Χτές η Επίδαυρος καταχειροκρότησε την ´Αντιγόνη´τού Σοφοκλέους,σε σκηνοθεσία τού Λευτέρη Βογιατζή.
Επιτέλους μιά παράσταση που ξεφεύγει απο τον στόμφο με τον οποίον διδάχτηκε η Αρχαία Τραγωδία στο ελληνικό θέατρο.
Ο Βογιατζής έστησε μιά παράσταση προσεγμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια,όπου οι πρωταγωνιστές συμμετείχαν και στον χορό,σαν ένδειξη ομαδική δουλειάς.
Το σκηνικό τής Χλόης Ομπολένσκι ,λιτό,γεμάτο χώμα πέτρες και στάχυα ,προεκτεινόταν περαν τής ορχήστρας,και έδενε απόλυτα με το τοπίο.
Η Μουσική επιμέλεια είχε γίνει απο τόν Βαρύτονο Σπύρο Σακκά.Δεν χρησιμοποιήθηκαν όργανα,αλλά ήχοι απο την παραδοσιακή Γεωργιανή μουσική,γεγονός που συνέβαλε στην πιό ομαλή παρακολούθηση τού Δράματος.
Ο Βογιατζής έστησε μιά παράσταση εντελώς ανθρώπινη,χωρίς όλα τα γνωστά τετριμένα περί τής ´αντιστασιακής´Αντιγόνης,πού επαναστατεί εναντίον τού καταπιεστή Κρέοντα.
Κατάφερε να δεί όλες τίς πλευρές τών ηρωων τής Τραγωδίας δείχνοντας αξιοθαύμαστη εν-συναίσθηση.
Η Αντιγόνη και η Ισμήνη εμφανίζονται περισσότερο σαν επαναστατημένες έφηβες με σχετική αγνοια κινδύνου,αυτού που θέλουν να κάνουν.
Οι σκηνές τών συγκρούσεων Αντιγόνης -Κρέοντα και Αίμωνα-Κρεοντα ήταν συγκλονιστικές μέσα στην απλότητά και φυσικότητά τους.
Ο θρήνος τού Κρέοντα στο τέλος ,που μένει ολομόναχος και ανθρώπινο ράκος υπέροχος.
Η Αμαλία Μουτούση ερμήνευσε την Αντιγόνη μοναδικά.Δεν περιγράφεται με λόγια η ερμηνεια της γιατί θα την αδικήσει.
Για άλλη μιά φορά απέδειξε ότι είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη Ελληνίδα Ηθοποιός(δεν θα την δείτε στην τηλεόραση ποτέ βέβαια).
O Λευτέρης Βογιατζής ήταν πολύ ικανοποιητικός σαν Κρέων,αν και σπανίως ασκεί την υποκριτική τέχνη.
Ο Δημητρης Ημελλος στον ρόλο τού Φύλακα,που ανακαλύπτει ότι η Αντιγόνη έθαψε τον αδελφό της Πολυνείκη,αποδίδει συναρπαστικά τον ´ανθρωπάκο´,που προσπαθεί φοβισμενα να αρθρώσει μιά γνώμη περί δικαιοσύνης ,αλλά ταυτόχρονα φοβάται και για την ζωή του απέναντι στην εξουσία.
Ο Αίμονας τού Νίκου Κουρή εκπληκτικός.Η συνομιλία με τον Βασιλιά -Πατέρα του είχε μιά αίσθηση ´φυσιολογικής ´σύγκρουσης πατέρα-γιού πρίν οδηγηθεί στην τραγική της κορύφωση.
Η Αλεξία Καλτσίκη επίσης πολύ καλή σαν Αγγελος στο τέλος τής Τραγωδίας.
Η Αγλαία Παππά ερμήνευσε επαρκώς και με κλασσικό τρόπο τον ρόλο τού τυφλού Τειρεσία.
Η Εύη Σαουλίδου ,μιά πολύ ταλαντούχα νέα ηθοποιός απέδωσε όλη την παιδικότητα και τίς αμφιβολίες αλλά και τον φόβο τής Ισμήνης.
Οι υπόλοιποι τού Χορού αρτιότατοι, σε διδασκαλία τού Ερμή Μαλκότση απο την ομάδα Sine qua Non.
Οποιος θέλει να δεί μιά σύγχρονη παράσταση Αρχαίας Τραγωδιας,που κρατάει την παράδοση τού κειμένου,που ο νεωτερισμός δεν γίνεται για τον νεωτερισμό,αλλά αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα τής δράσης,όπως επίσης εάν δεν θέλει να δεί χλαμύδες και πομπώδεις μονολόγους,αλλά μιά σύγχρονη καλοδουλεμένη ομαδική δουλειά που τιμά το Ελληνικό Θέατρο,ας δεί την παράσταση εάν παιχτεί και αλλού.
Μπραβο και στον Διευθυντή τού Φεστιβάλ κύριο Λούκο,που εδώ και τρία χρόνια έχει ανανεώσει τον θεσμό τού Φεστιβάλ Αθηνών και μάς απάλλαξε απο τούς κρατικοδίαιτους που λυμαίνονταν τον χώρο με συνήθως βαρετές παραστάσεις.
Ο Λευτέρης Βογιατζής αποτελεί εδώ και καιρό μιά σταθερή σημαντικότατη μονάδα τού Θεάτρου μας.
Οσοι τον γνωρίζουν εδώ και χρόνια,δεν αμφέβαλλαν ότι μέσα απο την ψυχαναγκαστική του τάση για τελειότητα αλλά και απο την αγάπη του για το θέατρο θα παρουσίαζε μια άρτια και καλοδουλεμένη σε όλα παράσταση.
