Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058131865" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Φλεγόμενα μπαλόνια</h3><p><strong>Pretty Things - S.F. Sorrow</strong> (Δεκέμβριος 1968, Columbia)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]152292[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 S.F. Sorrow Is Born, A2 Bracelets of Fingers, A3 She Says Good Morning, A4 Private Sorrow, A5 Balloon Burning, A6 Death, B1 Baron Saturday, B2 The Journey, B3 I See You, B4 Well Of Destiny, B5 Trust, B6 Old Man Going, B7 Loneliest Person</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Phil May (φωνητικά), Wally Allen (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Dick Taylor (ληντ κιθάρα, φωνητικά), John Povey (πλήκτρα, σιτάρ, κρουστά, φωνητικά), Twink (τύμπανα, φωνητικά), Skip Alan (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικοί</span>: Norman Smith / Peter Mew, Ken Scott (A2)</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στα <em>Abbey Road</em>, από τον Οκτώβριο 1967 έως τον Οκτώβριο 1968</p><hr /><p>Ο χαμένος σύνδεσμος μεταξύ γκαράζ-πανκ και προγκ-ροκ, το <strong>SF Sorrow</strong> είναι τόσο ένας φάρος της ψυχεδέλειας όσο και μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της υπερβολής. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν ήταν μια εστιασμένη προσπάθεια</span></em>» παραδέχτηκε ο μπασίστας <strong>Wally Allen</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Γράφαμε για λίγο και μετά τρέχαμε πίσω στο στούντιο</span></em>». Σποραδικά, μέσα σε ένα χρόνο, οι <strong>Pretty Things</strong> συγκέντρωσαν το σάουντρακ για το σκοτεινό έπος του <strong>Phil May</strong>, από τη γέννηση μέχρι τον έρωτα, τον πόλεμο, την τραγωδία, την τρέλα και την απογοήτευση των γεραμάτων - αν και το αφηγηματικό "κόνσεπτ" εμφανίζεται μόνο όταν προσεχθούν οι στίχοι.</p><p></p><p>Πότε, λοιπόν, μια συλλογή τραγουδιών γίνεται μια ροκ όπερα; Χωρίς τα ιντερλούδια της πρόζας, το <em>SF Sorrow</em> είναι μια καταραμένη συλλογή βρετανικής ψυχεδέλειας. Με την προσθήκη αφήγησης από τον Άρθουρ Μπράουν, το 1998, όταν το συγκρότημα επανεξέτασε και έπαιξε ζωντανά το υλικό του άλμπουμ για διαδικτυακή μετάδοση, αναδύεται μια ιστορία που είναι διασταύρωση ανάμεσα στο δεύτερο μέρος του Φάουστ του Γκαίτε και ειρωνικά, του <em>Tommy</em> των <em>Who</em>.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Καλλιτεχνικά η δισκογραφική EMI ανταποκρίθηκε πολύ καλά</span></em>», δήλωσε ο κιθαρίστας <strong>Dick Taylor</strong>, σχετικά με την αντίδραση στο πρότζεκτ, «<em><span style="color: Darkorange">Οικονομικά; Ήταν μια άλλη ιστορία</span></em>». Με την κόντρα ανάμεσα στην εμπορικότητα και την τέχνη να επεκτείνεται στα ίδια τα σέσιον, στους Pretties επιτράπηκε όσος χρόνος στούντιο ήθελαν, σύμφωνα πια με την αληθινή παράδοση του <em>Sgt Pepper</em>, αλλά όχι οι ορχηστρικές υπερβολές που διατέθηκαν στους <em>Beatles</em>. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παράξενο, συχνά ένδοξο υβρίδιο παλιού - με αναδρομές στο <em>Revolver</em> ("<strong>She Says Good Morning</strong>") και στο <em>A Quick One</em> ("<strong>Bracelets Of Fingers</strong>") - και νέου. Τελικά, τι άλλο είναι το "<strong>Private Sorrow</strong>", από ένα πρότυπο για όλη την καριέρα των <em>Jethro Tull</em>; Και ο εσκεμμένα ξηρός ήχος κιθάρας και οι χλευαστικές κλασσικές μελωδίες παρείχαν τον σκελετό σε καμιά δωδεκαριά αρτ-ροκ έπη του 1969.</p><p></p><p>Στις καλύτερες στιγμές του, στο πραγματικά απόκοσμο "<strong>Balloon Burning</strong>" και στα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του "<strong>The Journey</strong>", το <em>SF Sorrow</em> είναι τόσο λυτρωτικό όσο και το καλτ στάτους που το ακολούθησε. Αλλά το σινγκλ του 1968, "<strong>Talking About The Good Times</strong>" (που ευτυχώς περιλαμβάνεται στο <em>CD</em> επανέκδοσης) συμπιέζει όλη τη φιλοδοξία του άλμπουμ σε διακόσια είκοσι συναρπαστικά δευτερόλεπτα που συνοψίζουν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο, ακόμη και όταν γκρεμίζονται οι «<em><span style="color: Darkorange">πύλες της αντίληψης</span></em>».