Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058114267" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Η στιγμή έφτασε</h3><p><strong>The Zombies - Odessey And Oracle</strong> (Απρίλιος 1968, CBS)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]151540[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Care Of Cell 44, A2 A Rose For Emily, A3 Maybe After He's Gone, A4 Beechwood Park, A5 Brief Candles, A6 Hung Up On A Dream, B1 Changes, B2 I Want Her She Wants Me, B3 This Will Be Our Year, B4 Butchers Tale (Western Front 1914), B5 Friends Of Mine, B6 Time Of The Season</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Colin Blunstone (φωνητικά), Rod Argent (πλήκτρα), Chris White (μπάσο), Paul Atkinson (κιθάρα), Hugh Grundy (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικοί</span>: Rod Argent, Chris White / Geoff Emerick, Peter Vince</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στα <em>Abbey Road</em>, Λονδίνο, το καλοκαίρι του 1967</p><hr /><p>Το 1967 η προοπτική για τους <strong>Zombies</strong> ήταν ζοφερή. Το τελευταίο τους χιτ στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πριν από δύο χρόνια, τα κερδοφόρα πακέτα διακοπών που τους είχαν στηρίξει, γινόντουσαν αναχρονιστικά και πιο μοιραία, η <em>Decca</em> τους έδιωξε απ' το ρόστερ της. «<em><span style="color: Darkorange">Το Odessey προέκυψε από την απογοήτευση</span></em>», λέει ο κιμπορντίστας <strong>Rod Argent</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Η ιδέα της διάσπασης ήταν στον αέρα και θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο πρώτα με τους δικούς μας όρους</span></em>».</p><p></p><p>Την άνοιξη διαπραγματεύτηκαν μια πενιχρή συμφωνία χιλίων λιρών με τη <em>CBS</em> και ξεκίνησαν να κάνουν ένα τελευταίο άλμπουμ. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Rod και εγώ μοιραστήκαμε ένα διαμέρισμα στο North Finchley</span></em>», θυμάται ο συνάδελφος τραγουδοποιός <strong>Chris White</strong>, «<em><span style="color: Darkorange">και δουλέψαμε πολύ σκληρά και προσεκτικά για να κάνουμε τα τραγούδια σωστά</span></em>». Πριν μπει στο στούντιο το γκρουπ προβάριζε το υλικό του σε μια αίθουσα εκδηλώσεων στο Χερτφορτσάιρ. «<em><span style="color: Darkorange">Το μοναδικό ακροατήριό μας ήταν αυτή η ηλικιωμένη καθαρίστρια</span></em>», θυμάται ο <strong>Colin Blunstone</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Ήμασταν απελπισμένοι, ζητώντας να εκφράζει γνώμη, αλλά το μόνο που πάντα παίρναμε ήταν ένα περιστασιακό υπαινικτικό χαμόγελο</span></em>».</p><p></p><p>Τα σέσιον του άλμπουμ ήταν τα πρώτα στα <em>Abbey Road</em>, μετά από αυτά του <em>Sgt Pepper</em> και ενώ ήταν ακόμα στον αέρα κάτι από την αύρα των <em>Beatles</em>, η μυρωδιά του χόρτου απουσίαζε. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν παίρναμε καθόλου ουσίες</span></em>», επισημαίνει ο <em>Blunstone</em> και ο <em>Chris White</em> συμφωνεί. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Hugh ήταν ο μόνος καπνιστής στην μπάντα - και αυτό καπνού</span></em>». Μακριά από το άσιντ και αντιμετωπίζοντας ότι παρουσιαζόταν, η μπάντα ήταν αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί προσεκτικά τις τεχνικές καινοτομίες που είχαν καταστήσει δυνατές οι <em>Beatles</em>.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν πολύ απελευθερωτικό</span></em>», λέει ο <em>Argent</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Συγκεκριμένα, μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε με δύο, μαζί στημένα, τετρακάναλα αντί για μόνο ένα, που έκανε πιο εφικτή μια τεράστια ποσότητα υλικού. Ήμασταν σαν παιδιά σε μαγαζί με ζαχαρωτά</span></em>». Τα υποστηρικτικά κομμάτια ολοκληρώθηκαν γρήγορα και έπειτα ήρθαν οι εντυπωσιακές αρμονίες που καθόρισαν το άλμπουμ. «<em><span style="color: Darkorange">Έπρεπε να είμαστε αρκετά γρήγοροι</span></em>» προσθέτει ο <em>Blunstone</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Ήταν πολύ αυστηροί με το χρόνο στα Abbey Road και δεν μπορούσες να αργήσεις ούτε λεπτό</span></em>». Αν και το κυρίαρχο Μέλλοτρον του <em>Odessey</em>, τα πολυκάναλα φωνητικά και τα στούντιο εφέ αντανακλούσαν τη διάθεση των καιρών, το άλμπουμ δεν υπήρξε χίπικο μανιφέστο. «<em><span style="color: Darkorange">Σίγουρα δεν βλέπαμε τη μουσική μας ως ψυχεδελική, απλά μια συνέχεια αυτού που κάναμε από την αρχή</span></em>».</p><p></p><p>Το άλμπουμ ανοίγει με το "<strong>Care Of Cell 44</strong>", ένα παιχνιδιάρικο ερωτικό τραγούδι που απευθύνεται σε έναν φυλακισμένο, περιλαμβάνει το αυστηρό "<strong>A Rose For Emily</strong>", το χαρμόσυνο "<strong>Changes</strong>", το θλιβερό "<strong>Butchers Tale (Western Front 1914)</strong>" και το μυστηριώδες "<strong>Time Of The Season</strong>". Οι ενορχηστρώσεις ευνοούν τα πλήκτρα περισσότερο από την κιθάρα και είναι αναπάντεχα απαλλαγμένες από την υπερβολή που χαρακτήριζε πολλούς σύγχρονους δίσκους («<em><span style="color: Darkorange">Τα καλά τραγούδια στέκουν για πάντα χωρίς βαριά παραγωγή</span></em>», λέει ο <em>Blunstone</em>). Η <em>CBS</em>, όμως, δεν εντυπωσιάστηκε, αναγκάζοντας τους <em>White</em> και <em>Argent</em> να βγάλουν μια στερεοφωνική μείξη, και δεν εξέδωσαν το <em>LP</em> μέχρι τον επόμενο Απρίλιο, έναν μήνα μετά την ανακοίνωση του χωρισμού της μπάντας.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ο τίτλος ακούγεται τώρα πομπώδης</span></em>», συλλογίζεται ο <em>Argent</em>, «<em><span style="color: Darkorange">αλλά τα τραγούδια μας αναγνωρίζονταν σαν μικρά ταξίδια και αισθανόμασταν κατά κάποιον τρόπο σαν παραμυθάδες. Ακουγόταν επίσης ενδιαφέρον - αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ερμηνεύσετε σ' αυτόν</span></em>». Δεδομένου ότι περιέχει ορθογραφικό λάθος, φαίνεται ότι κανείς δεν τον πρόσεξε. «<em><span style="color: Darkorange">Για χρόνια, οι <em>Rod</em> και <em>Chris</em> υποστήριζαν ότι ήταν εκ προθέσεως λογοπαίγνιο για την ωδή</span></em>», γελάει ο <em>Blunstone</em>, «<em><span style="color: Darkorange">αλλά πρόσφατα παραδέχτηκαν ότι ήταν απλώς ένα λάθος του σχεδιαστή. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι πέρασε χωρίς κανείς να το παρατηρήσει</span></em>».