Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεχασμένη Σημαία [The Electric Flag]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058500094" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Συναισθησία</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]171096[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">... στο <em>The Bitter End</em>, ο ντράμερ <em>Buddy Miles</em> και ο μπασίστας <em>Harvey Brooks</em> βρίσκονται στα αριστερά, ο <em>Herbie Rich</em> και <em>Peter Strazza</em> στο σαξόφωνο και δεξιά ο <em>Marcus Doubleday</em> στην τρομπέτα</p><p></p><p>Στο "<strong>Peter's Trip</strong>", το ηλεκτρικό βιολί του <strong>Bobby Notkoff</strong> μαζί με το μπαρόκ άγγιγμα από το αρπίχορδο του <strong>Barry Goldberg</strong> πρωτοστατούν εμπλεκόμενα με τα πνευστά, φτιάχνοντας ένα κλίμα παράξενο και δελεαστικά εξωτικό που καταλήγει σε χτύπο ρολογιού από το <em>Moog</em> του <em>Paul Beaver</em>. Το "<strong>Joint Passing</strong>" με την ακουστική κιθάρα και τις μπουρμπουλήθρες του <em>Moog</em> παραδίδει σε μια περιστασιακή στιγμή κωμικής ανακούφισης, στο τζινκλ "<strong>Psyche Soap</strong>", μια παρωδία σε στιλ ντίξιλαντ, με τα μοναδικά φωνητικά στο άλμπουμ από τον <strong>Nick Gravenites</strong>. Τα κύματα μαγνητικής ενέργειας του <em>Moog</em> αιωρούνται στο μυστηριακό, χαμηλών τόνων "<strong>M-23</strong>", και το ηλεκτρικό βιολί του <em>Notkoff</em> πρωταγωνιστεί ξανά, στο κάθε άλλο από σύγχυση αισθήσεων, "<strong>Synesthesia</strong>", ενώ στο "<strong>A Little Head</strong>", τον καμβά για τους κυματισμούς του <em>Beaver</em> συνθέτουν το τρεμόπαιγμα σαν κώδικα Μορς του οργάνου, η ανάδραση της κιθάρας, το μπάσο και τα χαλαρά τύμπανα.</p><p></p><p>Ο τρομπετίστας <strong>Marcus Doubleday</strong> ηχογράφησε την περίεργη δύο-χτύπων παρέλαση, "<strong>Hobbit</strong>", με τον <em>Goldberg</em> να παίζει ιδιόρρυθμες δευτερεύουσες μελωδίες στο όργανο συνοδευόμενος από τον μπασίστα <strong>Harvey Brooks</strong> και τον <em>Bloomfield</em> στα κουτάλια. Ο <em>Marcus</em> παίζει επίσης ένα νέο-μαριάτσι, το "<strong>Green And Gold</strong>" με τον <em>Michael</em> να προσθέτει ένα υπέροχο αρμονικό κομμάτι στην κιθάρα θυμίζοντας τέλεια, συνοριακή Μεξικάνικη μουσική. Το νωθρό "<strong>Inner Pocket</strong>" στροβιλίζεται σε μια ζώνη από κτυπήματα μπαγκετών, αδιάκοπο όργανο και μια μοναχική μπασογραμμή που αντηχεί ενάντια στο ρολάρισμα των τυμπάνων στο παρασκήνιο καθώς οι νότες του <em>Moog</em> ξεχύνονται απειλητικά.</p><p></p><p>Η δημιουργία διαθέσεων συνεχίζεται στο σύντομο "<strong>Fewghh</strong>", αλλά και στο ραγισμένο βαλς, "<strong>The Other Ed Norton</strong>" που επενδύει τη σουρεαλιστική σκηνή καρναβαλιού της ταινίας, περιλαμβάνοντας ντραμς, αρμόνιο (<em>calliope</em>), κουδούνια ορχήστρας, <em>Moog</em>, διαπεραστική οκαρίνα (μικρό φλάουτο) και τον <em>Bloomfield</em> που παίζει φυσαρμόνικα και φυσικά τον <em>Doubleday</em> που μπαίνει παίζοντας μια μελωδία που ακούγεται λίγο σαν προθέρμανση για μπαρόκ τρομπέτα. Ο <em>Miles</em> και ο <em>Beaver</em> ανοίγουν το "<strong>Flash, Bam, Pow</strong>", που κλείνει την πρώτη πλευρά και περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας <strong>Easy Rider</strong> του 1969, με ένα φρικαρισμένο ντουέτο ντραμ-και-συνθεσάιζερ, ένα κρεσέντο που θυμίζει τη συλλογική κακοφωνία που ακούγεται μερικές φορές σε κομμάτια φρι τζαζ. Στη συνέχεια, το κομμάτι ξεκινάει ένα ροκ ρυθμό που οδηγείται από ένα τρίο με κιθάρα, μπάσο και ντραμς και κλείνει με ένα ποτ πουρί θορύβων συνθεσάιζερ του <em>Beaver</em> με ταλαντώσεις, συριγμούς, γαργαρίσματα και τα παρόμοια.