Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Υπέρ πατρίδων
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1057912851" data-attributes="member: 62"><p><strong>Αουσβιτς και Παλαιστίνη</strong></p><p><strong></strong></p><p></p><p>Ο Μάρξ, ο Μαϊμονίδης, ο Σπινόζα, </p><p>η μουσική του Μέντελσον. Ο Σούσης, ο συμμαθητής μου, </p><p>μπακ δεξί στην παιδική μας ποδοσφαιρική ομάδα. </p><p>Ο Μπεναρόγια, ο Ελιγιά, ο Τσόμσκι. Η φίλη μου Ρακέλ, </p><p>η φίλη μου Ρεβέκκα. Ο Τζούλιο, ο Μικαέλ. Οι Εβραίοι </p><p>του κόσμου, οι Εβραίοι των Πατρίδων - οι δικοί μου Εβραίοι.</p><p></p><p></p><p></p><p>Δεν ξέρω κατά πόσο ο διάσημος λόγος του Αντόρνο που αποφάνθηκε κάποτε ότι «μετά το Αουσβιτς δεν μπορεί να γραφεί ποίηση», αποτελεί κατάχρηση. Όχι διότι η αγριότητα των ημερών που ζούμε φαίνεται να αμφισβητεί την ιστορική «μοναδικότητα» της εβραϊκής οδύνης και να ακυρώνει τα πολλαπλώς κερδαλέα κοπιράϊτ των δακρύων, αλλά κυρίως διότι, από τη σκοπιά μάλιστα που θα κατέληγε να δεί τα πράγματα και ο ίδιος ο Αντόρνο, αυτό ακριβώς ήταν πάντα ο επιδιωκόμενος στόχος κάθε στρατοπεδάρχη: η μη δυνατότητα ποίησης, δηλαδή η μη δυνατότητα άρνησης του παγκόσμιου στρατοπέδου - εάν βέβαια λέγοντας ποίηση δεν εννοούμε απλώς και μόνο αυτά τα μαύρα σημαδάκια πάνω στο χαρτί, αλλά ό τι επιμένει ακόμη μέσα μας να λέει «όχι».</p><p>Δεν μιλάω εδώ βέβαια για την «ποίηση της αντίστασης», όπως θα λέγαμε κάποτε, αλλά για την αντίσταση της ποίησης, για τους μικρούς σκληρούς πυρήνες αντιστάσεως που αυθαδιάζουν στην ακατάσχετη καθημερινότητα του θανάτου μας - για το απροσδόκητο γρασίδι που βλέπουμε κάποτε να ραγίζει το τσιμέντο. Μιλάω γι’ αυτήν την άρνηση που είναι ο στόχος όλων των τάνκς πριν και μετά το Αουσβιτς, πριν και μετά τον Χέγκελ - για την εναντίωση σε ένα κυρίαρχο life style το οποίο αλαζονεύεται μέχρι και σήμερα: «Οπου ακούω τη λέξη ‛’κουλτούρα’’ πυροβολώ».</p><p>Μέχρι και σήμερα - και σε όλες τις γλώσσες: «Μη συγκρίνετε το Ολοκαύτωμα με ό τι γίνεται στην Παλαιστίνη», μας διέταξε από τηλεοράσεως το μέγα θράσος κατά τις ημέρες εκείνες που η παραλυμένη ανθρωπότητα έβλεπε τη σφαγή ενός ολόκληρου λαού. Γιατί είχε ειπωθεί τότε ότι μέσα στα τανκς που ισοπέδωναν τα σπίτια και τα σώματα των Παλαιστινίων βρίσκονταν «τα εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς».</p><p>Μεγάλη ύβρις, όντως, για τα θύματα του Αουσβιτς. Διότι τα πραγματικά εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς δεν βρίσκονταν μέσα στα ισραηλινά τανκς αλλά κάτω από τα ερείπια της Τζανίν. Μέσα στα τανκς άγνωστο ποιοί βρίσκονταν, αφού τα παιδιά του Γκαίμπελς υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει μαζί με τον πατέρα τους το 1945.</p><p>«Δεν πρέπει», λοιπόν, «να συγκρίνεται το Ολοκαύτωμα με ό τι γίνεται στην Παλεστίνη». Όχι όμως για τους λόγους που προβάλλει η καθεστηκυία προπαγάνδα του πολιτικώς ορθώς σκέπτεσθαι, αλλά διότι απέναντι στην -τότε- ναζιστική βία ορθωνόταν η διεθνής αντίσταση, ενώ σήμερα απέναντι στην ίδια βαρβαρότητα έρπει μια υποκριτική «διεθνής κοινότητα». Αν το καλοσκεφθεί κανείς δεν είναι να κλαίει την Παλαιστίνη αλλά τον υπόλοιπο κόσμο. Τον κόσμο όπου ανήκουμε, όσο κι αν φώναξαν «είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!» οι ευάριθμοι που κατέβηκαν στο δρόμο εκείνες τις μέρες.</p><p>«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!» - αλλά εγώ δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος, διότι δεν μπορώ να νιώσω υπερηφάνεια. Δεν έχω τη δύναμη της γριούλας εκείνης, αν τη θυμάστε, που μέσα στα ερείπια της ζωής της, μέσα στις στάχτες και στα δάκρυα, ούρλιαζε το δίκιο της και το πένθος της κόντρα στην Ιστορία: «Δεν θέλουμε τρόφιμα, όπλα θέλουμε!».</p><p>Όχι, δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος. Νιώθω Εβραίος. Νιώθω τη συντριβή του Εβραίου, με την μπότα των «εκλεκτών» να μου λιώνει το πρόσωπο, να σβήνουν οι γραμμές και τα χαράγματα αιώνων πολιτισμού, να γίνονται λάσπη μέσα στη λάσπη όλα τα ιερά και τα όσια της ένδοξης δημοκρατίας - ένας «εβραίος» Ευρωπαίος, ένας «εβραίος» Ελληνας μέσα στο μεγάλο περίλαμπρο Αουσβιτς της νέας Νέας Τάξης.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1057912851, member: 62"] [B]Αουσβιτς και Παλαιστίνη [/B] Ο Μάρξ, ο Μαϊμονίδης, ο Σπινόζα, η μουσική του Μέντελσον. Ο Σούσης, ο συμμαθητής μου, μπακ δεξί στην παιδική μας ποδοσφαιρική ομάδα. Ο Μπεναρόγια, ο Ελιγιά, ο Τσόμσκι. Η φίλη μου Ρακέλ, η φίλη μου Ρεβέκκα. Ο Τζούλιο, ο Μικαέλ. Οι Εβραίοι του κόσμου, οι Εβραίοι των Πατρίδων - οι δικοί μου Εβραίοι. Δεν ξέρω κατά πόσο ο διάσημος λόγος του Αντόρνο που αποφάνθηκε κάποτε ότι «μετά το Αουσβιτς δεν μπορεί να γραφεί ποίηση», αποτελεί κατάχρηση. Όχι διότι η αγριότητα των ημερών που ζούμε φαίνεται να αμφισβητεί την ιστορική «μοναδικότητα» της εβραϊκής οδύνης και να ακυρώνει τα πολλαπλώς κερδαλέα κοπιράϊτ των δακρύων, αλλά κυρίως διότι, από τη σκοπιά μάλιστα που θα κατέληγε να δεί τα πράγματα και ο ίδιος ο Αντόρνο, αυτό ακριβώς ήταν πάντα ο επιδιωκόμενος στόχος κάθε στρατοπεδάρχη: η μη δυνατότητα ποίησης, δηλαδή η μη δυνατότητα άρνησης του παγκόσμιου στρατοπέδου - εάν βέβαια λέγοντας ποίηση δεν εννοούμε απλώς και μόνο αυτά τα μαύρα σημαδάκια πάνω στο χαρτί, αλλά ό τι επιμένει ακόμη μέσα μας να λέει «όχι». Δεν μιλάω εδώ βέβαια για την «ποίηση της αντίστασης», όπως θα λέγαμε κάποτε, αλλά για την αντίσταση της ποίησης, για τους μικρούς σκληρούς πυρήνες αντιστάσεως