Φλεγόμενα μπαλόνια
Pretty Things - S.F. Sorrow (Δεκέμβριος 1968, Columbia)
Τραγούδια: A1 S.F. Sorrow Is Born, A2 Bracelets of Fingers, A3 She Says Good Morning, A4 Private Sorrow, A5 Balloon Burning, A6 Death, B1 Baron Saturday, B2 The Journey, B3 I See You, B4 Well Of Destiny, B5 Trust, B6 Old Man Going, B7 Loneliest Person
Μουσικοί: Phil May (φωνητικά), Wally Allen (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Dick Taylor (ληντ κιθάρα, φωνητικά), John Povey (πλήκτρα, σιτάρ, κρουστά, φωνητικά), Twink (τύμπανα, φωνητικά), Skip Alan (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Norman Smith / Peter Mew, Ken Scott (A2)
Ηχογραφήθηκε στα
Abbey Road, από τον Οκτώβριο 1967 έως τον Οκτώβριο 1968
Ο χαμένος σύνδεσμος μεταξύ γκαράζ-πανκ και προγκ-ροκ, το
SF Sorrow είναι τόσο ένας φάρος της ψυχεδέλειας όσο και μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της υπερβολής. «
Δεν ήταν μια εστιασμένη προσπάθεια» παραδέχτηκε ο μπασίστας
Wally Allen. «
Γράφαμε για λίγο και μετά τρέχαμε πίσω στο στούντιο». Σποραδικά, μέσα σε ένα χρόνο, οι
Pretty Things συγκέντρωσαν το σάουντρακ για το σκοτεινό έπος του
Phil May, από τη γέννηση μέχρι τον έρωτα, τον πόλεμο, την τραγωδία, την τρέλα και την απογοήτευση των γεραμάτων - αν και το αφηγηματικό "κόνσεπτ" εμφανίζεται μόνο όταν προσεχθούν οι στίχοι.
Πότε, λοιπόν, μια συλλογή τραγουδιών γίνεται μια ροκ όπερα; Χωρίς τα ιντερλούδια της πρόζας, το
SF Sorrow είναι μια καταραμένη συλλογή βρετανικής ψυχεδέλειας. Με την προσθήκη αφήγησης από τον Άρθουρ Μπράουν, το 1998, όταν το συγκρότημα επανεξέτασε και έπαιξε ζωντανά το υλικό του άλμπουμ για διαδικτυακή μετάδοση, αναδύεται μια ιστορία που είναι διασταύρωση ανάμεσα στο δεύτερο μέρος του Φάουστ του Γκαίτε και ειρωνικά, του
Tommy των
Who.
«
Καλλιτεχνικά η δισκογραφική EMI ανταποκρίθηκε πολύ καλά», δήλωσε ο κιθαρίστας
Dick Taylor, σχετικά με την αντίδραση στο πρότζεκτ, «
Οικονομικά; Ήταν μια άλλη ιστορία». Με την κόντρα ανάμεσα στην εμπορικότητα και την τέχνη να επεκτείνεται στα ίδια τα σέσιον, στους Pretties επιτράπηκε όσος χρόνος στούντιο ήθελαν, σύμφωνα πια με την αληθινή παράδοση του
Sgt Pepper, αλλά όχι οι ορχηστρικές υπερβολές που διατέθηκαν στους
Beatles. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παράξενο, συχνά ένδοξο υβρίδιο παλιού - με αναδρομές στο
Revolver ("
She Says Good Morning") και στο
A Quick One ("
Bracelets Of Fingers") - και νέου. Τελικά, τι άλλο είναι το "
Private Sorrow", από ένα πρότυπο για όλη την καριέρα των
Jethro Tull; Και ο εσκεμμένα ξηρός ήχος κιθάρας και οι χλευαστικές κλασσικές μελωδίες παρείχαν τον σκελετό σε καμιά δωδεκαριά αρτ-ροκ έπη του 1969.
Στις καλύτερες στιγμές του, στο πραγματικά απόκοσμο "
Balloon Burning" και στα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του "
The Journey", το
SF Sorrow είναι τόσο λυτρωτικό όσο και το καλτ στάτους που το ακολούθησε. Αλλά το σινγκλ του 1968, "
Talking About The Good Times" (που ευτυχώς περιλαμβάνεται στο
CD επανέκδοσης) συμπιέζει όλη τη φιλοδοξία του άλμπουμ σε διακόσια είκοσι συναρπαστικά δευτερόλεπτα που συνοψίζουν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο, ακόμη και όταν γκρεμίζονται οι «
πύλες της αντίληψης».
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Peter Doggett)