</p><p></p><p>Τα πνευστά κυριαρχούν και στο ποπ τραγουδάκι "<strong>Home Room</strong>", αλλά είναι στο "<strong>Peter Gets Off</strong>" που ο <strong>Peter Strazza</strong> ξεχωρίζει, ειδικά, με το τενόρο σαξόφωνό του, υποστηριζόμενος από το τζαζ παίξιμο του <em>Bloomfield</em> και, το μεγάλων 'διασκελισμών', μπάσο του <em>Harvey Brooks</em>. Ένα άλλο ποπ κομμάτι, το "<strong>Practice Music</strong>", βασισμένο στο μοτίβο συγχορδίας του "<em>Louie Louie</em>", έχει τον <em>Gravenites</em> να παίζει ρυθμική κιθάρα πίσω από ένα σύντομο σόλο του <em>Bloomfield</em>.</p><p></p><p>Ο <em>Bloomfield</em> έχει την ευκαιρία να απλωθεί στο χωρίς πνευστά "<strong>Fine Jung Thing</strong>", λυσσομανώντας σε μπλουζ δρόμους με μια μάλλον στουντιακή κιθάρα <em>Hagstrom</em>, όσο ο <em>Gravenites</em> παίζει ξανά τη ρυθμική. Με περισσότερο από επτά λεπτά, αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι που ηχογράφησε η μπάντα για την ταινία, ένα μαργαριτάρι αυθεντικής εκτέλεσης και κορωνίδα ολόκληρου του άλμπουμ. Το "<strong>Senior Citizen</strong>", μια κλασική τζαζ παρωδία με όμορφες αλλαγές συγχορδιών, επιτρέπει στα πνευστά να κολλούν πίσω από ένα απλό θέμα, όπως συνηθίζεται στη Νέα Ορλεάνη. Με τον <em>Barry Goldberg</em> να παίζει πιάνο με καρφιά καθώς παραδίδει μια διακριτική υπόκρουση στο όργανο, το κομμάτι αποτελείται από πολλές πρόβες μιας μελωδίας και μερικά διαλείμματα υπογραμμισμένα από την τρομπέτα του <em>Doubleday</em>.</p><p></p><p>Περισσότερα από τα ταλέντα της κιθάρας του <em>Bloomfield</em> εμφανίζονται και πάλι στο "<strong>Gettin' Hard</strong>", που κλείνει το άλμπουμ, ένα βαρύ μπλουζ σε Σικάγο στυλ που βασίζεται χαλαρά στο "<em>I Just Want to Make Love to You</em>" του <em>Muddy Waters</em> ενώ με τυπικά ριφ υποστηρίζουν ο <em>Strazza</em> (παίζει τενόρο και βαρύτονο σαξόφωνο) και ο <em>Doubleday</em>. Το κομμάτι είναι το πρώτο παράδειγμα των <em>Electric Flag</em> να καλύπτει ένα στρέιτ μπλουζ κομμάτι, μια πρακτική που θα αποτελούσε ένα μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου των συναυλιών τους τον επόμενο χρόνο.</p><p></p><p>Ως παραγωγός αναφέρεται ο <em>John Court</em> (φίλος του <em>Alan Grossman</em>), αν και σχεδόν αποκλειστικά η παραγωγή έγινε από τον <em>Bloomfield</em>, ο οποίος συνέθεσε όλα τα κομμάτια εκτός από το "<em>Psyche Soap</em>". Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χρειάστηκε περισσότερο από ένα χρόνο για να ηχογραφηθεί ένα επόμενο άλμπουμ, με το γκρουπ να περιπλανιέται μεταξύ της πίεσης της ετικέτας του και των εσωτερικών ρήξεων (βλέπε ναρκωτικά) προσπαθώντας να αντιμετωπίσει και τα δύο.</p><p></p><p>Το σάουντρακ της <em>Sidewalk Records</em> εμφανίστηκε αμέσως μετά το ντεμπούτο της ταινίας. Αν και η προώθηση ήταν ελλιπής και τα κριτικά σχόλια λίγα, τράβηξε την προσοχή ορισμένων κριτικών. Ένας αρθρογράφος το χαρακτήρισε «<em><span style="color: Darkorange">άλμπουμ με πολλές διαθέσεις και πολλά συναισθήματα</span></em>» και πρόσθεσε ότι «<em><span style="color: Darkorange">η συγκλονιστική επίδραση της ταινίας έγκειται στη μουσική</span></em>». Ο δίσκος ήταν ένας από τους πιο περιπετειώδεις για την ποπ μουσική το 1967, ευνοώντας την εκλεκτική προσέγγιση σχετικά με τις αμερικάνικες μουσικές φόρμες που ο <em>Bloomfield</em> ήθελε να ενσωματώσει η νέα μπάντα. Ότι ο <em>Michael</em> μπορούσε να δημιουργήσει τόσο ασυνήθιστα και με ευρύτητα κομμάτια λέει πολλά για την εκτίμηση και τη γνώση αυτών των φορμών, και έδειξε τη χαρακτηριστική του γενναιότητα στον πειραματισμό. Αν και σεις τη διαθέτετε, μπορείτε να απολαύσετε κάτι μοναδικό από τα μυστηριώδη και ανεξερεύνητα αρχεία εκείνων των χρόνων...</p><p></p><p>Η πρώτη επανέκδοση (που φυσικά εφοδιάστηκα) κυκλοφόρησε το 1987, στο Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω των προσπαθειών της μικρής ετικέτας <em>Edsel</em> και από τότε η αναζήτηση του βινυλίου καθίσταται πολύ δύσκολη στην αγορά. Η άλλη επανέκδοση, αυτή τη φορά σε <em>CD</em> (και αυτή αποκτήθηκε), από την <em>Curb Records</em> το 1996, υπήρξε τραγική αφού τα περίπου 45 λεπτά του πρωτότυπου κατέληξαν σε μόλις 27, αλλά μια πιο πρόσφατη του 2013 αποκατέστησε την ολότητα του άλμπουμ.</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Στον παλιόφιλο Γιώργο, που έχει σήμερα τα γενέθλιά του, με τις καλύτερες ευχές μου!</span></p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, Mikebloomfieldamericanmusic.com, Matthew Greenwald)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]171097[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Mike Bloomfield</em> με τους <em>Electric Flag</em> στο Διεθνές Ποπ Φεστιβάλ του Μοντερέι το 1967</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058500094, member: 30418"] [HEADING=2]Συναισθησία[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]171096._xfImport[/ATTACH] ... στο [I]The Bitter End[/I], ο ντράμερ [I]Buddy Miles[/I] και ο μπασίστας [I]Harvey Brooks[/I] βρίσκονται στα αριστερά, ο [I]Herbie Rich[/I] και [I]Peter Strazza[/I] στο σαξόφωνο και δεξιά ο [I]Marcus Doubleday[/I] στην τρομπέτα[/CENTER] Στο "[B]Peter's Trip[/B]", το ηλεκτρικό βιολί του [B]Bobby Notkoff[/B] μαζί με το μπαρόκ άγγιγμα από το αρπίχορδο του [B]Barry Goldberg[/B] πρωτοστατούν εμπλεκόμενα με τα πνευστά, φτιάχνοντας ένα κλίμα παράξενο και δελεαστικά εξωτικό που καταλήγει σε χτύπο ρολογιού από το [I]Moog[/I] του [I]Paul Beaver[/I]. Το "[B]Joint Passing[/B]" με την ακουστική κιθάρα και τις μπουρμπουλήθρες του [I]Moog[/I] παραδίδει σε μια περιστασιακή στιγμή κωμικής ανακούφισης, στο τζινκλ "[B]Psyche Soap[/B]", μια παρωδία σε στιλ ντίξιλαντ, με τα μοναδικά φωνητικά στο άλμπουμ από τον [B]Nick Gravenites[/B]. Τα κύματα μαγνητικής ενέργειας του [I]Moog[/I] αιωρούνται στο μυστηριακό, χαμηλών τόνων "[B]M-23[/B]", και το ηλεκτρικό βιολί του [I]Notkoff[/I] πρωταγωνιστεί ξανά, στο κάθε άλλο από σύγχυση αισθήσεων, "[B]Synesthesia[/B]", ενώ στο "[B]A Little Head[/B]", τον καμβά για τους κυματισμούς του [I]Beaver[/I] συνθέτουν το τρεμόπαιγμα σαν κώδικα Μορς του οργάνου, η ανάδραση της κιθάρας, το μπάσο και τα χαλαρά τύμπανα. Ο τρομπετίστας [B]Marcus Doubleday[/B] ηχογράφησε την περίεργη δύο-χτύπων παρέλαση, "[B]Hobbit[/B]", με τον [I]Goldberg[/I] να παίζει ιδιόρρυθμες δευτερεύουσες μελωδίες στο όργανο συνοδευόμενος από τον μπασίστα [B]Harvey Brooks[/B] και τον [I]Bloomfield[/I] στα κουτάλια. Ο [I]Marcus[/I] παίζει επίσης ένα νέο-μαριάτσι, το "[B]Green And Gold[/B]" με τον [I]Michael[/I] να προσθέτει ένα υπέροχο αρμονικό κομμάτι στην κιθάρα θυμίζοντας τέλεια, συνοριακή Μεξικάνικη μουσική. Το νωθρό "[B]Inner Pocket[/B]" στροβιλίζεται σε μια ζώνη από κτυπήματα μπαγκετών, αδιάκοπο όργανο και μια μοναχική μπασογραμμή που αντηχεί ενάντια στο ρολάρισμα των τυμπάνων στο παρασκήνιο καθώς οι νότες του [I]Moog[/I] ξεχύνονται απειλητικά. Η δημιουργία διαθέσεων συνεχίζεται στο σύντομο "[B]Fewghh[/B]", αλλά και στο ραγισμένο βαλς, "[B]The Other Ed Norton[/B]" που επενδύει τη σουρεαλιστική σκηνή καρναβαλιού της ταινίας, περιλαμβάνοντας ντραμς, αρμόνιο ([I]calliope[/I]), κουδούνια ορχήστρας, [I]Moog[/I], διαπεραστική οκαρίνα (μικρό φλάουτο) και τον [I]Bloomfield[/I] που παίζει φυσαρμόνικα και φυσικά τον [I]Doubleday[/I] που μπαίνει παίζοντας μια μελωδία που ακούγεται λίγο σαν προθέρμανση για μπαρόκ τρομπέτα. Ο [I]Miles[/I] και ο [I]Beaver[/I] ανοίγουν το "[B]Flash, Bam, Pow[/B]", που κλείνει την πρώτη πλευρά και περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας [B]Easy Rider[/B] του 1969, με ένα φρικαρισμένο ντουέτο ντραμ-και-συνθεσάιζερ, ένα κρεσέντο που θυμίζει τη συλλογική κακοφωνία που ακούγεται μερικές φορές σε κομμάτια φρι τζαζ. Στη συνέχεια, το κομμάτι ξεκινάει ένα ροκ ρυθμό που οδηγείται από ένα τρίο με κιθάρα, μπάσο και ντραμς και κλείνει με ένα ποτ πουρί θορύβων συνθεσάιζερ του [I]Beaver[/I] με ταλαντώσεις, συριγμούς, γαργαρίσματα και τα παρόμοια. Τα πνευστά κυριαρχούν και στο ποπ τραγουδάκι "[B]Home Room[/B]", αλλά είναι στο "[B]Peter Gets Off[/B]" που ο [B]Peter Strazza[/B] ξεχωρίζει, ειδικά, με το τενόρο σαξόφωνό του, υποστηριζόμενος από το τζαζ παίξιμο του [I]Bloomfield[/I] και, το μεγάλων 'διασκελισμών', μπάσο του [I]Harvey Brooks[/I]. Ένα άλλο ποπ κομμάτι, το "[B]Practice Music[/B]", βασισμένο στο μοτίβο συγχορδίας του "[I]Louie Louie[/I]", έχει τον [I]Gravenites[/I] να παίζει ρυθμική κιθάρα πίσω από ένα σύντομο σόλο του [I]Bloomfield[/I]. Ο [I]Bloomfield[/I] έχει την ευκαιρία να απλωθεί στο χωρίς πνευστά "[B]Fine Jung Thing[/B]", λυσσομανώντας σε μπλουζ δρόμους με μια μάλλον στουντιακή κιθάρα [I]Hagstrom[/I], όσο ο [I]Gravenites[/I] παίζει ξανά τη ρυθμική. Με περισσότερο από επτά λεπτά, αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι που ηχογράφησε η μπάντα για την ταινία, ένα μαργαριτάρι αυθεντικής εκτέλεσης και κορωνίδα ολόκληρου του άλμπουμ. Το "[B]Senior Citizen[/B]", μια κλασική τζαζ παρωδία με όμορφες αλλαγές συγχορδιών, επιτρέπει στα πνευστά να κολλούν πίσω από ένα απλό θέμα, όπως συνηθίζεται στη Νέα Ορλεάνη. Με τον [I]Barry Goldberg[/I] να παίζει πιάνο με καρφιά καθώς παραδίδει μια διακριτική υπόκρουση στο όργανο, το κομμάτι