- 17 June 2006
- 49,545
Ήταν ένα απόγευμα του Φλεβάρη του 1973.
Στη βιτρίνα του καταστήματος Ντο Ρε Μι στην Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη (μην το ψάχνετε σήμερα, μετά έγινε Σαμούχος και σήμερα είναι μοδάδικο),
επί μέρες στη βιτρίνα δίπλα σε μιά ηλεκτρική κιθάρα Fender Stratocaster ήταν ένας παράξενος δίσκος, ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμμα ματωμένο.
παραμορφωμένο σχεδόν οβάλ μέσα
σε μιά γαλάζια θολούρα και από κάτω να περνάνε κάτι καμήλες.
και ψηλά με αραβικό font: Santana Caravanserai.
Τι περισσότερο χρειάζεται γιά να δημιουργήσει θετικές προσδοκίες στο
μυαλό ενός σχεδόν δεκαξάχρονου μαθητή που ήδη ήταν από το 1969 παθιασμένος με το γκρούπ?
Σίγουρα ήταν η μεγάλη μου αγάπη ο Carlos. Και είχαν προηγηθεί ήδη ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος δίσκος, το live με τον Buddy Miles.
αλλά πολύ περισσότερο το καλοκαίρι του 1972.
Τότε τα FM ήταν κάτι σαν το hiend του σήμερα.
Όποιος είχε fm tuner ήταν ευτυχής θνητός, καθώς το Σάββατο ήταν οι καταπληκτικές προσφερόμενες εκπομπές με Πολυχρονίου, Σαραντή, Πετρίδη και παίζαν αληθινή (και ας ήταν προσφερόμενη) μουσική.
παρ'όλα αυτά τότε άκουγα μιά Ιταλική εκπομπή της RAI στα μεσσαία που λεγότανε (ναι αληθεια) supersonic.
Ήταν μιά εκπομπή πέρα από κάθε ελληνικό προηγούμενο κρατούσε 2.5 ώρες και είχε σήμα -τι άλλο- το In a cadda da vida των Iron Butterfly και μάλιστα στο τελευταίο του μέρος (με τα σόλο και τις κιθάρες να μιμούνται τις φωνές ελεφάντων.
Εκείνο το καλοκαίρι και σε εκείνη την εκπομπή όπου άκουσα γιά πρώτη φορά κομμάτια όπως το Walk on the wild side, ή το Kodachrome και όλα τα σουξέ της εποχής, εκεί άκουσα και γιά πρώτη φορά το Song of the Wind.
Και είπα ο Carlos δεν θα ξαναγράψει ΠΟΤΕ καλύτερο κομμάτι.
Και περίμενα να περάσει το καλοκάρι και το φθινόπωρο
γιά να κυκλοφορήσει ο δίσκος στην Ελλάδα, γιατί τότε οι δίσκοι γιά να κυκλοφορήσουν έπρεπε να συνέλθει το κογκρέσσο να τα βάλει κάτω και να υπολογίσουν αν ο δίσκος θα πουλήσει 200 ή 300 κομμάτια.
Και να που ο δίσκος κυκλοφόρησε και τον έβλεπα εκεί δίπλα στη Strato κάθε φορά που γυρνούσα από τα Αγγλικά και μάλιστα λοξοδρομούσα γιά να τον δω.
Και περνούσαν οι μέρες (και για να μαζευτεί το χαρτζηλίκι και γιά να έρθει η κατάλληλη εποχή γιά αγορά δίσκου καθώς η οικογένεια λογόκρινε αυστηρά την δαπάνη του γιά συχνές αγορές του είδους.
Και νάμαι λοιπόν εκείνο το απόγευμα της 8 φλεβάρη 1973 (οι δίσκοι μου ευτυχώς έχουν σημειωμένη επάνω την ημερομηνία αγοράς) και με το δίσκο παραμάσχαλα έτρεξα στο σπίτι.
Τι να πώ λοιπόν γιά το δίσκο αυτό μετά από την μακριά εισαγωγή?
Ο δίσκος είναι γιά μένα ο καλύτερος που αγορασα ποτέ και δεν νομίζω ότι θα αγοράσω καλύτερο
και σίγουρα αντικειμενικά και διασταυρωμένα από κριτικές ο καλύτερος των Santana.
Και μη νομίζετε ότι είναι οι αναμνήσεις γιατί μπορώ να σας διηγηθώ μιά ανάλογη ιστορία γιά κάθε δίσκο που αγόρασα.