</p><p></p><p>Οι κριτικές ήταν υπερενθουσιώδεις - το εβδομαδιαίο περιοδικό <em>Disc</em> εξήρε την «<em><span style="color: Darkorange">εξαιρετική δημιουργικότητα, πρωτοτυπία, ευαισθησία και αγνή διάστασή του</span></em>» - αλλά το <strong>Odessey and Oracle</strong> έλαβε ελάχιστη προώθηση και οι "πελάτες" έμειναν πολύ μακριά. «<em><span style="color: Darkorange">Ο επικεφαλής του <em>A&R</em> στη <em>CBS</em> μου είπε ότι πώλησε μόνο οκτακόσια αντίτυπα</span></em>», λέει ο <em>White</em>. Αυτό ήταν μάλλον έτσι - αλλά λίγους μήνες αργότερα οι <em>Blood, Sweat & Tears</em> ήταν στην πόλη και ο <em>Al Kooper</em> έτυχε να το ακούσει. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ με μια στοίβα αντιγράφων, επέμεινε να του δοθεί εκεί μια ευκαιρία. Μετά από μερικά ανεπιτυχή σινγκλ, το "<em>Time Of The Season</em>" ξεχώρισε στα μέσα του 1969 και άρχισε αργά να κερδίζει ραδιοφωνική μετάδοση - σχεδόν δύο χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Μυρίζοντας χιτ, η ετικέτα έριξε πάνω του το βάρος της και αμέσως πώλησε ένα εκατομμύριο.</p><p></p><p>Ήταν όμως πολύ αργά. Παρά τις παρακλήσεις από όλες τις πλευρές, τα Ζόμπι αρνήθηκαν να αναστηθούν.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Δεν κάναμε ποτέ περιοδεία για το άλμπουμ</span></em>», λέει ο <em>White</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Η ορμή μας, είχε περάσει μέχρι τότε και είμαστε όλοι απασχολημένοι με άλλα πράγματα</span></em>». Αντ' αυτού βολεύτηκαν με την ικανοποίηση, βλέποντας την ύστατη πνοή τους να αναγνωρίζεται "μεταθανάτια" ως ποπ αριστούργημα.</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Richard Morton Jack)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]151541[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058114267, member: 30418"] [HEADING=2]Η στιγμή έφτασε[/HEADING] [B]The Zombies - Odessey And Oracle[/B] (Απρίλιος 1968, CBS) [CENTER][ATTACH=CONFIG]151540._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Care Of Cell 44, A2 A Rose For Emily, A3 Maybe After He's Gone, A4 Beechwood Park, A5 Brief Candles, A6 Hung Up On A Dream, B1 Changes, B2 I Want Her She Wants Me, B3 This Will Be Our Year, B4 Butchers Tale (Western Front 1914), B5 Friends Of Mine, B6 Time Of The Season [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Colin Blunstone (φωνητικά), Rod Argent (πλήκτρα), Chris White (μπάσο), Paul Atkinson (κιθάρα), Hugh Grundy (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικοί[/COLOR]: Rod Argent, Chris White / Geoff Emerick, Peter Vince Ηχογραφήθηκε στα [I]Abbey Road[/I], Λονδίνο, το καλοκαίρι του 1967 [HR][/HR]Το 1967 η προοπτική για τους [B]Zombies[/B] ήταν ζοφερή. Το τελευταίο τους χιτ στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πριν από δύο χρόνια, τα κερδοφόρα πακέτα διακοπών που τους είχαν στηρίξει, γινόντουσαν αναχρονιστικά και πιο μοιραία, η [I]Decca[/I] τους έδιωξε απ' το ρόστερ της. «[I][COLOR=Darkorange]Το Odessey προέκυψε από την απογοήτευση[/COLOR][/I]», λέει ο κιμπορντίστας [B]Rod Argent[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Η ιδέα της διάσπασης ήταν στον αέρα και θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο πρώτα με τους δικούς μας όρους[/COLOR][/I]». Την άνοιξη διαπραγματεύτηκαν μια πενιχρή συμφωνία χιλίων λιρών με τη [I]CBS[/I] και ξεκίνησαν να κάνουν ένα τελευταίο άλμπουμ. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Rod και εγώ μοιραστήκαμε ένα διαμέρισμα στο North Finchley[/COLOR][/I]», θυμάται ο συνάδελφος τραγουδοποιός [B]Chris White[/B], «[I][COLOR=Darkorange]και δουλέψαμε πολύ σκληρά και προσεκτικά για να κάνουμε τα τραγούδια σωστά[/COLOR][/I]». Πριν μπει στο στούντιο το γκρουπ προβάριζε το υλικό του σε μια αίθουσα εκδηλώσεων στο Χερτφορτσάιρ. «[I][COLOR=Darkorange]Το μοναδικό ακροατήριό μας ήταν αυτή η ηλικιωμένη καθαρίστρια[/COLOR][/I]», θυμάται ο [B]Colin Blunstone[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Ήμασταν απελπισμένοι, ζητώντας να εκφράζει γνώμη, αλλά το μόνο που πάντα παίρναμε ήταν ένα περιστασιακό υπαινικτικό χαμόγελο[/COLOR][/I]». Τα σέσιον του άλμπουμ ήταν τα πρώτα στα [I]Abbey Road[/I], μετά από αυτά του [I]Sgt Pepper[/I] και ενώ ήταν ακόμα στον αέρα κάτι από την αύρα των [I]Beatles[/I], η μυρωδιά του χόρτου απουσίαζε. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν παίρναμε καθόλου ουσίες[/COLOR][/I]», επισημαίνει ο [I]Blunstone[/I] και ο [I]Chris White[/I] συμφωνεί. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Hugh ήταν ο μόνος καπνιστής στην μπάντα - και αυτό καπνού[/COLOR][/I]». Μακριά από το άσιντ και αντιμετωπίζοντας ότι παρουσιαζόταν, η μπάντα ήταν αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί προσεκτικά τις τεχνικές καινοτομίες που είχαν καταστήσει δυνατές οι [I]Beatles[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν πολύ απελευθερωτικό[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Argent[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Συγκεκριμένα, μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε με δύο, μαζί στημένα, τετρακάναλα αντί για μόνο ένα, που έκανε πιο εφικτή μια τεράστια ποσότητα υλικού. Ήμασταν σαν παιδιά σε μαγαζί με ζαχαρωτά[/COLOR][/I]». Τα υποστηρικτικά κομμάτια ολοκληρώθηκαν γρήγορα και έπειτα ήρθαν οι εντυπωσιακές αρμονίες που καθόρισαν το άλμπουμ. «[I][COLOR=Darkorange]Έπρεπε να είμαστε αρκετά γρήγοροι[/COLOR][/I]» προσθέτει ο [I]Blunstone[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν πολύ αυστηροί με το χρόνο στα Abbey Road και δεν μπορούσες να αργήσεις ούτε λεπτό[/COLOR][/I]». Αν και το κυρίαρχο Μέλλοτρον του [I]Odessey[/I], τα πολυκάναλα φωνητικά και τα στούντιο εφέ αντανακλούσαν τη διάθεση των καιρών, το άλμπουμ δεν υπήρξε χίπικο μανιφέστο. «[I][COLOR=Darkorange]Σίγουρα δεν βλέπαμε τη μουσική μας ως ψυχεδελική, απλά μια συνέχεια αυτού που κάναμε από την αρχή[/COLOR][/I]». Το άλμπουμ ανοίγει με το "[B]Care Of Cell 44[/B]", ένα παιχνιδιάρικο ερωτικό τραγούδι που απευθύνεται σε έναν φυλακισμένο, περιλαμβάνει το αυστηρό "[B]A Rose For Emily[/B]", το χαρμόσυνο "[B]Changes[/B]", το θλιβερό "[B]Butchers Tale (Western Front 1914)[/B]" και το μυστηριώδες "[B]Time Of The Season[/B]". Οι ενορχηστρώσεις ευνοούν τα πλήκτρα περισσότερο από την κιθάρα και είναι αναπάντεχα απαλλαγμένες από την υπερβολή που χαρακτήριζε πολλούς σύγχρονους δίσκους («[I][COLOR=Darkorange]Τα καλά τραγούδια στέκουν για πάντα χωρίς βαριά παραγωγή[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Blunstone[/I]). Η [I]CBS[/I], όμως, δεν εντυπωσιάστηκε, αναγκάζοντας τους [I]White[/I] και [I]Argent[/I] να βγάλουν μια στερεοφωνική μείξη, και δεν εξέδωσαν το [I]LP[/I] μέχρι τον επόμενο Απρίλιο, έναν μήνα μετά την ανακοίνωση του χωρισμού της μπάντας. «[I][COLOR=Darkorange]Ο τίτλος ακούγεται τώρα πομπώδης[/COLOR][/I]», συλλογίζεται ο [I]Argent[/I], «[I][COLOR=Darkorange]αλλά τα τραγούδια μας αναγνωρίζονταν σαν μικρά ταξίδια και αισθανόμασταν κατά κάποιον τρόπο σαν παραμυθάδες. Ακουγόταν επίσης ενδιαφέρον - αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ερμηνεύσετε σ' αυτόν[/COLOR][/I]». Δεδομένου ότι περιέχει ορθογραφικό λάθος, φαίνεται ότι κανείς δεν τον πρόσεξε. «[I][COLOR=Darkorange]Για χρόνια, οι [I]Rod[/I] και [I]Chris[/I] υποστήριζαν ότι ήταν εκ προθέσεως λογοπαίγνιο για την ωδή[/COLOR][/I]», γελάει ο [I]Blunstone[/I], «[I][COLOR=Darkorange]αλλά πρόσφατα παραδέχτηκαν ότι ήταν απλώς ένα λάθος του σχεδιαστή. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι πέρασε χωρίς κανείς να το παρατηρήσει[/COLOR][/I]». Οι κριτικές ήταν υπερενθουσιώδεις - το εβδομαδιαίο περιοδικό [I]Disc[/I] εξήρε την «[I][COLOR=Darkorange]εξαιρετική δημιουργικότητα, πρωτοτυπία, ευαισθησία και αγνή διάστασή του[/COLOR][/I]» - αλλά το [B]Odessey and Oracle[/B] έλαβε ελάχιστη προώθηση και οι "πελάτες" έμειναν πολύ μακριά. «[I][COLOR=Darkorange]Ο επικεφαλής του [I]A&R[/I] στη [I]CBS[/I] μου είπε ότι πώλησε μόνο οκτακόσια αντίτυπα[/COLOR][/I]», λέει ο [I]White[/I]. Αυτό ήταν μάλλον έτσι - αλλά λίγους μήνες αργότερα οι [I]Blood, Sweat & Tears[/I] ήταν στην πόλη και ο [I]Al Kooper[/I] έτυχε να το ακούσει. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ με μια στοίβα αντιγράφων, επέμεινε να του δοθεί εκεί μια ευκαιρία. Μετά από μερικά ανεπιτυχή σινγκλ, το "[I]Time Of The Season[/I]" ξεχώρισε στα μέσα του 1969 και άρχισε αργά να κερδίζει ραδιοφωνική μετάδοση - σχεδόν δύο χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Μυρίζοντας χιτ, η ετικέτα έριξε πάνω του το βάρος της και αμέσως πώλησε ένα εκατομμύριο. Ήταν όμως πολύ αργά. Παρά τις παρακλήσεις από όλες τις πλευρές, τα Ζόμπι αρνήθηκαν να αναστηθούν. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν κάναμε ποτέ περιοδεία για το άλμπουμ[/COLOR][/I]», λέει ο [I]White[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Η ορμή μας, είχε περάσει μέχρι τότε και είμαστε όλοι απασχολημένοι με άλλα πράγματα[/COLOR][/I]». Αντ' αυτού βολεύτηκαν με την ικανοποίηση, βλέποντας την ύστατη πνοή τους να αναγνωρίζεται "μεταθανάτια" ως ποπ αριστούργημα. (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Richard Morton Jack) [CENTER][ATTACH=CONFIG]151541._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…