Ας κάνω μια copy / paste τις προτάσεις μου για τον ακραίο χώρο τη χρονιά που μας πέρασε ώστε να μη χαθεί στο διπλανό νήμα.
Μεχρι να τελειωσει η χρονια λογικα θα το εμπλουτισω...
Αν θελετε φτιαξτε και εσεις τις δικες σας λίστες ελεύθερα.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μερικές διάσπαρτες σκέψεις για τα αγαπημένα μου φέτος, χωρίς σειρά προτεραιότητας.
Καταρχάς το μεγαθήριο Cutting the throat of God των Ulcerate στο οποίο παίζει μπαλίτσα ο καλύτερος ίσως ντράμερ στο χώρο αυτή τη στιγμή.
Από τα άλμπουμ που ρέουν σαν αίμα μέσα σου ,δύσκολο να το προσεγγίσεις σε πρώτη φάση αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα..Από τα άλμπουμ που προσδίδουν έναν παικτικό ελιτισμό στον χώρο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απευθύνεται σε λίγους. Πώς γίνεται αυτό; Έχουν απλά τον τρόπο τους.
Άλλο..Το Obsidian Refractions των Cruciamentum κυκλοφόρησε στα τέλη του '23 αλλά θα μου επιτρέψετε να το προσθέσω στη λίστα..
Μια ακόμα αξιόλογη κυκλοφορία από τη Profound records που σε πρώτη ανάγνωση έχει μια old school αύρα και εμπεριέχει όλα τα καλά στοιχεία των ακραίων συγκροτημάτων που μεγαλούργησαν στα 90's.
Τα ριφ και τα σόλο διαδέχονται το ένα το άλλο και οι συνθέσεις είναι σε αρκετά υψηλό επίπεδο.
Υπάρχει επίσης μια ποικιλομορφία στις ταχύτητες κάτι που σημαίνει ότι δύσκολα θα κουράσουν.
Το τελευταίο των Oranssi Pazuzu τώρα ήταν μια έκπληξη.
Κάθε κυκλοφορία τους είναι πέρα για πέρα ποιοτική αλλά αυτή εδώ ξεφεύγει ακόμα περισσότερο όσον αφορά τα είδη που επεξεργάζεται.
Αν και ξεφεύγει από τις φόρμες του Black Metal ακούγεται συνολικά πιο σκοτεινό από το 95% του μέσου μοχθηρού CorpsePaintάκια με την ατσουμπαλη παραγωγή.
Είναι από τις μπάντες που σε βγάζουν στο ξέφωτο να πάρεις λίγο αέρα και ύστερα με μια σβερκάδα σε ξανασπρωχνουν πάλι μέσα.
Με απόλυτα προσωπικά κριτήρια το αγαπημένο μου άλμπουμ για φέτος (μαζί με το επόμενο/ίσως λίγο πιο πάνω στην ιεραρχία) είναι το Swords Of Dajjal των Γάλλων Necrowretch.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με αρτιότατες όσο και περιεκτικές συνθέσεις που σφύζουν από τραχύτητα με την τελευταία να μπορεί να συγκριθεί άνετα με το πρώτο άλμπουμ των Dismember, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μοιάζουν ηχητικά.
Από τα άλμπουμς που λες , αχ και να ήμουν 25 χρόνια μικρότερος να μην αφήσω τίποτα όρθιο στο σπίτι.
Λίγο πιο πάνω αναφέρθηκα στο καλύτερο άλμπουμ για φέτος μαζί με το τελευταίο των Necrowretch..Κούνια που με κούναγε.
Δεν είχε κυκλοφορήσει το Burning In Celestial Poison των Black Curse.
Μυθικό άλμπουμ (που θα έλεγε και ο Σκουντής) το οποίο σε αντίθεση με το πρώτο τους αγγίζει μια χαρά τα βοσκοτόπια του War metal αλλά το ταλέντο περισσεύει,κάτι που σημαίνει ότι εδώ δεν υπάρχουν τα στεγανά του ιδιώματος.
Έτσι λοιπόν αντί να κλειστεί στο κλουβί με τους Καναδούς παλαβιαρηδες που ακούν στο όνομα Blasphemy, παίζει το ξύλο της αρκούδας με τους ογκόλιθους ,τους Ισπανούς Teitanblood.
