- 17 June 2006
- 14,350
Incredible String Band: The Hangman’s Beautiful Daughter (1968)
Tο άλμπουμ 'The 5000 Spirits or The Layers Of The Onion' έσκασε σαν βόμβα στη Μεγάλη Βρετανία το 1967 και τους έστειλε όλους αδιάβαστους. Όχι τόσο το ευρύ κοινό που ήταν απασχολημένο με το 'Sergeant Pepper’s…' όσο τους κάθε λογής επαϊοντες και ντιλετάντες, τους opinion makers που έγραφαν στα περιοδικά και είχαν εκπομπές στα ραδιόφωνα. Ανάμεσά τους, ο απόηχος του άλμπουμ ήταν, το λιγότερο, παταγώδης. Ο Paul McCartney δήλωνε πως αυτός ήταν μακράν ο καλύτερος δίσκος που άκουσε το 1967, ο Brian Jones άρχισε να σκαλίζει εξωτικά ακούσματα και να τρέχει στο Μαρόκο και ο John Peel έπαιζε στο ραδιόφωνο το δίσκο νυχθημερόν.
Το '5000 Spirits' ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Incredible String Band, δύο folk μουσικών από το Εδιμβούργο, του Mike Heron και του Robin Williamson. Τους ανακάλυψε ένας δαιμόνιος αμερικάνος κυνηγός ταλέντων, ο Joe Boyd, υπεύθυνος μετέπειτα για την καριέρα τύπων όπως οι Fairport Convention, oι Pink Floyd (τους έκανε παραγωγή στο πρώτο τους single), o Richard Thompson, η Sandy Denny και ο Nick Drake. Ο δίσκος ήταν κεραυνός εν αιθρία: ένα αδιανόητο –για την εποχή του- χαρμάνι που είχε σαν βάση του τη folk αλλά ήταν γεμάτο από εξωτικές επιρροές, μια πανσπερμία από ιδιώματα και μουσικά στυλ, από Κέλτικες παραδοσιακές gigues μέχρι Ινδικές ragas, από blues και ψυχεδελικό soft-rock μέχρι Ελισαβετιανούς θρήνους και, περίπου, ό τι άλλο ανάμεσα. Οι δύο Σκωτσέζοι ήταν πολυμουσικοί, multi-instrumentalists, και το άκουσμα διεκπεραιωνόταν μέσα από άπειρα έγχορδα, πολλά από αυτά Αραβικής ή Ινδικής προέλευσης, το λιγότερο ασυνήθιστα μέχρι τότε. Από κοντά, ακολουθούσε ένα ετερόκλητο τσούρμο από όργανα που έφερναν στο νού παρδαλό και ασυμμάζευτο μπουλούκι μισθοφόρων: κλαβεσέν, dulcimers, mouth-harps, εβραϊκές άρπες, φόρμιγγες, finger cymbals, σφυρίχτρες, τουμπελέκια, φλογέρες και κάθε λογής αυλούς, ακουστικά όργανα όλα τους. Το όλο καρύκευμα ήταν αμπαλαρισμένο σε ένα εξαιρετικό ψυχεδελικό εξώφυλλο και η θεματολογία του ήταν hippy στο έπακρο: ανατολίτικος μυστικισμός, πανθεϊσμός, ξωτικά, φιγούρες από την τράπουλα Ταρό, σύννεφα που μιλούσαν, σκαντζόχοιροι, νεράϊδες, μαγικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, ένας κόσμος ονειρικός που απέπνεε μία αύρα σχεδόν μαγική. Εκείνη τη χρονιά ο πολύς κόσμος άκουγε Beatles και Rolling Stones, οι cognoscenti όμως, άκουγαν ISB. Το γκρουπ κυκλοφορούσε στόμα με στόμα στους πιο arty κύκλους και η φήμη του άρχισε να παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Τον αμέσως επόμενο χρόνο (1968) κυκλοφόρησαν το Αριστούργημά τους.
Το The Hangman’s Beautiful Daughter θεωρείται η απαρχή της ψυχεδελικής folk. Είναι ένα απίστευτα τολμηρό έργο για την εποχή του, κυριολεκτικά ένα πήδημα πίστης στο κενό και ανάμεσα στους 10 ή 20 πιο επιδραστικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του ’60 ανεξαρτήτως ιδιωμάτων.
Καθετί γύρω από το άλμπουμ είναι απόλυτα συντονισμένο με την εποχή του: o Δήμιος του τίτλου είναι οι προηγούμενες εποχές που προξένησαν στην ανθρωπότητα καταστροφή και δάκρυα, η πανέμορφη κόρη του είναι η καινούργια εποχή που νιώθουν οι hippys να ανατέλει. Το ντουέτο είναι πια σκληροπυρηνική κοινοβιακή κομμούνα, το άλμπουμ αποπνέει μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με γιγάντιο ξόρκι ευφορίας. Περιέχει όλα τα στοιχεία του προηγούμενου αλλά μεγεθυμένα, απλωμένα σε μια πιο ευρεία παλέτα, εμπλουτισμένα με μεσαιωνικές μπαλάντες, μουσικές απ τις Μπαχάμες, τραγούδια των Σιχ και Πολυνησιακό gamelan. Είναι τελείως υπνωτικό, απρόβλεπτο στην εξέλιξή του, φευγάτο στο διάστημα. Θυμίζει πρωτόγονες τελετές και επικράτεια πνευμάτων, το κατοικούν μάγισσες, κακομούτσουνοι νάνοι, ο …Αυτοκράτορας της Κίνας, ο Μινώταυρος και άλλοι, περίεργοι, ών ουκ έστι αριθμός. Όλα αυτά είναι μεταφρασμένα σε υπέροχα τραγούδια, άλλοτε αυτόνομα κι άλλοτε συνυφασμένα μεταξύ τους, δεμένα με μουσικά περάσματα εξαιρετικής χάρης, σε σουίτες. Αλλά το κυριότερο είναι το Πνεύμα που διαπερνάει ολόκληρο το δίσκο: είναι χειροποίητος και DIY, ώρες ώρες θαρρείς εκ των ενόντων, δεν υπάρχουν ηλεκτρικά όργανα και δεν υπάρχουν βιρτουόζοι: οι μουσικοί είναι ερασιτέχνες, έχεις την εντύπωση ενός ανοιχτού jam όπου καθένας (κυριολεκτικά) μπορεί να πιάσει ό τι όργανο βρεί μπροστά του και να συμμετάσχει.
Ένα άλμπουμ σταθμός, δίσκος-βάλσαμο, ευεξία ηχοποιημένη.
Ένα από τα πιο σοβαρά επιχειρήματα της θέσης ότι η καλύτερη απάντηση στην περιρρέουσα βρωμιά και στη μιζέρια, είναι πάντα η Ομορφιά.
το κείμενο αφιερώνεται εξαιρετικά στον καλό φίλο Stelios papa.
Last edited by a moderator:
