Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058455584" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Οι μέρες του μέλλοντος πέρασαν</h3><p><strong>The Moody Blues</strong> - <strong>Days of Future Passed</strong> (Νοέμβριος 1967, Deram)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]168964[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 The Day Begins - 5:45, A2 Dawn: Dawn Is A Feeling - 3:50, A3 The Morning: Another Morning - 3:40, A4 Lunch Break: Peak Hour - 5:21, B1 The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?) / Time To Get Away - 8:25, B2 Evening: The Sun Set / Twilight Time - 6:39, B3 The Night: Nights In White Satin - 7:41</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Mike Pinder (μέλλοτρον, πιάνο, ταμπούρα, γκονγκ, φωνητικά, ομιλία), Ray Thomas (φλάουτα, κρουστά, πιάνο, φωνητικά), Justin Hayward (ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο, σιτάρ, φωνητικά), John Lodge (μπάσο, φωνητικά), Graeme Edge (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Peter Knight (διεύθυνση ορχήστρας, διασκευές), The London Festival Orchestra</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Tony Clarke, Michael Dacre-Barclay, Hugh Mendl / Derek Varnals</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στις 9 Μαΐου έως 3 Νοεμβρίου 1967 στα <em>Decca Studios</em>, Γουέστ Χάμπστεντ, Λονδίνο</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]168965[/ATTACH]</p><p></p><p>Αν και το <strong>Days of Future Passed</strong> είναι το δεύτερο επίσημο άλμπουμ των <strong>Moody Blues</strong>, ήταν το πρώτο που παρουσίασε το προγκ-ροκ πρότυπο που θα καθορίσει τον ήχο της μπάντας για την επόμενη δεκαετία. Ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ που διέθετε τον τραγουδιστή/τραγουδοποιό <strong>Justin Hayward</strong> και τον κιθαρίστα/μπασίστα <strong>John Lodge</strong>, δύο κεντρικές φιγούρες που διαμόρφωσαν την κατεύθυνση του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια της ακμής του. Προερχόμενο από το Μπέρμινχαμ της Αγγλίας, το γκρουπ ξεκίνησε ως μια ποπ μπάντα με βάση το ρυθμ εντ μπλουζ κατά τη διάρκεια της πρώτης "βρετανικής εισβολής" του 1964, σημειώνοντας δύο επιτυχίες εκείνη τη χρονιά με το "<strong>Steal Your Heart Away</strong>" και το "<strong>Go Now</strong>", που έδωσε και τον τίτλο στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, του 1965. Μέχρι το 1966, η μπάντα ήθελε να αλλάξει κατεύθυνση και μετά από κάποιες αλλαγές μελών, άρχισε να επεξεργάζεται το υλικό που τελικά θα κατέληγε στο <em>Days of Future Passed</em>.</p><p></p><p>Ωστόσο, η έκβαση αυτού του άλμπουμ δεν ήταν όπως σχεδιάστηκε αρχικά. Η ετικέτα της μπάντας, <em>Decca Records</em> ήθελε να παρουσιάσει τη βελτιωμένη τεχνολογία στερεοφωνικού ήχου, που ονόμασαν "<em>Deramic Sound</em>". Η ετικέτα παρήγγειλε μια υβριδική ορχηστρική/ροκ εκδοχή του "<em>New World Symphony</em>" του <em>Dvorak</em> με τους <em>Moody Blues</em> να επιλέγονται ως η "ροκ" μπάντα, καθώς ο <em>A&R</em> μάνατζερ <em>Hugh Mendl</em> ήταν ένας ένθερμος φαν. Αλλά όταν ο παραγωγός <em>Tony Clarke</em> άκουσε το νέο πρωτότυπο υλικό στο οποίο δούλεψε η μπάντα, αποφάσισε να αντικαταστήσει το <em>Dvorak</em> υλικό και αντ' αυτού να βάλει τη <strong>London Festival Orchestra</strong>, με επικεφαλής τον διευθυντή/ενορχηστρωτή <strong>Peter Knight</strong>, να προσαρμόζει τμήματα από τα πρωτότυπα των <em>Moody Blues</em>.