπους και όχι αυτόν της απόδοσης γλωσσικού νοήματος σε μιά μουσική σύνθεση . Πρόθεση τους δεν είναι η παρουσίαση ενός έργου που μπορεί να κριθεί με τα συνήθη εργαλεία της αισθητικής ως Ωραίο . Ισα ίσα το "4" δεν είναι Ωραίο . Είναι όμως απόλυτα γοητευτικό . Τόσο γοητευτικό όσο και μιά βασιλική κόμπρα .
Η ουσία βέβαια της ύπαρξης των Supersilent βρίσκεται στον αυτοσχεδιασμό . Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας της μουσικής τους πρότασης , με παράλληλο αυτόν της θορυβοποιϊας ως αισθητικής πρότασης . Κινούμενο το 4 σε αυτούς ακριβώς τους δύο άξονες , επιτυγχάνει να διασχίσει με απόλυτη επιτυχία την απόσταση από το "set the controls for the heart of the sun" των Pink Floyd αφ' ενός και του" Conquistador" του Cecil Taylor και του "Science fiction" του Ornette Coleman και μάλιστα υποστηρίζοντας αυτές τις ασσύληπτες και μουσικολογικά και υφολογικά αταίριαστες διαδρομές με ένα death metal ηχητικό περιβάλλον εργασίας . Η 17 λεπτη γιά παράδειγμα , εν πρώτοις άμορφη εξτραβαγκάντσια του 4.6 αποτελεί την πλέον εμπνευσμένη ένωση της free jazz με το metal και την electronica , όντας μία μεταγραφή της πρώτης γιά ένα ηχητικό κλίμα των δεύτερων . Αν δηλαδή ο Kieran Hebden με τον Steve Reid επιστρέφουν στην ουσία της τζαζ δηλαδή στον αυτοσχεδιασμό και με την βοήθεια της electronica οι Supersilent πηγαίνουν δύο βήματα πιό πέρα μπολιάζοντας τα στοιχεία αυτά με μιά φρενιτιώδη κακοφωνία που άπτεται των ορίων του metal. Και όχι μόνο . Στο 4.2 η space αισθητική του "Set the controls for the heart of the sun" ή του "Carefull with that Axe Eugene" δυναμιτίζεται από μιά καταιγίδα κρουστών και εφιαλτικών κακόφωνων σύνθις , οδηγώντας το κομμάτι σε ένα κρεσέντο ήχων και θορύβων αντάξιο της μουσικής υπόκρουσης της Αποκάλυψης του Ιωάννη
Στο 4.1 μετά από μιά ambient εισαγωγή το σταθερό σφυροκόπημα των drums που παραπέμπει ευθέως σε speed metal , συνδυάζεται με την τρομπέτα του Arve Henriksen την ώρα που αυτή ζωγραφίζει νωχελικά χαλαρά τζαζικά θέματα , ενώ σε όλη την διάρκεια οι θορυβοποιές παρεμβολές των ηλεκτρονικών καταγγέλουν την δομή του κομματιού . Στο 4.3. υπάρχει μιά φαινομενικά funky ρυθμική βάση που υποστηρίζεται από τα drums- ενώ την ίδια ώρα συνιστά κατ' ουσίαν την άρνση του funk - ενώ τα ψηφιακά και αναλογικά σύνθις και ένα μάλλον ψηφιακό μπάσσο (?) πυροβολούν ακατάπαυστα , την στιγμή που ο ρυθμός αποσυντίθεται σε ένα ντελιριακό fragment χτυπημάτων , σαν οι Αutechre να έπαιζαν με κανονικό ντράμμερ.
Στην πραγματικότητα αυτή είναι μουσική που αψηφά οποιαδήποτε απόπειρα κατηγοριοποίησης της αφού είναι παιγμένη στο όριο . Εν κατακλείδι , εάν το ζητούμενο είναι η υπέρβαση κάθε ορίου όχι ως αυτοσκοπός , αλλά ως εσωτερική ανάγκη πηγάζουσα από την βαθύτατη ιστορική γνώση της σύγχρονης μουσικής σε συνδυασμό με ένα δημιουργικό status υψηλότατων προφιαγραφών , τότε οι Supersilent και το "4" έχουν πετύχει απόλυτα να φτιάξουν την μουσική για τον 21ο αιώνα .
Γιά την ιστορία οι Supersilent είναι : Αrve Henriksen - trumpet , Jarle Vespestad - drums , Helge Sten ( audio virus ) - electronics , Stale Storlokken - keyboards και εδώ μαζί τους και ο Arne Nordheim. ( 10/10 )
.Πάει ,διακτινιστήκαμε λέω.Καί δέν μού λέτε παρακαλώ....Πώς πάει η συνέχεια????Θα πρέπει να γράψω εγώ τώρα γιά Σοστακόβιτς,και μετά............
