Την Παρασκευή και το Σάββατο που μας πέρασαν παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο η Ανδρομάχη, του Jean Racine (Ρακίνα), σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου.
Βασιζόμενος σε μέρη της Αινειάδας του Βιργίλιου, ο Ρακίνας διηγείται τον έρωτα του Πύρρου, γιου του Αχιλλέα και βασιλιά της Ηπείρου, για την Ανδρομάχη. Η χήρα του Έκτορα, "λάφυρο" του Πύρρου μετά τον πόλεμο της Τροίας κατάφερε να σώσει το παιδί της, αλλά οι Έλληνες ζητούν το θάνατό του, φοβούμενοι ότι μεγαλώνοντας θα στραφεί εναντίον τους. Αντ' αυτού, του προσφέρουν για νύφη την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ελένης. Αλλά ο Πύρρος προτιμά να στέψει την Ανδρομάχη βασίλισσά του, ακόμα και αν οι Έλληνες κάψουν όλη την Ήπειρο. Αυτή την εξέλιξη επιθυμεί κρυφά και ο Ορέστης, απεσταλμένος των Ελλήνων και ερωτευμένος με την Ερμιόνη. Αλλά η Ανδρομάχη δεν διανοείται να προδώσει το σύζυγό της, έστω και νεκρό.
Με εξαίρεση την εξιδανικευμένη Ανδρομάχη, βασικά κίνητρα των χαρακτήρων είναι οι παράφοροι έρωτές τους. Υψηλότερα ιδανικά, όπως το καλό του τόπου, η τιμή προς τους γονείς ελάχιστα τους απασχολούν. Έτσι το έργο είναι μεν τραγωδία ως προς την καταστροφική εξέλιξη, αλλά δεν έχει το φιλοσοφικό βάθος των αντίστοιχων αρχαίων. Εμένα, πάντως, δεν με ενθουσίασε ως κείμενο.
Η παράσταση αυτή καθαυτή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Οι σκηνοθεσία του Μαυρίκιου προσέθετε στο έργο, τόσο εικαστικά, όσο και ουσιαστικά. Ο χορός (που μάλλον δεν υπάρχει στο αυθεντικό κείμενο) ήταν ένας στρατιωτικός όχλος που αντιδρούσε με λύσσα, τόσο στα καλά νέα, όσο και στα κακά. Στα μέρη που δεν είχε δράση, κρατούσε φακούς, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες εικόνες και ατμόσφαιρα, κυρίως όμως στο πρώτο μισό της παράστασης. Επίσης, σε μία χρονιά που εγώ τουλάχιστον μπούχτισα από την ανούσια χρήση βιντεοπροβολής σε τόσες πολλές θεατρικές παραστάσεις, το "θέατρο σκιών" που σκέπαζε την Επίδαυρο σε κάποιες σκηνές ήταν ποιητικότατο.
Η Λυδία Φωτοπούλου ως Ανδρομάχη ήταν η καλύτερη του θιάσου. Καλός και ο Ορέστης του Χρήστου Λούλη, ενώ η Ερμιόνη (Μαρία Κεχαγίογλου) με άφησε αδιάφορο και ο Νίκος Καραθάνος (Πύρρος) δε μου άρεσε. Τον είδα και το χειμώνα στον Ερρίκο Δ', όπου έπαιζε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, οπότε αυτή τη φορά μου έδινε περισσότερο την εντύπωση του γεροκακομοίρη απ' ότι του ερωτευμένου νεαρού βασιλιά.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού μπορεί να μην ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά συνόδευε το σύνολο της παράστασης, κάτι που ευχαριστήθηκα πολύ. Τέλος, τα σκηνικά από container της Ελένης Μανωλοπούλου μου άρεσαν όλο και περισσότερο, καθώς κυλούσε η παράσταση.
Γενικά, ήταν μία παράσταση που για 'μένα άξιζε τον κόπο, παρά τα αρνητικά της. Η περιοδεία της άρχισε από την Επίδαυρο και θα ολοκληρωθεί στις 16 Σεπτεμβρίου. Αναλυτικά το πρόγραμμα στο site του Εθνικού Θεάτρου.