Μπράβο του.
Επιτέλους μιά παράσταση που ξεφεύγει απο τον στόμφο με τον οποίον διδάχτηκε η Αρχαία Τραγωδία στο ελληνικό θέατρο.
Ο Βογιατζής έστησε μιά παράσταση προσεγμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια,όπου οι πρωταγωνιστές συμμετείχαν και στον χορό,σαν ένδειξη ομαδική δουλειάς.
Το σκηνικό τής Χλόης Ομπολένσκι ,λιτό,γεμάτο χώμα πέτρες και στάχυα ,προεκτεινόταν περαν τής ορχήστρας,και έδενε απόλυτα με το τοπίο.
Η Μουσική επιμέλεια είχε γίνει απο τόν Βαρύτονο Σπύρο Σακκά.Δεν χρησιμοποιήθηκαν όργανα,αλλά ήχοι απο την παραδοσιακή Γεωργιανή μουσική,γεγονός που συνέβαλε στην πιό ομαλή παρακολούθηση τού Δράματος.
Ο Βογιατζής έστησε μιά παράσταση εντελώς ανθρώπινη,χωρίς όλα τα γνωστά τετριμένα περί τής ´αντιστασιακής´Αντιγόνης,πού επαναστατεί εναντίον τού καταπιεστή Κρέοντα.
Κατάφερε να δεί όλες τίς πλευρές τών ηρωων τής Τραγωδίας δείχνοντας αξιοθαύμαστη εν-συναίσθηση.
Η Αντιγόνη και η Ισμήνη εμφανίζονται περισσότερο σαν επαναστατημένες έφηβες με σχετική αγνοια κινδύνου,αυτού που θέλουν να κάνουν.
Οι σκηνές τών συγκρούσεων Αντιγόνης -Κρέοντα και Αίμωνα-Κρεοντα ήταν συγκλονιστικές μέσα στην απλότητά και φυσικότητά τους.
Ο θρήνος τού Κρέοντα στο τέλος ,που μένει ολομόναχος και ανθρώπινο ράκος υπέροχος.
Η Αμαλία Μουτούση ερμήνευσε την Αντιγόνη μοναδικά.Δεν περιγράφεται με λόγια η ερμηνεια της γιατί θα την αδικήσει.
Για άλλη μιά φορά απέδειξε ότι είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη Ελληνίδα Ηθοποιός(δεν θα την δείτε στην τηλεόραση ποτέ βέβαια).
O Λευτέρης Βογιατζής ήταν πολύ ικανοποιητικός σαν Κρέων,αν και σπανίως ασκεί την υποκριτική τέχνη.
Ο Δημητρης Ημελλος στον ρόλο τού Φύλακα,που ανακαλύπτει ότι η Αντιγόνη έθαψε τον αδελφό της Πολυνείκη,αποδίδει συναρπαστικά τον ´ανθρωπάκο´,που προσπαθεί φοβισμενα να αρθρώσει μιά γνώμη περί δικαιοσύνης ,αλλά ταυτόχρονα φοβάται και για την ζωή του απέναντι στην εξουσία.
Ο Αίμονας τού Νίκου Κουρή εκπληκτικός.Η συνομιλία με τον Βασιλιά -Πατέρα του είχε μιά αίσθηση ´φυσιολογικής ´σύγκρουσης πατέρα-γιού πρίν οδηγηθεί στην τραγική της κορύφωση.
Η Αλεξία Καλτσίκη επίσης πολύ καλή σαν Αγγελος στο τέλος τής Τραγωδίας.
Η Αγλαία Παππά ερμήνευσε επαρκώς και με κλασσικό τρόπο τον ρόλο τού τυφλού Τειρεσία.
Η Εύη Σαουλίδου ,μιά πολύ ταλαντούχα νέα ηθοποιός απέδωσε όλη την παιδικότητα και τίς αμφιβολίες αλλά και τον φόβο τής Ισμήνης.
Οι υπόλοιποι τού Χορού αρτιότατοι, σε διδασκαλία τού Ερμή Μαλκότση απο την ομάδα Sine qua Non.
Οποιος θέλει να δεί μιά σύγχρονη παράσταση Αρχαίας Τραγωδιας,που κρατάει την παράδοση τού κειμένου,που ο νεωτερισμός δεν γίνεται για τον νεωτερισμό,αλλά αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα τής δράσης,όπως επίσης εάν δεν θέλει να δεί χλαμύδες και πομπώδεις μονολόγους,αλλά μιά σύγχρονη καλοδουλεμένη ομαδική δουλειά που τιμά το Ελληνικό Θέατρο,ας δεί την παράσταση εάν παιχτεί και αλλού.
Μπραβο και στον Διευθυντή τού Φεστιβάλ κύριο Λούκο,που εδώ και τρία χρόνια έχει ανανεώσει τον θεσμό τού Φεστιβάλ Αθηνών και μάς απάλλαξε απο τούς κρατικοδίαιτους που λυμαίνονταν τον χώρο με συνήθως βαρετές παραστάσεις.
Ο Λευτέρης Βογιατζής αποτελεί εδώ και καιρό μιά σταθερή σημαντικότατη μονάδα τού Θεάτρου μας.
Οσοι τον γνωρίζουν εδώ και χρόνια,δεν αμφέβαλλαν ότι μέσα απο την ψυχαναγκαστική του τάση για τελειότητα αλλά και απο την αγάπη του για το θέατρο θα παρουσίαζε μια άρτια και καλοδουλεμένη σε όλα παράσταση.
Μπράβο του.