Και όμως αυτός ο δίσκος τα είχε όλα:
Την ονειρική ατμόσφαιρα του Eternal Caravan of Reincarnation με τα τζιτζίκια και τα τριζόνια στην εισαγωγή το ακουστικό μπάσο (πρώτη φορά γιά μένα ο ήχος του) και το fender Rhoads με το echo,
το χειμαρώδες waves within με τα εναλλασσόμενα σόλα, το παράξενο ροκάδικο look up (to see what's coming down)
που γύριζε στο just in time to see the sun, το πρώτο φωνητικό του δίσκου με συναγωνισμό του Carlos με τον Schon και φυσικά
το ανυπέρβλητο Song of the Wind.
Δεν υπάρχει άλλο κομμάτι με τόσο μελωδικά και ρυθμικά περάσματα από τη μιά κιθάρα στην άλλη και ταυτόχρονα να διατηρεί την ένταση και να την ανεβάζει μέτρο μέτρο μέχρι το fade out. Το απόλυτο.
Γιά να πάμε στο All the love of the universe με ελαφρό ισπανικό αλλά σοβαρό στυλ που ανεβαίνει και ανεβαίνει και στο τέλος καταλήγει σε ένα δυναμικό κρεσέντο.
Στη β πλευρά το μυστηριώδες future primitive με κρουστά loops και ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει
γιά να πάμε στο Stone flower του Jobim. Γιά άλλη μιά φορά ο Carlos μου δίδαξε τα ινδάλματά του, μετά τον Peter Green, Gabor Szabo, Willie Bobo.
Τώρα ο Antonio Carlos Jobim,
τι να πούμε,
καταπληκτική εκτέλεση ισάξια της αυθεντικής.
Στη συνέχεια La fuente Del Ritmo στο καταπληκτικό θέμα του Mingo Louis που το μπαστάρδεψε αργότερα στο Elegant Gypsy ο οδοστρωτήρας DiMeola, latin ρυθμός όπως ξέρει ο Carlos
γιά να κλείσει ο δίσκος με το Every Step of the Way, με την ρυθμική εισαγωγή των σχεδών 3 λεπτών από τον Michael Shrieve στο στυλ του Miles Davis σχεδον όλο αυτοσχεδιαστικό, παραλλαγή επάνω σε ένα
απλό θέμα που εξελίσσεται και σε αφήνει με μιά αίσθηση προσμονής.
Βέβαια μετά από τέτοιο αριστούργημα ήταν αδύνατον να υπάρχει αντίστοιχη συνέχεια.
Ήδη ο Carlos τα είχε τσουγκρίσει γιά τα καλά με τους παραγωγούς της CBS που θέλανε επιτυχίες του στυλ Black magic Woman. Και όμως εκείνος συνέχισε.
Στο Caravanserai γιά πρώτη φορά εμφανίστηκε ο γιά αρκετά χρόνια μετά πιανίστας και συνοδοιπόρος Tom Coster, αλλά και οι άλλοι μουσικοί με τους οποίους έκανε τους πάρα πολύ καλούς και ποιοτικούς στη συνέχεια δίσκους Welcome, Love Devotion and Surrender, Borboletta, Lotus και συνεργάστηκε
με τους κορυφαίους των κορυφαίων, john Mc Laughlin, Chick Corea, Stanley Clark, Airto Moreira Wayne Shorter και τόσους άλλους.
Και όλα αυτά σε πείσμα των καιρών που δεν τον ήθελαν έτσι, μέχρι να επανέλθει με το amigos πίσω στη γή.
Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες πτυχές του καταπληκτικού αυτού καλλιτέχνη, γιάτι το ερέθισμά ήταν φυσικά το Caravanserai Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ.
Κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε με πληρέστερο και πιό οργανωμένο αφιέρωμα.
Μόλις τον παρέλαβα σε γιαπωνέζικο, δικάναλο SACD που το περίμενα πάνω από δύο μήνες.
Το δίσκο τον είχα σε βινύλιο ήδη δύο φορές, μιά εκείνη του 1973 και μιά του 1988.
Πάντως η ποιότητα της συγκεκριμένης έκδοσης είναι συγκλονιστική. (Εντάξει εμένα μου φαίνεται λίγο παραπάνω αν λάβετε υπόψη αυτά που έγραψα πιό πάνω).
Πάντως ειλικρινά είναι το καλύτερο SACD που έχω ακούσει και μάλιστα γιά ηχογράφηση του 1973.
Γιαυτό και τα παράτησα όλα και ήρθα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Αν δεν έχετε το δίσκο αξίζει να του δώσετε μιά ευκαιρία.
Αν πάλι τον έχετε τότε θα έχετε μπει ήδη στο amazon να τον παραγγείλετε!
(Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στο avforum γύρω στις αρχές του 2004)
Στη βιτρίνα του καταστήματος Ντο Ρε Μι στην Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη (μην το ψάχνετε σήμερα, μετά έγινε Σαμούχος και σήμερα είναι μοδάδικο),
επί μέρες στη βιτρίνα δίπλα σε μιά ηλεκτρική κιθάρα Fender Stratocaster ήταν ένας παράξενος δίσκος, ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμμα ματωμένο.
παραμορφωμένο σχεδόν οβάλ μέσα
σε μιά γαλάζια θολούρα και από κάτω να περνάνε κάτι καμήλες.
και ψηλά με αραβικό font: Santana Caravanserai.
Τι περισσότερο χρειάζεται γιά να δημιουργήσει θετικές προσδοκίες στο
μυαλό ενός σχεδόν δεκαξάχρονου μαθητή που ήδη ήταν από το 1969 παθιασμένος με το γκρούπ?
Σίγουρα ήταν η μεγάλη μου αγάπη ο Carlos. Και είχαν προηγηθεί ήδη ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος δίσκος, το live με τον Buddy Miles.
αλλά πολύ περισσότερο το καλοκαίρι του 1972.
Τότε τα FM ήταν κάτι σαν το hiend του σήμερα.
Όποιος είχε fm tuner ήταν ευτυχής θνητός, καθώς το Σάββατο ήταν οι καταπληκτικές προσφερόμενες εκπομπές με Πολυχρονίου, Σαραντή, Πετρίδη και παίζαν αληθινή (και ας ήταν προσφερόμενη) μουσική.
παρ'όλα αυτά τότε άκουγα μιά Ιταλική εκπομπή της RAI στα μεσσαία που λεγότανε (ναι αληθεια) supersonic.
Ήταν μιά εκπομπή πέρα από κάθε ελληνικό προηγούμενο κρατούσε 2.5 ώρες και είχε σήμα -τι άλλο- το In a cadda da vida των Iron Butterfly και μάλιστα στο τελευταίο του μέρος (με τα σόλο και τις κιθάρες να μιμούνται τις φωνές ελεφάντων.
Εκείνο το καλοκαίρι και σε εκείνη την εκπομπή όπου άκουσα γιά πρώτη φορά κομμάτια όπως το Walk on the wild side, ή το Kodachrome και όλα τα σουξέ της εποχής, εκεί άκουσα και γιά πρώτη φορά το Song of the Wind.
Και είπα ο Carlos δεν θα ξαναγράψει ΠΟΤΕ καλύτερο κομμάτι.
Και περίμενα να περάσει το καλοκάρι και το φθινόπωρο
γιά να κυκλοφορήσει ο δίσκος στην Ελλάδα, γιατί τότε οι δίσκοι γιά να κυκλοφορήσουν έπρεπε να συνέλθει το κογκρέσσο να τα βάλει κάτω και να υπολογίσουν αν ο δίσκος θα πουλήσει 200 ή 300 κομμάτια.
Και να που ο δίσκος κυκλοφόρησε και τον έβλεπα εκεί δίπλα στη Strato κάθε φορά που γυρνούσα από τα Αγγλικά και μάλιστα λοξοδρομούσα γιά να τον δω.
Και περνούσαν οι μέρες (και για να μαζευτεί το χαρτζηλίκι και γιά να έρθει η κατάλληλη εποχή γιά αγορά δίσκου καθώς η οικογένεια λογόκρινε αυστηρά την δαπάνη του γιά συχνές αγορές του είδους.
Και νάμαι λοιπόν εκείνο το απόγευμα της 8 φλεβάρη 1973 (οι δίσκοι μου ευτυχώς έχουν σημειωμένη επάνω την ημερομηνία αγοράς) και με το δίσκο παραμάσχαλα έτρεξα στο σπίτι.
Τι να πώ λοιπόν γιά το δίσκο αυτό μετά από την μακριά εισαγωγή?
Ο δίσκος είναι γιά μένα ο καλύτερος που αγορασα ποτέ και δεν νομίζω ότι θα αγοράσω καλύτερο
και σίγουρα αντικειμενικά και διασταυρωμένα από κριτικές ο καλύτερος των Santana.
Και μη νομίζετε ότι είναι οι αναμνήσεις γιατί μπορώ να σας διηγηθώ μιά ανάλογη ιστορία γιά κάθε δίσκο που αγόρασα.