Βασιζόμενος σε μέρη της Αινειάδας του Βιργίλιου, ο Ρακίνας διηγείται τον έρωτα του Πύρρου, γιου του Αχιλλέα και βασιλιά της Ηπείρου, για την Ανδρομάχη. Η χήρα του Έκτορα, "λάφυρο" του Πύρρου μετά τον πόλεμο της Τροίας κατάφερε να σώσει το παιδί της, αλλά οι Έλληνες ζητούν το θάνατό του, φοβούμενοι ότι μεγαλώνοντας θα στραφεί εναντίον τους. Αντ' αυτού, του προσφέρουν για νύφη την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ελένης. Αλλά ο Πύρρος προτιμά να στέψει την Ανδρομάχη βασίλισσά του, ακόμα και αν οι Έλληνες κάψουν όλη την Ήπειρο. Αυτή την εξέλιξη επιθυμεί κρυφά και ο Ορέστης, απεσταλμένος των Ελλήνων και ερωτευμένος με την Ερμιόνη. Αλλά η Ανδρομάχη δεν διανοείται να προδώσει το σύζυγό της, έστω και νεκρό.
Με εξαίρεση την εξιδανικευμένη Ανδρομάχη, βασικά κίνητρα των χαρακτήρων είναι οι παράφοροι έρωτές τους. Υψηλότερα ιδανικά, όπως το καλό του τόπου, η τιμή προς τους γονείς ελάχιστα τους απασχολούν. Έτσι το έργο είναι μεν τραγωδία ως προς την καταστροφική εξέλιξη, αλλά δεν έχει το φιλοσοφικό βάθος των αντίστοιχων αρχαίων. Εμένα, πάντως, δεν με ενθουσίασε ως κείμενο.
Η παράσταση αυτή καθαυτή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Οι σκηνοθεσία του Μαυρίκιου προσέθετε στο έργο, τόσο εικαστικά, όσο και ουσιαστικά. Ο χορός (που μάλλον δεν υπάρχει στο αυθεντικό κείμενο) ήταν ένας στρατιωτικός όχλος που αντιδρούσε με λύσσα, τόσο στα καλά νέα, όσο και στα κακά. Στα μέρη που δεν είχε δράση, κρατούσε φακούς, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες εικόνες και ατμόσφαιρα, κυρίως όμως στο πρώτο μισό της παράστασης. Επίσης, σε μία χρονιά που εγώ τουλάχιστον μπούχτισα από την ανούσια χρήση βιντεοπροβολής σε τόσες πολλές θεατρικές παραστάσεις, το "θέατρο σκιών" που σκέπαζε την Επίδαυρο σε κάποιες σκηνές ήταν ποιητικότατο.
Η Λυδία Φωτοπούλου ως Ανδρομάχη ήταν η καλύτερη του θιάσου. Καλός και ο Ορέστης του Χρήστου Λούλη, ενώ η Ερμιόνη (Μαρία Κεχαγίογλου) με άφησε αδιάφορο και ο Νίκος Καραθάνος (Πύρρος) δε μου άρεσε. Τον είδα και το χειμώνα στον Ερρίκο Δ', όπου έπαιζε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, οπότε αυτή τη φορά μου έδινε περισσότερο την εντύπωση του γεροκακομοίρη απ' ότι του ερωτευμένου νεαρού βασιλιά.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού μπορεί να μην ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά συνόδευε το σύνολο της παράστασης, κάτι που ευχαριστήθηκα πολύ. Τέλος, τα σκηνικά από container της Ελένης Μανωλοπούλου μου άρεσαν όλο και περισσότερο, καθώς κυλούσε η παράσταση.
Γενικά, ήταν μία παράσταση που για 'μένα άξιζε τον κόπο, παρά τα αρνητικά της. Η περιοδεία της άρχισε από την Επίδαυρο και θα ολοκληρωθεί στις 16 Σεπτεμβρίου. Αναλυτικά το πρόγραμμα στο site του Εθνικού Θεάτρου.
