Το ατέλειωτο ταξίδι μιας Καμήλας στο χρόνο

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Σειρά στα μουσικά αφιερώματα έχουν οι Camel, το γκρουπ που σημάδεψε τη μουσική μου εφηβεία. Θέλετε από διαίσθηση, θέλετε από σύμπτωση, το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου για ν’ακούσω στο ραδιοπικάπ της Siemens στο πατρικό μου ήταν το «Mirage» το φθινόπωρο του 1974.

Θυμάμαι πως το διάλεξα για το εξώφυλλο (αυτό που έμοιαζε με το πακέτο των ομώνυμων τσιγάρων) αλλά αυτό που έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη ήταν ο εκπληκτικός και πρωτάκουστος για την εποχή ήχος τους (θυμηθείτε, το ραδιόφωνο έπαιζε ακόμα το «Σπίτι των ανέμων»...) που συνδύαζε την κλασική ορχηστρική δομή της συμφωνικής μουσικής με την αβαντγκαρντ αισθητική και την ψυχεδέλεια.

Πολλοί θεωρούν τους Camel σαν ένα ακόμα δεινοσαυρικό γκρουπ του progresive rock, αλλά φτάνει ν’ακούσει κανείς τη μαγική μελωδία του «Lady Fantasy» ή του «Rhayader» για να καταλάβει ότι εδώ κάτι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ συνέβαινε.
Για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα εξαρχής να δηλώσω σκληροπυρηνικός φαν του γκρουπ και μέλος του Camel Fan Club UK από το 1977, οπότε η παράθεση των γεγονότων σίγουρα δεν θα είναι η αντικειμενικότερη που έχετε διαβάσει. Τολμώ να πω, όμως, πως σίγουρα είναι η αναλυτικότερη που θα βρείτε.

Γι’αυτό φίλτατοι, καθίστε αναπαυτικά και βάλτε αν το έχετε το «Moonmadness» στο πικάπ και ένα χυμό Σκοτίας παρέα. Έχετε μπροστά σας ΠΟΛΥ διάβασμα...

 

[Φρα.Πε.]

Πολυ deja vu το νέο μας forum, θυμάμαι την παρουσίαση στο Avforum σαν χτες, οπως και τότε να συμφωνήσω μαζί σας Κε Κωστόπουλε και να προσθέσω σαν εισαγωγικό δίσκο στον ήχο του συγκροτήματος την συλλογή ΕCHOES. Απο τις λίγες συλλογές συγκροτημάτων που αξίζουν.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Made in England

Τα πρώτα βήματα των Camel ξεκίνησαν γύρω στο 1964 όταν τα αδέρφια Andrew και Ian Latimer μαζί με τους κολλητούς τους Alan Butcher και Richard Over έφτιαξαν τους «THE PHANTOM FOUR». Παίζοντας ζωντανά τα σαββατόβραδα στις παμπ της γενέτειράς τους Guildford, οι The Phantom Four σύντομα έφτιαξαν όνομα.

Ο κιθαρίστας Graham Cooper που αντικατέστησε τον Richard Over τους έπεισε ν’αλλάξουν το όνομα σε «STRANGE BREW». Το γκρουπ έπαιζε τις επιτυχίες της εποχής μέχρι τα μέσα του 1968, οπότε ο Ian Latimer τους εγκατέλειψε για να παντρευτεί. Οι Andrew Latimer και Alan Butcher έβαλαν τότε αγγελία στην εφημερίδα για μπασίστα.

Τον Νοέμβριο του 1968 ο Doug Ferguson κατέφθασε για ακρόαση, κομπλέ με τον εξοπλισμό του (Fender jazz bass, 2 Vox T-60 ενισχυτές) και πήρε αμέσως τη θέση, αλλάζοντας και πάλι το όνομα σε «THE BREW».

Αμέσως μετά, ο Ferguson τους σύστησε ένα εξαιρετικό ντράμερ και τον Ιανουάριο του 1969, ο Andy Ward στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών προσχώρησε στο συγκρότημα. Ο πυρήνας των Camel είχε δημιουργηθεί.
Ο Ferguson ανέλαβε τα ηνία της διαχείρισης των συμφερόντων του γκρουπ, μιας και ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός στο να παίρνει επιτόπου την αμοιβή για τα gigs από τους ατζέντηδες.

Με ζεστό χρήμα στην τσέπη, οι «THE BREW» ηχογράφησαν το πρώτο τους demo («Crossroads») που τράβηξε το ενδιαφέρον της δισκογραφικής DJM Records, που τους ήθελε για backing band ενός καθιερωμένου καλλιτέχνη της, του Philip Goodhand-Tait.

Το 1971, μαζί με τον Goodhand-Tait, ηχογράφησαν το άλμπουμ «I Think I'll Write A Song», χωρίς ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία. Η εμπειρία όμως του παιξίματος με πιανίστα τους κέντρισε το ενδιαφέρον και έβαλαν αγγελία στο Melody Maker για έναν. Τον Σεπτέμβριο του 1971, ο Peter Bardens ανταποκρίθηκε με ένα εντυπωσιακό παλμαρές στους «Shotgun Express» (Rod Stewart & Beryl Marsden), «Them» (Van Morrison), «Peter B's Looners» (Peter Green & Mick Fleetwood) μεταξύ άλλων, καθώς και δύο solo άλμπουμ.

Η τετράδα «κόλλησε» αμέσως και έκαναν το πρώτο τους λάιβ σαν «Peter Bardens On» τον Οκτώβριο του ’71 στο Μπέλφαστ.
Κάπου εκεί γεννήθηκε και ο οριστικός τίτλος: CAMEL.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Ουδέν κρυπτόν...

...Φραγκίσκο -εξάλλου, αυτό ακριβώς επιχειρούμε: να περισώσουμε ό,τι μπορούμε από τα δημοσιευμένα αρχεία του AVForum, γιατί αντιπροσωπεύουν άπειρες ώρες ενασχόλησης πολλών από εμάς...//;-)

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Συνεχίζουμε: οι πρώτες επιτυχίες

Σαν CAMEL έπαιξαν για πρώτη φορά λάιβ στο Waltham Forest Technical College ανοίγοντας το πρόγραμμα για τους Wishbone Ash στις 4 Δεκεμβρίου του 1971.
Τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς υπέγραψαν στη δισκογραφική MCA Records, όπου ηχογράφησαν και το πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους: μια συλλογή τραγουδιών των Latimer και Bardens, με χλιαρή υποδοχή από τους κριτικούς, που πάγωσε το ενδιαφέρον της MCA.

Στο μεταξύ, το γκρουπ απέκτησε τους δικούς του μάνατζερ, Geoff Jukes και Max Hole, από την Gemini Artists (μετέπειτα GAMA Records) που μετέφεραν τα δικαιώματά του στην Decca Records για τα επόμενα 10 χρόνια. Το ντουέτο Latimer - Bardens ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο και οι CAMEL έπαιζαν ζωντανά τους 9 του χρόνου, χτίζοντας τη φήμη του εξαιρετικού λάιβ ήχου.

Το δεύτερο άλμπουμ με τίτλο «MIRAGE» ανέβασε πολύ τις μετοχές τους σε κοινό και κριτικούς, που τους έχρισαν «την πιο προοδευτική ροκ μπάντα της Αγγλίας». Ταυτόχρονα όμως, τράβηξε και το δικαιολογημένο ενδιαφέρον της πολυεθνικής R.J.Reynolds, που είχε στις ΗΠΑ τα δικαιώματα του σήματος τσιγάρων Camel. Οι Αμερικανοί ζήτησαν να αποσυρθούν οι δίσκοι από τα καταστήματα και να κυκλοφορήσουν με άλλο εξώφυλλο που δεν παραπέμπει στο γνωστό πακέτο, όπερ και εγένετο.

Ο πολυμήχανος Geoff Jukes όμως, έναντι παχυλού τιμήματος, υπέγραψε συμβόλαιο με το ευρωπαϊκό παρακλάδι της Reynolds, που βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει τα τσιγάρα της. Έτσι, κυκλοφόρησαν δείγματα (πακέτα 5 τσιγάρων) με το εξώφυλλο του δίσκου δωρεάν στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος, ενώ οι ενισχυτές και τα ηχεία ήταν ντυμένα με δέρμα καμήλας (!). Η επιτυχία του «Mirage» ήταν μεγάλη, μπαίνοντας και στα δύο Top-40, Αγγλίας και Αμερικής, για όλο το 1974.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Καταξίωση

Το 1975, οι CAMEL ασχολήθηκαν με τη δημιουργία ενός «κόνσεπτ άλμπουμ», πολύ της μόδας τότε. Στο «MIRAGE» ο Latimer είχε γράψει το «White Rider» (εμπνευσμένο από το βιβλίο του Tolkien «Lord Of The Rings») και ο Ferguson πρότεινε για το επόμενο το παιδικό μυθιστόρημα του Paul Gallico «THE SNOW GOOSE».

Όλοι συμφώνησαν και έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Το αποτέλεσμα σάρωσε κοινό και κριτικούς. Εξ ολοκλήρου ορχηστρικό, το «SNOW GOOSE» απέσπασε τη διάκριση "Brightest Hope" από το Melody Maker και δημιούργησε μια μεγάλη βάση πιστών οπαδών του γκρουπ.

Ο ίδιος ο Gallico, φανατικός αντικαπνιστής, απείλησε με νομικές κυρώσεις αν δεν άλλαζε ο τίτλος, αλλά πάλι ο Jukes έδωσε τη λύση, προσθέτοντας τη φράση "inspired by" πριν τον τίτλο. Στις 17 Οκτωβρίου του 1975, οι CAMEL παρουσίασαν το έργο μαζί με την London Symphony Orchestra στο Royal Albert Hall σε μια sold-out βραδιά, παρούσης της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας. Το γκρουπ είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας του, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια.

Στις αρχές του '76, ο δίσκος «MOONMADNESS» απέσπασε τις καλύτερες κριτικές στις ΗΠΑ. Ο παραγωγός Rhett Davies άλλαξε τον ήχο τους, προσθέτοντας μπόλικα συνθεσάιζερ και εφέ, οδηγώντας τους σε ένα αιθέριο, σχεδόν αραχνοϋφαντο αποτέλεσμα. Οι πωλήσεις είχαν φτάσει σε αστρονομικά επίπεδα και οι οργανωτές συναυλιών έκαναν ουρά για να κλείσουν μια εμφάνιση του γκρουπ.

Ταυτόχρονα, οι τζαζ επιρροές που έφερε μαζί του ο σαξοφωνίστας Mel Collins στη διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας τους, σήμαναν την αλλαγή στον ήχο, αλλά και στη σύνθεση των Camel. Ο Andy Ward ζητούσε όλο και πιο πολύπλοκη ενορχήστρωση στο rhythm section με κρουστά και ινδικές τάμπλες, ένα ύφος που δεν κόλλαγε με το στυλ του Feguson, που αποχώρησε στις αρχές του 1977, για να μην επιστρέψει ποτέ. Η φυγή του αποδείχτηκε τελικά πως ήταν η αρχή του τέλους για την μπάντα.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Καβγάδες και διαζύγια

Το «RAIN DANCES» του ’77 έφερε ένα κύμα αλλαγών στους Camel. Αν και όχι «επίσημο μέλος» του γκρουπ, ο Mel Collins περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο studio και σε ζωντανές εμφανίσεις με τη μπάντα, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία του σαν σέσιον μουσικός, μέχρι και το 1985.

Ο Richard Sinclair, μέλος των θρυλικών «Caravan» από το Canterbury, ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε ο Andy Ward, αλλά η σύγκρουση τόσων έντονων προσωπικοτήτων έφθειρε την παλιά μαγεία. Η Decca πίεζε για επιτυχίες και οι Latimer - Bardens πάλευαν να συγκεράσουν τα διαφορετικά στυλ παιξίματος, καταλήγοντας να μπερδεύεται ο ένας στα πόδια του άλλου. Ο ήχος των Camel άλλαξε ακόμα περισσότερο με την άφιξη του παραγωγού Mick Glossop.

Με την κυκλοφορία του «BREATHLESS» την επόμενη χρονιά, ένα κράμα pop, jazz και progressive, οι φαν δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Μερικοί το λάτρεψαν, άλλοι όμως το μίσησαν και αυτό φάνηκε στα charts, που βγήκε μετά από μόλις τρεις εβδομάδες χλωμής παρουσίας.

Αλλά τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Στις 30 Ιουλίου, λίγο πριν την έναρξη της αμερικανικής περιοδείας των Camel και εν μέσω θυελλωδών παρεξηγήσεων, ο Peter Bardens αποχώρησε. Το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο, όπως φάνηκε εκ των υστέρων. Ο Bardens συνεργάστηκε ξανά με τον Van Morrison στο "Wavelength", ξεκινώντας περιοδεία μαζί του και υπέγραψε στην Arista Records για να ηχογραφήσει το «Heart To Heart» μέσα σε τρεις μόλις εβδομάδες.

Οι Ward και Latimer άδραξαν την ευκαιρία για να «ανοίξουν» τον ήχο του γκρουπ. Προσέλαβαν τον Dave Sinclair, ξάδερφο του Richard, και τον παλιό του συνεργάτη Jan Schelhaas για να προμοτάρουν το «BREATHLESS» στην παγκόσμια τουρνέ του ’78, που κράτησε 3 μήνες. Δεν άντεξαν όμως την πίεση των απανωτών λάιβ και στο τέλος της αποχώρησαν αμφότεροι οι Sinclair.

