Σαν σημερα, μια
ενδεκατη Φεβρουαριου, του ετους 1650, φευγει απο αυτον τον κοσμο ενα απο τα ισχυροτερα πνευματα της ανθρωποτητας, και επινοητης της μοντερνικοτητας του Λογου (ορθολογικοτητα που το λενε στην Ελλαδα λες και υπαρχει αναποδολογικοτητα...τεσπα).
Ο Ρενε Ντεκαρτ.
Απο μικρο παιδι η περιεργεια του και η δυναμη αναλυσης του σε ολα τα θεματα εκαναν τους δασκαλους του να τον θαυμασουν και να θελει ο καθενας στον τομεα του, να τον πρει υπο την προστασια του για να γινει ενας "Μεγαλος" ο ενας στα μαθηματικα, ο αλλος στην ρητορικη και δικαιο, ο παραλλος στην θεολογια ο αντιπαραλος εβλεπε μια ελπιδα για την ιατρικη η την φυσικη η την λογικη... Στο πανεπιστημιο του Πουατιέ εγγραφηκε τελικα στο Πολιτικο και Κανονικο δικαιο, αλλα οπως προεβλεπε καθε ενας απο τους δασκαλους του για τον τομεα του, τελικα αυτος τα εκανε ολα. Μεχρι και ενα εγχειριδιο ξιφασκιας εγραψε (το οποιο δεν σωθηκε).
Αμεσω μετα το διπλωμα του φευγει για ο Παρισι σαν ελευθερος περιφερομενος και σκεπτομενος ανθρωπος. Διαμενει στο πιο απομακρυσμενο καρτιε διλεγει παντα την πιο απομακρυσμενη καμαρα για να καθεται να διαλογιζεται και να μελετα.
Ο τροπος που επινοει τις ιδεες του ειτε στα Μαθηματικα ειτε στην Φιλοσοφια, αποτελει ακομα ενα μυστηριο που αγγιζει σχεδον την παραφυσικη εμπειρια οπως ο ιδιος δηιγειται. Σχεδον σε κατασταση εκστασης εαν οχι οραματισμου σε μια σχεδον πνευματικη ασκηση.
Ετσι του ηρθε η θεωρια της αναλυτικης Γεωμετριας κοιταζοντας ξαπλωμενος το ταβανι επι ωρες... ετσι συνελαβε ενα απο τα μεγαλουργηματα της ανθρωποτητας μεσα στην καμαρα του στη Γερμανια διπλα σε μια σομπα και αναμεσα σε δυο μαχες και μια πολιορκια το Τεραστειο για ολη την ανθρωποτητα
Μεταφυσικοι Διαλογισμοι. Γιατι ο Ντεκαρτ εκτος απο τις μελετες και την ερευνα, ειχε και το γουστο της περιπετειας, η μαλλον της εμπειριας του τι ειναι ο πολεμος, το πως το ζει ο ανθρωπος το πως το διαχειριζεται, πως συγκλινουν και δινουν αποτελεσμα αυτες οι δυναμεις... με λιγα λογια πηγε μισθοφορος η μαλλον εθελοντης στους πριγκηπες που καναν το μεγα εκεινι εμφυλιο Ευρωπαϊκο πολεμο.
Ο πρωτοτυπος τιτλος του θεμελιου αυτου της σκεψης (πραγματικου οχι οπως τα ντεμεκ της εποχης) οπου βασιστηκε ολη η επομενη σκεψη και επιστημη, ειναι στα Λατινικα
Meditationes de Prima Philosophia. To βαζω επισης για να δειξω την τοσο λαθος χρηση του ορου "μεταφυσικο" στην Ελλαδα που εξ αλλου υτη πρωτη και μεσω του Αριστοτελη, γεννησε τον ορο. Οταν βλεπω κατι του στυλ "μετα το φιλμ το εριξε στο μεταφυσικο" φυσικα μου σηκωνονται οι τριχες οπως στον γατο μου.
Οπως μεχρι τοτε τοσο για την επιστημη οσο και για την Φιλοσοφια (εξ αλλου η Επιστημη συνιφαζεται με την Φιλοσοφια μεχρι σχεδον νεοτερων χρονων) οι λογιοι αναφερονταν στον Αριστοτλη, απο τον Ντεκαρτ (ηδη απο ζησης του - ο ιδιος ο Σπινοζα πηγε να τον επισκεφτει) η ζωη του στοχασμου παιρνει σαν κεντρο αναφορας τον Ντεκαρτ.
Ενω ζουσε σχεδον σαν μοναχος ενω παραλληλα ταξιδευε και συνελεγε εμπειριες και γνωσεις, ηταν γνωστος και διασημος σε τετοιο σημειο οπου η βασιλισσα της Σουηδιας Χριστινα τον καλεσε ωστε να ειναι ο επισημος διδασκαλος της αυλης και προσωπικος της precepteur.
O Φιλοσοφος δεχτηκε και πηγε, αλλα η υγεια του κατερευσε γρηγορα και πεθανε σε λιγους μηνες στην Στοκχολμη σε ηλικια μολις 53 ετων.
Η ευφυια του σε ολους τους τομεις εχει μεινει μυθικη και βρισκεται στο πανθεον των ελαχιστων ανθρωπων που "εκαναν" την ανθρωποτητα.
Μετα τον θανατο του υπηρξε επισης ενα παραδοξο οσον τον αφορα. Η σωρος του βρισκεται στην ΓΑλλια στο Πανθεον ενω η καρα του ( το κεφαλι του) εμεινε στην ΣΟυηδια. Και ολα αυτα μετα απο πολλες περιπετειες, αρπαγες, φυγες, διαπραγματευσεις, διπλωματιες...
Και ενα προσωπικο. Ειχα την περιεργη συγκυρια στην ζωη μου, να βρισκομαι
μονος μου επι ωρες, μερες μετα ημερων και βδομαδες μετα εβδομαδων, και ισως και καποιων μηνων, μονος λοιπον καθε μερα με το κρανιο του Ντεκαρτ σε ενα χωρο, την Ροτοντα G.... το χαζευα το ξαναχαζευα, μεσα στην ιδιαιτερη και ατελειωτη αυτη μοναξια εβλεπα πανω του καποια σχεδια και διεκρινα επιγραφες επανω... μαλλον ανθρωπολογων που προσπαθουσαν ισως στο παρελθον να καταλαβουν απο που ερχεται αυτη η ευφυια...
Το εβλεπα και προσπαθουσα και γω να καταλαβω. Δεν μου γεμιζε καν το ματι ουτε μου φαινοταν κατι ιδιαιτερο...
Και ομως το Πνευμα σε ολο του το μεγαλειο ειχε κατοικησει εκει. Περιεργη και μοναδικη εμπειρια που μου ετυχε.
Μεσα στην Αμλετικη σχεδον αυτη συναiσθηση, αν και οχι μπρος στο κρανιο ενος γελοτοποιου, μονο μια λεξη μου ερχοταν στο μυαλο...
Gloria
(αν μας βλεπεις που και που)
