Οι Άγγλοι έχουν καλό κινηματογράφο κατά τη γνώμη μου. Είναι πολύ καλοί στο θεατρικό σινεμά, ιδίως σε σαιξπηρικό, γυρίζουν ενίοτε μεγαλειώδεις ταινίες εποχής ή υπερπαραγωγές, έχουν δώσει στην κινηματογραφική φιλολογία πράκτορες όπως ο James Bond ή ο Harry Palmer, έναν Hitchcock, cult ταινίες τρόμου (όπως αυτές που γύριζε η Hammer films), πολεμικές, φυσικά κοινωνικές, είναι οι δημιουργοί του free cinema από σκηνοθέτες όπως ο Slessinger ή ο Tony Richardson (και όχι μόνο) και έχουν παράδοση και στην κωμωδία (για όποιον αρέσει το βρετανικό φλέγμα). Ένας τομέας στον οποίο δεν τα έχουν καταφέρει είναι οι αστυνομικές ταινίες και τα φιλμ νουάρ. Σε αυτόν τον τομέα οι Αμερικανοί δεν παίζονται, ακόμα και οι Γάλλοι τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα (π.χ. Jean Pierre Melville). Μοναδική ίσως λαμπρή εξαίρεση είναι το “Get Carter” του Mike Hodges του 1971 με έναν εξαιρετικό Michael Caine.
To 1984 o Stephen Frears γύρισε το “The Hit”. Ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του αφού μέχρι τότε είχε σκηνοθετήσει για την τηλεόραση (και το Hit έχει μια νότα τηλεταινίας) ενώ ήταν βοηθός του Lindsay Anderson στην ταινία-ορόσημο των 60’s, το «If».
Η ιστορία της ταινίας δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ένας πρώην κακοποιός (με έφεση στο διάβασμα) ζει στην Ισπανία (εκεί διαδραματίζεται και γυρίστηκε η ταινία) σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων αφού κατέδωσε τους συνεργάτες του πριν 10 χρόνια με αντάλλαγμα τη ζωή που ζει. Όμως αυτοί βρίσκουν τα ίχνη του και στέλνουν έναν εκτελεστή και τον βοηθό του να τον απαγάγει και να τον σκοτώσει όπου αυτός κρίνει καλύτερο. Στην πορεία βρίσκεται κατά λάθος και μια γυναίκα η οποία συμπληρώνει το καρέ.
Στα 90 λεπτά που διαρκεί η ταινία, ο Frears παρακολουθεί τους 4 χαρακτήρες και το πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, τον κακοποιό, που τον παίζει ο Terence Stamp, ο οποίος αντιμετωπίζει με γενναιότητα και ανωτερότητα το επερχόμενο τέλος του, τον ψυχρό δολοφόνο, που τον παίζει ο John Hurt, τον πρωτάρη, ορμητικό και κάπως άκομψο βοηθό, που τον υποδύεται ο αντίστοιχα πρωτάρης στη μεγάλη οθόνη Tim Roth και την γυναίκα η οποία δρα ως καταλύτης στην ιστορία (με πολύ ελαστικά κριτήρια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αντίστοιχο της «μοιραίας» γυναίκας των παλιών φιλμ νουάρ όχι τόσο για το ότι είναι τέτοια αλλά περισσότερο για τη συμβολή της στη δράση) . Η ταινία με τον Frears να μας κλείνει το ματάκι λέγοντάς μας ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Την ταινία «κρατούν» κυριολεκτικά μόνοι τους ο Stamp και ο Heart, κυρίως ο πρώτος ο οποίος ίσως κάνει την καλύτερη ερμηνεία του. Ηθοποιός-φετίχ του Αγγλικού free cinema αφού έγινε γνωστός με τον «Συλλέκτη» και το «Μακριά από το αγριεμένο πλήθος» συνεργάστηκε με τον Ken Loach, με τον Παζολίνι, έπαιξε σε γουέστερν (έστω και χίπικο, το “Blue”), έκανε αρπαχτές τύπου Superman, έπαιξε την τρανσέξουαλ στις «Περιπέτειες της Πρισίλα» και έπαιξε στο μικρό διαμαντάκι (κατά τη γνώμη μου) του Σόντεμπεργκ, τον Εγγλέζο. Παίζει καταπληκτικά, χωρίς overacting και φανφάρες τον ρόλο του κακοποιού ενώ και ο Hurt, επίσης αγαπημένος μου ηθοποιός, είναι πάρα πολύ καλός.
Όταν την πρωτοείδα, πριν καμιά 20αριά χρόνια είχα εντυπωσιαστεί πολύ, όταν την ξαναείδα πρόσφατα δεν είχα την αντίστοιχη αίσθηση. Δεν παύει όμως να είναι μια πολύ καλή ταινία από έναν σκηνοθέτη ο οποίος τόλμησε να καταπιαστεί με ένα είδος που δεν είναι στην παράδοση των Βρετανών. Η μετέπειτα πορεία του είναι γνωστή. Θα ακολουθήσει η Βρετανική του τριλογία (Ωραίο μου πλυντήριο, Τεντώστε τα αυτιά σας, Ο Σάμι και η Ρόζυ κάνουν έρωτα), το πέρασμα στην Αμερική (Επικίνδυνες σχέσεις, οι Κλέφτες, Ήρωας), η «Ιρλανδική» περίοδος (το πιτσιρίκι, το φορτηγό), το High Fidelity και τέλος «Η Βασίλισσα».
Την ταινία μπορείτε να την βρείτε σε DVD (η audiovisual την έχει και για αγορά και για ενοικίαση).
Y.Γ. Συγγνώμη για την έλλειψη κενών μεταξύ κάποιων λέξεων αλλά έγραψα το κείμενο στο Word και το επικόλλησα αλλά φαίνεται ότι κάπου υπήρχε "Ghost in the Machine".
Last edited by a moderator:
