- 17 June 2006
- 14,350
Κυκλοφόρησε το 1972 και στα χέρια μου έφτασε 4 χρόνια αργότερα. Το θεωρώ μέσα στους 10 καλύτερους δίσκους που βγήκαν στα ‘70s. Ενα Ποπ Αριστούργημα. Ηταν διπλό άλμπουμ τότε. Ο Rundgren έπαιζε τα πάντα μόνος του στις 3 πλευρές, στην 4η τον συνόδευαν κάτι μισθοφόροι των στούντιο. Κανένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει – όλα είναι υπέροχα μέσα σ αυτή την εντυπωσιακά εκλεκτική παρέλαση από στύλ που διατρέχουν τη λευκή soul, τη θριαμβευτική, περίχαρη power pop, τις μπαλάντες και τα μεταλλικά freak-outs. Η αποκάλυψη ήταν τα backing vocals και ο ρόλος τους στο πως ένα καλό τραγούδι γίνεται αξέχαστο – ήταν η πόρτα μου για το Σύμπαν του Brian Wilson και των Beach Boys που μέχρι τότε ‘τους ξεπέταγα’ σαν χαζοχαρούμενους χλεχλέδες. Οι συνθέσεις είναι εξαίσιες και λεπτοδουλεμένες, μικρά αραβουργήματα, άλλοτε υπνωτικές, άλλοτε τελείως εκστατικές, πάντα εύθραυστες, ευαίσθητες, εκλεπτυσμένες ακόμα κι όταν μαίνεται η ηλεκτρική καταιγίδα. Ο δίσκος, ακόμα και τώρα, φαίνεται να γεφυρώνει το White Album των Beatles με το Sign O The Times του Prince και, από πολλές απόψεις, είναι μέχρι σήμερα αξεπέραστος.
Ο Rundgren έμελλε να συνεχίσει να φτιάχνει τέτοιους δίσκους σε ολόκληρη τη διάρκεια των επόμενων 20 χρόνων, μόνος στο στούντιο. Οι δίσκοι του έγιναν συνώνυμο του τεχνοκρατικού φετιχισμού, της τελειοθηρίας, του σολιψισμού του στούντιο, άνισοι, με πολλές ιδιοφυείς στιγμές και άφθονη ακουστική ‘γκατζεταρία’, συνθεσάϊζερς σε ιντερλούδια που αλλοιθώριζαν προς το Συμφωνικό ροκ και φόρους τιμής στα ινδάλματά του. Το αμέσως επόμενο άλμπουμ -‘A Wizard, A True Star’ (1973)- σαν σύλληψη, πρέπει να είναι ο πιό φιλόδοξος ροκ δίσκος που φτιάχτηκε ποτέ. Ψάχνοντας την προϊστορία του ‘ανακάλυψα’ θυμάμαι τότε τους Nazz, το πρώτο του γκρούπ: αντιπροσωπεύονται με ένα κομμάτι στη θρυλική συλλογή-Βίβλο των πανκς με τίτλο ‘Nuggets: Original Artyfacts From The First Psychedelic Era, 1965-1968’. Είναι το ‘Open My Eyes’, ένα ντελίριο από αφηνιασμένες κιθάρες και μπόλικη παραμόρφωση που φέρνει στο νού τους Who : στο κέντρο αυτού του ορυμαγδού ακούς μιά εξαίσια, σχεδόν καταπραϋντική, πανέμορφη μελωδία που παραπέμπει στον Brian Wilson και σε κάνει να λειώνεις.
Τελευταία φορά που άκουσα κάτι δικό του ήταν στο ‘Lost In The Stars’, τη συλλογή-φόρο τιμής του Hal Willner στη μουσική του Κούρτ Βάϊλ. Επίσης τα άλμπουμ ‘A Cappella’ και ‘2nd Wind’, δίσκοι που πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσεις Δεύτερη (ή και 3η, 4η...) Ευκαιρία.
Για μένα δεν νοείται λίστα των ‘70s χωρίς το ‘Something/Anything?’ μέσα στην πρώτη δεκάδα.
Τα ‘A Wizard, A True Star’ και ‘Faithful’ είναι οι προφανείς επόμενες επιλογές. Το ‘Todd’ μου αρέσει, κόντρα ακόμα και σε πιστούς φίλους του που το θεωρούν αποτυχημένο. Αλλά ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου κατέχει το ‘Runt: The Ballad of Todd Rundgren’.