</p><p></p><p>Το αποτέλεσμα ήταν μια πραγματικά καινοτόμος και τολμηρή κίνηση, με μια εντελώς μοναδική κυκλοφορία, ακόμη και για το 1967, που η δισκογραφική εταιρεία σχεδόν απέρριψε επειδή δεν ήξερε πώς να τη μαρκετάρει. Η απόκριση του κοινού ήταν αρκετά ευνοϊκή και το άλμπουμ έγινε ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της εποχής του και ένα όχημα για μερικές από τις πιο διαχρονικές ραδιοφωνικές επιτυχίες των <em>Μοοdies</em>. Το άλμπουμ ήταν επίσης ένα από τα πρώτα αληθινά "κόνσεπτ" άλμπουμ, με την ιδέα ότι η "ημέρα" είναι μια αλληγορία για τις φάσεις της ίδιας της ζωής. Στην πραγματικότητα, το κόνσεπτ ήταν τόσο σημαντικό για την ουσία αυτού του άλμπουμ, που η σειρά των τραγουδιών ήταν ένα από τα λίγα που θα διατηρούνταν στις επερχόμενες εκδόσεις.</p><p></p><p>Το <em>Days of Future Passed</em> είναι λίγο "ιδιαίτερο" με το πιο ενδιαφέρον υλικό να εμφανίζεται αργά στην πρώτη και σε όλη την πρωτότυπη δεύτερη πλευρά. Το "<strong>The Day Begins</strong>" ξεκινά κατάλληλα το άλμπουμ με ένα δραματικό, κινηματογραφικό ύφος, που γρήγορα μεταμορφώνεται σε μια μακρά ορχηστική εισαγωγή. Στα περίπου τέσσερα λεπτά, το τραγούδι περιέχει ένα ποίημα που γράφτηκε από τον ντράμερ <strong>Graeme Edge</strong>, αλλά απαγγέλθηκε από τον κιμπορντίστα <strong>Mike Pinder</strong>, κάτι που θα επαναληφθεί και με ένα άλλο ποίημα προς το τέλος του άλμπουμ. Το "<strong>Dawn Is A Feeling</strong>" του Pinder είναι το πρώτο κανονικό "τραγούδι" στο άλμπουμ. Πρόκειται για ελαφρώς μελαγχολική, ήπια πιάνο-μπαλάντα με κάποια μουσική θεατρικότητα, πριν διαλυθεί σε ένα μακρύ ορχηστρικό τέλος, κάτι κοινό για τα περισσότερα τραγούδια στο άλμπουμ.</p><p></p><p>Ο πολυ-οργανίστας <strong>Ray Thomas</strong> έγραψε το "<strong>Another Morning</strong>", ένα χορευτικό τραγούδι ευρωπαϊκού ύφους, οδηγούμενο από το ριφ φλάουτου του <em>Thomas</em>. Έχει μια πολύ πιο νευρώδη '60ς ποπ ενορχήστρωση από όλα τα προηγούμενα τραγούδια, με σύνθετα φωνητικά κατά τη διάρκεια των ρεφρέν. Το τελευταίο κομμάτι στην πρώτη πλευρά ονομάζεται "<strong>Lunch Break</strong>", με μια ορχηστρική εισαγωγή που, στα 1:40, ξεσπάει ξαφνικά στην πλήρη ροκ απόδοση του "<strong>Peak Hour</strong>" του μπασίστα <em>Lodge</em>, που φαίνεται να αποδίδει μεγάλο μέρος της επιρροής τους από τους <em>Who</em>.</p><p></p><p>Στο κέντρο του δίσκου, αρχή της δεύτερης πλευράς, ξεκινά μια κλασική σύνθεση, με τίτλο στο άλμπουμ "<strong>Forever Afternoon (Tuesday?)</strong>", αλλά αργότερα κυκλοφόρησε ως σινγκλ με τίτλο απλά "<strong>Tuesday Afternoon</strong>". Είναι συνολικά το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ, με έναν τέλειο συνδυασμό φολκ και ψυχεδέλειας της δεκαετίας του εξήντα. Το τότε "τεχνολογίας αιχμής" πολυφωνικό πληκτροφόρο ταινιών, μέλλοτρον, που παίζεται από τον <em>Pinder</em>, αναμιγνύεται τέλεια με τις ακουστικές και μπάσο κιθάρες και τα απολύτως υπέροχα φωνητικά, με τη μελωδία του <em>Hayward</em> να παρουσιάζει τις πρώτες δυνατότητές του ως κορυφαίου συνθέτη. Το "<strong>Time To Get Away</strong>" του <em>Lodge</em> είναι λίγο πιο σκοτεινό και πιο μελοδραματικό, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα στο άλμπουμ καθώς χτίζεται πιο δυναμικά χωρίς ποτέ να χάνει τη συνολική του αίσθηση.</p><p></p><p>Το απογευματινό θέμα συνεχίζεται με το "<strong>The Sun Set</strong>" του <em>Pinder</em>, ένα δροσερό μείγμα ορχηστρικών εφέ με μελωδία και κύρια φωνητικά βασισμένα στο ροκ και μερικούς μεσοανατολικούς ρυθμούς. Το "<strong>Twilight Time</strong>" του <em>Thomas</em> ακολουθεί με ένα ροκ υπόβαθρο γεμάτο πιάνο και μερικά υπέρμετρα εφέ και απόμακρα φωνητικά καθώς και κάποια αιφνίδια ορχηστρική αποδόμηση και εσπευσμένο τέλος. Αυτό, ενδεχομένως προέκυψε λόγω του ρεμίξ του άλμπουμ που έγινε το 1972, όταν ανακαλύφθηκε ότι οι αρχικές μάστερ ταινίες είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται. Για τον λόγο αυτό, η αρχική στερεοφωνική μείξη του 1967 δεν είχε επανεκδοθεί σε CD, με όλες τις σύγχρονες εκδόσεις του άλμπουμ να προέρχονται από το μεταγενέστερο ρεμίξ, μέχρι το 2017 όπου η 50χρονη επετειακή έκδοση διατείνεται ότι περιέχει για πρώτη φορά τη ριμάστερ αρχική μείξη του 1967 από τις πρωτότυπες μάστερ ταινίες -άλλοι μιλούν για μεταφορά από βινύλιο/<em>needle drop</em>-, μαζί με τα σέσιον του <em>BBC</em>, εναλλακτικές μίξεις αλλά και τις μονοφωνικές εκδόσεις.</p><p></p><p>Το άλμπουμ φτάνει σε μια δραματική κορύφωση με το "<strong>Nights In White Satin</strong>", μια άλλη διαχρονική σύνθεση του <em>Hayward</em>, που ως πρώτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ, υπήρξε ένα τεράστιο διεθνές χιτ, παρά τη μεγάλη του διάρκεια. Το τραγούδι γράφτηκε από τον <em>Hayward</em> στην ηλικία των 19 ετών και σβήνει στο ποίημα ομιλίας του <em>Edge</em>, "<strong>Late Lament</strong>" για να τελειώσει το άλμπουμ.</p><p></p><p>Το <strong>Days of Future Passed</strong> ήταν ένα συνονθύλευμα ορχηστρικών συνθέσεων και ροκ ενορχηστρώσεων από νέους μουσικούς, μαζί με κάποια απαγγελία ποίησης και νεότερα ηλεκτρονικά εφέ (όπως η συμπερίληψη του μέλλοτρον κατά τη διάρκεια κεντρικών τμημάτων των βασικών τραγουδιών). Και όπως λέει και ο <em>David Fricke</em>, «<em><span style="color: Darkorange">είναι πιο κοντά στη μεγαλόπρεπη υψηλή τέχνη από την ψυχεδέλεια αφού υπάρχει στο γράψιμο μια κοφτερή ποπ διακριτικότητα και ένας ταξιδιάρικος ρομαντισμός στο καθρέφτισμα των εγχόρδων και του μέλλοτρον του Mike Pinder</span></em>». Με κάποιο τρόπο όλα λειτουργούν χωρίς συγκρούσεις και αυτή η τολμηρή και φιλόδοξη πρωτότυπη προσπάθεια υπήρξε η απαρχή και το στίγμα για τη συνέχειά τους τα επόμενα χρόνια.</p><p></p><p>Διαβάστε και το ωραιότατο, <a href="https://avclub.gr/forum/showthread.php/87787-Ξόρκια-για-τους-άχαρους-χειμώνες" target="_blank">Ξόρκια για τους άχαρους χειμώνες...</a> του φίλου Πάνου.