Εδώ μιλάμε για το άλμπουμ που παίρνει τους λιγότερους αιχμαλώτους μαζί με το εγχείρημα των Necrowretch.
Τέλος θα αναφερθώ στο αντίπαλο δέος των Blood Incantation του Ιταλών/ου Cosmic Putrefaction,το Emerland Fires Atop The Farewell Mountains.
Ένα γεμάτο μισαωράκι που μπαίνεις και δεν ξέρεις από πού να βγεις.
Εδώ πραγματικά δεν ξέρω τι να αναφέρω μιας και χάνεται οι μπάλα. Το σίγουρο είναι ότι έχει έχει πέσει τρομερή δουλειά των brutal στοιχείων με τα κιθαριστικά και τα ατμοσφαιρικά στοιχεία του δίσκου τα οποία εμφανίζονται κυριολεκτικά από το πουθενά αλλά δεν έρχονται με επιτηδευμένο τρόπο.
Υπάρχουν πολλαπλά layers που θυμίζουν σε αρκετά σημεία κάποια από τα αριστουργήματα των Emperor.
Τεχνική με το τσουβάλι χωρίς να κουράζει στο παραμικρό..
Στα παραπάνω βάλτε και το νέο Blood Incantation αν και το βαθμολογώ γύρω στο 9,6
Αυτά ήταν με λίγα λόγια τα δεκαρακια μου στον ακραίο χώρο..
Power metal δεν ακούω οπότε ας επιμεληθεί κάποιος άλλος.
Υπάρχουν πολλά 9ρακια και 8αρακια τα οποία θα μπουν κάποια στιγμή επιγραμματικά.
ΥΓ..Συγνώμη για τα όποια συντακτικά και ορθογραφικά λάθη αλλά το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στο...πόδι.
ΥΓ 2 Αν ήταν να επιλέξω ένα απ' όλα τα παραπάνω θα επέλεγα το Black Curse.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας βάλω και ένα κολάζ με τα εξώφυλλα με δύο bonus δίσκους για το απαραίτητο αρτιστικό οφθαλμόλουτρο... Το Maze Envy των Civerous και το Lifeless Death των γνωστών και μη εξαιρετέων Necrot.
Μεχρι να τελειωσει η χρονια λογικα θα το εμπλουτισω...
Αν θελετε φτιαξτε και εσεις τις δικες σας λίστες ελεύθερα.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μερικές διάσπαρτες σκέψεις για τα αγαπημένα μου φέτος, χωρίς σειρά προτεραιότητας.
Καταρχάς το μεγαθήριο Cutting the throat of God των Ulcerate στο οποίο παίζει μπαλίτσα ο καλύτερος ίσως ντράμερ στο χώρο αυτή τη στιγμή.
Από τα άλμπουμ που ρέουν σαν αίμα μέσα σου ,δύσκολο να το προσεγγίσεις σε πρώτη φάση αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα..Από τα άλμπουμ που προσδίδουν έναν παικτικό ελιτισμό στον χώρο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απευθύνεται σε λίγους. Πώς γίνεται αυτό; Έχουν απλά τον τρόπο τους.
Άλλο..Το Obsidian Refractions των Cruciamentum κυκλοφόρησε στα τέλη του '23 αλλά θα μου επιτρέψετε να το προσθέσω στη λίστα..
Μια ακόμα αξιόλογη κυκλοφορία από τη Profound records που σε πρώτη ανάγνωση έχει μια old school αύρα και εμπεριέχει όλα τα καλά στοιχεία των ακραίων συγκροτημάτων που μεγαλούργησαν στα 90's.
Τα ριφ και τα σόλο διαδέχονται το ένα το άλλο και οι συνθέσεις είναι σε αρκετά υψηλό επίπεδο.
Υπάρχει επίσης μια ποικιλομορφία στις ταχύτητες κάτι που σημαίνει ότι δύσκολα θα κουράσουν.
Το τελευταίο των Oranssi Pazuzu τώρα ήταν μια έκπληξη.
Κάθε κυκλοφορία τους είναι πέρα για πέρα ποιοτική αλλά αυτή εδώ ξεφεύγει ακόμα περισσότερο όσον αφορά τα είδη που επεξεργάζεται.
