Ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών 2008!
Όσοι δεν το είδατε ΝΑ ΠΑΤΕ ΤΩΡΑ να το δείτε στο Άστυ (Πλ. Κοραή), ή όπου αλλού μπορεί να το παίζει. Το αριστούργημα του Λωράν Καντέ (Laurent Cantet) με τους Φρανσουά Μπεγκοντό (ο πρωταγωνιστής είναι και ο σεναριογράφος του φιλμ), Νασίμ Αμράμπτ και Λώρα Μπακέλα.
Ένα καταπληκτικό κοινωνικό και εκπαιδευτικό ποίημα, που δύσκολα περιγράφεται.
Περίληψη:
Ο Φρανσουά και οι καθηγητές συνάδελφοι του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά, στο γυμνάσιο μιας σκληρής, εργατικής συνοικίας. Οπλισμένοι με τις καλύτερες προθέσεις, δεν πτοούνται από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας και θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να μεταδώσουν γνώση, στους μαθητές τους. Κουλτούρες και συμπεριφορές έρχονται σε αντιπαράθεση μέσα στη τάξη, σε έναν μικρόκοσμο που αντιπροσωπεύει τη Γαλλία του σήμερα. Οι μαθητές είναι διασκεδαστικοί αλλά και δύστροποι. Αυτό μπορεί να υπονομεύσει τον ενθουσιασμό των χαμηλόμισθων καθηγητών. Ο Φρανσουά επιμένει να διατηρεί στη τάξη μια ατμόσφαιρα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Απορρίπτει τη σοβαροφάνεια και τον αυταρχισμό. Είναι σε ακραίο βαθμό ειλικρινής και αυτό είναι πρωτόγνωρο για τους μαθητές. Όμως έρχεται μια στιγμή που οι αρχές που έχει επιβάλει στη τάξη του δοκιμάζονται, όταν ένας μαθητής αμφισβητεί τις μεθόδους του.
Ένα βιντεάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=Wz5svwJqoVU&eurl=http://www.cinemad.gr/content/view/2320/7/
Και ολίγη κριτική:
Από το Internet :
O φετινός χρυσός φοίνικας δεν είναι μεγάλη ταινία! Είναι ταινία με σπουδαίο περιεχόμενο... Σκηνοθετικά δεν έχει να πει τίποτε... Ένα λιτό ντοκιμαντερίστικο τρικάμερο με σύνηθες μοντάζ. Η δύναμή του, όμως, κρύβεται στον πλούτο των ιδεών του, την εξαιρετική παιδαγωγική του, την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του συγγραφέα- δασκάλου Μπεγκωντώ, τα «διαβολεμένα» παιδιά που καταλήγουν να σου γίνουν συνμπαθή και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, σαθρό στα θεμέλιά του, στείρο και χωρίς διεξόδους.
Ο δάσκαλος – ήρωας προσπαθεί να πλησιάσει, να αγγίξει τους μαθητές, όμως οι κοινωνικές, φυλετικές και θρησκευτικές ανισότητες φέρνουν αμέτρητα εμπόδια στην επαφή και επικοινωνία τους. Άλλοτε εχθρικοί άλλοτε με ελαφριά κατανόηση, οι μαθητές αναγνωρίζουν σίγουρα τη διαφορετικότητα του συγκεκριμένου καθηγητή.
Όλοι έχουμε υπάρξει μαθητές και κάποιοι έχουμε βρεθεί στη θέση του δασκάλου, οπότε αυτή η ταινία απευθύνεται σε όλους μας και είμαι σίγουρος πως μετά τη θέασή της δε θα υπάρξει κανείς παραπονεμένος.
Πλούσια σε προβληματική και κοινωνική παρατήρηση, σε εκπαιδευτικό στοχασμό κι ευαισθησία, σε ρεαλιστική παρουσίαση διαφορετικών προσωπικοτήτων και σε «δράση», ακόμη κι αν διαρκούσε τρεις ώρες, δε θα παραπονιόταν κανείς ότι τον κούρασε ή ότι βαρέθηκε... Γι’αυτό και ο φοίνικας στη Γαλλία, ύστερα από 21 χρόνια.
Γιώργος Τζίσσους (***)
Αρχή της καινούριας σχολικής χρονιάς. Βρισκόμαστε σ’ ένα από τα προάστια του Παρισιού, σ’ ένα πολυφυλετικό λύκειο. Ο Francois είναι καθηγητής της γαλλικής γλώσσας. Νέος σε ηλικία θέλει να βοηθήσει τους μαθητές του (των οποίων το μαθησιακό επίπεδο είναι αρκετά χαμηλό) χρησιμοποιώντας φιλελεύθερες εκπαιδευτικές μεθόδους, μη μένοντας αυστηρά προσκολλημένος στο πρόγραμμα. Τον ενδιαφέρει να έχει καλές σχέσεις με τους μαθητές του και προσπαθεί να εμπνεύσει σεβασμό και όχι να τον επιβάλλει. Ο απολογισμός των μεθόδων του θα γίνει στο τέλος της χρονιάς.
Η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του εκπαιδευτικού-συγγραφέα Φρανσουά Μπεγκοντό ο οποίος «υποδύεται» τον εαυτό του στο φιλμ, κάτι που ισχύει και για αρκετούς από τους υπόλοιπους ηθοποιούς (όλοι τους είναι ερασιτέχνες).
Αναμφισβήτητα το φιλμ αγγίζει πολλά και καυτά θέματα: η σχέση καθηγητή-μαθητών, το πολυφυλετικό σχολείο, η ενσωμάτωση των μεταναστών, το εκπαιδευτικό σύστημα, ο ρατσισμός μεταξύ των ίδιων των παιδιών όταν προέρχονται από διαφορετικές χώρες. Όμως, απλά τα αγγίζει. Δεν προσπαθεί να καταδείξει τις αιτίες που γεννούν αυτά τα προβλήματα, δεν προσπαθεί να υποδείξει λύσεις (κάτι που σε τελευταία ανάλυση λίγα φιλμ τολμούν).
Ο Καντέ όπως και στις ταινίες του «Ελεύθερος ωραρίου» και «Vers le sud» κινηματογραφεί αποστασιοποιημένος συναισθηματικά. Όμως μέχρι τώρα είχε μια σταθερή αφηγηματική δομή. Εδώ αντίθετα χρησιμοποιεί ένα ημι-ντοκουμενταρίστικο στιλ, με ως επί το πλείστον λήψεις από σταθερές γωνίες, «κουνημένη» κάμερα, παντελή απουσία μουσικής, αφήνοντας τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν και χωρίς να προάγει με κανέναν τρόπο τη δραματουργία παρά μόνο με υποτονικό τρόπο προς το τέλος.
Και εδώ τίθεται το ζήτημα. Κατά πόσο αυτό το είδος του κινηματογράφου αγγίζει κάποιον ως θεατή. Προσωπικά θεωρώ ότι ο κινηματογράφος μυθοπλασίας και το ντοκυμαντέρ πρέπει να έχουν σαφή και ευδιάκριτα όρια και βέβαια εκτιμώ βαθύτατα τη ρεαλιστική απόδοση-περιγραφή καταστάσεων και προσώπων.
Κατά συνέπεια αυτό το σινεμά ναι μεν κεντρίζει μέχρι κάποιου σημείου το ενδιαφέρον μου, αλλά στη συνέχεια απλά με κουράζει και μ’ αφήνει αδιάφορο. 130 λεπτά γι’ αυτό το φιλμ είναι υπερβολικά πολλά.
Είναι προσωπική άποψη και δεν καλώ κανέναν να την ενστερνιστεί όπως κι εγώ δεν μπορώ να αποδεχτώ κάτι που δεν μ’ αγγίζει ούτε συναισθηματικά ούτε πνευματικά.
Ενδεχομένως όπως μου είπε ένας συνάδελφος να είμαι προσκολλημένος σ’ αφηγηματικές δομές περασμένων δεκαετιών, και κάποιοι να αναγνωρίσουν στο φιλμ μια πολύ καλή ταινία που αδίκησα. Δείτε τη και σχηματίστε τη δική σας άποψη.
Και η δική μου άποψη
Καλη η προσπάθεια του παραπάνω κριτικού, αλλά εμένα με αφήνει παντελώς αδιάφορο η γνώμη του.
Η ταινία ειναι συγκλονιστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό!
Και μόνο το γεγονός ότι δεν πλάθει αλλά αφηγείται την πραγματικότητα, χωρίς ίχνος φτιασιδώματος ή "ηρωωπλασίας" μου είναι αρκετό. Την είδα μαζί με την εκπαιδευτικό γυναίκα μου και φύγαμε και οι δυο γοητευμένοι όσο και έντονα προβληματισμένοι (όχι για την ταινία αλλά για το κοινωνικό γίγνεσθαι).
Φυσικά, οι κριτικές και άλλων την θεωρούν εξ ίσου σπουδαία.
Το μόνο που με ενόχλησε είναι ότι η αίθουσα του ΑΣΤΥ, μολονότι ανακαινισμένη σε σχέση με το απώτερο παρελθόν, δεν δρέπει δάφνες ποιότητας. Το πιο ενοχλητικό είναι η μικρή διαφορά ύψους των καθισμάτων, σε σχέση με το ύψος της οθόνης, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι αν έχεις μπροστά σου κάποιον που δεν παρακαλουθεί ξαπλωτός, αλλά απλά καθιστός.
Παρ' όλα αυτά διαλέγει ταινίες ποιότητας και γι αυτό και μόνο την επιλέγω.
Όσοι δεν το είδατε ΝΑ ΠΑΤΕ ΤΩΡΑ να το δείτε στο Άστυ (Πλ. Κοραή), ή όπου αλλού μπορεί να το παίζει. Το αριστούργημα του Λωράν Καντέ (Laurent Cantet) με τους Φρανσουά Μπεγκοντό (ο πρωταγωνιστής είναι και ο σεναριογράφος του φιλμ), Νασίμ Αμράμπτ και Λώρα Μπακέλα.
Ένα καταπληκτικό κοινωνικό και εκπαιδευτικό ποίημα, που δύσκολα περιγράφεται.
Περίληψη:
Ο Φρανσουά και οι καθηγητές συνάδελφοι του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά, στο γυμνάσιο μιας σκληρής, εργατικής συνοικίας. Οπλισμένοι με τις καλύτερες προθέσεις, δεν πτοούνται από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας και θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να μεταδώσουν γνώση, στους μαθητές τους. Κουλτούρες και συμπεριφορές έρχονται σε αντιπαράθεση μέσα στη τάξη, σε έναν μικρόκοσμο που αντιπροσωπεύει τη Γαλλία του σήμερα. Οι μαθητές είναι διασκεδαστικοί αλλά και δύστροποι. Αυτό μπορεί να υπονομεύσει τον ενθουσιασμό των χαμηλόμισθων καθηγητών. Ο Φρανσουά επιμένει να διατηρεί στη τάξη μια ατμόσφαιρα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Απορρίπτει τη σοβαροφάνεια και τον αυταρχισμό. Είναι σε ακραίο βαθμό ειλικρινής και αυτό είναι πρωτόγνωρο για τους μαθητές. Όμως έρχεται μια στιγμή που οι αρχές που έχει επιβάλει στη τάξη του δοκιμάζονται, όταν ένας μαθητής αμφισβητεί τις μεθόδους του.
Ένα βιντεάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=Wz5svwJqoVU&eurl=http://www.cinemad.gr/content/view/2320/7/
Και ολίγη κριτική:
Από το Internet :
O φετινός χρυσός φοίνικας δεν είναι μεγάλη ταινία! Είναι ταινία με σπουδαίο περιεχόμενο... Σκηνοθετικά δεν έχει να πει τίποτε... Ένα λιτό ντοκιμαντερίστικο τρικάμερο με σύνηθες μοντάζ. Η δύναμή του, όμως, κρύβεται στον πλούτο των ιδεών του, την εξαιρετική παιδαγωγική του, την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του συγγραφέα- δασκάλου Μπεγκωντώ, τα «διαβολεμένα» παιδιά που καταλήγουν να σου γίνουν συνμπαθή και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, σαθρό στα θεμέλιά του, στείρο και χωρίς διεξόδους.
Ο δάσκαλος – ήρωας προσπαθεί να πλησιάσει, να αγγίξει τους μαθητές, όμως οι κοινωνικές, φυλετικές και θρησκευτικές ανισότητες φέρνουν αμέτρητα εμπόδια στην επαφή και επικοινωνία τους. Άλλοτε εχθρικοί άλλοτε με ελαφριά κατανόηση, οι μαθητές αναγνωρίζουν σίγουρα τη διαφορετικότητα του συγκεκριμένου καθηγητή.
Όλοι έχουμε υπάρξει μαθητές και κάποιοι έχουμε βρεθεί στη θέση του δασκάλου, οπότε αυτή η ταινία απευθύνεται σε όλους μας και είμαι σίγουρος πως μετά τη θέασή της δε θα υπάρξει κανείς παραπονεμένος.
Πλούσια σε προβληματική και κοινωνική παρατήρηση, σε εκπαιδευτικό στοχασμό κι ευαισθησία, σε ρεαλιστική παρουσίαση διαφορετικών προσωπικοτήτων και σε «δράση», ακόμη κι αν διαρκούσε τρεις ώρες, δε θα παραπονιόταν κανείς ότι τον κούρασε ή ότι βαρέθηκε... Γι’αυτό και ο φοίνικας στη Γαλλία, ύστερα από 21 χρόνια.
Γιώργος Τζίσσους (***)
Αρχή της καινούριας σχολικής χρονιάς. Βρισκόμαστε σ’ ένα από τα προάστια του Παρισιού, σ’ ένα πολυφυλετικό λύκειο. Ο Francois είναι καθηγητής της γαλλικής γλώσσας. Νέος σε ηλικία θέλει να βοηθήσει τους μαθητές του (των οποίων το μαθησιακό επίπεδο είναι αρκετά χαμηλό) χρησιμοποιώντας φιλελεύθερες εκπαιδευτικές μεθόδους, μη μένοντας αυστηρά προσκολλημένος στο πρόγραμμα. Τον ενδιαφέρει να έχει καλές σχέσεις με τους μαθητές του και προσπαθεί να εμπνεύσει σεβασμό και όχι να τον επιβάλλει. Ο απολογισμός των μεθόδων του θα γίνει στο τέλος της χρονιάς.
Η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του εκπαιδευτικού-συγγραφέα Φρανσουά Μπεγκοντό ο οποίος «υποδύεται» τον εαυτό του στο φιλμ, κάτι που ισχύει και για αρκετούς από τους υπόλοιπους ηθοποιούς (όλοι τους είναι ερασιτέχνες).
Αναμφισβήτητα το φιλμ αγγίζει πολλά και καυτά θέματα: η σχέση καθηγητή-μαθητών, το πολυφυλετικό σχολείο, η ενσωμάτωση των μεταναστών, το εκπαιδευτικό σύστημα, ο ρατσισμός μεταξύ των ίδιων των παιδιών όταν προέρχονται από διαφορετικές χώρες. Όμως, απλά τα αγγίζει. Δεν προσπαθεί να καταδείξει τις αιτίες που γεννούν αυτά τα προβλήματα, δεν προσπαθεί να υποδείξει λύσεις (κάτι που σε τελευταία ανάλυση λίγα φιλμ τολμούν).
