Κάλιο αργά παρά …αργότερα
Αντί να πούμε «καλή χρονιά» τα Χριστούγεννα τη λέμε το Πάσχα με τον ξυλότορνο.
Τι να κάνω όμως, όταν δεν έ εις εργαστήριο αυτά παθαίνεις, και πάλι καλά δηλαδή.
Σήμερα τον έβγαλα έξω στην ταράτσα για μια κατασκευούλα που ζήτησε η σύζυγος και είπα να ξεμουδιάσω με δύο «περίεργα» ξύλα που είχα, μια φλαμουριά με μαύρα στίγματα σαν σκυλί Δαλματίας και μια μισοσάπια καστανιά.
Η φλαμουριά έγινε μια κατασκευή απροσδιορίστου είδους και χρησιμότητας, σαν μεγάλη αυγουλιέρα, που δεν άρεσε και σε κανέναν
…και η καστανιά έγινε ένα μπολάκι για ξηρούς καρπούς.
Παραδόξως τα 3/4 της μέρας τα έφαγα μ’αυτές τις σαχλαμάρες, κι επειδή έβαλε και αέρα, έφτιαξα και τακα-τσκα την «παραγγελία».
Επειδή λυπόταν να πετάξει τα βαζάκια απ’ το γιαούρτι ήθελε καπάκια για να τα χρησιμοποιήσει στην κουζίνα για μπαχάρια κλπ.
Ήταν εύκολο κι έγινε πράξη…