που αυθαδιάζουν στην ακατάσχετη καθημερινότητα του θανάτου μας - για το απροσδόκητο γρασίδι που βλέπουμε κάποτε να ραγίζει το τσιμέντο. Μιλάω γι’ αυτήν την άρνηση που είναι ο στόχος όλων των τάνκς πριν και μετά το Αουσβιτς, πριν και μετά τον Χέγκελ - για την εναντίωση σε ένα κυρίαρχο life style το οποίο αλαζονεύεται μέχρι και σήμερα: «Οπου ακούω τη λέξη ‛’κουλτούρα’’ πυροβολώ». Μέχρι και σήμερα - και σε όλες τις γλώσσες: «Μη συγκρίνετε το Ολοκαύτωμα με ό τι γίνεται στην Παλαιστίνη», μας διέταξε από τηλεοράσεως το μέγα θράσος κατά τις ημέρες εκείνες που η παραλυμένη ανθρωπότητα έβλεπε τη σφαγή ενός ολόκληρου λαού. Γιατί είχε ειπωθεί τότε ότι μέσα στα τανκς που ισοπέδωναν τα σπίτια και τα σώματα των Παλαιστινίων βρίσκονταν «τα εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς». Μεγάλη ύβρις, όντως, για τα θύματα του Αουσβιτς. Διότι τα πραγματικά εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς δεν βρίσκονταν μέσα στα ισραηλινά τανκς αλλά κάτω από τα ερείπια της Τζανίν. Μέσα στα τανκς άγνωστο ποιοί βρίσκονταν, αφού τα παιδιά του Γκαίμπελς υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει μαζί με τον πατέρα τους το 1945. «Δεν πρέπει», λοιπόν, «να συγκρίνεται το Ολοκαύτωμα με ό τι γίνεται στην Παλεστίνη». Όχι όμως για τους λόγους που προβάλλει η καθεστηκυία προπαγάνδα του πολιτικώς ορθώς σκέπτεσθαι, αλλά διότι απέναντι στην -τότε- ναζιστική βία ορθωνόταν η διεθνής αντίσταση, ενώ σήμερα απέναντι στην ίδια βαρβαρότητα έρπει μια υποκριτική «διεθνής κοινότητα». Αν το καλοσκεφθεί κανείς δεν είναι να κλαίει την Παλαιστίνη αλλά τον υπόλοιπο κόσμο. Τον κόσμο όπου ανήκουμε, όσο κι αν φώναξαν «είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!» οι ευάριθμοι που κατέβηκαν στο δρόμο εκείνες τις μέρες. «Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!» - αλλά εγώ δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος, διότι δεν μπορώ να νιώσω υπερηφάνεια. Δεν έχω τη δύναμη της γριούλας εκείνης, αν τη θυμάστε, που μέσα στα ερείπια της ζωής της, μέσα στις στάχτες και στα δάκρυα, ούρλιαζε το δίκιο της και το πένθος της κόντρα στην Ιστορία: «Δεν θέλουμε τρόφιμα, όπλα θέλουμε!». Όχι, δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος. Νιώθω Εβραίος. Νιώθω τη συντριβή του Εβραίου, με την μπότα των «εκλεκτών» να μου λιώνει το πρόσωπο, να σβήνουν οι γραμμές και τα χαράγματα αιώνων πολιτισμού, να γίνονται λάσπη μέσα στη λάσπη όλα τα ιερά και τα όσια της ένδοξης δημοκρατίας - ένας «εβραίος» Ευρωπαίος, ένας «εβραίος» Ελληνας μέσα στο μεγάλο περίλαμπρο Αουσβιτς της νέας Νέας Τάξης. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Υπέρ πατρίδων
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…