— Arthur ΙΙ —
.
"O Άρθουρ είναι ενθουσιασμένος, γιατί το φεγγάρι κλείνει το δέκατο κύκλο του και μπορεί επιτέλους να επιστρέψει
στη γη των Μινιμόις για να συναντήσει και πάλι τη Σελένια. Οι Μινιμόις έχουν προετοιμάσει μια τεράστια γιορτή προς
τιμήν του και η μικρή πριγκίπισσα φοράει το καλό της φόρεμα από ροδοπέταλα. Εντελώς ξαφνικά όμως, ο πατέρας
του Άρθουρ αποφασίζει να διακόψει τις διακοπές τους στο σπίτι της γιαγιάς… Ενώ είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν, μια
αράχνη παραδίδει στον Άρθουρ έναν κόκκο ρυζιού με τη λέξη S.O.S. χαραγμένη πάνω του. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία:
η Σελένια κινδυνεύει, και ο Άρθουρ θα ξεπεράσει κάθε εμπόδιο για να βρεθεί κοντά της. Όταν όμως φτάνει τελικά στο
χωριό των Μινιμόι, ανακαλύπτει πως κανείς δεν τον κάλεσε ποτέ σε βοήθεια. Ποιος άραγε θέλησε να παγιδέψει
το νεαρό ήρωα;"
Αφού κατάφερε να πάρει τα ηνία στην (μαζική) action παραγωγή, ο Luc Besson με τους Minimoys συνεχίζει να παρουσιάζει
εναλλακτικές, αυτή την φορά τόσο στο animation όσο και στις παιδικές (λέγε και HarryPotterοειδείς) ταινίες φαντασίας.
Στο μεταξύ έχει δηλώσει πως σταματάει να σκηνοθετεί, υπόσχεση που έχει αθετήσει ήδη δις, εκτός κι αν η σκηνοθεσία του
δεν περιλαμβάνει τα κινούμενα σχέδια, πράγμα πολύ πιθανό αν κρίνουμε απ' το "vengeance de Maltazard". Εκεί που τα
animated μέρη (για τους μη κατέχοντες, στην πλειοψηφία τους σκηνές που εκτυλίσσονται στον κόσμο των Minimoys) έχουν
μια ζωντάνια και μια άποψη έστω εφηβική (όπως τονίζει ο Besson στη συνέντευξη που συνοδεύει το δελτίο τύπου*), τα
live action είναι στυλιστικά αδιάφορα, άρυθμα και μονότονα, εν τέλει, παρά την παρουσία των ίδιων γνωστών ηθοποιών
(Mia Farrow, Ron Crawford και Freddie Highmore), μοιάζουν με πρόχειρα μπαλώματα στην ταινία.
Μπορεί ο Besson να παρουσιάζεται άνισος σκηνοθετικά, εξελίσσεται ωστόσο, ακόμη και μέσα απ' τα έργα του, σε δεινότατο
μαρκετίστα. Το βλέπεις στον τρόπο που έχει στήσει το Paradise Alley, στο πως δομεί το ανοιχτό φινάλε, ακόμη και στο
Poker Face που ολοκληρώνει την ταινία. Επίσης για την φωνή του Maltazard, δεν υφίσταται καλύτερος αντικαταστάτης του
Bowie απ' το Lou Reed. Το θέμα είναι ότι καταφέρνει να περάσει το προϊόν του σε μια κορεσμένη, κατά τα λεγόμενα των
αναλυτών αγορά χωρίς να χάσει την ταυτότητά του. Εννοώ, αν και ανταγωνίζεται ένα πολύ συγκεκριμένο σύστημα παραγωγής,
παίρνει μεν έτοιμα τα είδη που διαμορφώνουν αυτή την αγορά, αλλά επαναδιατυπώνει τα κλισέ και την χαρακτηριολογία τους.
Όποια κι αν είναι η εθνικότητα των πρωταγωνιστών, την δουλειά πίσω από τις κάμερες αναλαμβάνουν πάντοτε Γάλλοι
συντελεστές. Ως αποτέλεσμα στην ιδιοσυγκρασία της κάθε ταινία του παραμένει ευρωπαϊκή. Οι Minimoys για παράδειγμα,
ένα απλοϊκό σε σύλληψη κι εκτέλεση animation, εξελίχθηκε σε κανονικό franchise και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
με το δεύτερο μέρος να κοστίζει περί τα 65 εκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα ας πούμε με το Planet 51 της προηγούμενης
εβδομάδας, όπου τα πάντα απ' τις μορφές μέχρι το χιούμορ και τους διαλόγους ήταν εξαμερικανισμένα, τα αλλόκοτα
πλασματάκια του Besson, μπορεί να χάνουν που και που κάποια καρέ, παραμένουν ωστόσο αυθεντικά και αυστηρώς
γαλλοπρεπή. Υπάρχουν σαφής πολιτισμικές αναφορές όπως υπάρχει και υπάρχει μια εξωτική για το μέσο θεατή οπτική.