</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Peter Doggett)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]152293[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058131865, member: 30418"] [HEADING=2]Φλεγόμενα μπαλόνια[/HEADING] [B]Pretty Things - S.F. Sorrow[/B] (Δεκέμβριος 1968, Columbia) [CENTER][ATTACH=CONFIG]152292._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 S.F. Sorrow Is Born, A2 Bracelets of Fingers, A3 She Says Good Morning, A4 Private Sorrow, A5 Balloon Burning, A6 Death, B1 Baron Saturday, B2 The Journey, B3 I See You, B4 Well Of Destiny, B5 Trust, B6 Old Man Going, B7 Loneliest Person [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Phil May (φωνητικά), Wally Allen (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Dick Taylor (ληντ κιθάρα, φωνητικά), John Povey (πλήκτρα, σιτάρ, κρουστά, φωνητικά), Twink (τύμπανα, φωνητικά), Skip Alan (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικοί[/COLOR]: Norman Smith / Peter Mew, Ken Scott (A2) Ηχογραφήθηκε στα [I]Abbey Road[/I], από τον Οκτώβριο 1967 έως τον Οκτώβριο 1968 [HR][/HR]Ο χαμένος σύνδεσμος μεταξύ γκαράζ-πανκ και προγκ-ροκ, το [B]SF Sorrow[/B] είναι τόσο ένας φάρος της ψυχεδέλειας όσο και μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της υπερβολής. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν ήταν μια εστιασμένη προσπάθεια[/COLOR][/I]» παραδέχτηκε ο μπασίστας [B]Wally Allen[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Γράφαμε για λίγο και μετά τρέχαμε πίσω στο στούντιο[/COLOR][/I]». Σποραδικά, μέσα σε ένα χρόνο, οι [B]Pretty Things[/B] συγκέντρωσαν το σάουντρακ για το σκοτεινό έπος του [B]Phil May[/B], από τη γέννηση μέχρι τον έρωτα, τον πόλεμο, την τραγωδία, την τρέλα και την απογοήτευση των γεραμάτων - αν και το αφηγηματικό "κόνσεπτ" εμφανίζεται μόνο όταν προσεχθούν οι στίχοι. Πότε, λοιπόν, μια συλλογή τραγουδιών γίνεται μια ροκ όπερα; Χωρίς τα ιντερλούδια της πρόζας, το [I]SF Sorrow[/I] είναι μια καταραμένη συλλογή βρετανικής ψυχεδέλειας. Με την προσθήκη αφήγησης από τον Άρθουρ Μπράουν, το 1998, όταν το συγκρότημα επανεξέτασε και έπαιξε ζωντανά το υλικό του άλμπουμ για διαδικτυακή μετάδοση, αναδύεται μια ιστορία που είναι διασταύρωση ανάμεσα στο δεύτερο μέρος του Φάουστ του Γκαίτε και ειρωνικά, του [I]Tommy[/I] των [I]Who[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Καλλιτεχνικά η δισκογραφική EMI ανταποκρίθηκε πολύ καλά[/COLOR][/I]», δήλωσε ο κιθαρίστας [B]Dick Taylor[/B], σχετικά με την αντίδραση στο πρότζεκτ, «[I][COLOR=Darkorange]Οικονομικά; Ήταν μια άλλη ιστορία[/COLOR][/I]». Με την κόντρα ανάμεσα στην εμπορικότητα και την τέχνη να επεκτείνεται στα ίδια τα σέσιον, στους Pretties επιτράπηκε όσος χρόνος στούντιο ήθελαν, σύμφωνα πια με την αληθινή παράδοση του [I]Sgt Pepper[/I], αλλά όχι οι ορχηστρικές υπερβολές που διατέθηκαν στους [I]Beatles[/I]. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παράξενο, συχνά ένδοξο υβρίδιο παλιού - με αναδρομές στο [I]Revolver[/I] ("[B]She Says Good Morning[/B]") και στο [I]A Quick One[/I] ("[B]Bracelets Of Fingers[/B]") - και νέου. Τελικά, τι άλλο είναι το "[B]Private Sorrow[/B]", από ένα πρότυπο για όλη την καριέρα των [I]Jethro Tull[/I]; Και ο εσκεμμένα ξηρός ήχος κιθάρας και οι χλευαστικές κλασσικές μελωδίες παρείχαν τον σκελετό σε καμιά δωδεκαριά αρτ-ροκ έπη του 1969. Στις καλύτερες στιγμές του, στο πραγματικά απόκοσμο "[B]Balloon Burning[/B]" και στα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του "[B]The Journey[/B]", το [I]SF Sorrow[/I] είναι τόσο λυτρωτικό όσο και το καλτ στάτους που το ακολούθησε. Αλλά το σινγκλ του 1968, "[B]Talking About The Good Times[/B]" (που ευτυχώς περιλαμβάνεται στο [I]CD[/I] επανέκδοσης) συμπιέζει όλη τη φιλοδοξία του άλμπουμ σε διακόσια είκοσι συναρπαστικά δευτερόλεπτα που συνοψίζουν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο, ακόμη και όταν γκρεμίζονται οι «[I][COLOR=Darkorange]πύλες της αντίληψης[/COLOR][/I]». (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Peter Doggett) [CENTER][ATTACH=CONFIG]152293._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…