</p><p></p><p>(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, classicrockreview.com, James E. Perone - Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion, 2008)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]168966[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Α->Δ: <em>John Lodge, Mike Pinder, Graeme Edge</em> (εμπρός), <em>Ray Thomas</em> (πίσω), <em>Justin Hayward</em></p> <p style="text-align: center"></p> <p style="text-align: center">[MEDIA=youtube]cs4RG9u8IVU[/MEDIA]</p> <p style="text-align: center"><em>Nights in White Satin</em>, Παρίσι 1967</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058455584, member: 30418"] [HEADING=2]Οι μέρες του μέλλοντος πέρασαν[/HEADING] [B]The Moody Blues[/B] - [B]Days of Future Passed[/B] (Νοέμβριος 1967, Deram) [CENTER][ATTACH=CONFIG]168964._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 The Day Begins - 5:45, A2 Dawn: Dawn Is A Feeling - 3:50, A3 The Morning: Another Morning - 3:40, A4 Lunch Break: Peak Hour - 5:21, B1 The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?) / Time To Get Away - 8:25, B2 Evening: The Sun Set / Twilight Time - 6:39, B3 The Night: Nights In White Satin - 7:41 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Mike Pinder (μέλλοτρον, πιάνο, ταμπούρα, γκονγκ, φωνητικά, ομιλία), Ray Thomas (φλάουτα, κρουστά, πιάνο, φωνητικά), Justin Hayward (ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο, σιτάρ, φωνητικά), John Lodge (μπάσο, φωνητικά), Graeme Edge (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Peter Knight (διεύθυνση ορχήστρας, διασκευές), The London Festival Orchestra [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Tony Clarke, Michael Dacre-Barclay, Hugh Mendl / Derek Varnals Ηχογραφήθηκε στις 9 Μαΐου έως 3 Νοεμβρίου 1967 στα [I]Decca Studios[/I], Γουέστ Χάμπστεντ, Λονδίνο [CENTER][ATTACH=CONFIG]168965._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Αν και το [B]Days of Future Passed[/B] είναι το δεύτερο επίσημο άλμπουμ των [B]Moody Blues[/B], ήταν το πρώτο που παρουσίασε το προγκ-ροκ πρότυπο που θα καθορίσει τον ήχο της μπάντας για την επόμενη δεκαετία. Ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ που διέθετε τον τραγουδιστή/τραγουδοποιό [B]Justin Hayward[/B] και τον κιθαρίστα/μπασίστα [B]John Lodge[/B], δύο κεντρικές φιγούρες που διαμόρφωσαν την κατεύθυνση του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια της ακμής του. Προερχόμενο από το Μπέρμινχαμ της Αγγλίας, το γκρουπ ξεκίνησε ως μια ποπ μπάντα με βάση το ρυθμ εντ μπλουζ κατά τη διάρκεια της πρώτης "βρετανικής εισβολής" του 1964, σημειώνοντας δύο επιτυχίες εκείνη τη χρονιά με το "[B]Steal Your Heart Away[/B]" και το "[B]Go Now[/B]", που έδωσε και τον τίτλο στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, του 1965. Μέχρι το 1966, η μπάντα ήθελε να αλλάξει κατεύθυνση και μετά από κάποιες αλλαγές μελών, άρχισε να επεξεργάζεται το υλικό που τελικά θα κατέληγε στο [I]Days of Future Passed[/I]. Ωστόσο, η έκβαση αυτού του άλμπουμ δεν ήταν όπως σχεδιάστηκε αρχικά. Η ετικέτα της μπάντας, [I]Decca Records[/I] ήθελε να παρουσιάσει τη βελτιωμένη τεχνολογία στερεοφωνικού ήχου, που ονόμασαν "[I]Deramic Sound[/I]". Η ετικέτα παρήγγειλε μια υβριδική ορχηστρική/ροκ εκδοχή του "[I]New World Symphony[/I]" του [I]Dvorak[/I] με τους [I]Moody Blues[/I] να επιλέγονται ως η "ροκ" μπάντα, καθώς