http://www.youtube.com/watch?v=jgCFy7kl9T8&feature=player_embedded
"O Άρθουρ είναι ενθουσιασμένος, γιατί το φεγγάρι κλείνει το δέκατο κύκλο του και μπορεί επιτέλους να επιστρέψει
στη γη των Μινιμόις για να συναντήσει και πάλι τη Σελένια. Οι Μινιμόις έχουν προετοιμάσει μια τεράστια γιορτή προς
τιμήν του και η μικρή πριγκίπισσα φοράει το καλό της φόρεμα από ροδοπέταλα. Εντελώς ξαφνικά όμως, ο πατέρας
του Άρθουρ αποφασίζει να διακόψει τις διακοπές τους στο σπίτι της γιαγιάς… Ενώ είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν, μια
αράχνη παραδίδει στον Άρθουρ έναν κόκκο ρυζιού με τη λέξη S.O.S. χαραγμένη πάνω του. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία:
η Σελένια κινδυνεύει, και ο Άρθουρ θα ξεπεράσει κάθε εμπόδιο για να βρεθεί κοντά της. Όταν όμως φτάνει τελικά στο
χωριό των Μινιμόι, ανακαλύπτει πως κανείς δεν τον κάλεσε ποτέ σε βοήθεια. Ποιος άραγε θέλησε να παγιδέψει
το νεαρό ήρωα;"
Αφού κατάφερε να πάρει τα ηνία στην (μαζική) action παραγωγή, ο Luc Besson με τους Minimoys συνεχίζει να παρουσιάζει
εναλλακτικές, αυτή την φορά τόσο στο animation όσο και στις παιδικές (λέγε και HarryPotterοειδείς) ταινίες φαντασίας.
Στο μεταξύ έχει δηλώσει πως σταματάει να σκηνοθετεί, υπόσχεση που έχει αθετήσει ήδη δις, εκτός κι αν η σκηνοθεσία του
δεν περιλαμβάνει τα κινούμενα σχέδια, πράγμα πολύ πιθανό αν κρίνουμε απ' το "vengeance de Maltazard". Εκεί που τα
animated μέρη (για τους μη κατέχοντες, στην πλειοψηφία τους σκηνές που εκτυλίσσονται στον κόσμο των Minimoys) έχουν
μια ζωντάνια και μια άποψη έστω εφηβική (όπως τονίζει ο Besson στη συνέντευξη που συνοδεύει το δελτίο τύπου*), τα
live action είναι στυλιστικά αδιάφορα, άρυθμα και μονότονα, εν τέλει, παρά την παρουσία των ίδιων γνωστών ηθοποιών
(Mia Farrow, Ron Crawford και Freddie Highmore), μοιάζουν με πρόχειρα μπαλώματα στην ταινία.
Μπορεί ο Besson να παρουσιάζεται άνισος σκηνοθετικά, εξελίσσεται ωστόσο, ακόμη και μέσα απ' τα έργα του, σε δεινότατο
μαρκετίστα. Το βλέπεις στον τρόπο που έχει στήσει το Paradise Alley, στο πως δομεί το ανοιχτό φινάλε, ακόμη και στο
Poker Face που ολοκληρώνει την ταινία. Επίσης για την φωνή του Maltazard, δεν υφίσταται καλύτερος αντικαταστάτης του
Bowie απ' το Lou Reed. Το θέμα είναι ότι καταφέρνει να περάσει το προϊόν του σε μια κορεσμένη, κατά τα λεγόμενα των
αναλυτών αγορά χωρίς να χάσει την ταυτότητά του. Εννοώ, αν και ανταγωνίζεται ένα πολύ συγκεκριμένο σύστημα παραγωγής,
παίρνει μεν έτοιμα τα είδη που διαμορφώνουν αυτή την αγορά, αλλά επαναδιατυπώνει τα κλισέ και την χαρακτηριολογία τους.
Όποια κι αν είναι η εθνικότητα των πρωταγωνιστών, την δουλειά πίσω από τις κάμερες αναλαμβάνουν πάντοτε Γάλλοι
συντελεστές. Ως αποτέλεσμα στην ιδιοσυγκρασία της κάθε ταινία του παραμένει ευρωπαϊκή. Οι Minimoys για παράδειγμα,
ένα απλοϊκό σε σύλληψη κι εκτέλεση animation, εξελίχθηκε σε κανονικό franchise και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
με το δεύτερο μέρος να κοστίζει περί τα 65 εκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα ας πούμε με το Planet 51 της προηγούμενης
εβδομάδας, όπου τα πάντα απ' τις μορφές μέχρι το χιούμορ και τους διαλόγους ήταν εξαμερικανισμένα, τα αλλόκοτα
πλασματάκια του Besson, μπορεί να χάνουν που και που κάποια καρέ, παραμένουν ωστόσο αυθεντικά και αυστηρώς
γαλλοπρεπή. Υπάρχουν σαφής πολιτισμικές αναφορές όπως υπάρχει και υπάρχει μια εξωτική για το μέσο θεατή οπτική.
http://www.youtube.com/watch?v=jgCFy7kl9T8&feature=player_embedded