Τότε μπήκα σε μία δημοπρασία ενός δίσκου του είδους που έψαχνα πάνω απο 20 χρόνια. Του tissue of lies των nocturnal emissions.
Την είδα και κάπως ανοιχτοχέρης και είπα να δώσω μέχρι 80 Εβρά. Δυστυχώς η τιμή του ξέφυγε πολύ (πρέπει να πήγε σχεδόν στα διπλά) και τα παράτησα αποθαρρυμένος. Μπόρεσα όμως και πήρα σε CD έναντι σημαντικά μικρότερου ποσού το tissue of lies revisited που διαφέρει μόνο στο πρώτο κομμάτι, οπότε κατα βάση μιλάμε για το ίδιο άλμπουμ.
Άρχισα να το ακούω με ακουστικά. Μία φορά.
Δεύτερη
Τρίτη
Τέταρτη...
Και άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια αναμνήσεις. Όχι ακριβώς αναμνήσεις. Πνευματικές καταστάσεις θα έλεγα απο πολύ πολύ παλιά.
Πρέπει να ήμουν γύρω στα δώδεκα στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν μία κυριακή μεσημέρι έβλεπα στην (ασπρόμαυρη τότε) τηλεόραση ενα φιλμ μικρού μήκους με θέμα την περιπλάνηση ενός μικρού παιδιού σε ένα (εγκαταλελειμένο; ) εργοστάσιο. Ήχοι ελάχιστοι, κάτι βουητά συνήθως. Τα μηχανήματα, ακίνητα, μου έδιναν την εντύπωση οτι είχαν αποκτήσει μία δικιά τους ζωή, σαν κάποιου είδους φαντάσματα. Με τρόμαζαν (όπως και τον μικρό πρωταγωνιστή της ταινίας) και συγχρόνως μου ασκούσαν μία γοητεία.
Αυτή τη γκροτέσκα γοητεία ξαναθυμήθηκα ακούγοντας το άλμπουμ των N.E. Και θυμήθηκα και άλλες παρόμοιες φάσεις. Και η αίσθηση ήταν παρόμοια. Η αίσθηση που έχει κάποιος όταν βγαίνει σε κάποιο μπαλκόνι σε πολυκατοικία της Κυψέλης και αγναντεύει το δάσος απο κεραίες τηλεόρασης. Ένα όνειρο που έβλεπα συχνά να περπατώ σε μία εξωτική παραλία τύπου Φίτζι με ήλιο και να βλέπω μία πινακίδα "Προσοχή βαρέα μέταλλα - απαγορεύεται η κολύμβηση". Και άλλα παρόμοια.
Τελικά αυτό είναι το ιντάστριαλ. Δεν έχει τις ρίζες του στους φουτουριστές, Αυτοί ήταν γοητευμένοι απο την βιομηχανική επανάσταση. Μάλλον απο το Νταντά έχει καταγωγή. Εκείνοι έκαναν τους γοητευμένους, πάντα όμως ερχόταν μία σιωπηρή επωδός που εμμέσως πλην σαφώς έλεγε οτι η γοητεία δεν ήταν η τεχνολογία η ίδια, αλλά μας γοητεύει η κατάθλιπτική αίσθηση που βγαίνει απο την πραγματικότητα που μας προσφέρει η τεχνολογία με τα οιαδήποτε κατάλοιπά της.
Ακούστε το (αν μπορέσετε να το βρείτε). Αυτό εν τέλει είναι το industrial. 100% καθαρό, χωρίς προσμίξεις. Σε δισκία, εναιώρημα, κάψουλες ή υπόθετα.
Κάνει δουλειά.
Κάποιοι θα παρατηρήσατε οτι αναφέρθηκα εξ ολοκλήρου σε Εγγλέζικα γκρουπ. Πράγματι εκεί νομίζω οτι έπαιζε το είδος. Μαζί με το άλλο industrial που σου δίνει μία αρχέγονη αίσθηση της μουσικής (23 skidoo, zoviet france) και τους πιό ανοιχτόμυαλους this heat.
