- 17 June 2006
- 49,447
Το 1971 θα μπορούσε να είναι η χρονιά του Pet Townshend. Όπως την ήθελε εκείνος. Όπως την είχε ονειρευτεί. Του βγήκε αλλιώς… όχι κι άσχημα θα έλεγε κανείς.
Είχε εξ αρχής όλες τις καλές προϋποθέσεις.
Ένα διπλό δίσκο ροκ όπερα, ίσως την πρώτη του είδους ή έστω μια που συμβάδιζε απόλυτα χρονικά με τις πρωτοπόρες. Το Tommy είχε σπάσει τα ταμεία.
Η ιδέα τριγύριζε στο κεφάλι του.
Ήθελε να κάνει κάτι εξ ίσου μεγαλειώδες, αλλά διαφορετικό ταυτόχρονα, δυνατό σαν μουσική και πάνω απ όλα interactive. Να έχει ένα λόγο και το κοινό.
Έχοντας ήδη αρκετό υλικό από δοκιμαστικές πειραματικές εγγραφές στο στούντιο του σπιτιού του, δεν ήθελε απλά να τις παραθέσει στο πίσω εξώφυλλο ενός δίσκου. Ήθελε να τις ντύσει με κάτι περισσότερο φανταιζί.
Το μυαλό του έπαιρνε στροφές, και μάλιστα πιο πολλές από όσο έπρεπε:
μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, σε ένα σταθερό χώρο, όπου να παρουσιάζεται σταδιακά το νέο υλικό, ο κόσμος να ακούει, να αντιδρά, να προτείνει (γιατί όχι?), το γκρουπ να αυτοσχεδιάζει, να αναθεωρεί, να επανέρχεται με όλες τις ιδέες να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στον κόσμο, με τετραφωνικό ήχο, όλα να φιλμάρονται και στο τέλος να γίνουν και ταινία και διπλός δίσκος….
Χμμμ πώς ακούγεται?
Ίσως μακράν το αλλιώτικο…κάτι που ταίριαζε στους Who
Ανακοινώνει την ιδέα του στους άλλους, στον μάνατζερ και τον παραγωγό του. Και το όνομα αυτού Lifehouse.
Θα μπορούσε ίσως να το έλεγε και χίμαιρα ή ουτοπία…
Είχε εξ αρχής όλες τις καλές προϋποθέσεις.
Ένα διπλό δίσκο ροκ όπερα, ίσως την πρώτη του είδους ή έστω μια που συμβάδιζε απόλυτα χρονικά με τις πρωτοπόρες. Το Tommy είχε σπάσει τα ταμεία.
Η ιδέα τριγύριζε στο κεφάλι του.
Ήθελε να κάνει κάτι εξ ίσου μεγαλειώδες, αλλά διαφορετικό ταυτόχρονα, δυνατό σαν μουσική και πάνω απ όλα interactive. Να έχει ένα λόγο και το κοινό.
Έχοντας ήδη αρκετό υλικό από δοκιμαστικές πειραματικές εγγραφές στο στούντιο του σπιτιού του, δεν ήθελε απλά να τις παραθέσει στο πίσω εξώφυλλο ενός δίσκου. Ήθελε να τις ντύσει με κάτι περισσότερο φανταιζί.
Το μυαλό του έπαιρνε στροφές, και μάλιστα πιο πολλές από όσο έπρεπε:
μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, σε ένα σταθερό χώρο, όπου να παρουσιάζεται σταδιακά το νέο υλικό, ο κόσμος να ακούει, να αντιδρά, να προτείνει (γιατί όχι?), το γκρουπ να αυτοσχεδιάζει, να αναθεωρεί, να επανέρχεται με όλες τις ιδέες να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στον κόσμο, με τετραφωνικό ήχο, όλα να φιλμάρονται και στο τέλος να γίνουν και ταινία και διπλός δίσκος….
Χμμμ πώς ακούγεται?
Ίσως μακράν το αλλιώτικο…κάτι που ταίριαζε στους Who
Ανακοινώνει την ιδέα του στους άλλους, στον μάνατζερ και τον παραγωγό του. Και το όνομα αυτού Lifehouse.
Θα μπορούσε ίσως να το έλεγε και χίμαιρα ή ουτοπία…
Last edited: