Tropical Fuck Storm – A Laughing Death in Meatspace (2018)
Δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για ένα ακόμα Art Punk ή post punk/noise rock συγκρότημα (όπως θέλετε πείτε το) που παριστάνει τον θυμωμένο, επηρρεασμένο ίσως απο τη γνωστή νεανική ορμη.
Αυτό το ντεμπούτο των Tropical Fuck Storm είναι ξεκάθαρη δολοφονία της αφέλειας και της Rock παράδοσης, ένα καταχθόνιο μανιφέστο γραμμένο με σκουριά και βίαιο feedback, που παίρνει θέρμη απο την τεχνοκρατική ψυχρότητα χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο τη φιλοσοφική του βάση.
Ο Gareth Liddiard δεν τραγουδά, φτύνει στίχους για την αποσύνθεση και τον υπαρξιακό τρόμο της εποχής των δεδομένων.
Ο ήχος είναι δυστοπικός και ασφυκτικός, σαν να πήρες το Mad Max και το έλουσες με τη ψυχική αρρώστια του Videodrome.(Τη γνωστή ,ίσως προφητική - μία από τις πολλές - εν μέρει, ταινία του 1983)
Δεν υπάρχει μελωδία οπως την ξέρουν οι πολλοί, γιατί η μελωδία θα ήταν ψέμα. Το ασύμμετρο riffing και οι σπασμένες κιθάρες διαλύουν κάθε αίσθηση ασφάλειας, αποδεικνύοντας ότι η τεχνική μπορεί να υπηρετήσει τον τρόμο και τον μηδενισμό, αντί να είναι απλά παιδική επίδειξη. (Μου έρχονται αρκετά παραδείγματα στον νου αλλά δεν γράφω κανένα για να μη παρεξηγηθώ)
Το "Meatspace" (η σάρκα) στον τίτλο είναι κεντρικό: ο "Laughing Death" (εμπνευσμένο ίσως από τη νόσο Kuru ,τη θανατηφόρα νευρομπλαμπλα
ασθένεια που εντοπιστηκε στη Παπουα Νέα Γουινέα και μεταδιδόταν με τελετουργικό καννιβαλισμό μέσω κατανάλωσης εγκεφάλου συγγενών που είχαν αποβιώσει) γελάει με εμάς, τους ‘μολυσμένους’ από την τεχνολογία, γιατί ο φυσικός μας κόσμος έχει γίνει ασήμαντος. Αυτή η κυνική ανάλυση είναι που καθιστά το άλμπουμ ουσιώδες. Είναι η αναγκαία ασχήμια που αντικατοπτρίζει την αλήθεια μας. Το Rock πρέπει να είναι δύσκολο, εμπρηστικό και άρρωστο για να είναι σπουδαίο. Και οι Tropical Fuck Storm το προσφέρουν απλόχερα.Το A Laughing Death in Meatspace των Tropical Fuck Storm δεν είναι ένας δίσκος. Είναι η άρνηση της μουσικής ως διασκέδαση. Είναι ένα μανιφέστο γραμμένο με σκουριά, βρωμιά και βίαιο όσο και ουτοπικά ρομαντικό ανα περιπτώσεις feedback.
Όταν ο Gareth Liddiard (γνωστός από τους Drones) και η παρέα του αποφασίζουν να ξεκινήσουν κάτι νέο, δεν το κάνουν για να διεκδικήσουν μια θέση στα ράφια των μεγάλων δισκοπωλείων. Το κάνουν για να ανατινάξουν τα ράφια με τους σωρούς ομοειδών ασμάτων , τα κουτάκια που μας τσέκαραν οι επαγγελματίες διαφημιστές, τους τοίχους των δισκογραφικών και ό,τι άλλο έχει απομείνει από τη δομή του Rock όπως το ξέραμε.
Το Rock, αυτό το παρηκμασμένο είδος, έχει πλέον καταντήσει ένα χρηστικό εργαλείο για τη διασκέδαση, την εμπορική επανάληψη και την ανούσια νοσταλγία. Οι Tropical Fuck Storm αρνούνται αυτή την αφελώς αισιόδοξη κληρονομιά. Ο ήχος τους είναι η αρρώστια που κρύβεται κάτω από το γυαλιστερό περίβλημα της ψηφιακής εποχής. Είναι η βαρύτητα και η αδυσώπητη κυνικότητα.
Είναι Art Punk; Είναι Noise Rock; Είναι Δυστοπικό Blues; Who cares...
Δεν έχει σημασία η ετικέτα. Η ουσία είναι η πυκνότητα και η δομή. Το ντεμπούτο αυτό είναι η πρώτη σοβαρή ίσως απόπειρα εδώ και χρόνια (υπερβολές) να χρησιμοποιηθεί η ακατέργαστη βία του rock 'n' roll (προάγγελος του rot ΄n΄ roll ,λολ) για να σχολιαστεί η πνευματική πτώση της Δύσης. Δεν ακούς αυτόν τον δίσκο. Τον βιώνεις ως ένα ψυχρό, μηχανικό και αλλοπρόσαλλο κατηγορώ.
Σε αντίθεση με άλλα noise rock συγκροτήματα (η αλήθεια είναι οτι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν καθαρά noise rock δίσκο με την αυστηρή έννοια του όρου) που απλώς παίζουν θόρυβο για τον θόρυβο, οι Tropical Fuck Storm έχουν μια ξεκάθαρη ατζέντα, μια φιλοσοφική κοφτερή αιχμή που μας κάνει τον Liddiard και τη μπάντα του να μοιάζει σαν μπροστάρης ποιητής της τεχνολογικής αποσύνθεσης.
Το ομώνυμο A Laughing Death in Meatspace είναι το μανιφέστο του δίσκου.
Ο όρος Meatspace (που παραπέμπει στον φυσικό κόσμο, σε αντίθεση με τον Cyberspace) χρησιμοποιείται για να τονίσει την αποξένωση.
Εδώ, ο θάνατος δεν είναι πλέον το μεγαλοπρεπές και δραματικό τέλος που ίσως είχες φανταστεί, αλλά ένα γελοίο συμβάν που λαμβάνει χώρα στη μηχανή του κιμά του ψηφιακού matrix.
Ο θάνατος γελάει μαζί σου γιατί ξέρει ότι έχεις ήδη πεθάνει ως αυτόνομη οντότητα.
Οι κιθάρες και το μπάσο των Fiona Kitschin και Erica Dunn δεν παίζουν μελωδίες. Παίζουν αρρωστημένες υφές. Είναι σκληρά, τσακισμένα και ασύμμετρα. Ακούγονται σαν ηλεκτρικά καλώδια που έχουν κοπεί απότομα, σαν τα απομεινάρια ενός ατυχήματος. Αυτή η δυσαρμονία δεν είναι τυχαία. Είναι ο αντίλαλος της αδυναμίας μας να συνδεθούμε με οτιδήποτε πραγματικό.
Στο You Let My Tyres Down, οι Tropical Fuck Storm δείχνουν την εξέλιξη του Blues σε κάτι καταχθόνιο. Δεν υπάρχει πια η θέρμη του Αμερικανικού Νότου.
Υπάρχει μόνο η ψυχρή, Αυστραλιανή κυνικότητα. (Nick Cave γλύκανε λιγο κψνχ που λέει και η ατάκα του πάνσοφου σεναριογράφου που του πήρε τη δόξα ο ηθοποιός για να μας κάνει τον μάγκα σε ανύποπτο χρόνο με ξένα κόλλυβα, άκουσον - άκουσον)
Το τραγούδι είναι εξαγριωμένο, μια ιστορία μικρής, αλλά λυτρωτικής βίας (το σκασμένο λάστιχο) που γίνεται αφορμή για να ξεσπάσει η οργή του Liddiard.
Η παραγωγή είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της.
Ξερή, ακατέργαστη και βρώμικη. Δεν έχει αέρα , σε πνίγει. Ο ήχος είναι δύσκολος, ανυπόφορος, για να αποδείξει την αλήθεια του περιεχομένου. Αν ήταν ‘καθαρός’, θα ήταν ψεύτικος.
Και μετά, το Soft Power.
Εδώ, ο Liddiard φτύνει τον φιλελευθερισμό και την αμερικανική επιρροή με την ίδια οργή που φτύνει την υπερκατανάλωση δεδομένων. Η χρήση των εφέ στις κιθάρες είναι εμπρηστική. Δεν είναι εφέ για ατμόσφαιρα. Είναι θραύσματα που σκορπούν τον ήχο, σπάζοντας κάθε αίσθηση συνέχειας.
Οι Tropical Fuck Storm με το A Laughing Death in Meatspace δεν έκαναν απλά ένα ντεμπούτο. Έκαναν μια δραματική είσοδο στον πυρήνα του σύγχρονου χάους.
Είναι η φυσική εξέλιξη του Rock για όσους αρνούνται να το δουν να καταντά πιασάρικη σαβούρα.
Είναι απαραίτητο επειδή είναι αδυσώπητο. Είναι σπουδαίο διότι αρνείται τη μελωδία και την άνεση των...κατά παραγγελλία συνθέσεων. Σε πετάει κατάχαμα στο Meatspace χωρίς σωσίβιο, χωρίς ελπίδα. Και αυτό ακριβώς το αδυσώπητο κούνημα του κεφαλιού είναι που αποδεικνύει την ακεραιότητα της μπάντας και το μεγαλείο των συνθέσεων.
Πολύ πάνω από το Rock.
Κουβαλάει όλες τις δυστοπικές αλήθειες του 21ου αιώνα.
Προσωπική βαθμολογία : 9,98/10
ΥΓ. Το άλμπουμ θεριεύει μέσα στον ακροατή με τις ακροάσεις.
ΥΓ. Πάω να ακούσω (ξανά) τη δισκογραφία του Billy Woods. Εκεί βρίσκεται αυτό το ... κάτι που είναι πολύ πιό πάνω από το hip hop.