ο [I]A&R[/I] μάνατζερ [I]Hugh Mendl[/I] ήταν ένας ένθερμος φαν. Αλλά όταν ο παραγωγός [I]Tony Clarke[/I] άκουσε το νέο πρωτότυπο υλικό στο οποίο δούλεψε η μπάντα, αποφάσισε να αντικαταστήσει το [I]Dvorak[/I] υλικό και αντ' αυτού να βάλει τη [B]London Festival Orchestra[/B], με επικεφαλής τον διευθυντή/ενορχηστρωτή [B]Peter Knight[/B], να προσαρμόζει τμήματα από τα πρωτότυπα των [I]Moody Blues[/I]. Το αποτέλεσμα ήταν μια πραγματικά καινοτόμος και τολμηρή κίνηση, με μια εντελώς μοναδική κυκλοφορία, ακόμη και για το 1967, που η δισκογραφική εταιρεία σχεδόν απέρριψε επειδή δεν ήξερε πώς να τη μαρκετάρει. Η απόκριση του κοινού ήταν αρκετά ευνοϊκή και το άλμπουμ έγινε ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της εποχής του και ένα όχημα για μερικές από τις πιο διαχρονικές ραδιοφωνικές επιτυχίες των [I]Μοοdies[/I]. Το άλμπουμ ήταν επίσης ένα από τα πρώτα αληθινά "κόνσεπτ" άλμπουμ, με την ιδέα ότι η "ημέρα" είναι μια αλληγορία για τις φάσεις της ίδιας της ζωής. Στην πραγματικότητα, το κόνσεπτ ήταν τόσο σημαντικό για την ουσία αυτού του άλμπουμ, που η σειρά των τραγουδιών ήταν ένα από τα λίγα που θα διατηρούνταν στις επερχόμενες εκδόσεις. Το [I]Days of Future Passed[/I] είναι λίγο "ιδιαίτερο" με το πιο ενδιαφέρον υλικό να εμφανίζεται αργά στην πρώτη και σε όλη την πρωτότυπη δεύτερη πλευρά. Το "[B]The Day Begins[/B]" ξεκινά κατάλληλα το άλμπουμ με ένα δραματικό, κινηματογραφικό ύφος, που γρήγορα μεταμορφώνεται σε μια μακρά ορχηστική εισαγωγή. Στα περίπου τέσσερα λεπτά, το τραγούδι περιέχει ένα ποίημα που γράφτηκε από τον ντράμερ [B]Graeme Edge[/B], αλλά απαγγέλθηκε από τον κιμπορντίστα [B]Mike Pinder[/B], κάτι που θα επαναληφθεί και με ένα άλλο ποίημα προς το τέλος του άλμπουμ. Το "[B]Dawn Is A Feeling[/B]" του Pinder είναι το πρώτο κανονικό "τραγούδι" στο άλμπουμ. Πρόκειται για ελαφρώς μελαγχολική, ήπια πιάνο-μπαλάντα με κάποια μουσική θεατρικότητα, πριν διαλυθεί σε ένα μακρύ ορχηστρικό τέλος, κάτι κοινό για τα περισσότερα τραγούδια στο άλμπουμ. Ο πολυ-οργανίστας [B]Ray Thomas[/B] έγραψε το "[B]Another Morning[/B]", ένα χορευτικό τραγούδι ευρωπαϊκού ύφους, οδηγούμενο από το ριφ φλάουτου του [I]Thomas[/I]. Έχει μια πολύ πιο νευρώδη '60ς ποπ ενορχήστρωση από όλα τα προηγούμενα τραγούδια, με σύνθετα φωνητικά κατά τη διάρκεια των ρεφρέν. Το τελευταίο κομμάτι στην πρώτη πλευρά ονομάζεται "[B]Lunch Break[/B]", με μια ορχηστρική εισαγωγή που, στα 1:40, ξεσπάει ξαφνικά στην πλήρη ροκ απόδοση του "[B]Peak Hour[/B]" του μπασίστα [I]Lodge[/I], που φαίνεται να αποδίδει μεγάλο μέρος της επιρροής τους από τους [I]Who[/I]. Στο κέντρο του δίσκου, αρχή της δεύτερης πλευράς, ξεκινά μια κλασική σύνθεση, με τίτλο στο άλμπουμ "[B]Forever Afternoon (Tuesday?)