Ο Καντέ όπως και στις ταινίες του «Ελεύθερος ωραρίου» και «Vers le sud» κινηματογραφεί αποστασιοποιημένος συναισθηματικά. Όμως μέχρι τώρα είχε μια σταθερή αφηγηματική δομή. Εδώ αντίθετα χρησιμοποιεί ένα ημι-ντοκουμενταρίστικο στιλ, με ως επί το πλείστον λήψεις από σταθερές γωνίες, «κουνημένη» κάμερα, παντελή απουσία μουσικής, αφήνοντας τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν και χωρίς να προάγει με κανέναν τρόπο τη δραματουργία παρά μόνο με υποτονικό τρόπο προς το τέλος.
Και εδώ τίθεται το ζήτημα. Κατά πόσο αυτό το είδος του κινηματογράφου αγγίζει κάποιον ως θεατή. Προσωπικά θεωρώ ότι ο κινηματογράφος μυθοπλασίας και το ντοκυμαντέρ πρέπει να έχουν σαφή και ευδιάκριτα όρια και βέβαια εκτιμώ βαθύτατα τη ρεαλιστική απόδοση-περιγραφή καταστάσεων και προσώπων.
Κατά συνέπεια αυτό το σινεμά ναι μεν κεντρίζει μέχρι κάποιου σημείου το ενδιαφέρον μου, αλλά στη συνέχεια απλά με κουράζει και μ’ αφήνει αδιάφορο. 130 λεπτά γι’ αυτό το φιλμ είναι υπερβολικά πολλά.
Είναι προσωπική άποψη και δεν καλώ κανέναν να την ενστερνιστεί όπως κι εγώ δεν μπορώ να αποδεχτώ κάτι που δεν μ’ αγγίζει ούτε συναισθηματικά ούτε πνευματικά.
Ενδεχομένως όπως μου είπε ένας συνάδελφος να είμαι προσκολλημένος σ’ αφηγηματικές δομές περασμένων δεκαετιών, και κάποιοι να αναγνωρίσουν στο φιλμ μια πολύ καλή ταινία που αδίκησα. Δείτε τη και σχηματίστε τη δική σας άποψη.
Και η δική μου άποψη
Καλη η προσπάθεια του παραπάνω κριτικού, αλλά εμένα με αφήνει παντελώς αδιάφορο η γνώμη του.
Η ταινία ειναι συγκλονιστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό!
Και μόνο το γεγονός ότι δεν πλάθει αλλά αφηγείται την πραγματικότητα, χωρίς ίχνος φτιασιδώματος ή "ηρωωπλασίας" μου είναι αρκετό. Την είδα μαζί με την εκπαιδευτικό γυναίκα μου και φύγαμε και οι δυο γοητευμένοι όσο και έντονα προβληματισμένοι (όχι για την ταινία αλλά για το κοινωνικό γίγνεσθαι).
Φυσικά, οι κριτικές και άλλων την θεωρούν εξ ίσου σπουδαία.
Το μόνο που με ενόχλησε είναι ότι η αίθουσα του ΑΣΤΥ, μολονότι ανακαινισμένη σε σχέση με το απώτερο παρελθόν, δεν δρέπει δάφνες ποιότητας. Το πιο ενοχλητικό είναι η μικρή διαφορά ύψους των καθισμάτων, σε σχέση με το ύψος της οθόνης, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι αν έχεις μπροστά σου κάποιον που δεν παρακαλουθεί ξαπλωτός, αλλά απλά καθιστός.
Παρ' όλα αυτά διαλέγει ταινίες ποιότητας και γι αυτό και μόνο την επιλέγω.
