Αξιόλογο για τα σημερινά δεδομένα, όχι όμως και για Όσκαρ. Αυτό ο Σκορζέζε
έπρεπε να το έχει πάρει για ταινίες όπως ο Ταξιτζής, Τα Χρόνια Της Αθωότητας ή τα Καλά Παιδιά. Πουθενά, η συγκεκριμένη ταινία δεν έφερε μια ξεχωριστή σκηνοθετική υπογραφή και θα μπορούσε να έχει γυριστεί από οποιονδήποτε ικανό σκηνοθέτη του Χόλυγουντ. Ο Νίκολσον, παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του, έπαιξε με αυταρέσκεια το ρόλο του. Οι Ντι Κάπριο, Ντέιμον, πέρα από σταρ, είναι και ικανοί ηθοποιοί, αλλά υπονομεύονται ερμηνευτικά από τα παιδικά χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Οι Γουώλμπεργκ, Μπάλντουιν υπερβολικοί και ο Σιν συμπαθής. Τέλος, αυτό που δε μπόρεσε για μια ακόμη φορά να ελέγξει ο σκηνοθέτης στην ταινία είναι η άμετρη χρήση αθυροστομιών οι οποίες προορίζονται, υποτίθεται, για να προσδώσουν ένα κλίμα αυθεντικότητας, καταλήγουν όμως από ένα σημείο και μετά γραφικές.