[/B]", αλλά αργότερα κυκλοφόρησε ως σινγκλ με τίτλο απλά "[B]Tuesday Afternoon[/B]". Είναι συνολικά το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ, με έναν τέλειο συνδυασμό φολκ και ψυχεδέλειας της δεκαετίας του εξήντα. Το τότε "τεχνολογίας αιχμής" πολυφωνικό πληκτροφόρο ταινιών, μέλλοτρον, που παίζεται από τον [I]Pinder[/I], αναμιγνύεται τέλεια με τις ακουστικές και μπάσο κιθάρες και τα απολύτως υπέροχα φωνητικά, με τη μελωδία του [I]Hayward[/I] να παρουσιάζει τις πρώτες δυνατότητές του ως κορυφαίου συνθέτη. Το "[B]Time To Get Away[/B]" του [I]Lodge[/I] είναι λίγο πιο σκοτεινό και πιο μελοδραματικό, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα στο άλμπουμ καθώς χτίζεται πιο δυναμικά χωρίς ποτέ να χάνει τη συνολική του αίσθηση. Το απογευματινό θέμα συνεχίζεται με το "[B]The Sun Set[/B]" του [I]Pinder[/I], ένα δροσερό μείγμα ορχηστρικών εφέ με μελωδία και κύρια φωνητικά βασισμένα στο ροκ και μερικούς μεσοανατολικούς ρυθμούς. Το "[B]Twilight Time[/B]" του [I]Thomas[/I] ακολουθεί με ένα ροκ υπόβαθρο γεμάτο πιάνο και μερικά υπέρμετρα εφέ και απόμακρα φωνητικά καθώς και κάποια αιφνίδια ορχηστρική αποδόμηση και εσπευσμένο τέλος. Αυτό, ενδεχομένως προέκυψε λόγω του ρεμίξ του άλμπουμ που έγινε το 1972, όταν ανακαλύφθηκε ότι οι αρχικές μάστερ ταινίες είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται. Για τον λόγο αυτό, η αρχική στερεοφωνική μείξη του 1967 δεν είχε επανεκδοθεί σε CD, με όλες τις σύγχρονες εκδόσεις του άλμπουμ να προέρχονται από το μεταγενέστερο ρεμίξ, μέχρι το 2017 όπου η 50χρονη επετειακή έκδοση διατείνεται ότι περιέχει για πρώτη φορά τη ριμάστερ αρχική μείξη του 1967 από τις πρωτότυπες μάστερ ταινίες -άλλοι μιλούν για μεταφορά από βινύλιο/[I]needle drop[/I]-, μαζί με τα σέσιον του [I]BBC[/I], εναλλακτικές μίξεις αλλά και τις μονοφωνικές εκδόσεις. Το άλμπουμ φτάνει σε μια δραματική κορύφωση με το "[B]Nights In White Satin[/B]", μια άλλη διαχρονική σύνθεση του [I]Hayward[/I], που ως πρώτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ, υπήρξε ένα τεράστιο διεθνές χιτ, παρά τη μεγάλη του διάρκεια. Το τραγούδι γράφτηκε από τον [I]Hayward[/I] στην ηλικία των 19 ετών και σβήνει στο ποίημα ομιλίας του [I]Edge[/I], "[B]Late Lament[/B]" για να τελειώσει το άλμπουμ. Το [B]Days of Future Passed[/B] ήταν ένα συνονθύλευμα ορχηστρικών συνθέσεων και ροκ ενορχηστρώσεων από νέους μουσικούς, μαζί με κάποια απαγγελία ποίησης και νεότερα ηλεκτρονικά εφέ (όπως η συμπερίληψη του μέλλοτρον κατά τη διάρκεια κεντρικών τμημάτων των βασικών τραγουδιών). Και όπως λέει και ο [I]David Fricke[/I], «[I][COLOR=Darkorange]είναι πιο κοντά στη μεγαλόπρεπη υψηλή τέχνη από την ψυχεδέλεια αφού υπάρχει στο γράψιμο μια κοφτερή ποπ διακριτικότητα και ένας ταξιδιάρικος ρομαντισμός στο καθρέφτισμα των εγχόρδων και του μέλλοτρον του Mike Pinder[/COLOR][/I]». Με κάποιο τρόπο όλα λειτουργούν χωρίς συγκρούσεις και αυτή η τολμηρή και φιλόδοξη πρωτότυπη προσπάθεια υπήρξε η απαρχή και το στίγμα για τη συνέχειά τους τα επόμενα χρόνια. Διαβάστε και το ωραιότατο, [URL="https://avclub.gr/forum/showthread.php/87787-Ξόρκια-για-τους-άχαρους-χειμώνες"]Ξόρκια για τους άχαρους χειμώνες...[/URL] του φίλου Πάνου. (****1/2, πηγές: εξώφυλλο, classicrockreview.com, James E. Perone - Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion, 2008) [CENTER][ATTACH=CONFIG]168966._xfImport[/ATTACH] Α->Δ: [I]John Lodge, Mike Pinder, Graeme Edge[/I] (εμπρός), [I]Ray Thomas[/I] (πίσω), [I]Justin Hayward[/I] [MEDIA=youtube]cs4RG9u8IVU[/MEDIA] [I]Nights in White Satin[/I], Παρίσι 1967[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…