Αγαπούσα τα βιβλία και την ανάγνωση, από τότε που τέλειωσα το σχολείο. Πολλά από αυτά τα λάτρεψα και εξακολουθώ να τα θυμάμαι με αγάπη, επειδή κανένα τους δεν χάθηκε στην πορεία και αν συνέβη κι αυτό κάποτε, αντικαταστάθηκε πάραυτα. Το ένα φέρνει τ' άλλο και ήταν φυσικό να δω από κοντά ιδιωτικές βιβλιοθήκες, με όμορφα δερμάτινα βιβλία που κοσμούσαν τα ράφια και προκαλούσαν τα βλέμματα, γιά να μην πω τα χέρια. Μου καρφώθηκε λοιπόν κι εμένα η ιδέα να δέσω κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία - παλιά συλλεκτικά ή καινούργια - τα παλαιότερα θα προηγούντο. Κάποτε επί τέλους, ξεκίνησα ο καλός σου να ρωτάω το κόστος στα γνωστά βιβλιοδετεία του κέντρου για ένα απλό πλαστικό δέσιμο και γιά το δερμάτινο. Έφυγα με κατεβασμένα τ' αυτιά· οι τιμές παντού, ξεκινούσαν από τα 35 για τα πλαστικά και από 45 για το δέρμα. Όλα αυτά που λέω, έγιναν τις καλές οικονομικά εποχές. Απογοητευμένος σκεφτόμουν να δέσω κάνα-δυό για να μου φύγει το μεράκι και όλο το ανέβαλα, γιατί μ' αυτά τα λεφτά αγόραζες 2 - 3 καινούργια. Να μη τα πολυλογώ, κάποτε περνούσα έξω απο ένα υπόγειο βιβλιοδετείο και αποφάσισα να ρωτήσω. Το αποτέλεσμα ήταν να βρίσκομαι τώρα με καμιά 80ριά δικά μου πανέμορφα, μυρωδάτα, πολύχρωμα και πολυαγαπημένα βιβλία!
Ο αρκετά μεγάλος πρόλογος, έγινε για να δικαιολογήσω την τρέλα μου - όπως μου λένε πολλοί. Όμως εγώ έχω την εντύπωση ότι τα βιβλία έχουν αξία ως έργα τέχνης, έστω και αν κυκλοφορούν σε χιλιάδες αντίτυπα. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί στην Ελλάδα έχουν πάψει να εκδίδονται σκληρόδετα βιβλία και όποτε γίνεται αυτό, κοστίζουν μια περιουσία. Έλεγα λοιπόν για τα παλιά και τα αγαπημένα μου βιβλία και είναι αλήθεια ότι όποιο βιβλίο λατρέψω,πάει αυτομάτως για δέσιμο,επίσης αρκετά σπάνια βιβλία που χρειάζονταν συντήρηση για να εξακολουθούν να υπάρχουν. Η ευχαρίστηση που παίρνω είναι τεράστια, ίσως είναι ματαιοδοξία, δεν το αρνούμαι πως τρελαίνομαι να τα δείχνω με υπερηφάνεια. Πιστεύω όμως περισσότερο ότι τα βιβλία - όχι όλα βέβαια - ως συλλεκτικά αντικείμενα, που κοσμούν τα σαλόνια μας ή τους ιδιαίτερους χώρους μας, αξίζουν αυτή τη μεταχείριση.
Ας δούμε τώρα τι επιλογές υπάρχουν και πως γίνεται η δουλειά.
Το βιβλίο διαλύεται για να ραφτεί, να κοπεί και να γίνουν οι μετρήσεις των εξωφύλλων αφού πιεστεί στην πρέσσα. Έπειτα μπαίνουν οι κόλλες και τα δέρματα που το καλύπτουν. Η ράχη στο δερμάτινο φέρει εξογκώματα για αισθητικούς λόγους και πάνω της χτυπιούνται οι χρυσοτυπίες (συγγραφέας - τίτλος - κόσμημα - αρχικά ιδιοκτήτη).
Υπάρχει το κοινό πλαστικό δέσιμο (όπως μια απλή βιομηχανική βιβλιοδεσία) σε διάφορα χρώματα.
Υπάρχει επίσης η επιλογή για δερμάτινη ράχη και πλαστικά καπάκια (αυτό προτιμώ εγώ) σε διάφορα χρώματα.
Μπορεί κανείς να το κάνει όλο δέρμα (μεγαλύτερο κόστος)
Και τέλος το λινό με δερμάτινες πινακίδες στη ράχη, μιας και δεν πιάνει η χρυσοτυπία στο ύφασμα.
Το εργαστήρι - τα δέρματα - οι άνθρωποι
Το αποτέλεσμα
]
]
[
Ο αρκετά μεγάλος πρόλογος, έγινε για να δικαιολογήσω την τρέλα μου - όπως μου λένε πολλοί. Όμως εγώ έχω την εντύπωση ότι τα βιβλία έχουν αξία ως έργα τέχνης, έστω και αν κυκλοφορούν σε χιλιάδες αντίτυπα. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί στην Ελλάδα έχουν πάψει να εκδίδονται σκληρόδετα βιβλία και όποτε γίνεται αυτό, κοστίζουν μια περιουσία. Έλεγα λοιπόν για τα παλιά και τα αγαπημένα μου βιβλία και είναι αλήθεια ότι όποιο βιβλίο λατρέψω,πάει αυτομάτως για δέσιμο,επίσης αρκετά σπάνια βιβλία που χρειάζονταν συντήρηση για να εξακολουθούν να υπάρχουν. Η ευχαρίστηση που παίρνω είναι τεράστια, ίσως είναι ματαιοδοξία, δεν το αρνούμαι πως τρελαίνομαι να τα δείχνω με υπερηφάνεια. Πιστεύω όμως περισσότερο ότι τα βιβλία - όχι όλα βέβαια - ως συλλεκτικά αντικείμενα, που κοσμούν τα σαλόνια μας ή τους ιδιαίτερους χώρους μας, αξίζουν αυτή τη μεταχείριση.
Ας δούμε τώρα τι επιλογές υπάρχουν και πως γίνεται η δουλειά.
Το βιβλίο διαλύεται για να ραφτεί, να κοπεί και να γίνουν οι μετρήσεις των εξωφύλλων αφού πιεστεί στην πρέσσα. Έπειτα μπαίνουν οι κόλλες και τα δέρματα που το καλύπτουν. Η ράχη στο δερμάτινο φέρει εξογκώματα για αισθητικούς λόγους και πάνω της χτυπιούνται οι χρυσοτυπίες (συγγραφέας - τίτλος - κόσμημα - αρχικά ιδιοκτήτη).
Υπάρχει το κοινό πλαστικό δέσιμο (όπως μια απλή βιομηχανική βιβλιοδεσία) σε διάφορα χρώματα.
Υπάρχει επίσης η επιλογή για δερμάτινη ράχη και πλαστικά καπάκια (αυτό προτιμώ εγώ) σε διάφορα χρώματα.
Μπορεί κανείς να το κάνει όλο δέρμα (μεγαλύτερο κόστος)
Και τέλος το λινό με δερμάτινες πινακίδες στη ράχη, μιας και δεν πιάνει η χρυσοτυπία στο ύφασμα.
Το εργαστήρι - τα δέρματα - οι άνθρωποι
Το αποτέλεσμα
]
]
[