Και όμως αυτός ο δίσκος τα είχε όλα:
Την ονειρική ατμόσφαιρα του Eternal Caravan of Reincarnation με τα τζιτζίκια και τα τριζόνια στην εισαγωγή το ακουστικό μπάσο (πρώτη φορά γιά μένα ο ήχος του) και το fender Rhoads με το echo,
το χειμαρώδες waves within με τα εναλλασσόμενα σόλα, το παράξενο ροκάδικο look up (to see what's coming down)
που γύριζε στο just in time to see the sun, το πρώτο φωνητικό του δίσκου με συναγωνισμό του Carlos με τον Schon και φυσικά
το ανυπέρβλητο Song of the Wind.
Δεν υπάρχει άλλο κομμάτι με τόσο μελωδικά και ρυθμικά περάσματα από τη μιά κιθάρα στην άλλη και ταυτόχρονα να διατηρεί την ένταση και να την ανεβάζει μέτρο μέτρο μέχρι το fade out. Το απόλυτο.
Γιά να πάμε στο All the love of the universe με ελαφρό ισπανικό αλλά σοβαρό στυλ που ανεβαίνει και ανεβαίνει και στο τέλος καταλήγει σε ένα δυναμικό κρεσέντο.
Στη β πλευρά το μυστηριώδες future primitive με κρουστά loops και ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει
γιά να πάμε στο Stone flower του Jobim. Γιά άλλη μιά φορά ο Carlos μου δίδαξε τα ινδάλματά του, μετά τον Peter Green, Gabor Szabo, Willie Bobo.
Τώρα ο Antonio Carlos Jobim,
τι να πούμε,
καταπληκτική εκτέλεση ισάξια της αυθεντικής.
Στη συνέχεια La fuente Del Ritmo στο καταπληκτικό θέμα του Mingo Louis που το μπαστάρδεψε αργότερα στο Elegant Gypsy ο οδοστρωτήρας DiMeola, latin ρυθμός όπως ξέρει ο Carlos
γιά να κλείσει ο δίσκος με το Every Step of the Way, με την ρυθμική εισαγωγή των σχεδών 3 λεπτών από τον Michael Shrieve στο στυλ του Miles Davis σχεδον όλο αυτοσχεδιαστικό, παραλλαγή επάνω σε ένα
απλό θέμα που εξελίσσεται και σε αφήνει με μιά αίσθηση προσμονής.
Βέβαια μετά από τέτοιο αριστούργημα ήταν αδύνατον να υπάρχει αντίστοιχη συνέχεια.
Ήδη ο Carlos τα είχε τσουγκρίσει γιά τα καλά με τους παραγωγούς της CBS που θέλανε επιτυχίες του στυλ Black magic Woman. Και όμως εκείνος συνέχισε.
Στο Caravanserai γιά πρώτη φορά εμφανίστηκε ο γιά αρκετά χρόνια μετά πιανίστας και συνοδοιπόρος Tom Coster, αλλά και οι άλλοι μουσικοί με τους οποίους έκανε τους πάρα πολύ καλούς και ποιοτικούς στη συνέχεια δίσκους Welcome, Love Devotion and Surrender, Borboletta, Lotus και συνεργάστηκε
με τους κορυφαίους των κορυφαίων, john Mc Laughlin, Chick Corea, Stanley Clark, Airto Moreira Wayne Shorter και τόσους άλλους.
Και όλα αυτά σε πείσμα των καιρών που δεν τον ήθελαν έτσι, μέχρι να επανέλθει με το amigos πίσω στη γή.
Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες πτυχές του καταπληκτικού αυτού καλλιτέχνη, γιάτι το ερέθισμά ήταν φυσικά το Caravanserai Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ.
Κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε με πληρέστερο και πιό οργανωμένο αφιέρωμα.
Μόλις τον παρέλαβα σε γιαπωνέζικο, δικάναλο SACD που το περίμενα πάνω από δύο μήνες.
Το δίσκο τον είχα σε βινύλιο ήδη δύο φορές, μιά εκείνη του 1973 και μιά του 1988.
Πάντως η ποιότητα της συγκεκριμένης έκδοσης είναι συγκλονιστική. (Εντάξει εμένα μου φαίνεται λίγο παραπάνω αν λάβετε υπόψη αυτά που έγραψα πιό πάνω).
Πάντως ειλικρινά είναι το καλύτερο SACD που έχω ακούσει και μάλιστα γιά ηχογράφηση του 1973.
Γιαυτό και τα παράτησα όλα και ήρθα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Αν δεν έχετε το δίσκο αξίζει να του δώσετε μιά ευκαιρία.
Αν πάλι τον έχετε τότε θα έχετε μπει ήδη στο amazon να τον παραγγείλετε!
(Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στο avforum γύρω στις αρχές του 2004)
Attachments
Last edited:
