Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το μπλουζ του Σαμάνου! [The Doors]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058247237" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Tο καλύτερο μέρος του ταξιδιού</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]157378[/ATTACH]</p><p></p><p>Τελικά, το ελάττωμα του <em>The Soft Parade</em> ήταν ότι ακουγόταν σαν δύο διαφορετικές και ασύμβατες μπάντες, μια σχάση που αντικατοπτρίζεται (για πρώτη και τελευταία φορά σε ένα άλμπουμ <em>Doors</em>) στις χωριστές συνθέσεις <em>Morrison</em> και <em>Krieger</em>. Το "<strong>Touch Me</strong>" του κιθαρίστα - ένα ροδαλό ποπ μπουκέτο επιτακτικού ντράμιν και μελαγχολικής μελωδίας, διακοσμημένο από χάλκινα και βιολιά με αποκορύφωμα το, σαν ουρλιαχτό λύκου, σόλο του σαξοφωνίστα <em>Curtis Amy</em> - είχε κυκλοφορήσει ως σινγκλ στο τέλος του 1968 και δικαίως πήγε στο #1. Το "<strong>Wishful Sinful</strong>" - ένα εκθαμβωτικό τραγούδι του <em>Krieger</em> για τον κυριολεκτικό πνιγμό στην επιθυμία - ήταν επίσης ντυμένο με πολυτελή σατέν, ενορχηστρωμένο από τον σπιτικό κιμπορντίστα και διασκευαστή της <em>Elektra, Paul Harris</em>.</p><p></p><p>Τα πνευστά που ανοίγουν σαν σε λιτανεία το παράξενα μεγαλοπρεπές, "<strong>Tell All The People</strong>", ήταν περισσότερο από το 1768 παρά από το 1968. Και το επιμνημόσυνο στον αείμνηστο <em>Otis Redding</em>, "<strong>Runnin' Blue</strong>", του <em>Krieger</em>, ήταν σχιζοφρενικό αν και παραδόξως πιασάρικο, που στο ρεφρέν ξεσπούσε σε αυθεντικό μπλούγκρας με παίκτη μαντολίνου τον <em>Jesse McReynolds</em> του διάσημου ντουέτου των αδελφών από τη Βιρτζίνια, <em>Jim & Jesse</em>.</p><p></p><p>Ο <em>Morrison</em>, με τη σειρά του, φάνηκε να μην γράφει τραγούδια, αλλά ονειροπολήσεις της εποχής των φυλών. Το βάδισμα στη ζούγκλα του "<strong>Wild Child</strong>", το σουίνγκ σε ρυθμό 6/8 του "<strong>Shaman's Blues</strong>", το στοιχειώδες γκαράζ-μπλουζ λάκτισμα του "<strong>Easy Ride</strong>". Ήταν σαν ο <em>Morrison</em>, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, να πολεμούσε τη διαδρομή του πίσω στο φωνητικό θέατρο και τη ρυθμική ένταση των πρώτων πρωτοποριακών του δίσκων.</p><p></p><p>Και τελικά έφτασε εκεί, στο τέλος του άλμπουμ, στο "<strong>The Soft Parade</strong>", μια συλλογή από εικόνες και εναλλαγές διάθεσης που προέρχονταν από διάφορα κομμάτια της ποίησής του. Οι <em>Doors</em> έκαναν ντεμπούτο της σουίτας ζωντανά τον Ιανουάριο του '69, στο <em>Madison Square Garden</em> της Νέας Υόρκης. Όμως, το Μαϊάμι είχε αλλάξει τα πάντα και στο δίσκο τραγουδάει σαν κάποιος στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που κρατιέται από μια κλωστή, κυνηγημένος («<em><span style="color: Darkorange">Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο;</span></em>»), εξοργισμένος («<em><span style="color: Darkorange">Όλη τη ζωή μας ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε / Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο</span></em>») και κοιτάζοντας πίσω στην απομακρυσμένη αθωότητα των αρχών των <em>Doors</em>, με μια τρυφερότητα γεμάτη με πικρό ρεαλισμό. «<em><span style="color: Darkorange">Τροπικός διάδρομος / Τροπικός θησαυρός</span></em>» - όπως υπήρξε το Λος Άντζελες κάποτε γι' αυτόν, ένας παράδεισος της "δυνατότητας", που τώρα πνίγηκε στο νέφος και μύριζε φθηνό αλκοόλ. Αλλά όταν οι υπόλοιποι Doors πήδησαν μέσα στο μακρύ κλείσιμο του ψυχεδελικού ερπυσμού, ο Μόρισον γρυλίζει εκστασιασμένος: «<em><span style="color: Darkorange">Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού!</span></em>» Και είναι, αυτή η «<em><span style="color: Darkorange">θέση του, για τα σαλπίσματα και τις παρακάμψεις</span></em>» σε όλο το υπόλοιπο <em>The Soft Parade</em>, μέσα σ' αυτή την αυθεντική παγανιστική μαγεία.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]157379[/ATTACH]</p><p></p><p>Οι <strong>Doors</strong> ήταν μια ματωμένη μπάντα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1969. Αλλά δεν νικήθηκαν. «<em><span style="color: Darkorange">Πώς αισθάνεσαι να είσαι ο Jesse James του ροκ;</span></em>» ρωτήθηκε ο <em>Morrison</em> στη συνέντευξη του <em>Critique</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Ο William Bonney</span></em> (σ.σ. γνωστότερος ως Μπίλι δε Κιντ, παράνομος και πιστολάς του παλιού Γουέστ που σκότωσε οκτώ ανθρώπους πριν πυροβοληθεί και σκοτωθεί στα εικοσιένα του) <em><span style="color: Darkorange">θα ήταν πιο ακριβές</span></em>», απάντησε ψυχρά. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Jesse James ήταν υποκινούμενος από την απληστία, ενώ ο Billy the Kid το έκανε για τη διασκέδασή του</span></em>».</p><p></p><table style='width: 100%'><tr><td><em>Όταν ήμουν παλιά εκεί στο θεολογικό σχολείο</em> (σ.σ. των Μεθοδιστών)<br /> <em>Υπήρχε ένα άτομο<br /> Που έκανε την πρόταση<br /> Ότι μπορείς να ζητήσεις από τον Κύριο με προσευχή<br /> Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας <br /> Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας <br /> Δεν μπορείς να ζητήσεις από τον κύριο με προσευχή!<br /> <br /> Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο<br /> Πρέπει να βρω ένα μέρος να κρυφτώ<br /> Ένα μέρος για μένα να κρυφτώ<br /> <br /> Μπορείς να μου βρεις ήσυχο άσυλο<br /> Δεν μπορώ να τα καταφέρω πια<br /> Ο Άνθρωπος είναι στην πόρτα<br /> <br /> Μέντα, μίνι φούστες, σοκολατένιο γλύκισμα<br /> Πρωταθλητής σαξοφώνου και ένα κορίτσι που ονομάζεται Σάντυ<br /> Υπάρχουν μόνο τέσσερις τρόποι για να ξεμπερδέψεις<br /> Ένας είναι να κοιμηθείς, ο άλλος είναι να ταξιδέψεις<br /> Ένας ακόμη είναι στα κατσάβραχα να παρανομήσεις<br /> Ο τελευταίος να αγαπάς τον πλησίον σου μέχρι<br /> Να γυρίσει σπίτι η γυναίκα του<br /> <br /> Κατακόμβες, κόκαλα φυτωρίων<br /> Χειμερινές γυναίκες που μεγαλώνουν πέτρες<br /> (Κουβαλούν μωρά στο ποτάμι)<br /> <br /> Δρόμοι και παπούτσια, λεωφόροι<br /> Δερμάτινοι αναβάτες πουλάνε ειδήσεις<br /> <br /> (Ο μοναχός αγόρασε μεσημεριανό)<br /> <br /> Χα χα, αγόρασε λίγο<br /> Ναι το έκανε<br /> Φλερτάρω!<br /> Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού<br /> Αυτό είναι το ταξίδι, το καλύτερο μέρος<br /> Μου αρέσει πραγματικά<br /> ...</em></td><td><em>Οι θριαμβευτικοί λόφοι είναι εδώ για να μείνουν<br /> Όλα έτσι πρέπει να είναι<br /> Ήρεμοι δρόμοι όπου παίζουν οι άνθρωποι<br /> Καλώς ήρθες στην Ήπια Παρέλαση<br /> <br /> Όλη μας τη ζωή ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε<br /> Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο<br /> Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, λέμε<br /> Με κάποιο τρόπο να υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο<br /> (Όλα έτσι πρέπει να είναι<br /> Όλα πρέπει να είναι έτσι, ναι)<br /> <br /> Η Ήπια Παρέλαση έχει αρχίσει τώρα<br /> Άκου το βουητό των μηχανών<br /> Ο κόσμος βγήκε έξω να διασκεδάσει<br /> Μια κόμπρα στα αριστερά μου<br /> Λεοπάρδαλη στα δεξιά μου, ναι<br /> <br /> Η γυναίκα ελάφι με φόρεμα από μετάξι<br /> Κορίτσια με χάντρες γύρω στο λαιμό τους<br /> Φιλούν τον κυνηγό με το πράσινο γιλέκο<br /> Που πάλεψε τη νύχτα με λιοντάρια<br /> <br /> Εκτός οπτικού πεδίου/Τρομερός!<br /> <br /> Τα φώτα γίνονται όλο και πιο λαμπερά<br /> Το ραδιόφωνο μουρμουρίζει<br /> Καλώντας τα σκυλιά<br /> Υπάρχουν ακόμα μερικά ζώα<br /> Αφημένα στην αυλή<br /> Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο<br /> Να περιγράφεις υποσιτισμένους ναύτες<br /> <br /> Τροπικός διάδρομος<br /> Τροπικός θησαυρός<br /> Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά<br /> Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό;<br /> <br /> Χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι νέο<br /> Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε, ναι, λοιπόν</em></td><td><em>Φωνάζοντας τα σκυλιά<br /> Φωνάζοντας τα σκυλιά<br /> Ω, γίνεται όλο και πιο δύσκολο<br /> Φωνάζοντας τα σκυλιά<br /> Φωνάζοντας τα σκυλιά<br /> Φωνάζοντας τα σκυλιά<br /> Καλώντας τους θεούς<br /> <br /> Πρέπει να με συναντήσεις<br /> Πολύ αργά, μωρό μου<br /> Σκότωσε μερικά ζώα<br /> Στο σταυροδρόμι<br /> Πολύ αργά<br /> Όλα στην αυλή<br /> Αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο<br /> Στη διασταύρωση<br /> Πρέπει να με συναντήσεις<br /> Ω, πηγαίνουμε, πηγαίνουμε περίφημα<br /> Στην άκρη της πόλης<br /> Τροπικός διάδρομος<br /> Τροπικός θησαυρός<br /> Περνάμε καλά<br /> Πρέπει να έρθεις μόνος<br /> Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά<br /> Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό;<br /> Στα περίχωρα της πόλης<br /> Εσύ και εγώ<br /> Χρειαζόμαστε κάποιον νέο<br /> Κάτι νέο<br /> Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε<br /> Καλύτερα φέρε το όπλο σου<br /> Καλύτερα φέρε το όπλο σου<br /> Τροπικός διάδρομος<br /> Τροπικός θησαυρός<br /> Θα περάσουμε και θα διασκεδάσουμε<br /> <br /> Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν<br /> Μπορούμε να μαστιγώσουμε τα μάτια των αλόγων<br /> Και να τα κάνουμε να κοιμηθούν<br /> Και να κλάψουν...</em><br /> - The Soft Parade (Jim Morrison)</td></tr></table><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, σημειώσεις CD επανέκδοσης, David Fricke, Jerry Hopkins: The Lizard King- The Essential Jim Morrison, 1992)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]157380[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058247237, member: 30418"] [HEADING=2]Tο καλύτερο μέρος του ταξιδιού[/HEADING] [CENTER][ATTACH alt="NYPBSCritiqueShow690428.jpg"]157378[/ATTACH][/CENTER] Τελικά, το ελάττωμα του [I]The Soft Parade[/I] ήταν ότι ακουγόταν σαν δύο διαφορετικές και ασύμβατες μπάντες, μια σχάση που αντικατοπτρίζεται (για πρώτη και τελευταία φορά σε ένα άλμπουμ [I]Doors[/I]) στις χωριστές συνθέσεις [I]Morrison[/I] και [I]Krieger[/I]. Το "[B]Touch Me[/B]" του κιθαρίστα - ένα ροδαλό ποπ μπουκέτο επιτακτικού ντράμιν και μελαγχολικής μελωδίας, διακοσμημένο από χάλκινα και βιολιά με αποκορύφωμα το, σαν ουρλιαχτό λύκου, σόλο του σαξοφωνίστα [I]Curtis Amy[/I] - είχε κυκλοφορήσει ως σινγκλ στο τέλος του 1968 και δικαίως πήγε στο #1. Το "[B]Wishful Sinful[/B]" - ένα εκθαμβωτικό τραγούδι του [I]Krieger[/I] για τον κυριολεκτικό πνιγμό στην επιθυμία - ήταν επίσης ντυμένο με πολυτελή σατέν, ενορχηστρωμένο από τον σπιτικό κιμπορντίστα και διασκευαστή της [I]Elektra, Paul Harris[/I]. Τα πνευστά που ανοίγουν σαν σε λιτανεία το παράξενα μεγαλοπρεπές, "[B]Tell All The People[/B]", ήταν περισσότερο από το 1768 παρά από το 1968. Και το επιμνημόσυνο στον αείμνηστο [I]Otis Redding[/I], "[B]Runnin' Blue[/B]", του [I]Krieger[/I], ήταν σχιζοφρενικό αν και παραδόξως πιασάρικο, που στο ρεφρέν ξεσπούσε σε αυθεντικό μπλούγκρας με παίκτη μαντολίνου τον [I]Jesse McReynolds[/I] του διάσημου ντουέτου των αδελφών από τη Βιρτζίνια, [I]Jim & Jesse[/I]. Ο [I]Morrison[/I], με τη σειρά του, φάνηκε να μην γράφει τραγούδια, αλλά ονειροπολήσεις της εποχής των φυλών. Το βάδισμα στη ζούγκλα του "[B]Wild Child[/B]", το σουίνγκ σε ρυθμό 6/8 του "[B]Shaman's Blues[/B]", το στοιχειώδες γκαράζ-μπλουζ λάκτισμα του "[B]Easy Ride[/B]". Ήταν σαν ο [I]Morrison[/I], ξεφεύγοντας από τον έλεγχο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, να πολεμούσε τη διαδρομή του πίσω στο φωνητικό θέατρο και τη ρυθμική ένταση των πρώτων πρωτοποριακών του δίσκων. Και τελικά έφτασε εκεί, στο τέλος του άλμπουμ, στο "[B]The Soft Parade[/B]", μια συλλογή από εικόνες και εναλλαγές διάθεσης που προέρχονταν από διάφορα κομμάτια της ποίησής του. Οι [I]Doors[/I] έκαναν ντεμπούτο της σουίτας ζωντανά τον Ιανουάριο του '69, στο [I]Madison Square Garden[/I] της Νέας Υόρκης. Όμως, το Μαϊάμι είχε αλλάξει τα πάντα και στο δίσκο τραγουδάει σαν κάποιος στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που κρατιέται από μια κλωστή, κυνηγημένος («[I][COLOR=Darkorange]Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο;[/COLOR][/I]»), εξοργισμένος («[I][COLOR=Darkorange]Όλη τη ζωή μας ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε / Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο[/COLOR][/I]») και κοιτάζοντας πίσω στην απομακρυσμένη αθωότητα των αρχών των [I]Doors[/I], με μια τρυφερότητα γεμάτη με πικρό ρεαλισμό. «[I][COLOR=Darkorange]Τροπικός διάδρομος / Τροπικός θησαυρός[/COLOR][/I]» - όπως υπήρξε το Λος Άντζελες κάποτε γι' αυτόν, ένας παράδεισος της "δυνατότητας", που τώρα πνίγηκε στο νέφος και μύριζε φθηνό αλκοόλ. Αλλά όταν οι υπόλοιποι Doors πήδησαν μέσα στο μακρύ κλείσιμο του ψυχεδελικού ερπυσμού, ο Μόρισον γρυλίζει εκστασιασμένος: «[I][COLOR=Darkorange]Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού![/COLOR][/I]» Και είναι, αυτή η «[I][COLOR=Darkorange]θέση του, για τα σαλπίσματα και τις παρακάμψεις[/COLOR][/I]» σε όλο το υπόλοιπο [I]The Soft Parade[/I], μέσα σ' αυτή την αυθεντική παγανιστική μαγεία. [CENTER][ATTACH alt="NYPBSCritiqueShow690428-3.jpg"]157379[/ATTACH][/CENTER] Οι [B]Doors[/B] ήταν μια ματωμένη μπάντα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1969. Αλλά δεν νικήθηκαν. «[I][COLOR=Darkorange]Πώς αισθάνεσαι να είσαι ο Jesse James του ροκ;[/COLOR][/I]» ρωτήθηκε ο [I]Morrison[/I] στη συνέντευξη του [I]Critique[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ο William Bonney[/COLOR][/I] (σ.σ. γνωστότερος ως Μπίλι δε Κιντ, παράνομος και πιστολάς του παλιού Γουέστ που σκότωσε οκτώ ανθρώπους πριν πυροβοληθεί και σκοτωθεί στα εικοσιένα του) [I][COLOR=Darkorange]θα ήταν πιο ακριβές[/COLOR][/I]», απάντησε ψυχρά. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Jesse James ήταν υποκινούμενος από την απληστία, ενώ ο Billy the Kid το έκανε για τη διασκέδασή του[/COLOR][/I]». [TABLE] [TR] [TD][I]Όταν ήμουν παλιά εκεί στο θεολογικό σχολείο[/I] (σ.σ. των Μεθοδιστών) [I]Υπήρχε ένα άτομο Που έκανε την πρόταση Ότι μπορείς να ζητήσεις από τον Κύριο με προσευχή Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας Δεν μπορείς να ζητήσεις από τον κύριο με προσευχή! Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο Πρέπει να βρω ένα μέρος να κρυφτώ Ένα μέρος για μένα να κρυφτώ Μπορείς να μου βρεις ήσυχο άσυλο Δεν μπορώ να τα καταφέρω πια Ο Άνθρωπος είναι στην πόρτα Μέντα, μίνι φούστες, σοκολατένιο γλύκισμα Πρωταθλητής σαξοφώνου και ένα κορίτσι που ονομάζεται Σάντυ Υπάρχουν μόνο τέσσερις τρόποι για να ξεμπερδέψεις Ένας είναι να κοιμηθείς, ο άλλος είναι να ταξιδέψεις Ένας ακόμη είναι στα κατσάβραχα να παρανομήσεις Ο τελευταίος να αγαπάς τον πλησίον σου μέχρι Να γυρίσει σπίτι η γυναίκα του Κατακόμβες, κόκαλα φυτωρίων Χειμερινές γυναίκες που μεγαλώνουν πέτρες (Κουβαλούν μωρά στο ποτάμι) Δρόμοι και παπούτσια, λεωφόροι Δερμάτινοι αναβάτες πουλάνε ειδήσεις (Ο μοναχός αγόρασε μεσημεριανό) Χα χα, αγόρασε λίγο Ναι το έκανε Φλερτάρω! Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού Αυτό είναι το ταξίδι, το καλύτερο μέρος Μου αρέσει πραγματικά ...[/I][/TD] [TD][I]Οι θριαμβευτικοί λόφοι είναι εδώ για να μείνουν Όλα έτσι πρέπει να είναι Ήρεμοι δρόμοι όπου παίζουν οι άνθρωποι Καλώς ήρθες στην Ήπια Παρέλαση Όλη μας τη ζωή ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, λέμε Με κάποιο τρόπο να υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο (Όλα έτσι πρέπει να είναι Όλα πρέπει να είναι έτσι, ναι) Η Ήπια Παρέλαση έχει αρχίσει τώρα Άκου το βουητό των μηχανών Ο κόσμος βγήκε έξω να διασκεδάσει Μια κόμπρα στα αριστερά μου Λεοπάρδαλη στα δεξιά μου, ναι Η γυναίκα ελάφι με φόρεμα από μετάξι Κορίτσια με χάντρες γύρω στο λαιμό τους Φιλούν τον κυνηγό με το πράσινο γιλέκο Που πάλεψε τη νύχτα με λιοντάρια Εκτός οπτικού πεδίου/Τρομερός! Τα φώτα γίνονται όλο και πιο λαμπερά Το ραδιόφωνο μουρμουρίζει Καλώντας τα σκυλιά Υπάρχουν ακόμα μερικά ζώα Αφημένα στην αυλή Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο Να περιγράφεις υποσιτισμένους ναύτες Τροπικός διάδρομος Τροπικός θησαυρός Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό; Χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι νέο Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε, ναι, λοιπόν[/I][/TD] [TD][I]Φωνάζοντας τα σκυλιά Φωνάζοντας τα σκυλιά Ω, γίνεται όλο και πιο δύσκολο Φωνάζοντας τα σκυλιά Φωνάζοντας τα σκυλιά Φωνάζοντας τα σκυλιά Καλώντας τους θεούς Πρέπει να με συναντήσεις Πολύ αργά, μωρό μου Σκότωσε μερικά ζώα Στο σταυροδρόμι Πολύ αργά Όλα στην αυλή Αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο Στη διασταύρωση Πρέπει να με συναντήσεις Ω, πηγαίνουμε, πηγαίνουμε περίφημα Στην άκρη της πόλης Τροπικός διάδρομος Τροπικός θησαυρός Περνάμε καλά Πρέπει να έρθεις μόνος Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό; Στα περίχωρα της πόλης Εσύ και εγώ Χρειαζόμαστε κάποιον νέο Κάτι νέο Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε Καλύτερα φέρε το όπλο σου Καλύτερα φέρε το όπλο σου Τροπικός διάδρομος Τροπικός θησαυρός Θα περάσουμε και θα διασκεδάσουμε Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν Μπορούμε να μαστιγώσουμε τα μάτια των αλόγων Και να τα κάνουμε να κοιμηθούν Και να κλάψουν...[/I] - The Soft Parade (Jim Morrison)[/TD] [/TR] [/TABLE] (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, σημειώσεις CD επανέκδοσης, David Fricke, Jerry Hopkins: The Lizard King- The Essential Jim Morrison, 1992) [CENTER][ATTACH alt="NYPBSCritiqueShow690428-2.jpg"]157380[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Το μπλουζ του Σαμάνου! [The Doors]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…