αποτελείται από πολλές πρόβες μιας μελωδίας και μερικά διαλείμματα υπογραμμισμένα από την τρομπέτα του [I]Doubleday[/I]. Περισσότερα από τα ταλέντα της κιθάρας του [I]Bloomfield[/I] εμφανίζονται και πάλι στο "[B]Gettin' Hard[/B]", που κλείνει το άλμπουμ, ένα βαρύ μπλουζ σε Σικάγο στυλ που βασίζεται χαλαρά στο "[I]I Just Want to Make Love to You[/I]" του [I]Muddy Waters[/I] ενώ με τυπικά ριφ υποστηρίζουν ο [I]Strazza[/I] (παίζει τενόρο και βαρύτονο σαξόφωνο) και ο [I]Doubleday[/I]. Το κομμάτι είναι το πρώτο παράδειγμα των [I]Electric Flag[/I] να καλύπτει ένα στρέιτ μπλουζ κομμάτι, μια πρακτική που θα αποτελούσε ένα μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου των συναυλιών τους τον επόμενο χρόνο. Ως παραγωγός αναφέρεται ο [I]John Court[/I] (φίλος του [I]Alan Grossman[/I]), αν και σχεδόν αποκλειστικά η παραγωγή έγινε από τον [I]Bloomfield[/I], ο οποίος συνέθεσε όλα τα κομμάτια εκτός από το "[I]Psyche Soap[/I]". Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χρειάστηκε περισσότερο από ένα χρόνο για να ηχογραφηθεί ένα επόμενο άλμπουμ, με το γκρουπ να περιπλανιέται μεταξύ της πίεσης της ετικέτας του και των εσωτερικών ρήξεων (βλέπε ναρκωτικά) προσπαθώντας να αντιμετωπίσει και τα δύο. Το σάουντρακ της [I]Sidewalk Records[/I] εμφανίστηκε αμέσως μετά το ντεμπούτο της ταινίας. Αν και η προώθηση ήταν ελλιπής και τα κριτικά σχόλια λίγα, τράβηξε την προσοχή ορισμένων κριτικών. Ένας αρθρογράφος το χαρακτήρισε «[I][COLOR=Darkorange]άλμπουμ με πολλές διαθέσεις και πολλά συναισθήματα[/COLOR][/I]» και πρόσθεσε ότι «[I][COLOR=Darkorange]η συγκλονιστική επίδραση της ταινίας έγκειται στη μουσική[/COLOR][/I]». Ο δίσκος ήταν ένας από τους πιο περιπετειώδεις για την ποπ μουσική το 1967, ευνοώντας την εκλεκτική προσέγγιση σχετικά με τις αμερικάνικες μουσικές φόρμες που ο [I]Bloomfield[/I] ήθελε να ενσωματώσει η νέα μπάντα. Ότι ο [I]Michael[/I] μπορούσε να δημιουργήσει τόσο ασυνήθιστα και με ευρύτητα κομμάτια λέει πολλά για την εκτίμηση και τη γνώση αυτών των φορμών, και έδειξε τη χαρακτηριστική του γενναιότητα στον πειραματισμό. Αν και σεις τη διαθέτετε, μπορείτε να απολαύσετε κάτι μοναδικό από τα μυστηριώδη και ανεξερεύνητα αρχεία εκείνων των χρόνων... Η πρώτη επανέκδοση (που φυσικά εφοδιάστηκα) κυκλοφόρησε το 1987, στο Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω των προσπαθειών της μικρής ετικέτας [I]Edsel[/I] και από τότε η αναζήτηση του βινυλίου καθίσταται πολύ δύσκολη στην αγορά. Η άλλη επανέκδοση, αυτή τη φορά σε [I]CD[/I] (και αυτή αποκτήθηκε), από την [I]Curb Records[/I] το 1996, υπήρξε τραγική αφού τα περίπου 45 λεπτά του πρωτότυπου κατέληξαν σε μόλις 27, αλλά μια πιο πρόσφατη του 2013 αποκατέστησε την ολότητα του άλμπουμ. [COLOR=Indianred]Στον παλιόφιλο Γιώργο, που έχει σήμερα τα γενέθλιά του, με τις καλύτερες ευχές μου![/COLOR] (*****, πηγές: εξώφυλλο, Mikebloomfieldamericanmusic.com, Matthew Greenwald) [CENTER][ATTACH=CONFIG]171097._xfImport[/ATTACH] [I]Mike Bloomfield[/I] με τους [I]Electric Flag[/I] στο Διεθνές Ποπ Φεστιβάλ του Μοντερέι το 1967[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεχασμένη Σημαία [The Electric Flag]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…