Αν και ξεφεύγει από τις φόρμες του Black Metal ακούγεται συνολικά πιο σκοτεινό από το 95% του μέσου μοχθηρού CorpsePaintάκια με την ατσουμπαλη παραγωγή.
Είναι από τις μπάντες που σε βγάζουν στο ξέφωτο να πάρεις λίγο αέρα και ύστερα με μια σβερκάδα σε ξανασπρωχνουν πάλι μέσα.
Με απόλυτα προσωπικά κριτήρια το αγαπημένο μου άλμπουμ για φέτος (μαζί με το επόμενο/ίσως λίγο πιο πάνω στην ιεραρχία) είναι το Swords Of Dajjal των Γάλλων Necrowretch.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με αρτιότατες όσο και περιεκτικές συνθέσεις που σφύζουν από τραχύτητα με την τελευταία να μπορεί να συγκριθεί άνετα με το πρώτο άλμπουμ των Dismember, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μοιάζουν ηχητικά.
Από τα άλμπουμς που λες , αχ και να ήμουν 25 χρόνια μικρότερος να μην αφήσω τίποτα όρθιο στο σπίτι.
Λίγο πιο πάνω αναφέρθηκα στο καλύτερο άλμπουμ για φέτος μαζί με το τελευταίο των Necrowretch..Κούνια που με κούναγε.
Δεν είχε κυκλοφορήσει το Burning In Celestial Poison των Black Curse.
Μυθικό άλμπουμ (που θα έλεγε και ο Σκουντής) το οποίο σε αντίθεση με το πρώτο τους αγγίζει μια χαρά τα βοσκοτόπια του War metal αλλά το ταλέντο περισσεύει,κάτι που σημαίνει ότι εδώ δεν υπάρχουν τα στεγανά του ιδιώματος.
Έτσι λοιπόν αντί να κλειστεί στο κλουβί με τους Καναδούς παλαβιαρηδες που ακούν στο όνομα Blasphemy, παίζει το ξύλο της αρκούδας με τους ογκόλιθους ,τους Ισπανούς Teitanblood.
Εδώ μιλάμε για το άλμπουμ που παίρνει τους λιγότερους αιχμαλώτους μαζί με το εγχείρημα των Necrowretch.
Τέλος θα αναφερθώ στο αντίπαλο δέος των Blood Incantation του Ιταλών/ου Cosmic Putrefaction,το Emerland Fires Atop The Farewell Mountains.
Ένα γεμάτο μισαωράκι που μπαίνεις και δεν ξέρεις από πού να βγεις.
Εδώ πραγματικά δεν ξέρω τι να αναφέρω μιας και χάνεται οι μπάλα. Το σίγουρο είναι ότι έχει έχει πέσει τρομερή δουλειά των brutal στοιχείων με τα κιθαριστικά και τα ατμοσφαιρικά στοιχεία του δίσκου τα οποία εμφανίζονται κυριολεκτικά από το πουθενά αλλά δεν έρχονται με επιτηδευμένο τρόπο.
Υπάρχουν πολλαπλά layers που θυμίζουν σε αρκετά σημεία κάποια από τα αριστουργήματα των Emperor.
Τεχνική με το τσουβάλι χωρίς να κουράζει στο παραμικρό..
Στα παραπάνω βάλτε και το νέο Blood Incantation αν και το βαθμολογώ γύρω στο 9,6
Αυτά ήταν με λίγα λόγια τα δεκαρακια μου στον ακραίο χώρο..
Power metal δεν ακούω οπότε ας επιμεληθεί κάποιος άλλος.
Υπάρχουν πολλά 9ρακια και 8αρακια τα οποία θα μπουν κάποια στιγμή επιγραμματικά.
ΥΓ..Συγνώμη για τα όποια συντακτικά και ορθογραφικά λάθη αλλά το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στο...πόδι.
ΥΓ 2 Αν ήταν να επιλέξω ένα απ' όλα τα παραπάνω θα επέλεγα το Black Curse.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας βάλω και ένα κολάζ με τα εξώφυλλα με δύο bonus δίσκους για το απαραίτητο αρτιστικό οφθαλμόλουτρο... Το Maze Envy των Civerous και το Lifeless Death των γνωστών και μη εξαιρετέων Necrot.