Το 1979 τους αντικατέστησαν ο πιανίστας Kit Watkins και ο μπασίστας Colin Bass, ενώ παρέμεινε ο Jan Schelhaas χάρη στον ενδοτικό του χαρακτήρα. Για λίγο, οι CAMEL δούλεψαν χωρίς προβλήματα, αλλά σύντομα ο ουρανός πάνω από το Suffolk, την έδρα του γκρουπ, γέμισε σύννεφα.

Δουλεύοντας ασταμάτητα όλο το 1979, παρουσίασαν στο τέλος της χρονιάς το «Endangered Species», που την τελευταία στιγμή μετονομάστηκε σε «I CAN SEE YOUR HOUSE FROM HERE», ένα φτωχό αποτέλεσμα με βάση την ιστορία των Camel.

Οι καβγάδες ξανάρχισαν με τις ευλογίες των παραγωγών, που δεν έβλεπαν νούμερα πωλήσεων και ο Watkins εγκατέλειψε το γκρουπ λίγο πριν μπουν στο στούντιο για το άλμπουμ «NUDE» του 1981, επιστρέφοντας για την περιοδεία που ακολούθησε και ξαναφεύγοντας αμέσως μετά.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Το τέλος

Ήταν η χειρότερη περίοδος για τους CAMEL.
Το καλοκαίρι του ‛81, όπως εξομολογήθηκε σε μια συνέντευξη στο περιοδικό «Q» 10 χρόνια μετά, ο Andy Ward αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, μέσα σε ένα κυκεώνα αλκοόλ και βαρβιτουρικών. Γλίτωσε, προς μεγάλη ανακούφιση όλων, αλλά δεν ξανάπαιξε ποτέ τα τύμπανά του. Σοκαρισμένοι, οι υπόλοιποι πήραν την απόφαση να ακυρώσουν τις προγραμματισμένες περιοδείες και να ηρεμήσουν λίγο καιρό, μήπως επανέλθει ο Ward.

O Latimer ήταν πλέον ο τελευταίος των Μοϊκανών. Η Decca τον πλαισίωσε με τους Ton Scherpenzeel (πλήκτρα), Chris Rainbow (φωνητικά) και Paul Burgess (ντραμς) για τα τελευταία δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με την ετικέτα της, χωρίς όμως καμιά επιτυχία σε κοινό και κριτικούς.

Χωρίζοντας από την Decca, ο Latimer μπλέχτηκε σε μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες με τον πρώην μάνατζερ Geoff Jukes. Όταν τα δικαιώματα των Camel πέρασαν οριστικά στην κατοχή του, έφυγε για την Καλιφόρνια, όπου ίδρυσε την δική του δισκογραφική εταιρία, Camel Productions. Το πρώτο νέο άλμπουμ των Camel μετά από 5 χρόνια, «Dust And Dreams», κυκλοφόρησε το 1991, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον για το γκρουπ.

Στα εικοστά γενέθλια του συγκροτήματος ηχογραφήθηκε το λάιβ «Never Let Go» από την περιοδεία του στις ΗΠΑ. Η σύνθεση πλέον ήταν: Latimer, Bass, Burgess και Mickey Simmonds (πλήκτρα). Έκτοτε, αρκετά CD κυκλοφόρησαν από την Camel Productions με το όνομα Camel, καμία όμως σχέση δεν έχουν με αυτό που κάποτε λατρεύτηκε σαν μοναδικός ήχος. Για την πληρέστερη ενημέρωσή σας, δείτε την σχετική λίστα της δισκογραφίας. Δυστυχώς, όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να "ανεβάσω" τις σχετικές φωτο (Μήτσεεεε, help!!!).

Ο τραγικός επίλογος γράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου 2002 στο νοσοκομείο BelView του Λος Άντζελες, όταν ο Peter Bardens απεβίωσε μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

 

[Σπύρος Κωστόπουλος]

Δισκογραφία

Camel (MCA, 1973)
Mirage (Deram/Janus, 1974)
The Snow Goose (Decca/Janus, 1975)
Moonmadness (Decca/Janus, 1976)
Rain Dances (Decca/Janus, 1977)
A Live Record (Decca, 1978)
Breathless (Decca/Arista, 1978)
I Can See Your House From Here (Decca, 1979)
Nude (Decca, 1981)
The Single Factor (Decca, 1982)
Stationary Traveller (Decca, 1984)
Pressure Points (Decca, 1985)
Dust And Dreams (Camel Productions, 1991)
Camel On The Road 1972 (Camel Productions, 1993)
Never Let Go (Camel Productions, 1993)
Camel On The Road 1982 (Camel Productions, 1994)
Harbour Of Tears (Camel Productions, 1996)
Camel On The Road 1981 (Camel Productions, 1997)
Coming Of Age (Camel Productions, 1998)
Rajaz (Camel Productions, 1999)
The Paris Collection: We Are Known By The Tracks We Leave (Camel Productions, 2001)

Συλλογές
The Collection (Castle, 1985)
Echoes: The Retrospective (PolyGram, 1993)
'73 - '75: Gods Of Light (Camel Productions, 2000)
Lunar Sea: An Anthology 1973-1985 (Decca, 2001)

Video
Pressure Points: «Camel Live» (PolyGram Music Video, 1984)

Βιβλιογραφία
Encyclopedia of Popular Music, Camel Fan Club UK

 

[supersonic]

αυτό είναι.
Οι οργανωμένοι άνθρωποι φαίνονται.

(και εγώ που ανησυχούσα που δεν έσωσα αυτά τα κείμενα...)

 

[Dimosthenis]

Μπραβο Σπυρο, αλλα άλλξε αν θελεις τη γραμματοσειρα που γραφεις με μια πιο ξεκουραστη ή αυξησε το μεγεθος!!!!!

 

[nikos 1850]

Μπράβο Σπύρο,ωραία παρουσίαση!

 

[Δημοκηδής]

Από τα πολύ αγαπημένα γκρουπ της εφηβείας μου, (τα πρώτα 6 άλμπουμς)

Πόσο ''πληγώθηκα'' πρόσφατα όταν μουρλέγκες κολλητοί μου τους χαρακτήρισαν αστείους και ανύπαρκτους, παρότι είχα χρόνια να τους βάλω στο πικάπ. Σαν αντίδραση έπαιξα ένα βράδυ το snowgoose και διαπίστωσα ότι η μαγεία είναι πάντα εκεί.

Ως 'Σατανική τελειότητα' χαρακτηρίσθηκαν κάποτε οι συνθέσεις και το παίξιμο τους. Έτσι ήταν....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Πόσο ''πληγώθηκα'' πρόσφατα όταν μουρλέγκες κολλητοί μου τους χαρακτήρισαν αστείους και ανύπαρκτους,

Μιάς και εδώ τα λέμε όλα, θα πρέπει να ομολογήσω ότι Δεν τους έχω ακούσει Ποτέ! την εποχή εκείνη ψαχνόμουν με Dead, Lou Reed - 'αλλού γι αλλού' δηλαδή. Μετά, ήρθε το πανκ. Το σχόλιό μου πήγαινε στους Kansas (αυτοί δεν είναι που λένε το Dust in the Wind. Θέλω να ζητήσω συγνώμη για το ατόπημα αν και φοβάμαι πως δεν φτάνει: έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Sorry guys - εκ βάθους καρδίας.

 

[Nikos F]

κωστα σε αναλαμβάνω για intensive courses αν θές free of charge


Πως σου πάει το established δεν μένεις έτσι για καμιά πενταετία?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

κωστα σε αναλαμβάνω για intensive courses αν θές free of charge

Μεγάλη μου τιμή!

 

[Δημοκηδής]

apologies accepted baby

Είπα και γω βρε παιδί μου. Τόσο αλλού γι' αλλού

 

[nikos 1850]

Κώστα ξεκίνα με τον πρώτο τους.
Κορυφαίος!!

 

[supersonic]

Μιάς και εδώ τα λέμε όλα, θα πρέπει να ομολογήσω ότι Δεν τους έχω ακούσει Ποτέ! την εποχή εκείνη ψαχνόμουν με Dead, Lou Reed - 'αλλού γι αλλού' δηλαδή. Μετά, ήρθε το πανκ. Το σχόλιό μου πήγαινε στους Kansas (αυτοί δεν είναι που λένε το Dust in the Wind. Θέλω να ζητήσω συγνώμη για το ατόπημα αν και φοβάμαι πως δεν φτάνει: έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Sorry guys - εκ βάθους καρδίας.

Επι τέλους....
τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους ένα ένα....
Αμάν ρε Κώστα...
Κάνσας με κάμελ


πως λέμε βούρτσες και λούτσες.....

 

[nebulagr]

Πληροφοριακά και το Argus τα σπάει! Αυτό το (Leaf And Stream) http://www.youtube.com/watch?v=4qlNApKih3Q είναι melody overload!!!!